Terug naar de dagelijkse sleur

08:00 Tijd om maar weer eens op te staan. Sonja's wekker is om 06:00 al begonnen te blaten en sindsdien heb ik niet meer geslapen. Tom en Max slapen nog. De wekker begon trouwens wel met een toepasselijk nummer: Abba's "The Winner Takes It All" — over echtscheiding...

09:30 Max is wakker geworden, laat ik die maar eens uit bed gaan halen. Tom blijkt ook al wakker te zijn en zit in bed met een Suske & Wiske. Opstaan wil-ie niet, meneer wenst z'n ontbijt op bed. Mooi niet dus.

10:10 Het ontbijt van Max heb ik zojuist geannuleerd. Tot het moment dat ik 'm in z'n stoel zette ging het goed, maar daarna was het alleen nog maar geschreeuw. Na een kwartier proberen hem zover te krijgen dat hij z'n pap gaat eten heb ik het maar opgegeven. Dan lijdt-ie maar honger.

Sonja is weer bezig

Sonja was weer haar gebruikelijke zelf vanmiddag. In tegenstelling tot een groot deel van het Nederlandse arbeidersvolk gaat ze tussen Kerst en Oud & Nieuw gewoon werken. Prima, dan loopt ze mij tenminste niet voor de voeten. Maar toen kwam ze thuis...

Tot en met het eten ging het nog. Na het toetje ging ik maar weer eens afwassen, en kwam ze zelf de keuken in voor wat chocola. Dat "zou goed samengaan met een kop koffie" aldus Sonja, wat dus eigenlijk een verkapte vorm was van een verzoek voor koffie. Maar aangezien ik het standpunt huldig dat je zoiets ook gewoon rechtstreeks kunt vragen heb ik het maar genegeerd.

Vervolgens ging ze samen met Tom TV kijken, naar een film met Pipo de clown. Leuk voor Tom, mij kan het niet meer bekoren, dus toen de film nog zo'n vijf kwartier te gaan had ben ik naar m'n werkkamer vertrokken voor wat "Lego-therapie". Uitermate ontspannende bezigheid, al zeg ik het zelf. Drie kwartier later kwam Sonja naar boven om Max in bad te stoppen en naar bed te brengen. Ze was het er kennelijk niet mee eens dat ik me afgezonderd had, en liet dat dan ook duidelijk met het nodige gezucht en gesteun merken. Na het badderen hoorde ik haar ook nog zeggen (luid genoeg zodat ik het zeker zou horen) dat ze niet alleen een full-time baan had maar "kennelijk ook nog een full-time taak in het huishouden". Ja hoor, natuurlijk. Je kind in bad stoppen en naar bed brengen is ook echt iets waar je een hele dag voor nodig hebt. Aansteller...

Max wilde echter niet naar bed en liet dat luidkeels blijken, en werd daarop prompt bij mij gedumpt. Hij bleek weer eens last van z'n darmen te hebben. Na een tijdje met 'm rondgelopen te hebben ben ik maar met 'm naar beneden gegaan, waar het begin van de puinhoop zich alweer had aangediend. Op de rugleuning van de bank lagen naast elkaar een glas, Sonja's koffiemok, en een fles bronwater. Teveel moeite voor Sonja om het even op te ruimen. Een tijdje later ging ze voor zichzelf ook nog wat chips halen, en vroeg uiteraard niet of ik ook wat wilde. Eén keer raden waar de lege zak eindigde: inderdaad, ook op de rugleuning. Vervolgens verdween ze naar bed, een half uur later gevolgd door Max.

Volgens Sonja was Max overigens gewoon nog niet moe, wat uiteraard weer eens mijn schuld was omdat ik niet met 'm ben gaan wandelen. Ze zou natuurlijk zelf ook hebben kunnen bedenken dat een kind nog niet echt veel slaap zal hebben als je 'm in bed probeert te stoppen 2,5 uur nadat je 'm na z'n middagslaapje uit bed hebt gehaald. Maar ja, het is natuurlijk veel gemakkelijker om mij gewoon de schuld te geven.

Na Max alsnog in bed gekregen te hebben ben ik nog even doorgegaan met m'n "Lego-therapie", en heb vervolgens nog "Torchwood" en "Grumply old women on Christmas" zitten kijken onder het genot van een bakkie chips en een pilsje. En toen was het bedtijd...

Gelukkig, Kerstmis is weer voorbij...

Het zit er weer op, het is weer voorbij, Kerstmis 2006 is verleden tijd. Ik ben geen liefhebber van Kerstmis. Ik haat Kerstmis. Wat mij betreft is de enige goeie Kerst een geannuleerde Kerst.

Ik haat Kerstmis omdat het discriminerend is. Als je een baan hebt zijn de Kerstdagen verplichte vrije dagen, of je nu wel of geen Christen bent. Dus als je bijvoorbeeld Moslim bent of atheïst, pech gehad. Eigen baas zijn heeft zo z'n voordelen...

Ik haat Kerstmis omdat talloze bomen uit hun natuurlijke omgeving gehaald worden, enkel en alleen om een paar weken in woonkamers en kantoren te staan om vervolgens weggegooid te worden.

Ik haat Kerstmis omdat het opzetten van zo'n boom betekent dat je een hoop zooi, inclusief je meubilair, moet gaan verschuiven om dat ding ergens neer te kunnen zetten. En vervolgens een paar weken later de hele oefening nog een keer te doen in omgekeerde richting.

Ik haat Kerstmis omdat talloze bomen gekapt moeten worden zodat we met z'n allen miljoenen Kerstkaarten kunnen versturen, waarvan een groot deel afkomstig is van en bestemd voor mensen waarvan je alleen maar weet dat ze nog leven omdat ze je elk jaar een Kerstkaart sturen.

Ik haat Kerstmis omdat van je verwacht wordt dat je een hoop geld uitgeeft aan cadeaus, eten en drinken, ongeacht of je je dat kunt veroorloven of niet.

En het allerbelangrijkst: ik haat Kerstmis omdat ik vier dagen lang met m'n schoonmoeder opgezadeld zat. Wat een ellende!

Hoewel ze heel goed weet dat dit huishouden momenteel een absoluut minimaal budget heeft houdt ze zich ook hier aan haar eigen luxueuze levensstijl. Het is ongelooflijk in wat voor hoeveelheden die bijvoorbeeld een enkel sneetje brood kan beleggen; genoeg om 2-3 mensen van te kunnen laten eten. Ze houdt totaal geen rekening met de financiële situatie van anderen.

Aangezien ze zelf ouderwets militaristisch Duits afgericht is heeft ze de stellige overtuiging dat kinderen gewoon klein uitgevallen volwassenen zijn die dan ook behandeld moeten worden als volwassenen die dezelfde "opvoeding" als zijzelf gehad hebben. Oftewel: bek houden en doen wat je gezegd wordt, of anders. Vier dagen lang viel ze voor het minste of geringste uit tegen Tom en Max, en ik heb me enorm in moeten houden om niet te roepen: "mens, hou eens op met m'n kinderen af te bekken, je bent hier niet in Duitsland!". Ze gedroeg zich alsof dit huishouden een Duits gevangenenkamp uit de Tweede Wereldoorlog is, met haarzelf in de rol van Frau Kommandant.

En ik haat het dat ik, telkens als ze hier is, continue een Duits-Nederlands woordenboek binnen handbereik moet houden, aangezien ze na zo'n veertig jaar in Nederland gewoond te hebben nog altijd niet de moeite heeft genomen om behoorlijk Nederlands te leren. Ze praat nog steeds in een mengseltje van Duits, Nederlands en "pseudo-Nederlands", een verzameling woorden en uitdrukkingen die wel Nederlands klinken maar het niet zijn; het zijn letterlijke vertalingen uit het Duits.

En toen ze eindelijk vertrok wist ze me op de valreep nog even te beledigen. Tegen dat ik aan het eten zou beginnen op tweede Kerstdag kondigde ze aan niet te blijven eten maar naar huis te gaan. Kijk, dat noem ik nou eens goed nieuws! Maar ze bleef gewoon zitten terwijl ik in de keuken bezig was, hetgeen de indruk wekte dat ze zich bedacht had. Echter, op het moment dat ik aankondigde dat het eten klaar was pakte ze haar spullen en vertrok. Nou ben ik altijd dolgelukkig als ze vertrekt, maar dit kwam toch over als een belediging; het leek erop alsof ze daarmee wilde zeggen dat ze mijn kookkunst gewoon niet wilde proberen. Ik ben er vrij zeker van dat ze wel meegegeten zou hebben als Sonja gekookt had.

Maar gelukkig ben ik daar heel makkelijk in: als je uitgenodigd wordt voor het eten en je wijst het af zonder een goede reden, dan word je gewoon nooit meer uitgenodigd. Of de volgende keer valt er "per ongeluk" een flinke slok Tabasco in je eten, en "vergeet" ik je dat even te vertellen. Gna gna gna.

Ondanks alles was Kerstmis toch niet helemaal een verloren zaak: de Kerstman was zo aardig om "Feest", het nieuwste boek van Nigella Lawson, voor me onder de boom te leggen. Alleen wel jammer dat de Nederlandse uitgever de omslag van de Britse editie gebruikt heeft in plaats van de mooiere en sfeervollere Amerikaanse editie.

De instorting nabij

Het was weer ellende vanochtend. Tom schoot weer eens niet op met aankleden omdat hij een of ander boekje interessanter vond. Vervolgens bleek er alleen nog brood voor Tom en Max klaar te liggen (dat wil zeggen: ontdooid in een broodtrommel), dat van mij was pleite. Dat betekende dus geen ontbijt voor mij, alleen koffie en een pakje Liga EverGreen.

Teruggekomen van school ging het pas echt goed fout. Max bleef maar aan het schreeuwen en krijsen, met als gevolg dat ik een inzinking kreeg en een kwartier lang heb zitten janken. Ik heb maar niet de moeite genomen om dat aan Sonja te vertellen, want die ziet dat toch alleen maar als aanstellerij en onzin; ze huldigt nog steeds het standpunt dat je psychische problemen maar gewoon weg moet stoppen en moet doen alsof er niks aan de hand is. Voor mij was het echter een hele duidelijke en niet mis te verstane waarschuwing: als het zo door gaat kunnen ze me over een paar dagen als spoedgeval opnemen in het plaatselijke psychiatrische ziekenhuis. Diagnose: totale zenuwinzinking.

Dan was er 's middags nog de uitvoering van het schoolkoor. In Montessori-traditie begon dat weer eens later dan gepland. De uitvoering zelf was met een kwartiertje bekeken, en Tom was zoals gebruikelijk weer met van alles bezig behalve zingen. Thuisgekomen ben ik naar bed gegaan, Sonja ging met de kids boodschappen doen. Aangezien ik in bed lag zou zij dus moeten koken, en Sonja zou Sonja niet zijn als ze niet voor de gemakkelijke route zou gaan: gewoon een paar diepvriespizza's in de oven. En uiteraard naderhand de rommel niet even opruimen.

Vervolgens wist ze dan ook nog te vertellen dat ze "niks heeft kunnen regelen" voor maandagochtend. Ter herinnering: dan heb ik m'n hoorzitting bij het UWV. Haar kennende zal ze ook totaal geen moeite hebben gedaan om iets te regelen. Vervolgens kwam de rest van haar planning boven water: maandag, dinsdag en donderdag heeft ze weer een cursus, en dan ergens tussen Kerst en Oud & Nieuw ook nog een dag. Dat stond natuurlijk weer niet op onze kalender, dus heb ik het er zelf maar weer opgezet. En m'n hoorzitting maandag? Daarvoor heb ik nu twee mogelijkheden: of afzeggen, of maandagochtend eerst Tom naar school brengen, en dan meteen door in de hoop dat ik nog op tijd ben, en dan moet ik Max ook nog meenemen.

Fijn dat Sonja d'r planning altijd zo lekker op tijd doorgeeft... :-(

Nog een idee: ze kan wel wat cursusmateriaal regelen via Yacht. Cursussen waar ik me dan thuis in m'n eigen tempo doorheen kan werken. Daar kwam dan wel achteraan dat we het dan maar zo moesten regelen dat ik een hele dag ongestoord zou kunnen studeren, maar ik weet nu al dat dat geen realistische optie is; op het moment dat ik boven ga zitten met m'n studiemateriaal kan ik er gewoon op gaan zitten wachten tot ze aankomt met "sorry dat ik je stoor, maar kun je even...". En wanneer komt ze dan met die suggestie: een halve minuut nadat ik verteld heb dat ik een opleiding nodig heb waarbij ik gewoon een of twee keer in de week ergens in een klaslokaal zit, zodat ik me ook inderdaad op die studie kan concentreren zonder continu onderbroken te worden. Kortom, als ik ooit nog aan een beetje studeren toe wil komen zal ik toch eerst hier vertrokken moeten zijn.

Maar er zit nog meer "rust die geen rust zal zijn" aan te komen: ze heeft d'r moeder gevraagd om vlak voor de Kerstdagen drie dagen te komen helpen, zodat ik dan "rustig boven kan gaan zitten". Yeah, right, in elk geval tot ik toch weer iets voor d'r moet doen. Bovendien duurt dat nog een week, en zoals het er nu uitziet ben ik tegen die tijd allang compleet ingestort.

Sonja's prioriteiten

07:15 De wekker begint weer te piepen, maar zin om op te staan heb ik niet. Dus doe ik hetzelfde als gisteren, en blijf nog een half uur liggen. Bijzonder leerzaam, want het biedt de mogelijkheid om te zien waarom 's ochtends alles wat ik niet zelf doe zo lang duurt. Niet dat ik iets ontdek wat ik nog niet wist, want het komt gewoon neer op Sonja's inefficiënte werkwijze en onvermogen tot prioriteiten stellen, gecombineerd met het trage tempo van zowel haarzelf als Tom.

Sonja heeft ook weer een verrassing: ze gaat het hele weekend studeren want zo ergens tegen Kerstmis heeft ze kennelijk weer een examen. Laat ik nou net gepland hebben om het hele weekend boven te gaan zitten om de start van m'n bedrijf verder voor te bereiden. Het is nog maar een goeie drie weken tot 1 januari, en op die datum moeten toch op z'n minst m'n bedrijfswebsite en de administratie klaar zijn. Het gevolg: weer ruzie in de tent. Ook niks bijzonders, want dat is dagelijkse kost hier in huis. Hoewel zelfs haar baas heeft gezegd dat ze dat studeren onder werktijd moet doen houdt Sonja gewoon vast aan datgene wat er bij haar 20-25 jaar lang ingeslagen is: de Duitse opvatting dat je alleen maar bestaat om te werken, en je als je een baan hebt dus ook alleen maar bestaat voor je baan, 24 uur per dag en zeven dagen per week. D'r werk is zo belangrijk dat ze nu zelfs al tijdens het ontbijt inlogt op het netwerk van Yacht om haar e-mail te lezen. Vreemd genoeg heeft ze wel tijd om vanavond naar een of ander feest van Yacht in Amsterdam te gaan. Als ze het echt zo druk heeft en dat studeren zo extreem belangrijk is, zou ze dan niet thuis moeten blijven om te studeren? Het lijkt erop alsof dat studeren van haar buiten werktijd gewoon een excuus is om zich niet bezig te hoeven houden met het huishouden en de kinderen.

Gisteren was het ook heibel. Het kwam er 's ochtends weer op neer dat ik alles zelf moest doen, en dus moest ik noodgedwongen hoog tempo draaien. Eerst ontbijt maken, m'n eigen ontbijt naar binnen proppen en laat de koffie maar even zitten, vervolgens Tom naar school brengen. Max moest ik meenemen want Sonja moest weg. Door het gure weer heen, op de terugweg regen erbij, om vervolgens thuis te komen en te zien dat Sonja nog steeds achter de computer zat. Arme Max, heb ik 'm voor niks blootgesteld aan dat pokkenweer. Sonja gaf vervolgens kritiek op m'n jachtige manier van doen, waarop ik haar vertelde dat ik binnenkort helemaal niks meer zal doen, aangezien ik waarschijnlijk binnenkort door de aanhoudende stress in het ziekenhuis zal belanden met een hartaanval of een hersenbloeding. Waarop Sonja reageerde met "dat zou kunnen gebeuren, ja" op een toon die duidelijk maakte dat het haar niet interesseert. Deze zoveelste ruzie eist z'n tol, de totale zenuwinzinking is nu dichterbij dan ooit. Het verbaast me dat ik gisteren de dag nog doorgekomen ben.

09:00 Hondenweer of niet, het is tijd om boodschappen te gaan doen, met eerst een omweg langs het postkantoor. Sonja heeft Tom naar school gebracht, en dus kan ik nu pas weg; als ik 'm zelf weg had gebracht had ik een kwartier geleden al kunnen vertrekken. Als ik om 08:20 richting school ga ben ik om 08:45 weer terug, maar bij Sonja duurt het allemaal weer veel langer.

09:25 Balen: op het postkantoor hadden ze een technische storing, waardoor ik met m'n pakket onder de arm maar weer vertrokken ben. Op naar de Nettorama.

10:30 De boodschappen zijn gedaan, en Sonja neemt zowaar de moeite om het allemaal op te ruimen. Zal wel een vergissing zijn. Vervolgens vertrekt ze richting de baas, om waarschijnlijk pas ergens na middernacht terug te zijn. Voor mij is het nu tijd om onder het genot van m'n tweede bak koffie m'n weblog maar weer eens bij te werken, en dan moet ik daarna weer op stap om Tom op te gaan halen.

11:45 Het blijft regenen, maar we zullen er toch doorheen moeten om Tom op te halen. Arme Max, dan zal-ie toch wakker moeten worden.

12:15 We zijn weer terug, en m'n humeur is er niet beter op geworden. Enerzijds door het beroerde weer, anderzijds omdat Tom met een vriendje af wilde spreken, wat ik vandaag geen goed idee vond, en vervolgens door 'm werd uitgemaakt voor "kutvader". Afspreken bij dat vriendje vind ik geen optie omdat ik dan straks met Max weer door dat klotenweer naar buiten moet, en de andere kant op vind ik ook even geen goed idee omdat ik al knettergek word van twee kinderen, en een derde er dus echt niet bij kan hebben. Tom weer kwaad, dus die heb ik voor de rest van de dag naar z'n kamer gestuurd. Nu wil hij bij dat vriendje gaan wonen; van mij mag hij dat gerust (al zullen de respectievelijke moeders daar toch anders over denken), het scheelt mij weer één frustratiefactor.

14:00 Sonja is weer terug, inmiddels is het droog, en mag ik nu dus weer naar buiten om boodschappen te gaan doen bij de Lidl.

15:45 Sonja is net vertrokken naar d'r vreet- en zuipfestijn van de baas. Zo belangrijk is die studie van d'r kennelijk ook weer niet. Ik blijf thuis, met een opstandige kleuter, een krijsende peuter, en een aanstormende zenuwinzinking. Maar zoals het een "goed" Duitser betaamt is dat voor Sonja niet interessant, die doet zoals altijd weer gewoon waar ze zelf zin in heeft.

16:15 De afgelopen paar maanden hebben we tot drie keer toe een folder met DVD in de bus gekregen, afkomstig van UPC om ons lekker te maken voor digitale televisie, en inclusief de belofte dat de decoder "binnenkort" door TNT Post bezorgd zou worden, waarna we digitale televisie zes maanden lang gratis zouden mogen uitproberen. Maar wat er ook kwam, geen decoder. Tot nu, want zojuist stond TNT Post aan de deur met een decoder. Geheel in UPC-stijl kunnen we 'm niet meteen aansluiten en gebruiken, want na levering duurt het nog drie werkdagen voordat-ie geactiveerd is. Ook goed, dan laat ik 'm gewoon staan tot volgende week woensdag en ga 'm dan wel een keer aansluiten. Alleen wel even in m'n agenda zetten wanneer ik m'n gratis abonnement op moet zeggen.

Da's lekker makkelijk...

09:40 Ik ben al lang wakker, maar ga nu toch maar eens opstaan. Ik begin langzaamaan weer honger te krijgen, na zo'n dag als gisteren.

09:50 Sonja ligt op de bank en is net als Tom haar TV-verslaving weer aan het uitleven. Voor m'n ontbijt mag ik zelf zorgen, alleen sla ik de koffie (die er toch al niet is) nog maar een dagje over. Gisteren heb ik niks kunnen doen, dus zal ik me vandaag maar boven gaan installeren en zien dat ik flink wat werk gedaan krijg.

10:20 Sonja deelt mede dat ze zich niet lekker voelt en naar bed gaat. Aha. Typisch. Als ik strontziek ben moet ik me maar zien te redden en blijft ze zelf lekker bij haar baas zitten, maar als ze zelf ziek is verstopt ze zich de hele dag in bed en moet iemand anders maar zorgen voor het huishouden en de kinderen. En m'n eigen werk schiet er weer bij in. Oh ja, en toen ze naar bed verdween kwam er nog even de opmerking achteraan: "Max heeft vanochtend z'n bed ondergespuwd, dat moet nog verschoond worden". Dus tijd om op de bank naar de TV gaan liggen staren heeft ze wel, maar even de rotzooi opruimen is weer eens teveel gevraagd...

Kortom, ik mag me nu eerst weer met de was bezig gaan houden. Schone was van de lijn halen, gewassen spul ophangen, en een verse machine opzetten.

Lekker makkelijk, zo'n Sonja-leventje. Dat wordt nog afzien voor Sonja als ik hier eenmaal weg ben. Wel een beetje zielig, trouwens: ze denkt nog steeds dat al die opmerkingen over echtscheiding maar grapjes zijn, ze zit nog altijd zo vast in haar fantasiewereldje dat het nog steeds niet tot haar is doorgedrongen dat ze binnenkort een alleenstaande moeder zal zijn.

12:00 De eerste ronde was is klaar, ophangen en de volgende machine opzetten.

12:25 Bedtijd voor Max. Terwijl ik 'm aan uitkleden ben zie ik dat Sonja nog altijd haar gebruikelijke gemakzuchtige zelf is: vanochtend heeft ze Max een schone luier gegeven, maar de vuile luier ligt als zoals altijd weer op de luieremmer in plaats van in de luieremmer.

Ik ben er weer!

Vreest niet, dames en heren lezers, ik ben er nog. Geen zelfmoord gepleegd, zelfs niet geprobeerd, en ook nog niet in een psychiatrische inrichting opgenomen (met de nadruk op "nog niet").

Niet getreurd, wie zich door al mijn voorgaande posts heeft heengeworsteld kan zich toch wel een heel aardig beeld vormen van de dagelijkse sleur. En nee, daar is niet echt veel aan veranderd. Niet veel, wel wat. Sonja blijkt namelijk nogal wat vrijheid te hebben met het indelen van die 40 uur per week, met als gevolg dat het elke dag weer een verrassing is of ze wel of niet naar kantoor gaat, of het dan een hele of een halve dag is, en wanneer ze weer terug zal zijn. Dat maakt het voor mij wel schier onmogelijk om iets van een planning te maken, want als ze "een paar uurtjes" gaat kan het goed zijn dat ze de hele dag wegblijft, en als ze zegt de hele dag weg te zijn kan het ook gebeuren dat ze een paar uur later al weer thuis is.

Verder is er eigenlijk weinig schokkends gebeurd tijdens de stilte in dit weblog. Ik heb in die tijd twee keer Sonja's beruchte monologen aan moeten horen (à pakweg 25 minuten per stuk), de eerste keer de bekende Duitse onzin van "psychische problemen zijn onzin, je moet gewoon doorgaan en je er overheen zetten", en de tweede keer moest ik weer eens aanhoren dat ik met niets en niemand rekening houd, alleen maar aan mezelf denk, en ter afsluiting ook nog als grove belediging naar m'n hoofd gesmeten kreeg dat ik eerst aan mezelf dacht, gevolgd door een hele tijd niks, en daarna pas de kinderen aan de beurt waren. Ze heeft geen flauw benul hoe ongelooflijk kwetsend dat was, het zal wel weer vallen in de Duitse onzincategorie van "dat vormt je karakter". Ik vind het nogal een grove opmerking, zeker uit de mond van iemand die zelf nauwelijks tijd besteedt aan haar kinderen en 's avonds zo'n beetje alles aan mij overlaat — terwijl dat nou juist de enige tijd van de dag is dat ze Tom en Max haar onverdeelde aandacht kan geven.

Verder nog? Tom is eerder deze week een keer een dag ziek thuisgebleven nadat hij een of ander virus had opgelopen (dat schijnt momenteel te heersen), en vannacht blijkt dat virus mij gevonden te hebben. De hele dag strontziek, kotsmisselijk, m'n ontbijt heb ik twee keer gezien (één keer bij het eten, en later via hetzelfde kanaal maar de andere kant op), en ik ben al de hele dag aan de diarree. Maar ja, Sonja moest vandaag naar een of andere introductiedag van Yacht (daar zijn ze wel lekker op tijd mee, nou ze er al een maand werkt) en dus kwam alles op mij neer. Tom naar school brengen en weer ophalen, voor Max zorgen, en dat alles terwijl ik elk moment in elkaar kon zakken. Ik heb Sonja nog wel een paar keer een SMSje erover gestuurd, maar op de eerste kwam als reactie "het had erger gekunnen: Max had over kunnen geven", en op de tweede kwam helemaal geen reactie. Wat nou, "ik kom wel terug naar huis, mijn gezin is belangrijker dan zo'n nutteloze introductiedag"? Niks ervan, zoek het zelf maar uit.

En wat gebeurde er vervolgens? Sonja belde op dat ze onderweg naar huis was, en ook ziek was. Juist ja, en dan toch de hele dag bij je baas blijven zitten? Kennelijk is het nog niet doorgedrongen dat je in Nederland in zo'n geval gewoon naar huis kunt gaan. Het zou best kunnen dat je in Duitsland daarvoor op staande voet ontslagen zou worden, maar hier gaan we daar toch fatsoenlijker mee om.

Maar toen kwam ze thuis. Vooraf had ze iets gezegd over "op tijd naar bed nadat we de kids in bed hebben gelegd", maar u raadt het al, daar kwam weer eens niks van terecht. Sonja ging douchen en vervolgens "even tien minuten liggen", en heb ik vervolgens niet meer teruggezien, met als gevolg dat ik met m'n strontzieke kop alles toch weer zelf moest doen.