Men neme een willekeurige doos...

Ideetje van Sylvia: haal een willekeurige doos uit de opslag, neem die mee, en ga dan op de camping eens kijken wat er in zit en wat je er mee moet. Goed idee, dus hebben we maar even een doos gehaald; eentje met het opschrift "Privé diversen" dus dat wordt één grote verrassing bij het uitpakken.

Bijverdienste: de GGzE Patiëntenpoli

Vanochtend was de rechterhelft van m'n gebit aan de beurt. Een uur later was ook die helft aan alle kanten gereinigd, en daarmee is m'n gebit weer een aardig eind op weg een gezond gebit te worden. Helemaal rustig is het nog niet maar volgens Suzanne was er wel verbetering zichtbaar. Hoop voor de toekomst dus.

Dan even terug naar Sylvia, heel voorzichtig een bak koffie naar binnen werken, paracetamol er achteraan want de verdoving begon langzaam te verdwijnen, en dan door naar de GGzE. In twintig minuten tijd een update gegeven van alles wat er sinds de vorige keer gebeurd was (daadwerkelijke hulp blijft ver te zoeken), en drie kwartier na het begin van m'n afspraak stond ik al weer buiten.

VOlgens een brief in de wachtruimte is men bij de GGzE op zoek naar cliënten die deel willen nemen aan de "Patiëntenpoli", iets wat bedoeld is om derdejaars studenten psychologie te leren de juiste vragen te stellen en de juiste diagnoses te stellen; aanmelden kon via de behandelaar. Dat leek me wel wat, maar helaas wist mijn behandelaar nergens vanaf, snapte ze ook niet dat ze mijn aanmelding intern door moest geven, en dus kreeg ik het advies om maar even een briefje te schrijven voor haar manager. Ik moet ook werkelijk alles zelf doen...

Vanmiddag zijn we maar eens samen m'n opslagruimte ingedoken. Een paar uur later zag die er een stuk opgeruimder uit en lag m'n auto vol met allerlei zooi bestemd voor de afvalcontainer en een stereo-installatie bestemd voor de kringloopwinkel. Stukje bij beetje wordt ook dat hok opgeruimd.

En dan maar weer naar Lommel, alleen morgen weer even terug vanwege een afspraak van Sylvia.

De trage molens van het CWI

Na inschrijven bij het CWI en aanvragen van een uitkering moet je binnen twee werkdagen bellen voor het maken van een afspraak. Dat heb ik vanmiddag dus maar netjes gedaan. Voor het maken van een afspraak hadden ze maar liefst 20 minuten nodig! Nou goed, 19 minuten en 45 seconden dan...

Eerst kreeg ik een dame aan de lijn die van alles van me wilde weten en vijf minuten later bedacht dat ze me met iemand anders moest doorverbinden. Die man (ene meneer Kortooms) wilde dezelfde informatie (BSN en dergelijke) nogmaals weten en had vervolgens tien minuten nodig om iemand te vinden die een afspraak in kon plannen. Eén keer raden wat die wilde weten. Ik kan pas over iets meer dan twee weken terecht.

Meneer Kortooms vond dat mijn werkgever maar gewoon mijn loon moest doorbetalen en ik maar actie moest ondernemen. Ben ik helemaal met 'm eens, maar m'n advocaat loopt niet zo hard en de gerechtelijke molens draaien nogal traag, dus als dat kort geding ergens in september eens een keer dient mag ik waarschijnlijk al heel blij zijn. Waar ik tot die tijd van moet leven, of in elk geval tot de Gemeente Eindhoven zo sympathiek is om wat financiële steun te verlenen? Dat wist meneer Kortooms ook niet.

Dan maar de bijstand in

Volgens m'n advocaat moest ik voorlopig maar zien te overleven op een Bijstandsuitkering dus ben ik vanochtend maar eens naar het CWI gefietst om me in te schrijven en die uitkering aan te vragen. Dat ging dus niet, zowel de inschrijving als de aanvraag moet via Internet ingediend worden. En dan is het nog maar de vraag of ik een Bijstandsuitkering vraag, want als de Gemeente Eindhoven ook maar de minste reden vindt om die uitkering niet te verstrekken ga ik geen uitkering krijgen.

Dus waar ben ik de halve avond mee bezig geweest? Juist, inschrijven en aanvragen. En dan morgen bellen voor een afspraak.

Alweer een nieuwe procedure!

Vanochtend had ik eerst een afspraak bij de mondhygiëniste en vervolgens bij het Bureau Slachtofferhulp (naar aanleiding van de aangifte wegens kindermishandeling). Daar konden ze echter niks voor me doen, anders dan me doorverwijzen naar het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling.

Op de gok ben ik vanmiddag weer naar m'n woning gefietst, maar daar was niemand thuis. Meteen ook maar even door naar het politiebureau aan de Aalsterweg om te informeren naar de stand van zaken rond mijn aangifte, maar de dienstdoende veldwachter wilde alleen vertellen dat de zaak "in behandeling" is. Gezien hun hechte band met Sonja zal dat wel betekenen dat het dossier ergens onderin een la ligt.

Ik heb de ontwikkelingen van afgelopen week doorgestuurd naar m'n beide advocaten, vervolgens gebeld met het verzoek om Marcel Martens mij terug te laten bellen. Die belde deze keer wel terug met het vermoeden dat Sonja en de kids op vakantie zijn. Dat had ik zelf ook al bedacht, alleen vindt hij dat we daar verder geen werk van moeten maken. Wat hij ook nog wist te vertellen: Sonja is nòg een procedure gestart. Ik vroeg me al af hoe lang het zou duren; alweer een procedure voor een straat- en contactverbod, deze keer voor maar liefst een jaar!

Het Duivelse Duo had alles al geregeld, zelfs de zittingsdatum was al gepland door de Rechtbank (op 11 augustus 2009). Marcel heeft dat allemaal vandaag pas gehoord, voor hem kwam het ook als een volslagen verrassing. Normaliter informeer je bij de tegenpartij eerst naar eventuele verhinderdata maar dat vonden ze kennelijk niet nodig. Die zittingsdatum zal verschoven moeten worden want op 11 augustus is Marcel nog met vakantie.

Intussen is ook de zittingsdatum bekend voor het kort geding inzake de omgangsregeling: donderdag 27 augustus 2009. Marcel gaat nu proberen beide zaken gelijktijdig te laten behandelen. Dat wordt dan boeiend: de ene partij vraagt om een omgangsregeling vast te stellen terwijl de andere partij een straat- en contactverbod wil. Zoek het maar uit.

Aangezien ik 'm toch aan de telefoon had heb ik ook maar eens gevraagd wanneer eigenlijk de zittingsdatum is voor het kort geding tegen Jansen Taxi (m'n werkgever). Wat bleek: hij heeft de dagvaarding nog niet eens opgesteld! Terwijl hij dat bijna twee weken geleden al toegezegd had! Deze week heeft hij er ook geen tijd meer voor omdat hij vanaf volgende week op vakantie is, dus zal hij de zaak overdragen aan een kantoorgenoot. Benieuwd of en wanneer die zich gaat melden..

Verjaardag van Max

Vanmiddag zijn we teruggeweest naar m'n huis voor de verjaardag van Max, maar er was weer eens niemand thuis. Weer een SMS gestuurd naar Sonja maar die reageerde uiteraard weer niet. In de loop van de avond zijn we nog een keer teruggeweest maar er was nog steeds niemand thuis. Het lijkt er op dat ze op vakantie zijn. Dat had Sonja me moeten mededelen, maar aangezien ze zich boven de wet verheven voelt heeft ze dat uiteraard weer niet gedaan.

Dan maar door naar het hoofdbureau van politie aan de Mathildelaan in een poging aangifte te doen van vermissing van m'n kinderen. Maar helaas, die wilden weer eens niet meewerken. Tegenwoordig moet er eerst een aantal dagen overheen gaan voordat ze zo'n aangifte opnemen en overgaan tot opsporing, maar hoeveel dagen dat dan zijn wisten ze niet te vertellen.

Vordering

Ik blijf van mening dat ik meer recht heb op de echtelijke woning dan Sonja, en dus heb ik 'r per SMS medegedeeld dat ik (a) helaas voor haar m'n zelfmoordpoging overleefd heb, en (b)de woning terugvorder. Aanstaande zondag is Max jarig en dus heb ik meteen ook maar geïnformeerd waar en wanneer het verjaardagsfeestje gehouden wordt.

U raadt het al: geen antwoord.

Wandelen op de A2

Eigenlijk had ik vanochtend naar de tandarts gemoeten, maar door alle gesodemieter van de afgelopen dagen heb ik die laten schieten. Ik mag kennelijk toch niks behalve me door Sonja en alle instanties in de goot te laten trappen, dus was er nog maar één uitweg: doodgaan.

Het was kloteweer (wel passend bij de gelegenheid eigenlijk), samen met Sylvia ben ik vanochtend op de A2 gaan lopen in de hoop doodgereden te worden. Voor de liefhebbers van details: via de Anthony Fokkerweg richting A2, dan rechtsaf de oprit op naar de A2 richting Best. En eerst Sonja nog een SMS gestuurd met de mededeling dat ik door haar toedoen zelfmoord zou gaan plegen en zij het aan de kids uit mocht leggen.

Maar ook die zelfmoordpoging zat niet mee: ook op dat stukje A2 wordt momenteel aan de weg gewerkt en dus begonnen de wegwerkers van Heijmans zich er mee te bemoeien. Eentje ging er achter ons lopen, zwaaiend met z'n reflecterende jas om het achteropkomend verkeer te waarschuwen. Er werden kennelijk nog meer mensen gewaarschuwd, want op een gegeven moment ging op de matrixborden boven de weg de maximumsnelheid terug van 80 naar 50 kilometer per uur, en werd even later zelfs de hele rechter rijstrook afgesloten.

Tegen dat we zo'n anderhalve kilometer verder waren werden we tegengehouden door mensen van Heijmans en de inmiddels ook gearriveerde Rijkswaterstaat, en was het wachten op de politie. De KLPD kwam, zag en arresteerde. Toevallig kwam er net een busje langs van Justitie (zo eentje waar ze gevangenen mee vervoeren) en werden we daarmee afgevoerd naar de Mathildelaan. Zelfs doodgaan mag niet meer tegenwoordig...

De KLPD kon echter niet in haar eigen computersysteem kijken op de Mathildelaan, en dus gingen we weer op transport, nu naar de cellen van de Spoorwegpolitie op het Centraal Station. Weer wat later was het tijd voor transport nummer drie: naar de GGzE. Sylvia naar de Acute Zorg bij het Catharinaziekenhuis, ik naar Nelly Arts. Die snapte er niks van want "zo kende ze me helemaal niet". Nee, natuurlijk niet, wat verwacht je ook als je enige hulp bestaat uit het doorspreken van de agenda van de afgelopen week. De dienstdoende psychiater kwam ook nog even langs en schreef medicijnen voor, dat bleken 7 stuks Seroquell van 100 mg (!) te zijn.

Daarna mocht ik het allemaal zelf weer uitzoeken. Eerst te voet naar de Acute Zorg om Sylvia op te halen, maar die bleek net weg te zijn. Een half uur later vonden we elkaar weer terug.

Ik zou het een kutdag willen noemen, maar dat kan niet. Ten eerste is dat niet netjes, en ten tweede dekt het de lading niet. Ik heb er even geen woorden voor.

Poging tot moord

Ik heb zo'n vermoeden dat er maar één manier is om van Sonja iets gedaan te krijgen, en dat is door haar aan te spreken op een moment dat ze krap in haar tijd zit. En dus stond ik vanochtend om 08:15 aan de deur aangezien ze rond die tijd weg moet om Tom en Max weg te brengen. Maar helaas, ze was al weg.

Gelukkig heb ik een creatieve geest, en dus ben ik naar Tom's school gereden. Haar auto stond er inderdaad, zelf was ze niet te zien. Dus heb ik mijn auto vlak naast die van haar gezet (zo dicht er langs dat ze niet in zou kunnen stappen) en heb vervolgens geduldig gewacht tot ze op zou duiken.

Tien minuten later dook ze op, zodra ze mij zag draaide zich om en rende hysterisch gillend terug richting school. Ik ben er achteraan gegaan maar werd door de conciërge tegengehouden. Die belde vervolgens de politie, en aangezien het om Sonja ging kwamen die weer braaf opdragen en waren ze weer hun gebruikelijke arrogante zelf met het bevel op te rotten en niet meer terug te komen.

Omdat ik zo'n vermoeden had dat Sonja terug naar huis zou gaan ben ik terug naar m'n woning gegaan. En wie verschenen daar nog geen kwartier laten? Juist, diezelfde twee smerissen. Die wilden dat ik uit m'n auto zou stappen omdat ze "met me wilden praten", maar dat "praten"van hen ken ik en daar had ik geen zin in, dus heb ik de auto van binnen uit afgesloten en alleen het raampje een eindje opengedraaid.

Dat vond de mannelijke helft van het duo niet zo'n geslaagd idee. Hij stak z'n arm naar binnen, ontgrendelde het portier en rukte vervolgens het portier open. Ik werd met grof geweld uit m'n auto gesleurd en tegen de surveillancewagen gesmeten, waar vervolgens m'n arm op m'n rug werd gedraaid en m'n keel dichtgeknepen. Voor het feit dat ik me van geen kwaad bewust was leek me dat nogal excessief (zeg maar gerust: poging tot moord), maar dat zullen hun wel weer anders zien.

Met de mededeling dat ik was aangehouden kreeg ik weer handboeien om, die voor de gelegenheid zo strak mogelijk om m'n polsen gedaan werden, en werd ik de surveillancewagen ingesmeten. Natuurlijk vonden ze het weer niet nodig om te vertellen waarom ik opgepakt werd. Voordat ik werd afgevoerd werd ook eerst nog m'n auto doorzocht. Ik kan me niet indenken dat ze dat zomaar mogen, maar de Eindhovense politie heeft nou eenmaal z'n eigen wetten en regels, voor hen geldt de Nederlandse wet niet. Vinden ze.

Pas ruim een half uur later op het bureau werd het duidelijk waarom ik opgepakt was. Sonja had gezien dat de linkervoorband van haar auto zacht was en er zou een kras ergens op de auto staan, kennelijk heeft ze op dat parkeerterrein maar meteen hysterisch staan krijsen dat ik haar auto vernield had. Dat heb ik niet, maar Sonja kijkt niet zo nauw. Kennelijk heeft ze er nog nooit van gehoord dat je regelmatig de bandenspanning moet controleren, en als er al een kras op die auto zit kan iedereen die er op gezet hebben. Zelf loopt ze rond met een grote bos sleutels aan een koord om haar nek (want dat staat belangrijk en interessant), goeie kans dus dat ze zelf die kras gemaakt heeft.

Uiteindelijk hebben ze me vijf uur lang vastgehouden op de Mathildelaan. Sylvia was getuige van de aanhouding en is op het bureau naar mij gaan informeren. Commentaar van de dienstdoende smeris: "Hij heeft z'n twee telefoontjes al gehad, als hij u niet gebeld heeft zult u wel niet belangrijk genoeg zijn". Grove belediging dus, en bovendien heb ik niemand mogen bellen.

Gesprek Steunpunt Huiselijk Geweld

Vanmiddag stond het gesprek met Sonja bij het SHG op het programma, en dat verliep weer eens precies volgens verwachting. Ze bleek weer niet bereid tot compromis, alles moest weer op haar voorwaarden.

Voor wat betreft het ophalen van m'n eigendommen had ze weer een idioot idee bedacht. Twee idiote ideeën eigenlijk. Ze wilde zelf alles inpakken want ze wil niet dat ik m'n huis binnenkom. In eerste instantie wilde ze alles voor aan de straat zetten, maar zowel Pieter als ik hebben haar uitgelegd dat ze dat niet mocht. Vervolgens kwam ze met het idee om alles buiten in de achtertuin te zetten waar ik het dan weg kon halen. Geen goed plan want tenzij het 100% droog en zonnig blijft gaat dat een hoop schade tot gevolg hebben. Sonja's suggestie om alles onder de partytent te zetten is ook van tafel geveegd, want dat ding biedt geen noemenswaardige bescherming.

Voor het afvoeren van mijn meubilair had ze ook al wat bedacht: ik moest maar een verhuisbedrijf inschakelen. Mooi niet dus, daar heb ik geen geld voor en bovendien heb ik geen ruimte om die spullen ergens neer te zetten. Vervolgens wilde ze dat ik dat meubilair zou verkopen, maar dat mocht alleen in de periode medio september tot medio oktober. Waarom het niet eerder kon werd niet duidelijk, en op de vraag wat te doen met meubilair dat medio oktober nog niet verkocht was had ze ook al geen antwoord. Ik heb voorgesteld dat zij het allemaal over zou nemen, maar dat wil ze ook al niet.

Het andere gespreksonderwerp was de omgang, en ook daarbij werd Sonja niet gehinderd door enige vorm van bereidwilligheid. Omgang op zaterdag kwam haar niet uit omdat ze voor 11:00 bij de Nettorama geweest zou moeten zijn om speciaal brood voor Max te halen. Complete onzin, Max heeft altijd het goedkoopste brood van de Lidl gehad (dat verdraagt hij namelijk wel), en bovendien zou ze met de filiaalmanager van de Nettorama makkelijk een afspraak kunnen maken om brood apart te leggen. Bovendien zou ze "de hele dag gebonden zijn" als ik Tom en/of Max rond 11:00 op zou komen halen en zij ze aan het einde van de middag weer op zou komen halen.

De oplossing voor dat probleem accepteerde ze ook al niet: als zij zich zo gebonden voelt door de kids, dan mag ze Tom en Max (en uiteraard de woning) aan mij overdragen. Dan is zij niet meer "gebonden door de kinderen" en kan ze zich volledig wijden aan de drie dingen waarvoor ze volgens haar Duitse opvoeding is grootgebracht: Arbeit, Arbeit und Arbeit. Carrière maken, geld verdienen, en zorgen dat ze een hoge maatschappelijke status krijgt zodat haar moeder trots op haar kan zijn.

Ze vond dat de omgang dan maar op woensdagmiddag plaats moest vinden, en dat ik maar met m'n baas moest regelen dat ik op woensdagmiddag vrij ben. Die ziet me aankomen...

Op zondag zou volgens haar ook wel kunnen, maar dat vind ik geen goed plan aangezien dan vrijwel alles dicht is en ik dus nergens heen kan met de kids.

Over het vervoer deed ze ook al moeilijk: ze vond dat ik zowel de ochtendrit als de middagrit maar moest doen, want de kids ophalen in Lommel kon ze zogenaamd niet betalen. Volgens haar zat ze nog maar op 80% van haar oorspronkelijke inkomen, maar ze wilde niet zeggen waarom dat was. Maar zelfs met 80% heeft ze nog altijd netto een honderdje of vier meer dan ik. Ze wilde eventueel wel heen en weer rijden, maar dan alleen als ik kinderalimentatie zou gaan betalen. Dat doe ik niet want de Rechtbank heeft me dat niet opgelegd. Haar argument heb ik vervolgens ook nog onderuit geschoten door op te merken dat ze een lease-auto heeft met onbeperkt privégebruik en haar baas de brandstof betaalt; ze heeft dus helemaal geen kosten! Volgens haar was die auto geen lease-auto, maar wat het dan wel was wilde ze ook al niet vertellen.

Kortom, ze was weer haar gebruikelijke eisende en dwingende zelf. En om het nog erger te maken bleek Pieter niet de onpartijdige bemiddelaar te zijn die hij had moeten zijn. In plaats daarvan heeft hij het hele gesprek door laten merken dat hij daar alleen maar zat om mij zover te krijgen met alle eisen van Sonja akkoord te gaan. Op zeker moment stelde hij opeens een heel andere omgangsregeling voor (het ene weekend beide kids, het andere weekend vrij) en bleef hij maar pushen om mij daar mee akkoord te laten gaan. Het zal wel iets te maken hebben met het feit dat hij al sinds vorig jaar een verhouding heeft met Sonja, die twee willen natuurlijk gewoon om het weekend een hele zaterdag voor zichzelf hebben.

Uiteindelijk escaleerde het weer en rende Sonja hysterisch gillend de kamer uit om ergens in het gebouw te verdwijnen. Om haar daarbij te helpen vond Pieter het nodig om mij vast te grijpen, met een stel blauwe plekken op mijn borstkas als gevolg. De omgekeerde wereld dus: als je van één instantie verwacht dat ze geen geweld gebruiken is het wel het Steunpunt Huiselijk Geweld.

En natuurlijk vonden ze het ook daar nodig om de politie te bellen, maar tegen dat die arriveerde waren Sylvia en ik al vertrokken.

Bureau Slachtofferhulp meldt zich

Vanochtend ging de rit van Lommel naar Eindhoven niet rechtstreeks maar via Heeze en twee hulpverleners die niks voor ons kunnen doen. Het zal ook eens niet zo zijn.

Vanmiddag dan maar weer eens naar de GGzE. Het advies daar was om morgenmiddag strikt vast te houden aan de agenda en me niet te laten verleiden tot het reageren op alle "ruis" die Sonja ongetwijfeld zal produceren. Ik zal het proberen...

En dan de verrassing van de avond: een telefoontje van Bureau Slachtofferhulp naar aanleiding van m'n aangifte wegens kindermishandeling. In mijn geval heb ik vooral praktische hulp nodig, in de loop van de week bellen ze terug voor het maken van een afspraak. Dan wordt gekeken welke hulp ze mij kunnen bieden, en welke hulp ze Tom en Max kunnen bieden. Dat laatste gaat moeilijk worden, want Sonja gaat natuurlijk alles ontkennen en beweren dat Tom en Max dus helemaal geen hulp nodig hebben.

Hopelijk denkt Justitie daar anders over en pakken ze haar genadeloos hard aan. Een jaar of vijf de cel in zou wel eens goed voor haar zijn.

Aangifte van kindermishandeling

Vanochtend zijn we vanuit Lommel nog een keer naar Eindhoven gereden om Tom en Max op te halen, maar er was weer niemand aanwezig. Dan maar weer naar de politie. Het politiebureau op de Aalsterweg was eigenlijk gesloten, maar na aanbellen en tien minuten wachten werd er toch opengedaan. Zelfde verhaal nog een keer: mijn kinderen zijn vermist, graag onmiddellijk opsporen. Dat wilden ze alweer niet. Eerst hebben ze geprobeerd Sonja te bellen maar die had beide GSM's uitgezet. In hun systeem stond dat ze al eens vaker naar haar moeder was gegaan en dus vroegen ze of ik het telefoonnummer van haar moeder had. Dat had ik, en vervolgens bleken Tom en Max inderdaad daar te zitten.

Ik kon niet horen wat Sonja allemaal verkondigde, maar ze zei wel dat ik maar moest wachten tot het gesprek aanstaande dinsdag. Ze blijft voorspelbaar...

Dan bleef er dus maar één aanpak over: we zijn doorgegaan naar het hoofdbureau van politie aan de Mathildelaan, daar heb ik aangifte tegen Sonja gedaan wegens jarenlange stelselmatige psychische, verbale en fysieke kindermishandeling. Nu maar hopen dat Tom en Max met spoed worden weggehaald bij hun moeder, en Sonja zelf opgepakt wordt.

Politie: opsporing is te traumatisch

Vanochtend hebben we weer geprobeerd Tom en Max op te halen, maar er was weer niemand thuis. Daarop hebben we eerst even een rondje langs de Lidl en de Nettorama gemaakt om te zien of Sonja's auto daar ergens stond, maar zonder succes. Dan maar weer per SMS informeren waar Tom en Max zijn en wanneer ze terug zijn, maar zoals altijd werd er weer niet op gereageerd. Dan maar geprobeerd Sonja te bellen, en die nam zowaar op. Ze was onderweg, Tom en Max waren bij haar, en ze gingen "zich een mooie dag maken" (correct Nederlands is nooit een sterk punt geweest bij Sonja). Waar ze heen gingen wilde ze echter niet vertellen, volgens haar heb ik ook niet het recht om te weten waar mijn kinderen zijn. Ik moest er de "Wet op de Informatieplicht" er nog maar eens op nalezen. Het zal wel weer een smoesje zijn dat haar door Ingrid van Galen is ingefluisterd, die is wel vaker schrikbarend slecht geïnformeerd over regels en wetten.

Tijd voor harde maatregelen dan maar: de volgende halte was het politiebureau om Tom en Max als vermist op te geven. De politie was weer haar gebruikelijke "waakzame en dienstbare" zelf en weigerde dus weer alle medewerking. Opsporing zou namelijk kunnen betekenen dat ze door de politie zouden worden klemgereden en dat zou "te traumatisch zijn" voor Tom en Max. Die hebben intussen al zoveel politie gezien dat ze daar echt niet door getraumatiseerd zouden worden, maar de politie heeft nu eenmaal besloten Sonja op alle mogelijke manieren in bescherming te nemen en dus heeft ze vrij spel.

Klemgereden worden te traumatisch? Waarom doen ze dan niks tegen de kindermishandeling waar Sonja zich al acht jaar schuldig aan maakt? En waarom ben ik dan vorig jaar met veel machtsvertoon (zes smerissen, drie surveillancewagens met zwaailichten en gillende sirenes) voor de ogen van Tom en Max opgepakt en als een zware crimineel afgevoerd? Is dat dan niet traumatisch voor ze?

Kindermishandeling staat bij de politie kennelijk ergens helemaal onderaan op de prioriteitenlijst.

Ik heb ook nog even gemeld dat ik al een week zit te wachten tot ik eens een keer teruggebeld word door de Jeugd- en Zedenpolitie. Dat vond de dienstdoende agente ook wel kwalijk, ze zou het doorgeven. En dan maar afwachten of en wanneer ze eens een keer bellen.

Uitnodiging Steunpunt Huiselijk Geweld

Tot mijn grote verbazing werd ik vanmiddag gebeld door Pieter Verstappen van het Steunpunt Huiselijk Geweld. Die zat bij Sonja en wist te vertellen dat ze in gesprek wilde gaan over de omgangsregeling en het terugkrijgen van mijn eigendommen. Dat gesprek zou dan door Pieter geleid moeten worden. Op zich prima, maar die wilde ("vanwege de vakantie") dat gesprek pas laten plaatsvinden op, schrik niet, dinsdag 1 september. Oftewel, pas over ruim zes weken!

Daar was ik het niet mee eens, want dan kan ik nu al bedenken wat er gebeurt: telkens als ik aan de deur sta om kinderen en/of spullen op te halen roept Sonja dan dat ik eerst dat gesprek maar moet afwachten, dus de afspraak voor dat gesprek gaat ze gewoon gebruiken als nieuwe smoes om de omgang te saboteren. Vervolgens bleek Pieter opeens ook aanstaande dinsdag om 16:00 nog tijd te hebben.

Heb ik er vertrouwen in? Nee. Ten eerste heeft Sonja de gewoonte om gesprekken stiekem op te nemen, dat accepteer ik niet dus zal ze alle opnameapparatuur uitgeschakeld op tafel moeten leggen, en Sonja kennende gaat ze daar niet meer akkoord maar zal ze weglopen. Ten tweede: als ze toch nog blijft zitten zal ik wel weer de gebruikelijke barrage aan leugens, beledigingen en valse beschuldigingen over me heen krijgen, gevolgd door een hele serie eisen die eerst allemaal ingewilligd moeten worden. Bij het eerste teken dat ik het daar niet mee eens ben zal ze wel weer weglopen en bij Ingrid van Galen gaan klagen dat ik haar "respectloos" behandeld heb.

Maar goed, ik ga er toch maar naar toe, anders krijg ik straks nog het verwijt dat ik niet mee zou willen werken. En als zij dan inderdaad wegloopt heb ik weer een tak om mee te slaan, want daarmee laat ze blijken niet tot enige vorm van overleg bereid te zijn.

De tandarts krijgt het nog druk

Vanochtend was het weer tijd voor een rondje GGzE, deze keer ging Sylvia ook mee. Niet dat ik dat gevraagd had, ze kwam er zelf mee. Nelly Arts was er minder gelukkig mee, Sylvia moest maar buiten wachten tot we alles besproken hadden. Terwijl ze het dossier bij zat te werken mocht Sylvia wel binnen. Vreemde gang van zaken, volgens mij mag je als cliënt toch gewoon iemand meenemen als je daar steun aan hebt. Sylvia's behandelaar had er in elk geval geen moeite mee.

Dan rap terug, even tanden poetsen, en dan door naar de tandarts. Oh jippie. Het repareren van die ene afgebroken tand kostte zoveel tijd dat er voor de overige drie tanden (alledrie opnieuw vullen) geen tijd meer was. De zenuw bleek intussen dood te zijn waardoor het zoveel werk werd dat zelfs die ene tand niet helemaal afgehandeld is. Het gat waar de zenuw zat is zo goed mogelijk schoongeborsteld en daarna voorzien van wat medicatie, noodvulling er op, en volgende keer gaan we weer verder. Dan zal het ook niet allemaal in één keer lukken, dus heb ik nu al het vooruitzicht van niet één maar twee vervolgafspraken.

Mondhygiëniste

Weer een nieuwe kostenpost: vanochtend had ik m'n eerste afspraak met de mondhygiëniste. Eerst maar eens de stand van zaken opgenomen, m'n gebit is nog niet helemaal een slagveld maar er mankeert wel het een en ander aan, van tandsteen en ontstoken tandvlees tot teveel ruimte op plekken waar niet zo veel ruimte mag zitten.

Een uur later stond ik weer buiten, compleet met nieuwe tandenborstel, een paar ragborsteltjes voor tussen de tanden, en twee afspraken voor onderhoud. Over twee weken wordt eerst de linkerhelft onder handen genomen (zowel boven als onder) en drie dagen later de rechterhelft.

In de e-mail zaten maar liefst twee brieven van m'n advocaat. Eentje om te vertellen dat hij een conceptdagvaarding op gaat stellen voor een procedure tegen Jansen Taxi (zou tijd worden!) en eentje om te adviseren af te zien van juridische stappen tegen Connexxion. Over dat laatste moet ik m'n gedachten nog eens even laten gaan.

Bed uit, bed in

Vandaag zijn we maar eens begonnen met uitslapen. Zo tot rond een uur of elf. De rest van de dag hebben we ook niet zo bijster veel meer gedaan, om vervolgens 's avonds weer terug naar Eindhoven te gaan en twaalf uur nadat we uit bed zijn gevallen er weer terug in te vallen.

Dan maar aangifte doen

Vanochtend zijn we weer even naar Nederland gereden, uiteraard om de kids op te halen plus de post en wat spullen. Vorige week was Sonja al weg toen we rond 11:00 arriveerden, dus moesten we vandaag wat vroeger zijn. Dat werd rond 10:15 en dat ging globaal weer zoals altijd. Niet helemaal hetzelfde, deze keer was Sonja voorbereid en had ze de gordijnen dichtgedaan en de deurbel uitgezet. Max stond echter net in de gang toen we arriveerden, maar die maakte wel een opmerking die me nogal zorgen baart: tegen Sonja zei hij niet "papa is er weer" maar "Jeroen is er weer". Kennelijk worden Tom en Max zo geïndoctrineerd dat ze mij niet meer als papa mogen zien. Tom heb ik overigens in het geheel niet gezien.

Sonja reageerde niet op mijn kloppen op het raam, roepen door de brievenbus, een SMS-je, en een paar pogingen om haar te bellen, maar ze belde wel weer de politie. De politie kwam en kon weer niks doen anders dan zeggen dat ik voor zowel m'n kids als m'n spullen maar naar de rechter moet stappen.

Deze keer troffen we in elk geval wel twee agenten die alle begrip hadden voor mijn situatie (dat is nogal eens anders bij de Eindhovense politie): de ene had zelf kinderen en de andere had net een scheiding achter de rug. Ze waren dan ook van mening dat Sonja's gedrag niet goed is voor Tom en Max en ze daar uiteindelijk ook de rekening voor zal krijgen. Ze hebben SOnja nog gevraagd of ze weigerde de kinderen mee te geven, dat weigerde ze inderdaad, maar de reden daarvoor hebben ze mij niet verteld.

Wel kreeg ik nog m'n post mee, en daar zat onder andere een brief in van de Gemeente Eindhoven (van ruim een week geleden). Die deelde mede dat ze voornemens zijn mij uit te schrijven als bewoner van mijn woning en dat ik vier weken de tijd kreeg om mijn mening daarover te geven. Dankzij Sonja is daar dus al een week van verstreken.

Sonja staat echter nog wat te wachten. De volgende halte (na de postbus) was het politiebureau. Direct aangifte doen kon weer eens niet, maar dit weekend of anders aanstaande maandag gaat de Jeugd- en Zedenpolitie mij bellen voor een afspraak voor het doen van aangifte van kindermishandeling. Deze keer willen ze er kennelijk wel werk van maken, naar het schijnt omdat ze niks gedaan hebben nadat ik vorig jaar al eens melding had gemaakt van kindermishandeling.

Hopen dus maar dat ik kort na die aangifte gebeld word met de mededeling dat Sonja opgepakt is.

Vandaag een jaar geleden...

De Seroquell heeft geholpen: pas rond 12:00 werd ik wakker, of althans iets wat voor wakker door moet gaan. Dat spul werkt nog een hele tijd na, wat in de praktijk betekent dat je na het ontwaken nog een aantal uren suf bent. Geen spul dus om elke avond in te nemen, maar zo voor een keer is het wel lekker om even het malen stop te zetten en goed te kunnen slapen.

Door naar iets heel anders. Je zou het een soort van jubileum kunnen noemen, al valt er in dit geval natuurlijk niet bepaald iets te vieren. Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik, compleet met psychische problemen en een lokale bronchitis in een van m'n longen, met geweld door de politie m'n huis uitgeschopt ben. Eens zien hoeveel jaar het nog duurt voordat ik eindelijk de woning krijg waar ik recht op heb.

Slapen

Normaliter wil ik geen pillen, maar vanavond ben ik overstag gegaan. Slapen lukte alsmaar niet, deels vanwege het vele malen in m'n hoofd en deels omdat m'n benen kennelijk eerst nog een marathon wilden lopen. De tijdelijke oplossing: een tabletje Seroquell. Stopt eerst binnen vijf minuten het malen in je hoofd, en nog eens vijf minuten later val je in slaap om 12-14 uur later weer wakker te worden.

De elke-dag-wel-wat week

Je hebt van die weken dat er elke dag wel wat aan de hand is. Dit lijkt ook zo'n week te worden. Vanmiddag ben ik met Sylvia naar de GGzE geweest, eenmaal weer thuis ging het even goed waarna het vervolgens spectaculair mis ging. De details zal ik maar voor me houden, maar uiteindelijk zat er niks anders op dan 'r met stevige slaapmedicatie in bed te leggen. Dan slaapt ze tenminste door tot morgenochtend, en als ze dan op tijd wakker is staat er weer een zwaar gesprek buitenshuis op het programma.

Maar die medicatie kennende gaat ze waarschijnlijk niet op tijd wakker zijn.

In het hol van de leeuw

Vandaag was het weer kilometers vreten. Eerst maar weer eens naar de GGzE, dan even op en neer naar Lommel, en dan meteen door naar Rosmalen voor een afspraak met advocaat nummer 3. Die gaat de boedelscheiding en de procedure voor de wijziging van het ouderlijk gezag doen.

Vanwege die afspraak moest ik eerst even naar Lommel: ik was namelijk vergeten het pak papier mee te nemen dat Van Galen had ingediend voor de gezagskwestie. Overleg gaat toch net iets makkelijker als je alle papieren voor je neus hebt liggen.

En jawel, daarna was het weer mis. Ik was bijna terug bij Sylvia toen de telefoon ging. De politie, met de mededeling dat ze Sylvia op het bureau hadden zitten en de vraag of ze bij mij onder behandeling was. Vervolgens kwam de vraag of het haar zou helpen als ik naar het bureau zou komen. Dat leek me wel een strak plan en dus stond ik tien minuten later weer eens in het hol van de leeuw. Ze wisten verder ook niet wat ze met haar aan moesten dus heb ik 'r maar mee naar huis genomen.

Tandarts

De zorgverzekeraars en de tandartsen zien graag dat je elk jaar een keer je gebit na laat kijken. Het idee is goed, bij mij was de uitvoering minder. Vanmiddag had ik voor het eerst in vier jaar weer eens een afspraak met m'n tandarts. Althans, met een van de invallers, want m'n eigen tandarts is er niet, net als z'n echtgenote (ook tandarts). Hun zoontje heeft kanker en is ongeneeslijk ziek, dus willen ze alle tijd die hem nog rest bij hem doorbrengen. Als iemand die zelf ook een kind verloren heeft kan ik dat maar al te goed begrijpen.

Maar goed, terug naar de controle. Van een van m'n tanden is een stukje afgebroken waardoor er onder de vulling een gaatje zit. Dat is voorlopig verholpen met een noodvulling. Verder blijkt er een vulling aan vervanging toe te zijn en moet uit de röntgenfoto's blijken of er nog meer aan de hand is. Daarnaast heeft-ie me ook maar doorverwezen naar de mondhygiënist voor een grote schoonmaak.

Waarna ik als een speer terug naar Eindhoven kon want het ging met Sylvia allemaal weer eens niet zoals het zou moeten.

Ping Pong

Oh, wat heb ik weinig geslapen vannacht! Rond 05:30 was ik al weer wakker en begon het in m'n hoofd weer te malen. Het is tenslotte zaterdag en dat betekent dat ik Sonja weer kon gaan herinneren aan het bestaan van een omgangsregeling en aan het feit dat ik nog steeds m'n eigendommen terug wil. Niet dat ik verwachtte dat ik m'n kinderen en eigendommen mee zou krijgen, maar ik moet natuurlijk wel zien te voorkomen dat ik straks het verwijt krijg dat ik kennelijk geen interesse heb ik m'n kinderen.

Maar helaas, Sonja schitterde door afwezigheid en vond het uiteraard ook niet nodig om te reageren op de SMS-jes die ik haar gestuurd heb. Dan niet, vandaag heeft ze dus weer bewezen dat ze zich niet aan een gerechtelijke uitspraak wenst te houden en ook schijt heeft aan haar plicht om mij te informeren over de verblijfplaats van de kinderen. Dat zal haar bij de rechter straks nog wel opbreken.

Enige tijd geleden heb ik mr. Martens verzocht om de zaak tegen Jansen Taxi op zich te nemen. Hij heeft het vervolgens doorgeschoven naar zijn kantoorgenote mr. Van der Pas. Vandaag vond ik in m'n postbus een brief van haar. De inhoud: ze kan de zaak niet afhandelen omdat ze binnenkort vertrekt, en heeft de zaak overgedragen aan mr. Martens. Ping. Pong.

Die kan dan meteen weer aan het werk, want Wim Jansen heeft een brief gestuurd met wederom een hoop blabla en de mededeling dat hij zich niets aantrekt van de sommatie om mijn loon door te betalen. En dat betekent dus dat hij dat binnenkort bij de kantonrechter uit mag gaan leggen.

Zomers buitje

Het zomert hard verder, een van de bijverschijnselen daarvan is dat het te warm is (weer boven de 30 graden) om iets te doen. Na het ontbijt zijn we eerst maar even boodschappen gaan doen voordat het echt bloedheet zou worden, op de terugweg begon het zowaar te regenen. Wel tien minuten lang...

Dan is het dus nog meer afzien, het was al warm maar na zo'n regenbui vliegt de luchtvochtigheid omhoog en wordt het dus benauwd. Nee, we hebben niet veel meer gedaan vandaag.

Vleeskeuring deel 2

Een deel van Sylvia's familie heb ik bij het eerste deel van de vleeskeuring al gezien, haar moeder echter nog niet. Tot vandaag. Geweldig hoor, heel erg zomers weer en dan in een zwartgekleurde auto naar Limburg. Kennisgemaakt met moeder en dan weer terug. Pffft, veel te warm, het weer in Nederland schiet weer eens uit. Wat nou, de hele zomer lang 25 graden en af en toe een bui? Nee hoor, als we het doen doen we het ook meteen goed en komt de thermometer boven de 30 graden.

Terug in Eindhoven zijn we meteen maar doorgereden naar de fietsenboer om m'n fiets op te halen. De kosten vielen mee, iets meer dan vier tientjes. Inclusief fietstassen en motorhoes komt de rekening voor Sonja dan uit op € 100.

Dan nog even wat boodschappen gedaan, en daarna was het weer tijd om richting Lommel te gaan. Het lijkt er op dat m'n aardbeienplantjes het zomerse weer niet overleefd hebben.

Centraal Wonen De Lismortel

Na meer dan een jaar in de buitenlucht stilgestaan te hebben kon m'n fiets wel een onderhoudsbeurt gebruiken, dus mocht-ie vanmiddag naar de fietsenboer. Gelukkig heeft Sylvia een fietsendrager achterop haar auto dus dat bespaarde me weer een hoop geklooi om 'm in en uit m'n eigen auto te krijgen. Volgens de fietsenboer zou de reparatie ergens rond de € 35 gaan kosten, uiteraard zitten daar nieuwe fietstassen en een nieuwe motorhoes niet bij. De fietstassen die er nu op zitten waren een jaar geleden nog gloednieuw maar hebben veel te lijden gehad onder zon, regen, hagel, sneeuw en andere meteorologische narigheid, en de motorhoes is door Sonja eerst stukgesneden voordat ze 'm meegaf.

Vanavond was dan ook nog het kennismakingsgesprek bij CW De Lismortel voor woonruimte. Als ze me daar willen is het nog even afwachten welke woonruimte ik krijg (er zijn er twee beschikbaar) en wat dat precies gaat kosten. De huurprijs ligt ergens rond de € 400 maar gelukkig worden de afzonderlijke woonruimtes gezien als zelfstandige woningen dus kan ik er gewoon huurtoeslag voor krijgen. In mijn geval zou dat betekenen dat ik zo'n € 200 zelf moet betalen. Da's zelfs met mijn salaris nog te doen.

De beide woonruimtes heb ik helaas niet kunnen zien, bij de ene was de huidige bewoner nog aan het verhuizen en was de deur afgesloten, bij de andere lag de dochter van een van de bewoners (die dus ook gaat verhuizen) te slapen. Maandag hoor ik of ik binnenkort kan gaan verhuizen, er zijn meer kandidaten dan woonruimtes.