Op naar de volgende verhuizing

Vandaag was het dan zover: vanavond naar Lommel voor de caravan. Om 19:00 daar afgesproken en een half uurtje later was het grotendeels geregeld. De rekening van het recreatiepark zelf moet nog wel betaald worden, ze willen nog een pasfoto van mij en de kids voor de pasjes en een kopie van de paspoorten van de kids (dan mogen ze altijd mee zonder dat ze moeten betalen), maar om 19:30 was ik de nieuwe eigenaar van een stacaravan.

Dat betalen van de rekening ging weer eens niet meteen. Ik wilde wel betalen met m'n pinpas, dat kon ook wel, maar helaas kun je in het buitenland niet meer dan € 500 per dag betalen met je pas. En met een rekening van ergens rond de € 850 gaat het dus niet lukken. Geen nood, morgen of overmorgen ben ik terug en dan kan het ook contant betaald worden.

Natuurlijk meteen even binnen gaan kijken of de vorige eigenaren niet meer hadden meegenomen dan ze hadden gezegd, maar ze hebben zich netjes aan de afspraken gehouden. Het was alleen wel bloedheet binnen, dus ben ik maar weer vertrokken. Morgen of overmorgen overhuizen.

Tot zover de planning

Weer eens te lang in bed blijven liggen, waardoor m'n planning voor vandaag weer eens overhoop gehaald werd. Of beter gezegd: ingekort. Het enige wat ik gehaald heb is het ophalen van de sleutels van m'n postbus, boodschappen doen bij de Nettorama, en tanken. Eigenlijk had ik ook nog langs huis gewild om wat spullen op te halen, Tom's verjaardagscadeau omruilen, naar de Primafoonwinkel om m'n telefoonabonnement stop te zetten, en naar T-Mobile voor een Web'n'Walk abonnement.

Onderweg kreeg ik een SMS-je van Sonja dat ze vandaag toch niet naar Eindhoven zou komen maar in "Elshout en omstreken" zou blijven vanwege het mooie weer. Toch maar even langs huis gereden om te controleren of ze niet stiekem toch thuis was, maar ze was er inderdaad niet. SMS-je teruggestuurd om te vragen of ze dan zaterdag rond 12:00 thuis zou kunnen zijn, maar (geheel volgens verwachting) kwam er geen antwoord.

Na dit alles doorgereden naar Boxtel om even bij te kletsen met Pauline, en onderweg even een tussenstop gemaakt om een bos bloemen voor haar te kopen (jawel, rode rozen, ik hou niet van half werk). Vervolgens door naar Helma. Voordat ik bij Pauline wegreed heb ik Helma nog even een SMS-je gestuurd om te vertellen dat ik onderweg was en onder andere ook eten voor vanavond mee zou brengen, waarop prompt de reactie kwam dat ze net van de Albert Heijn terug was...

Het was uiteraard weer gezellig, en aangezien het TV-aanbod zoals altijd weer bedroevend is hebben we maar even een film gehaald bij de videotheek: de comedy "The Bucket List" met Jack Nicholson en Gordon Freeman. Nou is het altijd een genoegen om die twee bezig te zien, maar voor de rest is het geen indrukwekkende film. Niet onaardig voor anderhalf uur op de bank hangen zonder veel na te hoeven denken, maar meer ook niet.

M'n boodschappen heb ik maar weer mee terug genomen, dan wordt het dus gewoon vier dagen lang ijsbergsla eten. Of ik nodig Monique uit voor morgen, scheelt weer een dag ijsbergsla en kan ze meteen vertellen hoe haar etentje vanavond verlopen is.

Wel weer even wennen: Helma wilde haar Web'n'Walk card weer terug, dus kwam ik terug op honk en kon ik niet op Internet. Tijd om te verhuizen en hopen dat de Internetverbinding daar niet al te veel geld kost.

Nieuwe carrière?

Vanochtend heb ik mezelf overtroffen: zowaar al om 09:00 m'n bed uit in plaats van om 11:00. Rustig aan gedaan en maar eens aan m'n administratie begonnen.

In de loop van de middag weer naar Monique gegaan, gezellig met z'n tweeën aan de barbecue. Uiteraard weer de hele avond blijven hangen en pas rond 22:45 terug op honk. Ze was nog wel zo aardig om een machine was voor me te draaien. Dankjewel Monique!

Ik begin langzaamaan wel het idee te krijgen dat het tijd is voor een nieuwe carrière. Een select groepje dames is bekend met zeer persoonlijke details uit mijn leven (en ik met details uit hun leven), en terwijl zij mij helpen met mijn problemen help ik hen met hun problemen. Intussen ben ik al zover dat ik zelfs adviezen aan het geven ben over het beginnen, in stand houden en beëindigen van relaties! Van "wat trek ik aan naar een dinner-date" via "hoe denken mannen en hoe versier ik er eentje" tot "hoe overleef ik een echtscheiding" -- Jeroen geeft raad. Gewoon zomaar spontaan, geen academische opleiding of zo, het komt er gewoon uit en het wordt nog gewaardeerd ook. Misschien tijd om maar eens wat bij te gaan verdienen als relatieconsulent?

En het vonnis luidt...

Bij het Diagnostisch Centrum hadden ze gezegd dat m'n huisarts vandaag de uitslag zou hebben van die röntgenfoto's van vorige week, dus heb ik die vanmiddag maar eens gebeld. Het begon zorgwekkend, want de assistentie moest eerst even met m'n huisarts overleggen. Oeps. Vervolgens kwam ze terug met de mededeling dat hij mij vanmiddag terug zou bellen. Oh shit.

Maar het viel mee. Ik blijk een lokale bronchitis te hebben, maar aangezien de symptomen al minder erg zijn dan vorige week valt er nu eigenlijk niks meer aan te doen; gewoon afwachten en dan zou het over 1-2 weken over moeten zijn. Jippie, dus geen zware longonsteking, tumoren of andere ellende, het zou nu geleidelijk beter moeten gaan. Alleen vond hij het wel een goed idee om nog maar even door te gaan met de codeïne.

Later vanmiddag hoorde ik opeens een auto het terrein oprijden. Zowaar, Wilma (de eigenaresse) was terug samen met een drietal dames voor een rondleiding. Even met 'r zitten kletsen en vervolgens waren ze weer weg. In al m'n edelmoedigheid heb ik aangeboden om volgende week een handje te helpen met de tuin (die is wel toe aan wat onderhoud) waarop de opmerking kwam: "als je er volgende week nog bent hebben we je!". Zoiets heeft Monique volgens mij ook al eens geroepen, weet ik meteen van wie ze het heeft. :-)

Vanavond ben ik er eindelijk eens aan toegekomen om in te loggen op het Intranet van Connexxion. Een van de eerste berichten die ik daar las was dat een 33-jarige collega van de vestiging Leeuwarden gisteren met haar lijnbus in de sloot is beland en is overleden. Waarop de directie prompt verordonneerd heeft dat tot nader order bij alle vestigingen en kantoren van Connexxion de vlag halfstok gaat. Kijk, da's toch netjes van de baas...

Kookexperiment

De discipline om op tijd op te staan wil er maar niet in. Ik had de wekker op 08:00 gezet maar uiteindelijk was toch weer 11:00 toen ik uit bed kwam. De codeïne heeft echter wel geholpen: vrij snel in slaap gevallen voor de verandering, en de hele nacht doorgeslapen.

Voor vandaag stonden er twee activiteiten op het programma. Ten eerste het bijwerken van m'n weblog. Door de achterstand gebeurt dat nu in drie fasen: eerst bijwerken op basis van m'n agenda, vervolgens informatie toevoegen aan de hand van verzonden en ontvangen SMS-jes (handig dat die opgeslagen worden inclusief datum en tijd!), en daarna nog een keer aanvullen aan de hand van de opgeslagen gesprekshistorie van MSN. Gelukkig was het weer zomers weer dus kon ik lekker buiten gaan zitten met m'n laptop.

Vanmiddag en vanavond weer bij Monique gezeten; ik had haar beloofd dat ik vandaag voor ons zou koken. Op het menu: pasta met spinazie. Dit specifieke recept had ik nog niet eerder uitgeprobeerd dus het was experimenteel, maar het bleek uitstekend te smaken. Mede vanwege het experimentele karakter ben ik ook bij haar gaan koken en kwam zij niet hierheen: een fatsoenlijk gasfornuis werkt toch een stuk makkelijker dan een paar elektrische kookplaatjes. Helaas voor Monique: die is intussen aan het sonjabakkeren geslagen maar daar doe ik niet aan mee, dus het werd een SAS-maaltijd.

Voor wie zich nu afvraagt wat een SAS-maaltijd is: dat is afgeleid van SAS-dag, hetgeen een dag is waarop Sonja Bakker even buitenspel gezet wordt en er naar hartelust tegen haar regels gezondigd mag worden. SAS = Schijt Aan Sonja. :-)

Hé, ik heb het niet verzonnen hoor!

Verjaardag van Max

Vandaag wordt Max drie. De verjaardag van Tom heb ik al moeten missen, maar deze keer ben ik wel uitgenodigd. Geen feestje of zo, Sonja is met de kids vanmiddag naar de recreatieplas van camping 't Witven in Veldhoven gegaan en daar ben ik dus ook maar eens naar toe gereden.

Eerst natuurlijk langs de speelgoedwinkel om wat cadeautjes te kopen. Tom was in eerste instantie dolblij, want z'n cadeautje rammelde en dat betekent dat er Lego in zit. Vervolgens teleurstelling want het bleek een Legosetje te zijn dat hij al van iemand anders gekregen had. Geen nood, dan ga ik het gewoon omruilen. Fijn toch dat Sonja zo'n betrouwbare bron van informatie is -- ik had haar een tijdje geleden al gevraagd wat hij voor z'n verjaardag had gekregen, maar volgens haar had hij geen Lego gehad. Dat bleek dus weer eens niet te kloppen.

Max was gelukkig wel blij. Blij om z'n papa te zien, en blij met z'n cadeautje: een voorleesboek van Winnie de Poeh. Heeft Sonja weer wat te doen vanavond...

Ik ben in elk geval wel precies op tijd vertrokken bij die camping, want nog geen tien minuten na vertrek begon het te regenen. Later op de avond werd het nog veel erger (maar toen zat ik gelukkig al binnen): het kwam met bakken naar beneden, en als bonus kregen we er ook nog een onweersbui bij. Inmiddels is de onweersbui verdwenen maar regent het gewoon verder.

Die hoestbuien blijven maar komen en de pijn in m'n borstkas lijkt ook steeds erger te worden, dus ik ga vanavond toch maar eens die codeïne proberen. Eerst maar eens één pilletje en kijken of dat helpt, en anders gaat de dosering omhoog. Maar hopelijk werkt één pilletje ook.

Geen Pauline dit weekend

Met Pauline had ik al min of meer afgesproken dat ze dit weekend hierheen zou komen. Voor de zekerheid had ik 'r vanavond nog even een berichtje gestuurd via MSN om te vragen of ze zaterdag of zondag zou komen, en hoe laat ik haar dan op het station op zou moeten halen.

Vervolgens ben ik naar Monique vertrokken, gewoon voor de gezelligheid. Terwijl met met z'n vieren (Monique en haar kinderen plus ik) de "Kolonisten van Catan" zaten te spelen kreeg ik een SMS-je van Pauline: ze komt niet. De motivatie is iets tussen mij en Pauline, maar persoonlijk vond ik 'm nogal rammelen. Da's dus echt balen dat ze niet hierheen komt, want ik had er wel naar uitgekeken.

Rondje Eindhoven

Vanochtend ben ik maar eens begonnen met het maken van een afspraak bij het Diagnostisch Centrum. Zowaar, ik kon vanmiddag om 16:00 al terecht! Dat foto's maken stelt niks voor, nog geen kwartier later stond ik weer buiten. Aangezien het mooi weer was meteen maar een keer het centrum ingewandeld, vervolgens even naar de Nettorama gereden om wat boodschappen te doen, en daarna maar weer eens m'n post op gaan halen. De kids waren uiteraard weer blij om me te zien, Sonja leek minder enthousiast, maar dankzij Tom heb ik het toch voor elkaar gekregen dat ik kon blijven eten. Zoals helaas gebruikelijk bij Sonja tegenwoordig stelde het eten weer niet veel voor, maar daar staat tegenover dat ik niet om 20:00 nog eens zelf hoefde te koken.

Nog meer pillen

Vanochtend in alle vroegte (half negen) had ik m'n vervolgafspraak bij de huisarts. Die begint zich nu toch ook wel zorgen te maken, want dat hoesten van mij duurt wel erg lang. Deze keer ben ik vertrokken met twee papiertjes in m'n hand: een recept voor Codeïne en een verwijzing naar het Diagnostisch Centrum Eindhoven voor röntgenfoto's van de thorax (of, in gewoon Nederlands: m'n borstkas).

Vervolgens door voor het leukere deel van de dag. Eerst naar Helma (met een omweg langs m'n opslagruimte) en dan door naar Tilburg. Eerst even een bakkie koffie bij haar moeder, die me al begroette met de opmerking "jou moest ik net hebben". Schrik! Het viel mee, ze heeft gesolliciteerd bij Connexxion en wilde weten waar dat kantoor van ons precies zit in Eindhoven. De baas had wel gezegd "bij de Berenkuil" maar daar hebben ze in Tilburg natuurlijk nooit van gehoord. Dus heb ik het 'r maar even uitgelegd.

Vervolgens met z'n tweetjes naar de kermis. Niet zozeer voor de attracties, daar vind ik in de regel toch al niks aan en bovendien zijn ze op de Tilburgse kermis behoorlijk prijzig, maar het was wel gezellig. Na de kermis terug naar Den Bosch, eten koken, eten, voor de TV hangen en dan weer terug naar m'n bedje.

Nieuw onderdak: zo goed als rond

Vanmiddag had ik weer een afspraak met Natascha, deze keer ook met haar man Patrick. Ook hij is akkoord en dus zijn we meteen maar even bij de receptie langs geweest om een en ander in werking te zetten. Volgens de dienstdoende dame duurt dat beruchte onderzoek ongeveer twee weken, hetgeen betekent dat het wel eens tot na het eerste weekend van augustus zou kunnen duren. Daar waren we met z'n drieën niet blij mee, ik omdat ik in principe die zondag hier moet vertrekken, en Natascha en Patrick omdat die eigenlijk de maandag daarop vertrekken naar Tsjechië.

Patrick wilde dan ook nog een aanbetaling van € 200. Die heeft hij gekregen, maar uiteraard wel in ruil voor een kwitantie. Vertrouwen is goed, bewijsmateriaal is beter.

Beter bed

Vandaag twee SMS-jes gehad van Natascha: 's ochtends eentje met de vraag of morgen 11:00 bij de receptie oké was, en 's avonds nog eentje met de vraag of 13:00 ook kon. Wat mij betreft geen probleem.

Vanmiddag weer eens wat leuks op de agenda: met Pauline op stap naar Oisterwijk en daar eens lekker een eind door de bossen gaan wandelen. Tijdens de wandeling nog even geland op een terrasje, waar het goed vol te houden was tot aan het tafeltje naast dat van ons ook een paar mensen gingen zitten, die hun nicotineverslaving niet onder controle konden houden. Oh, wat zal ik blij zijn als ook de terrassen zelf rookvrij worden!

Ik snap dus echt niet waarom die rokers zo zitten te zeiken dat ze in de horeca sinds 1 juli alleen nog maar buiten mogen roken. Als iemand recht van klagen heeft dan zijn het de niet-rokers wel, want door al dat gewalm op de terrasjes worden wij gedwongen om binnen te gaan zitten in plaats van lekker buiten! Maar helaas, dit is Nederland, dus voordat we ook de terrassen rookvrij hebben zijn we weer jaren verder.

Vervolgens teruggewandeld naar de auto, teruggereden naar Boxtel en bij 't Zijspoor lekker gaan eten. Pauline had al aangekondigd dat ze een inklapbaar logeerbed voor me te leen had dus heb ik dat ook nog opgehaald. Het zal een hele verbetering zijn als er opeens een flink aantal centimeters tussen m'n bed en de grond zit. Bij gebrek aan vloerverwarming is het toch niet echt gezond om op een matje te slapen, al helemaal niet als je toch al ziek bent.

Dankjewel, Pauline!

De zoektocht gaat door

Net na 12:00 kreeg ik een SMS-je van Sonja met de vraag of ik vandaag m'n spullen op zou komen halen of de afspraak wilde verzetten, want ze was "niet de hele rest van de dag thuis". Antwoord: "Nee, en weet nog niet wanneer wel". Heeft ze toch mooi voor niks zitten wachten.

M'n huidige onderdak blijft ook niet duren, dus moet er toch voortdurend gezocht worden naar iets anders. Vanmiddag ben ik maar weer eens op pad geweest en een afspraak gehad met ene Natascha van der Vleuten die wellicht een stacaravan voor me heeft. Het zag er allemaal goed uit en over de prijs zijn we het in principe ook wel eens, alleen wil ze nog even met haar echtgenoot overleggen. Als het allemaal goed loopt heb ik per het eerste weekend van augustus een nieuw onderduikadres. De domper op de vreugde was het beleid van de locatie waar die caravan staat: als je daar langere tijd verblijft willen ze eerst een "background check" doen om te kijken of je wel betrouwbaar bent en zo. Nou heb ik daar op zich geen bezwaar tegen (ik heb niks te verbergen), waar ik wel moeite mee heb is dat zo'n onderzoek € 650 kost en dat ik degene ben die daar voor opdraait. Dat noemen ze dan "overdrachtskosten".

Het eerste voordeel heb ik intussen ook al gevonden: vlakbij die locatie bevindt zich een tankstation waar de LPG toch wel aardig wat goedkoper is dan in Eindhoven.

Voor de rest gebeurt hier eigenlijk weinig, dus wees niet verbaasd als er hier eens een paar dagen geen nieuwe berichten geplaatst worden.

Terug naar de huisarts

De eerste slechte ontwikkeling heeft zich al weer aangediend: het is weer voorbij met het mooie weer. Vannacht heeft het geregend, en het ziet er naar uit dat het de rest van de week niet beter gaat worden.

Aangezien m'n luchtweginfectie er niet beter op werd ondanks de medicijnen ben ik vanmiddag maar eens teruggegaan naar m'n huisarts. Of althans, z'n vervanger, want zelf was hij er niet. Volgens haar zat er inderdaad iets in m'n longen wat er niet hoort te zitten; zij kon het dus wel vinden, hij niet.

Nou is het meestal zo dat symptomen zich niet voordoen op het moment dat je bij de huisarts zit. Dit keer deden die zich wel voor, zodat ze een goed beeld heeft gekregen van hoe zo'n aanval er uit ziet. Prompt weer medicijnen voorgeschreven gekregen, deze keer 20 capsules Amoxicilline 500 PCH (antibioticum) plus een inhalator met Salbutamol 100 PCH om de spiertjes in m'n luchtwegen wat te laten ontspannen, zodat het in elk geval niet meer voelt of iemand telkens m'n luchtpijp dichtknijpt.

Daarna was weer tijd om richting Helma te vertrekken. Ook deze keer heb ik het eten voor m'n rekening genomen; op het menu vandaag sperziebonen met spekblokjes in crème fraiche, vergezeld van gekookte aardappelen en een onduidelijk stuk geperste kip van de Lidl. De sperziebonen vielen goed in de smaak, volgens Helma kon ik zo in een vijfsterrenrestaurant beginnen. Dat geeft te denken over wat ze de rest van de week eet...

Bezoek!

Onlangs heb ik me tegenover een paar mensen eens laten ontvallen dat ik het toch niet helemaal geweldig vond: ik zoek iedereen op, maar niemand komt naar mij toe. Helma vond dat ze dat niet op zich kon laten zitten, dus die belde vanochtend om te vragen of ik het leuk zou vinden als ze vandaag op bezoek zou komen! Daar zeg ik uiteraard geen nee tegen!

Ze had al beloofd dat ik morgen haar T-Mobile Web'n'Walk kaartje mocht lenen zodat ik met m'n laptop mobiel op Internet zou kunnen, maar dat ding heeft ze ook maar meteen meegebracht zodat ik een dag eerder weer op Internet kan en op zoek kan gaan naar huisvesting. De schat. Meteen maar even geïnstalleerd, en het werkte zowaar meteen. Goed, zo'n UMTS-verbinding is natuurlijk geen snelheidsmonster, films zou ik er niet over downloaden, maar voor surfen, chatten en e-mail voldoet het.

Vervolgens zijn we nog even op stap geweest, en daarna was het al weer tijd om afscheid te nemen. Gelukkig maar van korte duur, want morgen ga ik naar haar toe. ;-)

Vanavond ben ik dan ook nog een keer naar Eindhoven gereden voor de bezichtiging van een kamer. Dat was niks, beide kamers waren kleiner dan in de advertentie vermeld, en de vermelding dat de gemeenschappelijke ruimtes wekelijks door een werkster zouden worden schoongemaakt bleek ook al niet te kloppen. Die werkster maakt dat inderdaad wel schoon, maar het pand heeft drie etages en ze doet maar één etage per week. Waarmee die ruimtes dus effectief maar eens in de drie weken schoongemaakt worden...

Even rust

Zo, de eerste nacht op m'n nieuwe tijdelijke stek zit er op. Het is hier in elk geval wel heerlijk rustig, zo net buiten het dorp. Bovendien werkt het weer ook mee, het lijkt wel bijna zomer. Buitenlucht heet gezond te zijn, dus heb ik maar voor een flinke portie gezorgd. Ik moet zeggen, het bevalt prima tot nog toe; mooi weer, lekker buiten eten (ontbijt en lunch met uitzicht op de tuin, avondeten met m'n gezicht de andere kant op anders staat de zon in m'n ogen), en vandaag even rustig aan na een toch wel druk weekend. Het lijkt wel kamperen. Nu alleen nog een Internetverbinding, maar die komt woensdag. Oftewel, maar twee dagen ontwenningsverschijnselen.

Hoe ik dan toch deze weblog bij kan werken? Gewoon, met een aantal dagen vertraging...

De inburgering in de buurt gaat trouwens wel ergens snel. Als je in Brabant ergens vertrekt zeg je "Houdoe", hier zeggen ze "Hoije". Vanmiddag ben ik even naar de plaatselijke Lidl geweest, en betrapte mezelf er vervolgens op dat ik "Hoije" zei tegen de cassière. Nu al omgeschakeld, en ik zit hier nog geen 24 uur! Toch maar even een SMS-je gestuurd naar Monique om 'r van deze schokkende ontwikkeling op de hoogte te brengen, waarop als antwoord kwam: "Nou ja, zie het maar als promotie!". Grrr...

Mamma Mia! The Movie

Vanochtend om was het dan zover: de voorpremière van Mamma Mia! The Movie. Vroeg opgestaan en ontbeten, vervolgens naar Helma. Daar nog even een bakkie koffie gedaan, en toen met z'n tweeën naar Eindhoven gereden. De film was beslist leuk. Geen spectaculair verhaal, in feite is het gewoon een romantische comedy voorzien van muziek van Abba, maar desalniettemin was het wel genieten!

Oké, goed, toegegeven, het was even slikken bij de scène met het nummer "The Winner Takes It All" -- een nummer over echtscheiding.

Vanavond alles in m'n auto geladen, en zo dom geweest om met Hellen te wedden dat al m'n spullen er niet in één keer in zouden passen. Het paste wel, en dus heeft ze nu een kratje pils van me tegoed. Afscheid genomen, en toen richting m'n nieuwe onderduikadres gegaan.

Spullen ophalen

Ik heb nog het een en ander in m'n woning in Eindhoven liggen, en een deel daarvan wilde ik vandaag ophalen. Dus heb ik vanochtend Sonja een SMS-je gestuurd om mede te delen dat ik vanmiddag van alles op zou komen halen. Prompt daarna belde ze terug, en geheel volgens verwachting om te vertellen dat het niet kon. Zo zou ze bang van me zijn (geheel onterecht, zij is degene die een bedreiging vormt voor anderen, niet ik) en zouden zowel haar moeder als Marlen (een vriendin van haar moeder) er zijn. Dat laatste leek me voor haar alleen maar positief, als ze zich zogenaamd zo bedreigd voelt door mijn aanwezigheid.

Kortom, een hoop gezeik, maar nadat ik haar duidelijk had gemaakt dat ik ook naar Eindhoven kon komen en dan de politie zou bellen om haar te dwingen me binnen te laten ging ze alsnog overstag. Dan moest ik wel direct komen en niet vanmiddag, maar vooruit dan maar. Dat ging overigens wel gepaard met haar dreigement dat als ik maar één keer m'n stem zou verheffen zij onmiddellijk de politie zou bellen. Natuurlijk, waarom je problemen zelf oplossen als je het ook op de politie af kunt schuiven...

Daarop ben ik samen met Hellen naar Eindhoven gereden, heb wat ik mee kon nemen en naar mijn idee nodig had ingeladen, om vervolgens weer te vertrekken. De kinderen heb ik niet gezien, die waren vandaag bij m'n zus gestald omdat Sonja het huis op wilde ruimen en schoonmaken. Huh? Sonja? Opruimen? Schoonmaken? Van opruimen heb ik niks gemerkt, maar de badkamer was inderdaad wel voor een deel schoongemaakt. Ze kan het dus wel.

Meteen ook maar even afgesproken dat ik volgende week vrijdag nog een keer terug kom, samen met Hellen, om nog meer spullen op te halen.

Vertrouwen op je intuïtie helpt

Vandaag ben ik zo'n beetje de hele dag op pad geweest in Eindhoven, onder andere naar kantoor om de situatie aan m'n baas uit te leggen. Ik blijk voor de afwisseling eens een baas te hebben die het goed met z'n personeel voor heeft, ik was beslist niet de eerste chauffeur die dakloos was geworden. De baas verwees me door naar NEOS Odulpha, daar hebben al meer chauffeurs gezeten. Die locatie ken ik verder niet, maar als het net zoiets is als het Labrehuis (ook van NEOS) hoeft het van mij niet. Hij kreeg trouwens wel een erg brede grijns op z'n gezicht toen ik 'm vertelde dat Sonja mij alimentatie moest gaan betalen...

Op zeker moment kreeg ik weer eens een SMS-je van Monique met de vraag hoe het met me ging. Normaliter stuur ik dan een berichtje terug, maar deze keer zei m'n intuïtie dat ik maar eens moest bellen. Dus heb ik m'n auto even geparkeerd en vervolgens Monique gebeld. Tijdens het gesprek had ik het er over dat het qua onderdak ook een mogelijkheid zou zijn om bijvoorbeeld tijdelijk op het huis te passen van mensen die op vakantie gaan. Dat bracht haar op een idee, ze zou even gaan bellen. Tien minuten later een berichtje: "Goed nieuws, ik bel je zometeen". Nog wat later belde ze met de zeer verheugende mededeling dat ze wat voor me geregeld had en ik vanaf zondag een hele week terecht kon -- tijdelijk bivakkeren in een bedrijfspand waarvan de eignenaresse een week op vakantie ging. Ik moest dan wel meteen even naar haar toekomen, want zaterdag gaat ze zelf ook op vakantie. Dat liet ik me geen twee keer zeggen, meteen die kant opgegaan, vervolgens samen met Monique naar dat bedrijfspand gereden, en vervolgens de sleutel gekregen. Ik ben daar van bijna alle gemakken voorzien: slaapmatje, beddengoed, keukentje, douche, toilet, eigenlijk alles wat een mens nodig heeft behalve een wasmachine.

Oftewel, tot volgende week zondag heb ik weer een onderduikadres.

Hellen had voor vanavond een vriendin en de thuiskapster uitgenodigd, en die heeft mij ook meteen maar onderhanden genomen. Volgens de aanwezigen was het een vooruitgang, en met een bescheiden € 11,50 was ze ook nog € 3,50 goedkoper dan de kapper waar ik de laatste paar keer geweest ben, dus iedereen is weer tevreden.

Uitzetting met veel machtsvertoon

Vanochtend naar het Algemeen Maatschappelijk Werk geweest en nog maar een hoop zooi in veiligheid gebracht. Iets voor 13:00 zag ik iets langsrijden wat leek op een Volkswagen Polo. En jawel, Sonja was terug. Een paar minuten later leek ze weer verdwenen. Toen ik rond 13:30 even naar buiten liep om een doos in de auto te zetten bleek ze haar auto aan de overkant van de straat gezet te hebben. Ze kwam de auto niet uit, ze zat alleen maar naar het huis te kijken. Of ze zat te wachten tot ik zou vertrekken (maar ik had geen haast) of ze zat weer eens te wachten op de politie.

Zielig gewoon...

En jawel, om 14:10 stond de politie weer aan de deur. Twee surveillancewagens en vier agenten sterk, kennelijk word ik beschouwd als een crimineel gezien het overmatige machtsvertoon. Twee van die agenten bleken dezelfde te zijn tegen wie ik eerder al een klacht heb ingediend, en die andere twee waren volgens mij dezelfde die de eerste keer aan de deur stonden. Het gedrag van de Eindhovense politie was in elk geval weer hetzelfde: volop dreigend en intimiderend, en weer niet gehinderd door enige vorm van onpartijdigheid. Ze hebben me nog net niet m'n huis uitgesleurd (al zouden ze dat het liefst wel gedaan hebben) maar ik werd wel flink opgejaagd toen ik wat noodzakelijke spullen in ging pakken. Klagen daarover mocht ik ook niet, want "ik had al een week respijt gehad". Oftewel: je word onterecht je huis uitgeschopt door de Staat, en dan moet je nog dankbaar zijn ook.

Uiteindelijk ben ik vertrokken en heb ik wat spullen afgevoerd naar m'n opslag. De politie wilde trouwens ook al weten waar die opslag zich bevond, maar dat heb ik ze mooi niet verteld. Ze zijn in staat om daar alles weg te halen omdat Sonja meent dat er misschien wel iets van haar tussen zou kunnen zitten.

Maar daarmee had ik m'n computerapparatuur nog niet in veiligheid gebracht, afgezien van m'n laptop. Dus ging ik terug naar huis, en daar bleek de voordeur zowaar open te staan. Iemand was bezig alle sloten te vervangen -- kennelijk kon dat nu dus opeens wel. Naar binnen gelopen waar ik Sonja tegenkwam die alleen maar opmerkte "daar ben ik niet blij mee" en vervolgens spoorloos verdween. Ik was goed en wel een kwartiertje bezig m'n computerspullen te verzamelen en in te pakken toen, jawel, diezelfde vier agenten weer opdoken. Die me vervolgens vertelden dat ik niks mee mocht nemen. Pardon? Het zijn nog altijd mijn spullen, ik heb alle recht om die mee te nemen. Het machtsvertoon en de intimidatie ging weer gewoon door, uiteindelijk ben ik vertrokken met alleen een stel platgevouwen dozen, een desktop PC, een laserprinter en een scanner. Zonder kabels, dus dat schiet nog niet op. Maar het werd allemaal wel door de plaatselijke politie-macho (de enige mannelijke agent in het gezelschap) in m'n auto gezet. Kijk, da's toch mooi hè, zien dat de politie niet alleen onschuldige burgers kan intimideren en parkeerboetes uit kan schrijven, maar zo af en toe ook iets nuttigs doet.

Weer vertrokken, nog een keer naar m'n opslag om die computerapparatuur op te slaan, en vervolgens per SMS een noodkreet naar een aantal mensen gestuurd. Helma reageerde direct en zei dat ik even naar haar toe kon komen, dan kon ik even eten en bijkomen. Kort daarna belde Sjef, en dankzij hem en Hellen heb ik tot zondag een onderduikadres. Inderdaad, ik vermeld expliciet niet waar want de angst voor de agressie van zowel Sonja als de politie zit er goed in, dus voorlopig verdwijn ik maar even van de aardbodem, en zullen er maar een paar mensen zijn die weten waar ik ben. De politie vertrouw ik voor geen meter, en Sonja zal het ook niet nalaten om me het leven zuur te maken als ze me gevonden krijgt, dus kan ik voorlopig beter even onvindbaar zijn. Triest dat het zo moet zijn, maar het kan even niet anders...

Helma had vervolgens nog een verrassing: ze had twee kaartjes gewonnen voor de voorpremière van "Mamma Mia! The Movie" aanstaande zondagochtend in de Pathé in Eindhoven. Of ik zin had om mee te gaan? Ik zou wel gek zijn als ik nee zou zeggen, toch?

Tijd goed en slecht besteed

Vanochtend had ik een afspraak met m'n advocaat. Dat was achteraf gezien een vrij zinloze bezigheid, want veel meer dan "je zult toch het huis uit moeten" en "ga maar spullen sjouwen" heeft het niet opgeleverd. Niet echt een vechter volgens mij, meer eentje die gewoon de standaard procedure afloopt en dan maar hoopt dat het niet al te negatief uitpakt voor z'n cliënt.

Vanmiddag was het weer tijd voor m'n wekelijkse rondje gezelligheid bij Helma. In een royale bui had ik al aangeboden om voor haar te koken. De liefde van de man gaat tenslotte door z'n maag, misschien dat het bij vrouwen ook zo werkt. Op het menu vandaag Penne (pasta) met kip en aubergine. Bij gebrek aan Penne werd het Fusilli, maar daar smaakte het niet slechter door.

Hulp uit onverwachte hoek

Vanochtend had ik weer een afspraak bij de GGzE. Kleine positieve ontwikkeling: mevrouw Arts (de psychotherapeut) heeft een brief geschreven voor de woningcorporatie, in de hoop dat het helpt bij het verkrijgen van urgentiestatus. Zelf nog even kopietjes bijvoegen van de uitspraak plus de fax van Sonja's advocate waarin ze schrijft dat Sonja aanstaande donderdag het huis weer in wil, en dan kan de hele handel op de post. Dan zal ik er ook meteen maar een brief achteraan sturen van mezelf met een verwijzing naar het Algemeen Maatschappelijk Werk, hoe meer instanties er achter staan hoe beter het is.

Vanmiddag in de post weer een brief van m'n advocaat, bestaande uit een standaard briefje en een kopie van een fax van Sonja's advocate. Ik heb Sonja in totaal drie mailtjes gestuurd, twee daarvan heeft ze doorgestuurd naar haar advocaat. Dat zijn de mailtjes waarin ik haar mededeel dat ze bij haar moeder terecht kan, een derde mailtje met daarin links naar beschikbare woningen op kansrijkhuren.nl heeft ze echter niet aan haar advocate laten zien. Dat zal ik dan zelf maar eens even gaan regelen, en dan meteen maar vertellen wat Sonja nog meer aan informatie heeft achtergehouden.

Weer naar het ziekenhuis

Het zal niemand verbazen dat de stressniveaus bij mij steeds verder oplopen. Inmiddels ben ik zo ver heen dat het donderdag wel eens heel erg fout zou kunnen lopen. Ik heb Sonja een paar dagen geleden weliswaar gemaild dat ze bij haar moeder terecht kan, en haar tevens een aantal andere suggesties voor opvang gedaan, maar die Duitsers zijn nou eenmaal een stijfkoppig volk. Oftewel, geheid dat ze donderdag hier op de stoep staat, en waarschijnlijk samen met de politie. In de tussentijd wordt de stress alsmaar groter en het gat waar ik in zit steeds dieper, dus zie ik nu al aankomen dat ze me donderdag definitief over de rooie helpt en ik een paar flinke klappen uit ga delen. Is ook wel goed voor haar, want het enige wat ze kent is de Duitse methode, en zoals inmiddels bekend hangt die methode aan elkaar van alle vormen van geweld.

Vanmiddag heb ik een poging gedaan pa op te zoeken thuis. Vantevoren gebeld, toen werd er niet opgenomen, maar dat kan natuurlijk verschillende redenen hebben. Op de gok er maar naar toe gegaan, maar hij bleek niet thuis te zijn. Dan maar z'n vriendin gebeld, en wat bleek: hij ligt alweer in het ziekenhuis. Gisteravond leek het er op dat hij een herseninfarct had, per ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis, en daar bleek het geen herseninfarct te zijn maar een hersentumor ter grootte van een gemiddelde mandarijn. Het zit 'm verdomme niet mee...

Vanavond dus maar even naar het ziekenhuis geweest. Hij ziet er een stuk beter uit dan toen hij uit het ziekenhuis ontslagen werd, praat ook weer een stuk duidelijker, maar voor de rest is het maar afwachten.

Etentje

Naast alle gebruikelijke ellende stond er vandaag weer eens wat leuks op de agenda: uit eten met Monique, en nog lekker dicht bij huis ook: bij de Trafalgar Pub in de Dommelstraat. Ze zou met de trein komen en dan om precies 16:30 op station Eindhoven zijn waar ik haar dan op zou halen. En zowaar, de Nederlandse Spoorwegen hebben het gepresteerd om zich aan hun eigen dienstregeling te houden!

Nog even kort gewinkeld (om 17:00 gaat alles dicht) en me verbaasd over Monique's manier van shopppen voor kleding. De mannen onder ons zullen ermee bekend zijn dat vrouwen daar werkelijk uren voor uit kunnen trekken; vandaar al die verveelde gezichten van mannen die duidelijk door hun vrouw meegesleurd zijn. Heren, Monique is uw natte droom: ziet eruit als een vrouw (en nog leuk ook), maar winkelt als een vent. Uit het rek halen wat je hebben moet, afrekenen, wegwezen. Nog beter: ze is single, op zoek naar gezelschap en heeft nog meer kwaliteiten waar u zeer over te spreken zult zijn. Leeftijd 36 jaar, 1,70-1,75 meter lang, kort blond haar, woonachtig in Noord-Limburg. Voel je je aangesproken, ben je niet-roker, op z'n minst 1,75 meter lang en bij voorkeur woonachtig in dezelfde regio, stuur me dan even een mailtje met foto dan zal ik het doorsturen.

Na het winkelen eerst nog even op een terrasje neergestreken en vervolgens verder gewandeld naar de Trafalgar Pub. Lekker gegeten (varkenshaasmedaillons in pepersaus, sperziebonen, sla en frietjes, afgerond met een Dame Blanche). Het was bijzonder gezellig, maar dat kan natuurlijk ook niet anders hè -- uitstekend gezelschap, prima eten, en zij betaalde. :-)

Vervolgens terug naar het station en haar op de trein naar huis gezet. Ik moet er tenslotte voor zorgen dat die Limburgse wel weer op tijd de provincie Noord-Brabant verlaat. :-)

Heftige zaterdag

Van uithuilen is niks meer terechtgekomen, maar voor de rest was het een behoorlijk heftige zaterdag. Na het boodschappen doen, eten koken, eten en afwassen heb ik me door Hellen laten overhalen om het Transformatiespel een keer te proberen. Dat is een soort van bordspel, zij het dan dat er geen winnaars of verliezers zijn. Van Internet gejatte (euh, gekopieerde) omschrijving:

"Het Transformatiespel is een lichtvoetig krachtig en diepgaand middel om stil te staan bij uw eigen levensspel en stappen te zetten tot verandering. Het spel ziet eruit als een gewoon gezelschapsspel met speelbord, pionnen, kaartjes en een dobbelsteen. Dit is echter geen spelletje of tijdverdrijf. Het spelen van het Transformatiespel is een bewuste stap in een diepgaand veranderingsproces. In het Transformatiespel bepalen de spelers van tevoren een doel waarmee ze het spel willen spelen. Vaak is dit een levensvraag waar je inzicht in wil krijgen, maar het kan ook over het bereiken van de gewenste situatie gaan. Aan het begin wisselen de spelers de doelen met elkaar uit en besteden onder leiding van de spelleider aandacht aan een zo helder mogelijke formulering. De helderheid de vraagstelling bepaalt hoe helder van de antwoorden uit het spel zijn."

Om half vijf 's nachts zijn was het toch echt bedtijd, al waren we met het spel nog niet klaar. Met een paar korte onderbrekingen (voor een joekel van een hoestbui) tot ergens rond 12:30 geslapen, ontbeten, en vervolgens nog even doorgegaan met het spel. Op zeker moment was Hellen aan het einde van het spel, ik nog niet en dus ben ik nog even doorgegaan tot ik letterlijk vastliep.

Vervolgens heb ik Hellen's aanbod geaccepteerd om regressie-therapie te proberen. Dat komt er in het kort op neer dat je terug gaat kijken in je leven om te achterhalen wat de diepere oorzaak is van problemen die je hebt. Daarbij is het volgens de aanhangers zelfs mogelijk om terug te keren naar vorige levens.

De details zijn te persoonlijk om hier te vermelden, maar heftig en emotioneel was het wel. En verhelderend. Maar met één sessie ben je er niet, dus is het nu bekijken hoe het verder gaat. Hellen wil mij niet als cliënt omdat we goed bevriend zijn, maar zij kent wel weer iemand die me zou kunnen helpen. De toekomst zal het leren.

Gerechterlijke dwalingen

Vanochtend was ik keurig op tijd voor m'n afspraak bij Bureau Jeugdzorg, en zowaar was de betreffende medewerker ook op tijd. Goed, twee minuten te laat eigenlijk, maar vooruit. Het is beter dan de 10 respectievelijk 25 minuten die z'n collega's te laat waren. Mijn verhaal verteld, en bijna anderhalf uur later stond ik weer buiten. Sonja blijkt aanstaande donderdag een afspraak te hebben daar.

Vervolgens door naar het politiebureau voor m'n afspraak met dhr. Verhoeven in verband met m'n klacht over het politie-optreden. Dat duurde bijna een uur maar eigenlijk stond alles al in de klacht dus had ik er eigenlijk weinig of niks aan toe te voegen. Op de terugweg was het afzien: ik was op de fiets, en op het moment dat ik het terrein af reed begon het al voorzichtig te regenen. Een minuut later hield het op met zachtjes regenen, en nog een paar minuten later had ik geen droge draad meer aan m'n lichaam. Het lichaam zelf bleef ook niet droog.

Thuisgekomen moesten er nog wat documenten ingescand worden, eentje daarvan moest door naar m'n advocaat. Letterlijk nog geen minuut nadat het mailtje verzonden was kwam de post door de brievenbus glijden. Met daarbij de beschikking van de Rechtbank. En jawel, zoals altijd in dit soort gevallen is de vrouw weer heilig en wordt die aan alle kanten geholpen, terwijl de man rechtenloos is. De rechter heeft Sonja de woning toegewezen, met als enige motivatie dat Tom hier in de buurt naar school gaat en de kinderen hier in de buurt geïntegreerd zijn. Sonja kan makkelijk andere woonruimte vinden, Tom kan elders naar school (er zijn meer Montessorischolen in Nederland), ik heb geen alternatief dan de komende zeven jaar op een bankje in het park slapen (als ik zolang overleef) en kan verder nergens heen, maar dat schijnt allemaal niet belangrijk te zijn.

Volgens Sonja's advocate heeft Sonja "met veel moeite de huurperiode van de caravan nog kunnen verlengen tot donderdag 10 juli". Als ze het een week kan verlengen kan ze het ook langer verlengen, bovendien beginnen vandaag de schoolvakanties en kan ze dus probleemloos de komende zes weken bij haar moeder terecht. Kan ze zelf gewoon gaan werken, huisvesting en kinderopvang zijn gratis. En die tijd kan ze dan gebruiken om andere woonruimte te zoeken.

Een en ander hakt er emotioneel toch wel in en dus kan ik wel even een schouder gebruiken om op uit te huilen. Betrouwbaar als altijd heeft Hellen haar schouder aangeboden, dus ben ik zometeen daar naar toe.

Ziek

Ik voel me eigenlijk de hele week al niet lekker. Het begon met wat hoesten, vervolgens meer hoesten en op z'n tijd een beetje slijm dat meekwam. Het hoesten begon steeds beroerder te klinken en begon ook steeds meer pijn te doen; ter indicatie van het geluid: denk "verstokte roker, longkanker, terminale fase". Soms voelt het ook alsof m'n laatste uur geslagen heeft. Bijverschijnselen zijn keelpijn, kortademigheid, pijn op de borst, pijn zo ongeveer ter hoogte van de onderkant van de ribbenkast, zweten, en volgens mij af een toe ook wat koorts. Kortom, allemaal symptomen die lijken op een flinke griep. Maar dat heerst momenteel niet, dus moet het wat anders zijn.

Vanochtend toch maar even naar de huisarts geweest, die na een kort onderzoek de diagnose stelde van een bacteriële infectie van de luchtwegen. Meteen met een recept door naar de apotheek en een kuur van Doxycycline gehaald. Inderdaad, een antibioticum.

Intussen werden die hoestbuien zo erg dat het ronduit gevaarlijk werd om auto te rijden, en zeker met een taxibusje vol kinderen. Gisteravond op de terugweg van Helma heb ik ook van die aanvallen gehad en mag het een wonder heten dat ik nergens tegenaan gereden ben. Tijd dus om mezelf even aan het verkeer te onttrekken, en nu zit ik dus officieel ziek thuis.

Vanmiddag heb ik bezoek gehad van Pieter Verstappen van het Steunpunt Huiselijk Geweld. In één opzicht was het wel verhelderend: Sonja blijkt zelf geen melding gedaan te hebben, maar volgens de gegevens van het SHG was ik de pleger en Sonja het slachtoffer. Typisch, zodra er sprake is van huiselijk geweld gaat iedereen er maar meteen vanuit dat de vrouw wel het slachtoffer zal zijn. Maar al met al heb ik aan dat gesprek verder eigenlijk weinig gehad.

Pieter was de deur nog maar amper uit of Bureau Jeugdzorg belde: of ik morgen op de afspraak zou verschijnen, want Sonja zou het niet halen. Die heeft voor volgende week een nieuwe afspraak.

Weer alles tegelijk

Vanmiddag kwam weer eens alles tegelijk. Goed en wel thuis werd ik gebeld door ene Pieter Verstappen van het Steunpunt Huiselijk Geweld. Kennelijk is Sonja daar geweest, ongetwijfeld weer met een of ander zielig verhaal met een zeer beperkt waarheidsgehalte, en nu wilde hij mij ook een keer spreken. Dat kan, afspraak gemaakt voor morgenmiddag. Het verbaast me alleen wel dat het nu opeens heel snel kan, terwijl ik al weken zit te wachten tot datzelfde Steunpunt zich meldt naar aanleiding van mijn melding van huiselijk geweld bij de politie.

In de post: m'n voorlopige groene kaart (verzekering voor de auto), een brief van de Raad voor Rechtsbijstand dat mijn eigen bijdrage is vastgesteld op € 94 (dus krijg ik nog € 106 terug), en een brief van m'n advocaat. Wat blijkt: Sonja's advocate heeft de Rechtbank verzocht uiterlijk 4 juli al uitspraak te doen in plaats van uiterlijk 9 juli, aangezien dan het hoogseizoen begint en Sonja vanaf die datum zogenaamd geen huisvesting meer zou hebben. Ze kan toch naar haar moeder? Schoolvakanties zijn dan toch net begonnen. En anders heeft ze naar eigen zeggen toch een hele hoop vrienden en kennissen in Eindhoven die allemaal staan te springen om haar te helpen? Opvangmogelijkheid genoeg zou ik zeggen.

Wel typisch. Zij moet met haar € 1.500 netto per maand (plus vakantiegeld, bonussen, allerlei toeslagen en elke paar maanden een paar honderd Euro die haar moeder haar toestopt) het huis toegewezen krijgen omdat ze zogenaamd geen huisvesting meer heeft, en dan moet ik met m'n € 800 bruto per maand maar op straat gaan wonen. En mijn recht op huisvesting dan?

Postcodeloterij

Sinds begin dit jaar of zo speel ik mee in de Postcodeloterij. Natuurlijk win ik nooit wat, net zoals ik ook nooit wat win in de Staatsloterij als ik een lot koop. Als ik een Staatslot cadeau krijg daarentegen wel, dus als iemand zo vriendelijk zou willen zijn mij voor de tiende van deze maand een Staatslot met Jackpot cadeau te doen, graag, want ik kan die € 25 miljoen wel gebruiken. En uiteraard zal de gulle gever niet worden vergeten, zo ben ik dan ook wel weer.

Ik zat er al over te denken om die Postcodeloterij dus maar stop te zetten, scheelt toch weer € 27 per maand. Vanochtend kreeg ik een mailtje van de Postcodeloterij met de uitslagen over juni. Toch maar even gecheckt, en verrek, iemand met mijn postcode had een Jamie Oliver barbecue gewonnen (alleen de barbecue overigens, Jamie wordt niet meegeleverd). Nou bestaan die lotnummers uit de postcode gevolgd door drie cijfers, dus toch maar even opgezocht welke lotnummers ik precies heb.

En verdomd als het niet waar is, bleek het mijn lotnummer te zijn! En dus kan ik binnenkort een keer een barbecue gaan organiseren om dat ding in te wijden. Alleen even afwachten hoe lang het duurt tot-ie geleverd wordt. Jippie, eindelijk weer eens een positieve ontwikkeling! Nu het huis nog...

Nog een positieve ontwikkeling: vanaf vandaag is de horeca verplicht rookvrij! Yes, eindelijk, kan ik tenminste weer eens de kroeg in of uit eten gaan zonder dat naderhand m'n kleren en ikzelf een uur tegen de wind in stinken naar de tabaksrook. Helaas zijn de terrassen niet verplicht rookvrij, dus daar zal de nicotineterreur gewoon doorgaan, maar het is een begin.

Uiteraard zijn op Internet de meningen weer verdeeld. Wat me daarbij wel opvalt is dat roken kennelijk ook de hersenen aantast. De niet-rokers blijven gewoon rustig, komen met normale argumenten, en gebruiken correct Nederlands. De rokers daarentegen komen nogal schreeuwerig over, worden niet gehinderd door kennis van Nederlandse spelling en grammatica, en van hoofdletters en interpunctie hebben ze ook nog nooit gehoord. Daarnaast beginnen ze dan ook meteen maar te mekkeren over al het andere wat ze dwarszit, van de brandstofprijzen tot buitenlanders tot de vermeende afbraak van de democratie.

Vooral die laatste is lachen. Rokers zijn kennelijk de mening toegedaan dat democratie betekent dat zij altijd hun zin krijgen. Nu wordt er in het belang van de volksgezondheid een rookverbod ingesteld, en prompt beginnen ze te zaniken dat Nederland een communistisch land aan het worden is.

Maar zal de horeca hier nu echt onder lijden? Ik kan het me niet voorstellen. Als niet-roker heb ik in m'n eigen vrienden- en kennissenkring ook voornamelijk niet-rokers, voor een deel ook nog eens met kinderen, en die zijn collectief dolblij omdat ze nu ook weer eens uit kunnen gaan. Wat de horeca niet ziet, of misschien niet wil zien, is dat er misschien wel wat rokers weg zullen blijven, maar ze tegelijkertijd een hoop nieuwe klanten zullen krijgen die voorheen wegbleven juist vanwege die stank.

Persoonlijk gaat dit rookverbod me nog lang niet ver genoeg. Wat mij betreft mag roken onderhand wel eens erkend worden voor wat het is: een drugsverslaving. En dus: gewoon helemaal verbieden.