Autowassen zonder wasstraat

Vanochtend belde dezelfde jongedame nog een keer, deze ronde had ik m'n agenda wel bij de hand en kon ik bevestigen dat ik woensdagavond tijd heb om kennis te komen maken. Ik ben benieuwd!

Het was wel weer eens tijd om m'n postbus leeg te halen (na bijna een week) en aangezien het mooi weer was ben ik maar op de fiets die kant op gegaan. Maar ja, wat doe je als je gewend bent om met de auto te gaan? Juist, dan neem je op de fiets dezelfde route. Euh, niet handig, da's namelijk omrijden. De terugweg ging wel via een kortere route.

In de post zat onder andere een afschrift van de brief van mr. Van der Pas aan Wim Jansen. Daarin wordt hij onder andere gesommeerd om mijn salaris alsnog te betalen alsmede de kosten van het deskundigenonderzoek en de onterechte inhouding op m'n salaris over te maken. Die laatste heeft hij zowaar betaald, de rest nog niet dus dat zal wel weer een kort geding worden. Jippie, alweer naar de rechter...

Ik had al wel zo'n idee welk toestel ik wil bij m'n GSM-abonnement dus heb ik op de terugweg ook nog maar even een tussenstop gemaakt bij Vodafone om dat toestel eens van dichtbij te bekijken. Maar helaas, dat ging niet want ik had het typenummer niet genoteerd, en de verkoper kon het ook niet opzoeken want een abonnement dat op hun website voor € 17,50 per maand aangeboden wordt kan in de winkel duurder zijn.

Oftewel, eenmaal terug bij Sylvia kon ik nogmaals wat toestellen selecteren, de merken en typenummers opschrijven, en dan morgen of zo weer terug. Ik krijg m'n abonnement nog wel, het duurt alleen wat langer.

Dan hebben we vanmiddag ook nog Sylvia's auto opgehaald en bij haar thuis voor de deur gezet. Die auto is eigenlijk zwart maar leek intussen of donkerblauw of donkergrijs, en dus hebben we vanavond twee auto's staan wassen. Het is even wennen, handmatig je auto wassen als je gewend bent om 'm door de wasstraat te duwen. Grote voordeel is natuurlijk wel dat-ie dan ook gewassen wordt op plekken waar de wasstraat niet bij kan.

Voor optimaal resultaat zou je je auto dus in twee keer moeten wassen: eerst in de wasstraat zodat-ie aan de buitenkant (inclusief de onderkant) helemaal schoon is en daarna de binnenkant handmatig schoonmaken.

Binnenkort een woning?

Ik heb vreselijk slecht geslapen, tegen middernacht lag ik in bed en rond 03:00 was ik weer wakker. Een uurtje of vijf later ben ik toch nog in slaap gevallen om vervolgens iets voor 10:30 door Sylvia wakker gemaakt te worden met de vraag hoe laat ik bij de GGzE moest zijn. Euh, om 11:00 moet ik daar zijn. Oh shit, dat wordt opschieten! En geen ontbijt!

Gelukkig is het niet zo ver fietsen naar de GGzE dus was ik toch nog op tijd. Niet helemaal wakker, maar wel op tijd. Zo rond 12:30 was ik terug en kon het ontbijt gecombineerd worden met de lunch.

Volgende actie: telefoonabonnement uitzoeken op Internet. De keus was vorige week al gevallen op óf Vodafone óf T-Mobile, inmiddels is Vodafone de betere keus gebleken maar moest er nog wel een toestel bij uitgezocht worden. Dat laatste is dan weer niet echt handig om te doen via Internet; ik wil zo'n toestel toch eerst in m'n hand gehad hebben om te zien hoe het apparaat aanvoelt en of de toetsen wel groot genoeg zijn. Dus kon de fiets nogmaals uit de schuur en ging de rit naar de dichtstbijzijnde Vodafonewinkel. Maar helaas, daar was het stervensdruk dus zijn we maar weer vertrokken.

Vanavond nogmaals op de fiets, nu richting de kroeg. Voor een bescheiden € 12,00 hebben we toch een gezellige avond gehad, en is wat hulp voor de verbouwing ook geregeld. Terwijl we daar zaten werd ik gebeld door iemand van CW De Lismortel, een van de Centraal-Wonenprojecten in Eindhoven. Of ik woensdagavond tijd had om eens kennis te komen maken, want ze hadden een woning beschikbaar en kennelijk stond ik bovenaan de lijst. Als ik naar de kroeg ga heb ik m'n agenda niet bij, maar voorlopig houden we het op woensdagavond 21:00 uur.

Dus wie weet, met een beetje mazzel heb ik binnenkort een woning in Eindhoven!

De uitzondering op de regel

De weergoden vonden kennelijk dat er wel weer eens wat gedaan moest worden, en dus was het vandaag iets minder zomers. Flink er tegenaan dan maar, tegen het einde van de middag waren we een stuk verder. De caravan is van binnen en van buiten een stuk schoner en m'n tuinhuisje is nog verder gestript.

Dat strippen viel nog niet mee, want de vorige klussers waren niet echt professioneel bezig geweest. De elektrische bedrading was huilen, en elk latje leek met minstens tien schroeven en vijf spijkers vastgezet te zijn. Zo heel af en toe kwam ik zelfs een schroef tegen die gewoon recht was ingedraaid (maar dat zijn uitzonderingen).

Vanavond zijn we weer terug naar Eindhoven gegaan, morgenochtend mag ik m'n gezicht weer laten zien bij de GGzE.

Rust

Het zomert volop en dus hebben we het vandaag maar rustig aan gedaan.

Vaarwel slaapkamer, hallo inloopkast

Het zou vandaag 29 graden worden, en dat betekende dus dat we vroeg op moesten en zoveel mogelijk nog moesten doen voor het te warm zou worden om nog iets te doen. Dat hebben we gedaan ook, met als gevolg dat de dakgoten weer eens schoongemaakt zijn, de voortent schoongemaakt en opgeruimd is, en (oh jubel ende vreugde) de voormalige tweede slaapkamer omgetoverd is in een inloopkast.

Gesprek op school

Vanmiddag gesprek op school over Tom. Afspraak om 15:45 maar dat werd iets later vanwege een brandalarm. Zowel Klaske als Shirley waren zeer coöperatief, veel over Tom gehoord. Hij blijkt veel op z'n papa te lijken toen die klein was. Vooraf was ik nog van plan om ook eens te informeren naar wat voor negatiefs Sonja over mij verteld heeft maar dat heb ik uiteindelijk maar achterwege gelaten. Het gesprek ging goed en ik heb laten zien dat ik geen boeman ben maar gewoon een papa ben die belangstelling toont voor z'n kinderen, dus staat nu de deur open voor meer gesprekken in de toekomst.

Zo'n negen maanden geleden was er sprake van dat Tom onderzocht moest worden, maar de instelling besloot toen dat er eerst zes maanden rust moest komen. Inmiddels zijn we negen maanden verder maar blijkt er nog geen enkel onderzoek gestart te zijn. Volgens Klaske zou de instelling het dossier gesloten hebben maar de school gaat toch aandringen op onderzoek. Maar goed ook, want als het aan Sonja ligt komt dat onderzoek er niet (dat kost alleen maar tijd) maar als zowel ik als de school het willen gaat het toch gebeuren.

Welkom in de Nederlandse rechtsstaat

Drukke dag vandaag. Eerst maar eens naar m'n huis, post en spullen ophalen. U raadt het al, het ging allemaal weer niet door. Aanbellen werd meteen al weer betiteld als "terreur", het enige wat ik na een tijdje kreeg was m'n post. Waaruit bleek dat Sonja m'n post opengemaakt en gelezen had. Bij die post zat een brief van de Gemeente Eindhoven waaruit bleek dat ze een onderzoek instellen naar mijn woonadres. Oftewel, Sonja wil me langs die weg uit laten schrijven. Die brief was overigens een week geleden al gestuurd.

Ook aanwezig: m'n schoonmoeder. Volgens Sonja was Tom ziek, maar uiteraard vond ze het niet nodig om zich te houden aan haar plicht om mij daarover direct te informeren. Afgaande op de koffer op de achterbank is schoonmoeder voorlopig nog niet weg.

Wie ook weer arriveerde: de politie. Twee jongedames deze keer. Ook nu weer hetzelfde verhaal: ik vertelde in vijf minuten wat ik kwam doen, vervolgens hadden ze twintig minuten nodig om met Sonja te praten, en vervolgens kreeg ik noch mijn spullen mee noch mijn zieke zoontje te zien. Ook nu weer wilde de politie niet vertellen wat Sonja allemaal had staan verkondigen. En uiteraard ook weer het lulverhaal dat ik maar naar m'n advocaat moet gaan.

Wat ze wel wisten te vertellen was dat ik gesommeerd werd te vertrekken en als ik dat niet zou doen ik opgepakt zou worden. Als ik later vandaag, of morgen, of wanneer dan ook, terugkom word ik ook zonder meer opgepakt. Oftewel, volgens de Eindhovense politie is het volstrekt geoorloofd om iemand toegang tot z'n eigendommen te weigeren, en wie dan toch aan de deur komt op z'n spullen op te halen is een misdadiger en wordt opgepakt.

Welkom in de Nederlandse rechtsstaat.

Een paar uur later had ik weer een afspraak bij de GGzE, en ook daar vraagt men zich wederom af waar Sonja mee bezig is. Buiten Sonja zelf schijnt niemand het te snappen.

Nog wat later een afspraak met maar liefst twee advocaten achter elkaar: eentje vanwege m'n arbeidsconflict en eentje vanwege de echtscheiding. Kort en goed: m'n baas gaat niet blij zijn, en binnenkort hoor ik wanneer ik naar de Rechtbank moet inzake de omgangsregeling. Het ontnemen van het ouderlijk gezag komt later.

Sylvia's verjaardag

Vanochtend heb ik mr. Van de Pas gebeld, eerst even de zaak kort doorgesproken (kort samengevat: Wim Jansen heeft geen poot om op te staan) en vervolgens toch maar even een afspraak gemaakt voor morgen. Dan heb daar op kantoor toch al een afspraak met mr. Martens, alleen zal ik er morgen dus een half uur eerder zijn.

Volgende probleempje: volgens m'n GSM was de batterij zo goed als leeg maar de oplader lag nog in Lommel. Eigenlijk zou ik donderdag pas weer terug gaan maar dagenlang zonder telefoon is niet echt handig dus kon ik alsnog die kant op en weer terug. Eenmaal daar heb ik ook meteen maar even gebruik gemaakt van de gelegenheid om de papieren versie van het dossier Jansen Taxi aan te vullen (er stond nog het een en ander digitaal wat nog niet geprint was). M'n telefoon had wel kuren: ergens halverwege Eindhoven en Lommel gaf-ie aan dat de batterij nog halfvol was. Huh?

Door die ongeplande rit kon m'n afspraak op school vanmiddag niet doorgaan. Klaske Luttgendorf had daar wel commentaar op ("ze hadden daar wel tijd voor ingepland") maar ze zou na overleg met de leerkracht terugbellen voor een nieuwe afspraak. Dat heeft ze uiteindelijk ook gedaan, zij het dan pas tegen 17:00 en daarmee op een tijdstip dat ik zoiets had van "die belt niet meer". Nieuwe afspraak aanstaande donderdag.

Veruit de belangrijkste gebeurtenis echter: Sylvia's verjaardag! Dat hebben we niet uitgebreid gevierd maar helemaal vergeten hebben we het ook niet. Of ze iets aan haar verjaardagscadeautje gaat hebben is nog 2,5 week afwachten: ik heb haar een Staatslot cadeau gedaan voor de trekking van 10 juli. Jackpot: 29,4 miljoen Euro.

Als toegift heb ik haar verteld dat als ze de Jackpot wint ik de maand erna met 'r zal trouwen, uiteraard in gemeenschap van goederen, en vervolgens een jaar later de echtscheiding aan zal vragen. :-)

Op de terugweg van Lommel ben ik ook maar even langs de postbus gegaan. Maar goed ook, want daar lag een ongekend dik papier op me te wachten. Zo dik dat ik de stapel nog wel uit maar niet meer terug in de envelop kreeg. Afzender: Marcel Martens. De inhoud: de papierwinkel voor twee procedures. Sonja gaat niet akkoord met de voorgestelde omgangsregeling, en ze is nu toch echt een procedure begonnen om mij het ouderlijk gezag te ontnemen. De motivatie voor beiden hangt uiteraard weer van de leugens en valse beschuldigingen aan elkaar.

Wat ze zoal wil: van alles. Ze wil nog steeds mediation maar voelt zich niet geroepen om dat op te starten, ik moet me laten onderzoeken en behandelen (ik ben al ruim 1,5 jaar onder behandeling, maar dat is ze gemakshalve even vergeten), ze wil de paspoorten van de kinderen niet meegeven omdat ze denkt dat ze die niet terugkrijgt, ze wil dat ik de kinderen dan maar in mijn paspoort laat bijschrijven, en ze wil een onderzoek door de Raad voor de Kinderbescherming. Nee, ook daarop heeft ze geen actie ondernomen. Kortom, geen zinnige eisen maar gewoon vertragingstactieken om Tom en Max zo lang mogelijk bij mij vandaan te houden.

Persoonlijk gok ik er op dat ik tegen het einde van het jaar zowel m'n huis als m'n kinderen terug heb en zij voor een paar jaar de cel ingaat, en daarna direct door naar een psychiatrische inrichting. Of omgekeerd: eerst de psychiatrische inrichting en daarna de cel, en hopelijk daarna deportatie terug naar haar geliefde Grote Duitse Rijk.

Vaderdag

Tom en Max hadden zeker vandaag bij mij moeten zijn, het was tenslotte Vaderdag. Helaas werkte hun moeder niet mee. Dat heeft ons echter niet weerhouden om het toch maar te vieren. Eerst uitslapen (alhoewel, ik was vrij vroeg wakker) en daarna ontbijt op bed: croissantje kaas, croissantje jam, en een bak koffie. Eigenlijk wilde ik daarna verder gaan met klussen maar dat mocht niet. Heb ik dan weer, begin ik het eindelijk leuk te vinden, mag ik niet verder gaan.

Dus hebben we het de rest van de dag rustig aan gedaan. Ach ja, ook wel eens lekker hoor, een hele dag luieren. En 's avonds lekker eten. Oh wat ben ik blij met een gediplomeerd kok als vriendin!

Normaliter zouden we op maandagochtend teruggaan, maar omdat Sylvia de volgende ochtend een afspraak in Eindhoven had zijn we vanavond al terug naar Eindhoven gereden. Ik heb me ingehouden: ik heb onderweg nog even overwogen om eerst naar m'n huis te gaan en daar aan te bellen met de mededeling dat ik m'n Vaderdagcadeautjes op kwam halen. Die moeten er zijn, al zijn het maar een paar kindertekeningen, want zowel op school als op de opvang wordt er vlak voor Vaderdag door de kids altijd iets gemaakt voor de diverse papa's.

Ik heb het maar even achterwege gelaten, ergens in de komende paar dagen ga ik wel even langs.

Het ontslagrecht volgens Jansen Taxi BV

Vanochtend werd ik even niet vrolijk van m'n e-mail. Daar zat namelijk een brief bij van mr. Van de Pas (de advocate die me bijstaat in m'n strijd tegen Jansen Taxi) plus als bijlage een brief van de baas himself. Een hoop blabla en verwijten, en ter afsluiting de eis dat ik voor 25 juni contact met 'm op moet nemen anders gaat hij er van uit dat ik geen belangstelling meer heb in mijn dienstverband en zal hij het per die datum als beëindigd beschouwen. Dat is bepaald niet in overeenstemming met het ontslagrecht, maar Wim Jansen neemt het wel vaker niet zo nauw met de regels. Van m'n advocate kwam het verzoek om toch maar even zo snel mogelijk contact met haar op te nemen.

Vervolgens ben ik samen met Sylvia weer naar mijn huis gegaan om mijn kinderen en wat spullen op te halen. Deze keer nam Sonja niet eens meer de moeite om me vanuit het raam op de eerste verdieping toe te bijten dat ik Tom en Max niet mee zou krijgen, haar enige (en herhaalde) opmerking kwam van achter de gesloten voordeur en was: "Hou op met die terreur!". De derde of vierde keer klonk dat zelfs al enigszins panisch. Die "terreur" bestond uit een alleszins beschaafde korte druk op de deurbel, hetgeen maar weer eens aangeeft dat Sonja in een heel eigen belevingswereldje leeft.

Vervolgens werden eerst Tom en Max geïnstrueerd om ook te roepen dat ik op moest houden, en Duits afgericht als ze zijn deden ze dat dan ook. Sonja belde vervolgens de politie en ging daarna samen met Tom en Max weer aan tafel zitten, doen alsof ik er niet was. Na nog een paar keer aanbellen kwam ze overeind, pakte een krukje en trok de stekker uit de deurbel.

Even later arriveerde de politie. Weer opnieuw uitleggen dat de rechter een omgangsregeling heeft vastgesteld en Sonja zich daar niet aan wenst te houden. Weer uit moeten leggen dat ik gewoon conform de regeling mijn kinderen op kom halen en ook wat persoonlijke en zakelijke eigendommen op kom halen. Na vijf minuten praten met de dienders gingen die vervolgens een kwartier lang met Sonja praten. Geen idee waarom dat zo lang moet duren, maar ze wilden niet vertellen wat Sonja gezegd had. Al kan ik me wel voorstellen wat voor serie leugens en valse beschuldigingen er weer geuit zijn.

Slot van het liedje was dat ik noch mijn kinderen noch mijn spullen mee mocht nemen. De politie kon weer eens niets doen. Maar goed, ze maken wel rapport op dus hebben we straks weer wat extra materiaal om te bewijzen dat Sonja op alle fronten tegenwerkt.

Het ging deze keer allemaal wel een stuk vlotter: vorige week duurde de hele procedure twee uur, deze keer was het met een half uur bekeken. Wel kwam er deze keer van de buurvrouw van drie deuren verder, die wilde weten wanneer er nou eens rust in de buurt kwam. Afgaande op haar opmerkingen heeft Sonja in de buurt mij behoorlijk zwart gemaakt. Leuk voor m'n advocaat.

De middag heb ik besteed aan klussen, meer specifiek het slopen van het interieur van m'n tuinhuisje. Alle schrootjes en het wespennest zijn er uit, evenals een flinke collectie schroeven. Degene die al die platen tegen de wand bevestigd heeft kreeg z'n schroeven kennelijk gratis. Ook altijd leuk: boven de wastafel zaten twee witte planken tegen de muur geschroefd. De onderste bleek niet alleen geschroefd maar ook nog eens gelijmd. Jippie...

En dat is drie...

De ambulancedienst heb ik al aan de deur gehad, de politie ook, en vanochtend verscheen nummer 3: de brandweer. Waarmee het setje compleet is. Ik had eigenlijk verwacht dat ze het wespennest af zouden voeren maar dat bleek niet het geval te zijn. Het enige wat ze even deden was vergif spuiten. Dat heeft even tijd nodig, het advies was om m'n tuinhuisje tot zaterdag dicht te houden waarna ik zelf het nest weg kan halen. Die wespen zullen natuurlijk geen drie dagen nodig hebben om te sterven en dat gif is ook niet dodelijk voor mensen (althans niet in die hoeveelheid) maar je moet natuurlijk een veiligheidsmarge inbouwen.

Strikt genomen zou ik, volgens de brandweer, na een paar uur al weer naar binnen kunnen maar als er dan nog wespen in leven zouden zijn bestond wel de kans dat ze pisnijdig zouden zijn en zouden steken. Daar zit ik niet op de wachten dus gaat de deur op slot tot zaterdag met voor de zekerheid een A4-tje op de deur met de tekst: "Geen toegang! Gif!".

Spijtig voor de wespen, van mij hoefden ze niet dood maar enkel te vertrekken, maar ze waren ruim vantevoren gewaarschuwd.

Onder het motto: "waarom weggooien als iemand anders het kan gebruiken" heb ik de stapel schrootjes maar eens voorzien van een A4-tje met de mededeling dat ze gebruikt maar herbruikbaar waren en bovendien nog gratis ook. Dat lijkt te gaan helpen. Met Kerstmis is een caravan twee plaatsen verderop afgebrand waarbij de caravan drie plaatsen verderop schade heeft opgelopen. Volgens mijn schuin-achterburen zou de eigenaar van die laatste caravan die schrootjes wel eens kunnen gebruiken. Zaterdag schijnt hij weer hier te zijn, ik laat die zooi maar gewoon liggen, als hij ze hebben wil mag-ie ze zo meenemen.

Ben ik er vanaf zonder ze af te hoeven voeren, en hij hoeft geen nieuwe aan te schaffen. Iedereen gelukkig. Behalve dan de leverancier van nieuwe schrootjes, maar dat is mijn probleem niet. :-)

Ook met wespen zijn afspraken te maken

Vanochtend ben ik weer naar de GGzE geweest. Even bijgepraat en onder andere verteld over de recentste stunts van SOnja, ook daar begrijpt men niet waarom ze zo bezig is. Ze doet maar, als ze zo door blijft gaan gaat ze vanzelf een keer genadeloos op haar bek. Ze kan de wanpraktijken en de leugens een hele tijd volhouden, maar uiteindelijk zal ze in haar eigen web verstrikt raken. En dan hoeft ze van mij geen enkele hulp of sympathie te verwachten.

Vanmiddag zijn we nog even terug naar de juwelier gegaan, en nu loop ik dus rond met al m'n kinderen om m'n hals en m'n vriendin aan m'n hand.

Aan einde van de middag ben ik weer vertrokken naar Lommel, deze keer op m'n eentje. Er moet nog een hoop gedaan worden daar. Ik heb nog even overwogen om op de terugweg even langs huis te rijden in een poging m'n spullen mee te krijgen maar dat heb ik maar niet gedaan. Niet dat ik niet wilde of niet durfde, maar dan zou het wat al te laat worden met eten.

Waar ik wel van baalde trouwens was de inhoud van m'n postbus, of beter gezegd het ontbreken van inhoud. M'n advocaat heeft de correspondentie nog steeds niet doorgestuurd maar ik ben toch wel razend nieuwsgierig naar wat het Duivelse Duo nu weer precies verzonnen heeft.

Om zeker te zijn dat er niet nog meer wespennesten in m'n tuinhuisje zouden zitten heb ik de overige schrootjes ook nog even verwijderd, behalve de vier exemplaren recht onder het wespennest. De wespen hebben zich weer keurig aan de afspraken gehouden: ik heb hen met rust gelaten, zij hebben mij met rust gelaten. Ik begin bijna schuldgevoelens te krijgen over de aankomende massamoord door de brandweer.

Kroeg

Niet alleen m'n tuinhuisje en m'n tweede slaapkamer annex inloopkast worden onderhanden genomen, ook het woongedeelte moest er vanochtend aan geloven. In anderhalf uur tijd hebben we een hoop zooi opgeruimd waardoor het er een stuk leger (of beter: opgeruimder) uitziet. Maar daar bleef het niet bij. De eetkamertafel wordt omringd door twee stoelen en een hoekbank. Die laatste vreet ruimte maar levert nauwelijks nuttige ruimte op. Die bank is nu dus weg. Uit elkaar gehaald, in de auto geladen, en in Eindhoven bij Het Goed (kringloopwinkel) afgeleverd. M'n caravan is in een halve dag tijd een stuk ruimtelijker geworden.

De route naar Eindhoven ging deze keer iets anders dan gebruikelijk, namelijk via de brandweerkazerne. Daar hebben we even een afspraak gemaakt voor het opruimen van het wespennest in m'n schuurtje, dat wordt woensdag of donderdag. Welke dag en hoe laat kon de dame aan de balie niet zeggen, de regio Lommel schijnt nogal wat wespennesten te hebben en dus heeft de brandweer het druk. Ik was nog even bang dat ook dit weer een hoop geld zou gaan kosten maar dat viel mee: voor een bescheiden € 15 ben ik van m'n wespennest af.

Sylvia gaat op maandagavond meestal naar de kroeg, deze keer ben ik ook maar eens meegegaan. Het goeie eraan is dat ik nu eindelijk Peer (Sylvia's andere steun en toeverlaat) eens een keer ontmoet heb. Conclusie: we kunnen het uitstekend vinden samen. Peer is bouwvakker, ook altijd handig om die in je kennissenkring te hebben, en hij heeft zelfs al toegezegd volgende week naar Lommel te komen om ons van advies te dienen bij het opknappen van m'n tuinhuisje.

Het mindere aan de kroeg: het is er eentje met een uitbater die het rookverbod in de horeca aan z'n laars lapt. Bah.

Alweer een nieuwe smoes

Sonja riep vorig jaar dat ik de kinderen tussen 10:45 en 11:15 op kon komen halen, dus stonden we vanochtend stipt om 10:45 aan de deur. Tom zat in de woonkamer en was blij me te zien, maar zodra Sonja zag dat ik door het raam naar binnen keek werd hij naar z'n kamer (op zolder) gestuurd. De geschiedenis herhaalde zich: Sonja wilde Tom en Max niet meegeven en wilde ook de voordeur niet openmaken. In plaats daarvan vond madam het weer nodig om onzin uit te kramen vanuit het slaapkamerraam op de eerste verdieping -- dan kon ze zich tenminste weer in alle opzichten boven mij verheven voelen.

De smoes deze keer was dat ze "de veiligheid van de kinderen niet kon garanderen" als ze bij bij zijn. Ook vond ze het weer eens nodig om de politie te bellen, maar twintig minuten later waren die er nog steeds niet en kreeg ik van Sonja te horen dat ze die niet gebeld had. Geen probleem, zodra Sylvia dat hoorde belde ze zelf de politie. Die zou terugbellen, dat deden ze een half uur later ook met de mededeling dat ze niet zouden komen. Oh nee? Dan maar de politie inschakelen via 112, en toen kwamen ze wel.

Maar ja, die doen toch niks behalve het verhaal van twee kanten aanhoren, dus zijn we na twee uur zonder Tom en Max vertrokken. Volgend weekend de volgende poging, en als ik in de gelegenheid ben doe ik tussentijds alvast aangifte tegen Sonja wegens kindermishandeling.

Aangezien ik er toch was wilde ik meteen ook nog wat spullen meenemen, maar ook dat mocht ik niet. Ik had al gezien dat m'n vitrinekast uit de woonkamer verdwenen was (en die zal vast ook niet meer in huis staan) dus heb ik zo'n vermoeden waarom ik m'n eigen spullen niet mee mocht nemen: goeie kans dat ook die inmiddels verdwenen zijn. Sonja eist dan wel respect, maar respect voor anderen en hun eigendommen heeft ze niet.

Volgende onderwerp: de sloop.
De sloop in m'n tuinhuisje is begonnen en vervolgens vroegtijdig beëindigd. De beide wanden met schrootjes zijn van hun schrootjes ontdaan waarbij duidelijk werd dat het allemaal door amateurs is aangelegd. Er bleek wel isolatiemateriaal achter te zitten maar dat was niet helemaal volgens de regels aangebracht, en de elektrische bedrading voldoet al helemaal niet aan de regels. Dat betekent dus dat al het isolatiemateriaal en alle bedrading er ook uit moet en vervolgens opnieuw (maar dan wel goed) geplaatst respectievelijk aangelegd moet worden.

Toen waren de schrootjes tegen het plafond aan de beurt, maar tegen dat we halverwege waren werd er steeds duidelijker een hoop gezoem hoorbaar. Een voorzichtige blik tussen schrootjes en dak bevestigde de vermoedens: een joekel van een wespennest.

Tja, toen zat er niets anders op dan de sloop maar stil te leggen en op zoek te gaan naar iemand die dat wespennest weg kan halen. Volgens Anny-van-de-receptie moeten we daarvoor bij de brandweer zijn, dus daar ga ik maar eens een babbeltje maken. Bellen kan wel maar kost klauwen met geld, en dat heb ik even niet.

De volgende smoes

Vanmiddag hebben nogmaals een gang naar de juwelier gemaakt. Nu Sylvia weet dat ik drie kinderen heb moet ook Phaedra natuurlijk om m'n hals hangen. Tom en Max staan op een rechthoekig plaatje met te weinig ruimte om Phaedra er ook nog bij te zetten, zij komt op een hartje te staan. Dinsdagmiddag terug om het op te halen.

Zo rond 17:30 belde m'n advocaat nog. Hij had het voorstel inzake de omgangsregeling doorgestuurd en daar ook een reactie op ontvangen. Jawel, u raadt het al, het Duivelse Duo wil weer eens niet meewerken. De smoes deze keer was dat ik mij eerst maar moet laten onderzoeken en behandelen. Klinkklare onzin natuurlijk, onderzocht ben ik al en ik loop ook al anderhalf jaar de deur plat bij de GGzE.

Ook bleken ze nog iets anders uit de mottenballen gehaald te hebben: ze willen alsnog een procedure starten om mij het ouderlijk gezag te ontnemen.

Morgen ga ik toch weer proberen Tom en Max mee te krijgen, als Sonja dan weer niet meewerkt krijgt ze een kort geding aan haar broek om haar op straffe van een dwangsom te dwingen mee te werken. Wat mij betreft mag dat dan meteen een procedure worden om of co-ouderschap te krijgen of de kinderen helemaal aan mij toe te wijzen en Sonja op straat te zetten. Haar soort zou het verboden moeten zijn om kinderen te hebben.

Phaedra

Onlangs heb ik van Sylvia een cadeautje gehad: een zilveren ketting met een zilveren plaatje en daarop de namen "Tom" en "Max". Eigenlijk bedoeld als cadeautje voor vaderdag maar ik heb het eerder gekregen. Phaedra stond er niet bij om de simpele reden dat Sylvia niet wist dat ik ook nog een dochter heb. Vandaag zou ze negen jaar geworden zijn.

We waren wat aan het dollen over het voor de gek houden van de familie met het verhaal dat Sylvia zwanger zou zijn. Zo'n verhaal kun je natuurlijk een aantal maanden volhouden, maar na uiterlijk negen maanden moet er dan toch ergens een kind ten tonele gevoerd worden. Sylvia opperde de suggestie om dan te vertellen dat het kindje dood ter wereld zou zijn gekomen, en dat was nou net even meer dan ik hebben kon. Waarop de tranen en het hele verhaal naar buiten kwamen.

Tom's feestje

Tom's feestje was buitengewoon gezellig. Ik had voor hem een grote doos Lego gekocht (een bulldozer) en dat bleek ook nog eens qua afmetingen veruit het grootste cadeau te zijn. Hij wilde natuurlijk ook laten zien wat hij nog meer gekregen had, en ook dat was lachen (in stilte dan). Eerst heel enthousiast: "dit heb ik gekregen, en dit, en dit", dan op een aanzienlijk minder enthousiaste toon: "en een t-shirt van oma" en vervolgens weer heel enthousiast verder met de overige cadeaus.

Sonja en m'n schoonmoeder waren verdacht vriendelijk, iets dat ongetwijfeld veroorzaakt werd door het feit dat ook Caresse (moeder van een van Tom's vriendjes) er ook bij zat. Schoonmoeder kwam zelfs vragen of ik nog een tweede kop koffie lustte en kwam het nog brengen ook! Ze weet haar plaats dus wel.

Die lege blik van Max de vorige keer zal wel veroorzaakt zijn door het feit dat hij nog niet wakker was, want deze keer waren de blik van herkenning en het enthousiasme om papa te zien er wel. Gelukkig.

En zo ging het allemaal anderhalf uur lang goed. Tot Sylvia belde vanuit Helmond met de mededeling dat ze de kortste weg terug naar Eindhoven ging nemen en vervolgens ophing. Toen werd het dus weer heel druk, eerst 112 gebeld en vervolgens zo snel als het verkeer het toeliet naar Helmond. Ik heb echter nog Sylvia noch de hulpdiensten gevonden dus heb ik de politie maar gebeld om te informeren naar de stand van zaken. Die wilden niks loslaten anders dan de mededeling dat ze mij terug zouden bellen.

Terugbellen deden ze niet dus ben ik maar naar het hoofdbureau gereden om daar wat wijzer te worden. Dat leverde ook niet veel op, alleen de opmerking dat ze Sylvia gevonden hadden, met haar bezig waren, en ze in goede handen was. Maar waar ze dan was wilden ze niet vertellen. Voor een beroepsgroep die "waakzaam en dienstbaar" beweren te zijn was de dienstbaarheid dus weer eens ver te zoeken.

Later op de avond belde Sylvia zelf: ze stond buiten, ergens in Helmond maar geen idee waar. Da's nogal lastig ophalen, dus heb ik 'r even een eindje laten lopen om iets van een straatnaambord of zo te zoeken. Ze bleek bij het Elkerliekziekenhuis te staan. Terug de auto in en nogmaals naar Helmond dus, m'n vriendinneke ophalen.

Tom's verjaardag

Vandaag zijn we samen maar weer eens op stap gegaan: deze keer naar Helma en Maarten. Helma en ik kennen elkaar natuurlijk al, de overige combinaties zijn nieuw. Gelukkig kon iedereen het goed met elkaar vinden. Leuk ook om Helma voor het eerst sinds maanden weer eens te zien.

Minpuntje op de heenweg van Lommel naar Eindhoven (en dan door naar 's-Hertogenbosch): ik ben zo ongeveer alles vergeten mee te nemen, van m'n laptop tot de sleutel van m'n postbus. Geen e-mail dus vandaag en ook het ophalen van m'n gewone post zat er niet in.

Op de terugweg naar Lommel kreeg ik tot m'n stomme verbazing een SMS-je van Sonja! Tom is morgen jarig en zou het leuk vinden als ik 'm een kaart zou sturen. Die had ik al gekocht maar doordat ik vanochtend zo ongeveer alles vergeten ben mee te nemen zou het niet lukken om die morgen bezorgd te krijgen.

Geen nood, ik heb een berichtje teruggestuurd dat ik al een kaart voor 'm had en het leuk zou vinden om uitgenodigd te worden voor z'n feestje. Sonja had kennelijk een goeie bui want even later kwam de uitnodiging voor morgenmiddag. Eigenlijk was ik van plan om morgen in Lommel te blijven en dan donderdag pas weer naar Eindhoven te rijden, maar voor Tom's verjaardagsfeestje gooi ik m'n planning natuurlijk wel om.

Arbodienst: ze moeten wel maar willen niet

Doordat m'n baas m'n loon niet doorbetaalt komt er geen geld meer binnen en dus kan ik ook m'n beltegoed niet aanvullen. Aangezien ik echter toch een afspraak nodig heb bij de Arbodienst heb ik Scheepers (de P&O-er die dat moet regelen) een SMS gestuurd met het verzoek mij terug te bellen voor het maken van een afspraak. Hij belde prompt terug maar een afspraak bij de Arbodienst zit er voorlopig niet in. Mijn advocate heeft dus kennelijk nog altijd niet gereageerd op de brief van Wim Jansen (m'n baas) waarin hij aankondigt de loondoorbetaling op te schorten omdat ik zogenaamd niet bereikbaar zou zijn geweest.

Vanochtend heb ik ook die Klaske Lutgendorff (van De Trinoom, Tom's school) maar eens gebeld. Ze was zowaar aanwezig, maar omdat zowel zij als Shirley van de Laar het nogal druk zouden hebben kan dat gesprekje pas plaatsvinden op 22 juni! Belachelijk natuurlijk, voor andere ouders kunnen ze ook na schooltijd tijd maken, maar ja. Niks aan te doen.

Daarna was het weer tijd voor een rondje GGzE. Veel te vertellen natuurlijk, en namens mijn advocaat ook nog verzocht om een verklaring dat ik momenteel niet in staat ben om te werken. Helaas, die krijg ik ook al niet want zo'n verklaring moet door de Arbodienst verstrekt worden. Die gaat dus nooit op tijd zijn om dienst te doen bij het hoger beroep tegen de beslissing inzake de echtscheiding.

Vleeskeuring

Onvermijdelijk als je aan een nieuwe relatie begint: de vleeskeuring. Daarvoor moesten we vandaag helemaal naar Woudenberg. Daar woont Sylvia's zus, die was jarig vandaag, dus dat was een mooie gelegenheid. Veel gezichten gezien maar weinig mensen gesproken.

Niet zeiken Shirley!

Aangezien Shirley van de Laar niet de moeite heeft genomen mij terug te bellen ben ik aan het einde van de ochtend (tegen einde schooltijd) maar eens naar De Trinoom gegaan om te zien of ik haar nu wel te pakken kon krijgen zodat we het even over Tom konden hebben. Shirley heb ik gevonden, het gesprek heb ik niet gekregen.

Shirley wilde niet met me praten omdat ze "allerlei negatieve dingen" over mij had gehoord. Oftewel, Sonja heeft ook daar de nodige leugens verspreid. Ik heb Shirley verteld dat wat Sonja vertelt meestal gelogen is maar dat interesseerde haar kennelijk niet. Als gevolg van die leugens heeft die Shirley dus besloten (samen met ene Klaske Lutgendorff die op De Trinoom verantwoordelijk is voor de "Interne Begeleiding") dat men voorlopig niet met mij wil praten. Oftewel, mij wordt nu dus het recht onthouden om te weten hoe Tom op school presteert.

Dan vond ze het ook nog nodig om te zeiken over mijn houding die haar niet aan zou staan en was ze er niet van gediend om "zo overvallen te worden". Met mijn houding was niks mis (ik heb gewoon vriendelijk gevraagd of ze even tien minuten had om het over Tom te hebben), en dat ik zo binnenloop was te verwachten. Ze wist dat ik vorige week gebeld had, dus heb ik haar uitgelegd dat ik zelf naar school ben gekomen omdat ze alsmaar niet terugbelde. Niet zeiken dus.

Sylvia & Hellen

In de post zat voor de afwisseling weer eens een brief van de politie. En jawel hoor, geheel volgens verwachting worden klachten weer niet serieus genomen en is alles wat de politie doet ten allen tijde volledig correct en professioneel. Op naar de Nationale Ombudsman dan maar.

Vanochtend zijn we dan ook nog met z'n tweeën naar m'n advocaat geweest. Aangezien we toch in de buurt waren heb ik vervolgens Hellen gebeld om te vragen of ze thuis was. Dat was ze dus hebben zij en Sylvia elkaar nu ook een keer ontmoet.

Uitlokking

Vanochtend heeft Sylvia geprobeerd me uit m'n tent te lokken door zich als Sonja te gedragen. Die poging is deels geslaagd, het lucht eigenlijk best wel op om jezelf eens te laten gaan, maar ik moest me toch inhouden, met name fysiek. Als Sonja voor de rest van haar leven het ziekenhuis ingeslagen wordt is er niks verloren, maar m'n vriendinneke wil ik natuurlijk wel heel laten.

We zijn al een tijdje bezig om de caravan en alles wat erbij hoort op orde te krijgen. Schoonmaken, opruimen, dat soort dingen. De tussenstand: op de slaapkamer na is de hele caravan van binnen schoongemaakt, de voortent is opgeruimd, het tuinhuisje ziet er iets opgeruimder uit, de plaats ziet er opgeruimd uit, m'n tuintje ziet er beter uit, en het dartbord is gesloopt. Alleen de paal waar het ding aan vast zat staat er nog maar die gaat er ook nog uit.

Na het ontbijt zijn we met Het Grote Opruimen nog even verder gegaan en hebben we ons gebogen over de herinrichting van m'n tuinhuisje. Dat moet aan de buitenkant opnieuw geverfd worden en aan de binnenkant eigenlijk compleet heringericht worden. Er moet in elk geval een tafelblad in met eventueel een paar planken erboven zodat alles netjes opgeruimd kan worden. Als ik er het geld voor heb moet het hele hok compleet gestript worden, geïsoleerd worden, en alle wanden afgewerkt worden met iets van plaatmateriaal zodat het er fatsoenlijk uitziet. Nu zitten er witte plastic schrootjes op twee wanden en tegen het dak, en zijn de andere twee wanden voorzien van een of ander donkerbruin plaatmateriaal. Mooi is anders, en als het er netjes afgewerkt uitziet is m'n caravan straks ook beter te verkopen.

Bevrijdingsactie

Vanochtend ging om 06:00 de wekker af, na een snel ontbijt zijn we richting Kerkrade gegaan. Schoonmoeder blijkt in een appartementencomplex te wonen dus was het helaas niet mogelijk om meteen tot aan de voordeur te komen. Dus heb ik me eerst maar buiten gemeld via de intercom, zodra ze hoorde dat ik het was werd de verbinding verbroken. Na nog een paar keer aanbellen meldde Sonja zich. Ik heb haar gezegd dat ik Tom en Max op kwam halen maar volgens haar kon dat niet. Ze wilde ons dus ook niet binnenlaten.

Gelukkig kwam er net een andere bewoner naar buiten dus konden wij naar binnen. Eerst met de lift naar de tweede etage, om daar te ontdekken dat we een etage hoger moesten zijn. Via de trap omhoog, toen we op de derde etage de galerij opkwamen waren we precies op tijd om te zien hoe Sonja samen met Tom de andere kant opliep. Waarschijnlijk had ze in de gaten dat we niet meer beneden aan de deur stonden, geconcludeerd dat we dan toch binnen waren gekomen, en probeerde ze er nu met Tom tussenuit te knijpen zodat ik 'm niet zou kunnen zien.

Dat probleem was snel opgelost. Eén keer roepen: "Hoi Tom!", waarop Tom zich omdraaide, mij zag, en dolenthousiast naar me toe rende. Ik ben maar even op de grond gaan zitten, Tom op schoot, en dan even stevig knuffelen. Tom begon al meteen enthousiast te vertellen over een computerspel waar hij mee bezig was, het was even alsof ik helemaal niet weg was geweest. Sonja werd vervolgens heel snel met Tom terug de flat in te werken.

Sonja gedroeg zich weer zoals ze zich altijd gedraagt. Ze begon meteen weer eisen te stellen, ik moest maar vertrekken en moest eerst maar mediation opstarten alvorens de omgang hersteld kon worden. Onzin natuurlijk, mediation heeft niks van doen met Tom en Max, maar het geeft wel weer eens aan dat Sonja meent dat zij het recht heeft om eisen te stellen en mij haar wil op te leggen.

Ook het gebruikelijke toneelstukje ontbrak weer niet: telkens als ik ook maar één stap in haar richting kwam liep ze weg, kreeg ze weer haar gespeeld-angstige blik in de ogen en hield ze haar arm omhoog alsof ze een klap af wilde weren.

Schoonmoeder liet ook haar ware aard weer eens zien. Nadat Tom naar binnen was gegaan heb ik m'n voet tussen de deur gezet om te voorkomen dat de feeks de deur dicht zou doen. Ik heb haar daarbij meteen maar even duidelijk gemaakt wat ik vind van haar en haar Duitse mentaliteit (het kreng is er heilig van overtuigd dat ze tot het Duitse Herrenvolk behoort en dus beter is dan de rest) waarop ze verkondigde dat ze aangifte zou doen van discriminatie. Ze doet maar, ze maakt toch geen schijn van kans.

Vervolgens was ze zo aardig om te bewijzen dat ze zich inderdaad boven de rest (of in elk geval het Nederlandse volk) verheven voelt. Ze beet me in het Duits toe dat ik m'n voet tussen de deur weg moest halen waarop ik haar verteld heb dat ik geen Duits spreek en ze dus maar Nederlands moest spreken. Commentaar van het sekreet: "Je hebt 14 jaar de tijd gehad om het te leren!". Oftewel, hoewel ze al ruim 40 jaar in Nederland woont moet ik maar Duits leren omdat zij te verwaand en te achterlijk is om behoorlijk Nederlands te leren. Wat mij betreft: ze is nog steeds niet ingeburgerd, dus verblijfsvergunning intrekken en met de eerstvolgende goederentrein terug deporteren naar Duitsland.

Het is in elk geval ook wel duidelijk waar Sonja haar gewelddadige karakter vandaan heeft. Nadat ik m'n voet had teruggetrokken om me weer met Sonja bezig te houden werd de deur dichtgesmeten. Toen Tom Sylvia zag door het raam zwaaide hij met een lachend gezicht, en werd daarop prompt door z'n oma bij het raam weggesleurd.

De rest laat zich raden. Ik ben kwaad en emotioneel geworden, en het Duitse Herrenvolk probeerde weer aan hun verplichtingen te ontkomen door de politie te bellen. De politie kwam, zag en hoewel ze verder niet veel konden bleken ze in elk geval vriendelijker en sympathieker dan hun Eindhovense collega's. Ik heb ze het hele verhaal uitgelegd maar aangezien het niet nakomen van een omgangsregeling geen strafbaar feit is konden ze niks doen. Uiteindelijk hebben ze het voor elkaar gekregen dat ik Tom en Max even op de gang mocht zien zonder dat de beide krengen erbij waren, maar dat was maar een paar minuten. Ik mocht ze nog steeds niet meenemen.

Tom was duidelijk dolbij om mij te zien, maar Max lijkt inmiddels volledig gehersenspoeld te zijn. Hij kwam wel even knuffelen maar toen ik 'm aankeek had hij een lege blik in z'n ogen en liet niet merken dat hij mij herkende. Goeie kans dat de mannen de deur plat lopen bij Sonja en hij ze allemaal een knuffel moet geven, want het leek echt alsof het allemaal op de automatische piloot ging.

Het sterkt mijn vermoeden dat Sonja daarom niet wil dat ik Tom en Max, en dan vooral Tom, meeneem. Ze heeft allang door dat ik dan zal ontdekken wat er in dat huishouden gaande is en daar zal ongetwijfeld een hoop tussenzitten wat, om het maar even netjes uit te drukken, de toets der kritiek niet zal doorstaan.

Of, in gewoon Nederlands: als ik zou ontdekken wat daar allemaal gebeurt zal ik waarschijnlijk genoeg informatie hebben om te zorgen dat Sonja alles kwijtraakt: de kinderen, het huis, haar baan, haar geld, en waarschijnlijk zelfs haar vrijheid. In Duitsland zien ze geweld dan schijnbaar nog als legitieme opvoedingsmethode, in Nederland noemen ze het kindermishandeling en is het goed voor een paar jaartjes logeren op kosten van de Staat der Nederlanden.

De bevrijdingsactie van vanochtend is dus mislukt, maar een ander doel is wel bereikt: Sylvia heeft nu Sonja, Tom en Max gezien en heeft een indruk kunnen krijgen van hoe ze zijn. En ze weet nu ook hoe het er uit ziet als ik een woedeaanval krijg.

Om even bij te komen hebben we eerst maar even een wandeling gemaakt alvorens weer in de auto te stappen, en hebben we vervolgens op het Meubelplein in Heerlen een tussenstop gemaakt voor een bak koffie. Ik moet ook nog een rek hebben voor in m'n inloopkast (voorheen de kinderslaapkamer in m'n caravan), die waren bij de Karwei in de aanbieding maar op dat Meubelplein zit geen Karwei dus werd het de Gamma. Maar ja, het is tweede pinksterdag en zomers weer dus was het stervensdruk: de rijen aan de kassa stonden tot halverwege de winkel. Gauw wegwezen maar weer.