Cupido slaat toe

Sylvia en ik konden het al meteen vanaf het begin goed met elkaar vinden, ongetwijfeld omdat we een vergelijkbare problematiek hebben. We zijn dus heel veel met elkaar opgetrokken de afgelopen dagen en tja, dan kan het natuurlijk niet uitblijven.

Eerder had een van onze medepatiënten al eens opgemerkt dat we "een schattig stel" waren ook al waren we geen "stel", maar dat is vandaag veranderd. Ik heb weer een vriendinneke!

Het is te gek voor woorden: ik ben nog niet eens gescheiden en ik heb nu al een nieuwe relatie. Maar ach, Sonja heeft al jaren een ander (en die arme vent is waarschijnlijk ook de biologische vader van Max) dus waarom zou ik niet een ander mogen hebben? M'n leven wordt er in elk geval wel een stuk draaglijker van.

Nu eens zien hoe lang we het stil kunnen houden.

De leegheid van het bestaan

Er moest weer creatief geneuzeld worden, deze keer op een blanco vel papier. Ik heb er een waar kunstwerk van gemaakt: helemaal wit. Titel van dit meesterwerk: "De leegheid van het bestaan".

Hé, moet kunnen! In Eindhoven en Best liggen "kunstwerken" op het gras die er uitzien alsof er wat van een vrachtwagen met metaalafval is gevallen en dat heet dan kunst te zijn, dus een maagdelijk wit velletje papier mag dan ook kunst genoemd worden!

Sporten

Naast creatieve therapie hebben die zorginstellingen nog een andere verplichte activiteit voor hun patiënten: sporten. Niet echt m'n favoriete bezigheid, maar ik ben toch maar gegaan. En het was zowaar best leuk, jezelf even uitkuren op één of ander ter plekke verzonnen balspel. Kort gezegd: bal pakken en mikken op alles wat beweegt.

Dat was dan ook het enige zinvol bestede uurtje, voor de rest is het dodelijk saai.

Creatieve therapie

Eén van de standaardbezigheden in elke instelling voor geestelijke gezondheidszorg: de creatieve therapie. Ooit heeft iemand verzonnen dat het helpt en sindsdien moet je als patiënt verplicht naar de creatieve therapie. Helaas zijn ze er nog steeds niet achter dat het niet voor iedereen helpt; zelf heb ik al m'n hele leven een gruwelijke hekel aan dat creatieve geneuzel. In 2007 op het CPH waren ze er snel achter dat ik er op z'n zachtst gezegd niet bij gebaat was en hoefde ik na twee keer ook niet meer. Maar helaas bestaat het Elektronische Patiënten Dossier nog niet en wisten ze daar dus niks van op De Grote Beek.

En dus moest ik vandaag naar de creatieve therapie. Allemaal een beetje kliederen op schilderijtjes die een andere groep al gemaakt had, en twintig minuten later weer terug naar de afdeling. Goh, wat een zinvolle tijdsbesteding...

Wandelmaatje

Wandelen is keer op keer hele goeie therapie gebleken, dus doe ik dat ook hier volop. In elk geval drie keer per dag, na het eten. Lekker ontspannend en ook nog eens goed voor de spijsvertering.

Zoals altijd als je een aantal mensen bij elkaar zet kun je het met de een beter vinden dan met de ander. In mijn geval blijk ik het bijzonder goed te kunnen vinden met Sylvia. Daar heb ik gisteravond een hele tijd mee zitten praten, en we blijken elkaar heel goed te begrijpen.

Vanmiddag na het eten was het snel bekeken: we waren allebei behoorlijk duf, waarop ik haar geadviseerd heb om eens een eind te gaan wandelen. Vervolgens gezegd dat ik dat ging doen, en toen ze maar met z'n tweeën aan de wandel gegaan. Twee uur lang. Met een tussenstop bij de McDonald's voor een Flurry Cornetto (ijs met chocola). Twee chocoholics aan de wandel. :-)

Zoals het er nu uitziet gaan we nog heel wat meer wandelen de komende tijd. Oftewel, het lijkt erop dat ik ook hier een wandelmaatje heb!

De Grote Beek versus het CPH

Als je opnieuw opgenomen wordt ga je min of meer automatisch de huidige opname vergelijken met de vorige. En dan blijken er toch wel wat verschillen te zijn tussen De Grote Beek en het CPH (Centrum voor Psychisch Herstel, locatie Rosmalen).

Voor een deel is het hetzelfde: ook hier de dagstructuur van vaste tijden voor eten, koffie en rust. Maar dan heb je met de overeenkomsten zo ongeveer wel gehad. Eén verschil werd al heel snel duidelijk: op het CPH was aanwezigheid bij de maaltijden verplicht, hier is het je eigen verantwoordelijkheid. De warme maaltijd komt hier 's avonds in plaats van 's middags, maar komt ook hier gewoon uit de massaproductie. Qua warme hap heeft het echter wel één voordeel: op vrijdagavond geen gaarkeukenhap, dan wordt er (bij toerbeurt) door de cliënten zelf gekookt.

Een ander verschil zit 'm in de privacy: sommigen hebben een eenpersoonskamer, de rest (waaronder ik) moet een kamer delen met een medecliënt. Gelukkig is mijn kamergenoot een hele rustige: snurkt niet, en zegt zo weinig dat ik, vergeleken met hem, een spraakwaterval ben. En waar op het CPH de achternamen zorgvuldig vermeden werden staat hier iedereen met z'n achternaam op het naambordje bij de kamerdeur.

Ook een eigen verantwoordelijkheid: zien bezig te blijven. Alles bij elkaar zijn maar een paar uur per week ingepland voor zaken als weekopening en -sluiting, kamer schoonmaken en eens per week afdelingsvergadering. Voor de rest moet je maar zien dat je bezig blijft. Gelukkig kun je ook hier prima wandelen. Da's overigens niet geheel zonder risico voor cliënten met zelfmoordrisico: om een of andere reden ligt De Grote Beek (net als verschillende andere psychiatrische instellingen) direct langs de spoorlijn. Any more bright ideas?

Nou ben ik vandaag de dag goed doorgekomen, want een groot deel van de tijd was ik er niet eens. In plaats van hier te blijven ben ik eerst (via de postbus) naar Lommel geweest om kleren en wat andere spullen te halen, vervolgens even langs Rob om de post op te halen, en toen terug naar De Grote Beek. Op tijd voor het eten, en aangezien ik nieuw ben kreeg ik een van de reservemaaltijden. Dat was er eentje uit de categorie "het is warm, het is vast voedsel, niet zeuren": bruine rijst, groene bonen en koolvis. De koolvis was niet slecht. Voor de rest: euh, laat maar...

Bij de terugrit heeft m'n auto haar volgende mijlpaal bereikt: de eerste kwart miljoen kilometers zitten erop.

Van psychologie naar psychiatrie

De dame van d'n ambulance bleek een beetje slordig te zijn geweest. Onderweg naar het hospitaal had ze drie elektroden op m'n borstkas geplakt voor de hartbewaking, in het hospitaal moesten die er weer af. Echt waar, dat's niet grappig als ge voorzien zijt van een flinke dosis borsthaar. AU!!

Terug in m'n eigen bed leek het alsof er iets in m'n bed lag wat daar niet hoorde te liggen. Toen bleek dat ze maar één van die elektroden verwijderd had, de andere twee zaten er nog. Dan zelf maar er afgehaald. Nogmaals au! Twee keer!

Zo rond 11:30 stopte er weer een auto aan m'n caravan en gingen er twee portieren open en dicht. Doordat de gordijnen dicht waren kon ik het niet zien, maar ik had zo'n voorgevoel dat ik al wist wie het was. Eerst werd er op m'n raam geklopt, vervolgens om het hoekje op een ander raam. Awel, d'n politie was gearriveerd om te zien of dat ik nog leefde. Eentje herkende ik nog van gister, de ander was een nieuw gezicht.

M'n weblog wordt beter gevolgd dan ik gedacht had: de politie Lommel had een telefoontje gehad van hun Eindhovense collega's die dus kennelijk m'n weblog gelezen hadden. Zou er dan toch nog een beetje menselijkheid schuilen in de Eindhovense dienders? Of zouden ze het enkel gelezen hebben omdat die (inmiddels bekende) beller eerst het Nederlandse alarmnummer gebeld heeft?

De plaatselijke diender adviseerde om hulp te gaan zoeken. Da's makkelijker gezegd dan gedaan, de Nederlandse hulpverlening kennende. Maar goed, vanmiddag ga ik efkes naar Eindhoven om bij de GGzE eens te zien of dat die me als urgentiegeval willen opnemen.

Vanuit christelijk standpunt gezien heeft de Lommelse politie trouwens wel een duivels trekje: het nummerbord van hun auto eindigde op 666. Oeps.

Een paar uurtjes later was het tijd om richting Nederland te gaan. De enige manier om hulp te bekomen is door er achteraan te jagen, dus heb ik wat spullen en wat kleren ingepakt en vervolgens richting de GGzE gegaan. Daar heb ik me gemeld met de mededeling dat ik acuut wilde opgenomen worden.

Dat ging zo rap nog niet, want op vrijdagmiddag lukt bijna niks meer en het was ook nog maar afwachten of dat er ergens plaats was. Eerst maar eens m'n verhaal verteld bij een sociaal-psychiatrisch verpleegkundige aangezien m'n psychotherapeut afwezig was. Die SPV moest vervolgens overleggen met een psychiater (die hij eerst nog moest gaan zoeken) en vervolgens was het nog afwachten of er plek was.

En jawel, wonder boven wonder was er op De Grote Beek nog één plekje beschikbaar. Daar heb ik me dus maar gemeld. Prima timing, want na het opnamegesprek was het bijna 18:00 en kon ik meteen aanschuiven bij het avondeten.

D'n eerste indruk van d'n Open Opvang Volwassenen: een beetje vergelijkbaar met het CPH in Rosmalen maar dan zonder hulpverlening. Wel een vergelijkbare dagstructuur maar de enige therapieën die ze hier hebben zijn Creatieve Therapie en sporten. Uitgerekend die twee waar ge bij mij niet mee moet komen aanzetten. Maar goed, dat zien we na het weekend wel weer, eerst maar eens een beetje tot rust komen. Voor de rest kan ik vrij aardig m'n gang gaan, het is een open afdeling en ik zij vrijwillig opgenomen, het enige wat ze wel graag zien is dat ik het efkes meld als ik de deur uitga en wanneer ik terug denk te zijn. Alleszins redelijk, lijkt me.

Behandeling krijgt ge hier niet, in plaats daarvan gaan ze me hier houden tot m'n therapeut terug is en dan gaan we verder zien. Maar die heeft volgende week verlof dus dat gaat nog pakweg anderhalve week duren.

Wel leuk: ik kwam de huiskamer annex eetkamer binnen, en de eerste medecliënt die ik tegenkwam bleek een collega te zijn... Waarop de verpleging heel verbaasd reageerde met: "Oh, jullie kennen elkaar?". Euh, ja. :-)

Zelfs sterven mag ik niet

Niets in het leven zij me gegund. Geen rust & vrede, geen fatsoenlijke baan met dito baas en dito salaris, geen liefde. Zelfs de eeuwige rust van de dood zij me niet gegund.

Iets na 19:30, juist na m'n tweede glas whisky en nog net vooraleer ik met m'n pillen zou aanvangen stonden de blauwe zwaailichten aan d'n caravan en kwamen er twee oranje jassen binnenvallen: d'n ambulance was gearriveerd. Kennelijk vond iemand dat mijn heengaan zo'n verlies zou zijn voor de wereld dat ingrijpen nodig was. Eerst naar buiten, dan op d'n brancard en d'n ambulance in, en op naar het Mariaziekenhuis in Overpelt. Gelukkig kwam iemand nog op het idee dat ik m'n papieren zou gaan nodig hebben en zaten die (samen met m'n portemonnee) in m'n koffer, dus die ging ook mee. Dat heeft een hoop ellende gescheeld. Wat ik toen nog niet in de gaten had was dat ze m'n verzameling medicijnen ook meegenomen hadden.

Eenmaal in het hospitaal dook d'n spoedarts op, en die wilde uiteraard weten wat er aan de hand was. Ik heb een poging gewaagd om zes jaar terreur samen te vatten in een verhaal van vijf minuten, maar het zal ongetwijfeld niet gelukt zijn. Het hielp ook niet dat na drie minuten z'n telefoon begon te piepen, hij wegliep en vooralsnog niet terugkwam.

Het volgende bezoek dan: d'n politie. Weer geprobeerd zes jaar samen te vatten in een paar minuten en verteld dat ik er geen zin meer in had, waarna de beide heren weer vertrokken.

Weer een tijdje later verscheen de volgende arts. Althans, ik neem maar aan dat het een arts was, kennelijk is het in België niet gebruikelijk dat een arts zich even aan de patiënt voorstelt. Die dame had een professionele begripvolle blik in haar ogen maar ook daarmee zij ik niet geholpen. Even later ging ze weer en nam m'n medicatie mee. De dame heb ik een tijdje later weer teruggezien, m'n medicatie heb ik niet terug bekomen. Met wat moeite heb ik één aangebroken strip Paracetamol terug bekomen vanwege m'n hoofdpijn, maar meer ook niet.

En wat heeft het opgeleverd? Niks positiefs. Geen hulp in elk geval. Ook een zelfmoordpoging is geen reden meer voor zoiets elementairs als opname. Om 21:30 werd ik weer naar huis gestuurd met het telefoonnummer van een psychiater. En daar stond ik dan. Buiten. In de kou. In een dunne katoenen lange broek en poloshirt. Op m'n sloffen. Geen schoenen, geen jas, en geen idee welke kant ik op moest. Volgens die dame was het gewoon één lange rechte weg tot aan de McDonald's (en dan linksaf naar Kattenbos), maar dat is wel een autoweg en daar moogt ge u als voetganger niet begeven.

Na vijf minuten had ik een bushalte gevonden, en nog eens vijf minuten later stopte er een bus die zowaar de goeie kant op ging. Ten dele althans. Een kwartier en € 2,70 later stond ik in het centrum van Lommel. Volgende uitdaging: zes kilometer lopen. Op m'n pantoffels, zonder jas, met koffer. Gelukkig regende het niet.

Na een klein kwartier kwam de redding: ook in België kent men de opgestoken duim, dankzij een stel met drie kids op de achterbank stond ik tien minuten later aan de slagboom. Dat scheelde toch weer een uur lopen.

Terug in m'n caravan kwam uiteraard de onvermijdelijke volgende inzinking...

Maar zij ik er nou iets mee opgeschoten? Nee. Misschien dat in Nederland nu eindelijk eens wat hulpverleners gaan wakker schrikken en daadwerkelijk datgene gaan doen wat ze geacht worden te doen. Maar gezien mijn ervaringen zal dat een geval worden van "eerst zien, dan geloven". Maar eerlijk gezegd verwacht ik dat het weer gewoon zal gaan als altijd: iedereen is op de hoogte, maar met ingrijpen wordt gewacht tot de patiënt zelfmoord heeft gepleegd waarna alle hulpverleners elkaar de schuld geven en er uiteindelijk nog niks van leren.

En wie er nou die ambulance gebeld heeft? Niemand weet het. De beheerder niet, de ambulanciers niet, de politie niet, het hospitaal niet. Dus: wie heeft er gebeld? Wie het ook was, ik weet niet of ik dankbaar moet zijn of kwaad. Dankbaar voor het redden van m'n leven, of kwaad omdat-ie me niet heeft laten sterven.

Suicide is painless

Goddelijk ingrijpen daargelaten zal dit waarschijnlijk het allerlaatste bericht in deze weblog zijn.

Als je in een gat in de grond zit en omhoog kijkt zie je het licht. Maar het gat waar ik in zit is intussen zo diep dat het licht al niet meer zichtbaar is. Ik heb niets meer, ik kan niets meer, ik wil ook niets meer. Behalve eeuwige rust.

Ik heb niets meer. Twee psychopaten hebben me met hun terreur op de rand van het faillissement gebracht. M'n baas is te gierig om zieke medewerkers hun loon door te betalen. M'n advocaat schijnt niet echt doordrongen te zijn van de urgentie van mijn juridische problemen. De politie weigert om criminelen aan te pakken en behandelt slachtoffers als rechtenloos oud vuil. Als je instanties waarschuwt dat je kinderen door hun moeder mishandeld worden geloven ze je niet, want hulpverleners kunnen zich kennelijk niet voorstellen dat vrouwen zoiets doen. De spectaculair falende hulpverlening is uitsluitend gericht op hulp aan vrouwen, weet dan ook niets anders te verkondigen dan "we kunnen niks voor je doen" en laat me dus maar aan m'n lot over. En de paar mensen die nog wel om me geven hebben hun handen vol aan hun eigen problemen.

Kortom, ik heb niets meer. Geen geld, geen inkomen, geen hulp, geen toekomst. Zelfs nog geen troostende arm om me heen en geen schouder om op uit te huilen. En het ontbreken van die laatste twee doet waarschijnlijk nog het meeste pijn.

Ik heb niets meer, ik kan niets meer, ik wil niets meer. Het is mij duidelijk dat deze wereld mij niet wil, en ik wil deze onmenselijke wereld niet. Tijd om er uit te stappen.

Ik vind het erg voor die paar mensen die nog wel om geven, en ik het vind het verschrikkelijk dat mijn kinderen zonder hun papa op zullen moeten groeien. Hopelijk zullen ze zich ooit realiseren dat ik door het monster dat hen gebaard heeft vermoord ben en zullen ze haar daarop genadeloos afrekenen.

Het liefste zou ik eerst nog op gruwelijke wijze wraak willen nemen. Ik zou niks liever willen dan Sonja en haar advocate de ogen uitsteken zodat hun wereld net zo zwart zal zijn als hun geest. Ik zou niks liever willen dan ze de tong uitsnijden en de handen afhakken zodat ze nooit meer leugens kunnen verspreiden. En ik zou niks liever doen dan ze vervolgens zo gruwelijk toe te takelen dat ze de rest van hun armzalige leventje niks anders meer te doen hebben dan extreme pijn lijden en nadenken over hun wangedrag.

Maar zelfs daar heb ik de kracht al niet meer voor. Ik kan alleen nog maar hopen dat het hele dossier en deze weblog de aandacht zullen trekken van de media, misschien dat hulpverlenend Nederland dan eindelijk wakker schrikt en er voor zorgt dat zoiets nooit meer kan gebeuren. Al zijn ze wel erg hardleers: al jarenlang het ene familiedrama na het andere en nog hebben ze het niet door. Hoeveel doden moeten er nog vallen?

Voor het geval er iemand mocht zijn die mijn heengaan zo'n verlies voor de wereld vindt dat-ie wil ingrijpen: hieronder staan wat telefoonnummers die je zou kunnen bellen. Maar ik geef het weinig kans dat die hulp nog op tijd komt. Knappe hulpverlener die het kan winnen van 15 tabletten Paracetamol 500 mg, 30 tabletten Oxazepam 10 mg, 21 tabletten Codeïnefosfaat 20 mg, 27 capsules Temazepam 10 mg, en dat alles weggespoeld met anderhalve fles whisky.

Het is voorbij, vandaag zal ik eindelijk de rust krijgen die deze wereld mij niet gunde. Vaarwel wrede wereld. Misschien zal ik ooit herboren worden in een betere wereld, en hopelijk kom ik hen die me nu dierbaar zijn ook dan weer tegen. Tot dan.

Vaarwel.

----------------------------------------

Crisisdienst GGzE: 06 51071135
Nelly Arts, psychotherapeut GGzE: 040 2613600
Dr. Ter Heurst, huisarts: 040 2551137

Oh, en omdat iemand de rommel op zal moeten ruimen (it's a dirty job but somebody has to do it):

Politie Lommel: +32 (0)11 399899

Opruimlocatie:
Recreatiepark Blauwe Meer
Kattenbos 169, Lommel (België)
Jaarplaats JP-527

De ene klap na de andere

Alles zat weer tegen vandaag. Op het mooie weer na dan, maar dat was ook het enige.

Het begon al bij het wakker worden: een SMS-je van Angelique dat ze zaterdag niet kon komen. Daar had ze weliswaar een hele goeie reden voor, maar toch was ik er niet blij mee.

De planning voor vandaag: eerst naar Rob om m'n post op te halen, dan naar de politie, vervolgens via m'n postbus naar Nuenen en dan via het UWV-kantoor op de Boschdijk terug naar Lommel.

Rob zou de hele week 's ochtends thuis zijn maar toen ik om 10:15 aan de deur stond was er niemand. Het was nog te vroeg voor m'n afspraak op het politiebureau dus heb ik eerst maar even m'n e-mail opgehaald. Daarin een mailtje van Wim Jansen van twee dagen geleden met als bijlage een Word-document waarin een bevestiging (geen idee waarvan) zou moeten staan. Helaas, het document was helemaal leeg.

Bij de politie zat het ook tegen. Afspraak om 11:00 uur en om 11:20 was ik aan de beurt. De bedoeling was om tegen Sonja aangifte te doen wegens het doen van valse aangifte, en tegen Van Galen aangifte te doen wegens poging tot oplichting. Dat kon dus niet. Allebei niet, want volgens de dienstdoende agente (ene Nancy, achternamen mag het gewone volk tegenwoordig niet meer weten) was er geen sprake van valse aangifte en ook niet van poging tot oplichting.

Oftewel, toen Sonja aangifte wilde doen van iets wat in haar ogen strafbare feiten waren kon er wel aangifte gedaan worden, maar nu ik aangifte wil doen van wat in mijn ogen een strafbaar feit is kan het niet. En als een advocaat je willens en wetens geld afhandig probeert te maken terwijl ze daar geen recht op heeft mag dat gewoon. Als ik dat bij iemand probeer heet het poging tot oplichting, maar als een advocaat het doet is het kennelijk legaal.

Maar het kan nog belachelijker: volgens Nancy moest ik gewoon zorgen dat Sonja geen reden heeft om de politie te bellen (oftewel: blijf uit de buurt) en moet ik gewoon dankbaar zijn dat die strafzaak tegen mij geseponeerd is. Tot zover de hulp van de politie. Weer een klacht erbij.

Over klachten over de politie gesproken: daarover lag ook wat in m'n postbus. Mijn eerste klacht dateert van juni 2008 en nu pas (tien maanden later!) is er een uitspraak over gedaan. Het zal de trouwe lezer ongetwijfeld niet verbazen om te horen dat men zich bij de politie van geen kwaad bewust is. Een van die smerissen heeft me destijds hardhandig vastgegrepen, terug m'n woning ingesleurd, met geweld tegen een muur gesmeten en me vervolgens tegen de muur gedrukt gehouden, maar volgens ene meneer H.H.G. Tromp, korpschef van de Politie Brabant Zuid-Oost, is dat allemaal niet waar. Citaat uit de brief:

"Om moeilijkheden te voorkomen heeft een politieambtenaar u belet om naar buiten te gaan door u vast te pakken waardoor u niet naar uw vrouw en kinderen kon gaan. Daarbij heeft hij een kracht van geringe betekenis gebruikt zodat er niet sprake was van geweldgebruik in juridische zin."

Oftewel, wat normale mensen beschouwen als excessief geweld is volgens de politie "een kracht van geringe betekenis". Dan ga je je toch afvragen wanneer er volgens hun sprake is van excessief geweld. Gezien hun huidige visie moet er dan waarschijnlijk al sprake van zijn dat zes agenten hun dienstpistool leeggeschoten hebben op een voetganger omdat die de weg overstak terwijl het voetgangerslicht op rood stond. Of ik moet Sonja een keer bij de arm vastpakken, dan zal het waarschijnlijk ook excessief geweld genoemd worden.

Geen woord overigens over het feit dat ik ze gesommeerd heb mijn woning te verlaten, daar geen gehoor aan gegeven hebben en ze zich dus onrechtmatig in mijn woning bevonden.

Spectaculair afwezig in m'n postbus was post van m'n advocaat. Geen antwoord op de vraag wanneer het hoger beroep nu eindelijk eens dient (hoewel hij een week geleden al toegezegd had dit na te vragen). Geen antwoord op mijn herhaald verzoek (de eerste keer al een maand geleden) om het Gerechtshof te verzoeken versneld uitspraak te doen. Geen antwoord op zijn toezegging om weer contact op te nemen met Connexxion. Geen spoor van enige correspondentie richting Jansen Taxi, hoewel ik hem die zaak een week geleden al gegeven heb en hij toch in moeten kunnen zien dat het behoorlijk nijpend is als je een hongerloontje hebt en je baas vervolgens je loon niet wil betalen.

Die baas heb ik nog maar even een mailtje teruggestuurd om te vertellen dat hij een leeg document meegestuurd had en dat ik om medische redenen vandaag niet naar Nuenen kon komen. Graag even het bedrag overmaken, zodra ik me wat beter voel ga ik die verklaring aanvragen.

Kortom, het was vandaag de ene klap na de andere. Het gevolg laat zich raden.

Inderdaad, opnieuw ingestort, opnieuw een gigantische huilbui, en op die manier terug naar Lommel. M'n beschermengel heeft zich waarschijnlijk wezenloos moeten werken om te zorgen dat ik heelhuids aankwam.

Wankelend door de dag

M'n woedeuitbarstingen blijven maar terugkomen. Tegen dat ik uit bed kwam had ik de eerste al gehad, tegen dat ik m'n ontbijt achter de kiezen had was de tweede ook al geweest.

Tijd dus om een eeuwenoude techniek maar weer eens uit de kast te trekken: mediteren. Daarvoor heb ik een plekje opgezocht langs het "meer" en tussen de bomen; heerlijk rustig en niet gestoord door andere geluiden dan die door de plaatselijke natuur worden voortgebracht. Die, plus het lawaai van een stel overvliegende F16's van de Belgische Luchtmacht. Grrr...

Maar goed, een kwartiertje mediteren hielp wel, ik heb er de rest van de dag plezier van gehad. Net toen ik daarmee klaar was piepte m'n GSM om te vertellen dat er een SMS-je was gearriveerd: Angelique heeft weer van zich laten horen. Berichtje teruggestuurd om haar voor zaterdag uit te nodigen, en dan maar afwachten of ze reageert.

De geestelijke en lichamelijke stress beginnen steeds meer hun tol te eisen. Intussen ben ik aangeland op het punt dat ik nergens meer zin in heb, me de hele dag moe voel en regelmatig op m'n benen sta te wankelen. Ik ben benieuwd hoe lang ik dit nog vol ga houden, als dit zo doorgaat val ik een dezer dagen een keer om en word ik wakker in het ziekenhuis.

Die verzwakking heeft tot gevolg dat ik niet al te veel meer doe. M'n enige huishoudelijke activiteiten vandaag bestonden uit een keer afwassen en een stel overhemden wassen. Op de hand deze keer, want als ik voor vier overhemden naar de Wash-O-Matic moet wordt het duur wassen. En ik kan ze niet bij ander wasgoed doen, want dit zijn vier identieke nieuwe overhemden (van de baas) en ik had zo'n vermoeden dat die niet helemaal kleurecht zouden zijn. En inderdaad, het water was uiteindelijk net zo blauw als de was. Enig pluspuntje was het mooie weer, twee uurtjes op de waslijn en het was allemaal droog.

Heisa om niks

Vanmiddag stond er weer eens een bezoekje aan de GGzE op het programma, die deze keer voorafgegaan werd door een tussenstop bij de Politie Gestel/Stratum. Met die mensen heb ik wat te bespreken dus heb ik even een afspraak gemaakt voor donderdagochtend.

Bij de GGzE ben ik buitengekomen met het advies een afspraak te maken met de bedrijfsarts om het eens te hebben over mijn problemen en de werkhervatting, waarbij die laatste wellicht eerst beperkt zal zijn en misschien ook nog m'n rooster aangepast moet worden.

Ook kreeg ik nog een opmerking over het noemen van namen op m'n weblog, want daar was alweer iemand niet blij mee. Persoonlijk snap ik niet waarom mensen daar zo'n probleem van maken. Er zijn drie manieren waarop je in m'n weblog genoemd kunt worden: positief, neutraal of negatief. Als je in een positieve of neutrale context genoemd wordt heb je niks te vrezen, als je op negatieve wijze genoemd word is het je eigen schuld en had je je maar beter moeten gedragen. Als je bij de geheime dienst werkt kan ik me voorstellen dat je je naam niet daarmee in verband gebracht wilt zien, maar op welke manier schaadt het iemands privacy als in een weblog staat voor welk bedrijf of welke instelling je werkt? Heisa om niks.

Op de N69 ter hoogte van recreatiepark Kempervennen heb je een kleine parkeerplaats in het bos. Daar heb ik om de terugweg m'n auto maar eens geparkeerd om m'n e-mail op te halen en nog wat andere zaken af te handelen. Geen bijster briljant idee want de verbinding was er eentje van het niveau tamtam. Vlak voordat ik weer vertrok ging zowaar de telefoon: Wim Jansen.

Nee, dat ging niet over het inschakelen van een advocaat of over werkhervatting, dat ging over een verklaring van goed gedrag (of verklaring omtrent het gedrag zoals het ding officieel heet). Wim wist te vertellen dat hij ongeveer twee weken een anoniem bericht had gekregen met de opmerking dat hij maar eens moest controleren of ik eigenlijk wel zo'n verklaring had. Ik heb zo'n vermoeden dat ik weet wie die anonieme afzender is: begint met 'S' en eindigt op 'onja'.

Wim wil nu dus dat ik opnieuw zo'n verklaring aanvraag en vertelde er maar meteen bij dat hij de kosten zou betalen (da's 'm geraden ook). Hij wilde nog wel even weten of ik dat voor kon schieten. Nee, dat kan ik niet, maar dat was geen probleem. Overmorgen moet ik toch naar Eindhoven, dan ga ik meteen even door naar Nuenen waar de verschuldigde € 30,05 dan al klaar ligt. Op de terugweg even naar het Stadskantoor in Eindhoven om zo'n verklaring aan te vragen en dan maar wachten tot die binnen is.

Eenmaal terug in Lommel heb ik m'n laatste beetje energie gebruikt om alvast een voorschotje te nemen op Project 250k. Dat project is niks meer of minder dan een flink grote onderhouds- en opknapbeurt voor m'n auto bij het bereiken van 250.000 kilometer op de teller. Met nog 189 kilometer te gaan heb ik de stofzuiger maar eens op 'r losgelaten. Dat kon onderhand ook wel, want de vorige keer is euh... al even geleden. Een dezer dagen ga ik eens aan de slag met een paar emmers sop om 'r van binnen verder schoon te maken. Ook dat is al even geleden. En daarna komt het uit te besteden onderhoud: alle krasjes en deukjes weg laten werken. Ik heb m'n auto nou eenmaal hard nodig, dus moet ik 'r wel in goede staat houden.

Na dat stofzuigen heb ik niet veel meer gedaan. Alleen 's avonds nog even een pilsje genuttigd ter ere van pa -- die zou vandaag 74 geworden zijn.

Hoorzitting

Helaas, alle goede voornemens ten spijt stond ik vanochtend niet opnieuw om 08:00 naast m'n bed. Het is een uurtje later geworden.

Het enige belangrijke vandaag was de hoorzitting van de Klachtencommissie van De Combinatie Jeugdzorg. Grote afwezige was Ageeth Bikker, die kwam niet omdat ze vermeld staat in m'n weblog. Nou ontgaat het mij volledig waarom ze dan niet bij de hoorzitting aanwezig kon zijn (die is er juist gekomen door haar gedrag) maar goed, de motieven van De Combinatie Jeugdzorg (en andere instanties) zijn wel vaker in nevelen gehuld.

Het is natuurlijk afwachten wat de uitspraak van de Klachtencommissie zal zijn, maar op zich ben ik redelijk optimistisch. Het was een waar genoegen om eens mee te maken dat een wederpartij de nodige kritische vragen en opmerkingen krijgt; tot nog toe heb ik eigenlijk niks anders meegemaakt dan de "Aan-Vrouwen-Stellen-Wij-Geen-Kritische-Vragen" mentaliteit van de Bossche Rechtbank.

In m'n postbus lag weer eens een fax van Van Galen: aangezien ik de proceskostenveroordeling nog altijd niet betaald heb gaat ze over tot betekening en executie van het vonnis, met als toevoeging dat alle kosten daarvan voor mijn rekening zijn. Ik ben toch benieuwd hoe ze dat vonnis wil laten betekenen. Volgens de dagvaarding verblijf ik op een onbekend adres en heb ik domicilie gekozen ten kantore van mr. Martens. Dan heeft Van Galen toch een probleem: ik heb namelijk nooit domicilie gekozen ten kantore van mr. Martens dus kan het vonnis daar niet betekend worden, en aangezien ik volgens Van Galen op een onbekend adres verblijf kan ze het ook niet ergens anders laten betekenen.

Ik ben al dat gezeik intussen wel spuugzat, en dat betekent dat ik me niet meer laat sussen met "wacht nog maar even af, misschien gaat het binnenkort allemaal beter". Tijd voor de tegenaanval. Nog even wat documenten kopiëren en dan gaat Operatie Boemerang beginnen...

Vroege vogel

Tegen alle verwachting in stond ik vanochtend om 08:00 al naast m'n bed. Het zal er iets mee te maken hebben dat ik gisteravond al om 22:15 in bed lag. Het was ook nog eens stralend weer, en dat stimuleert natuurlijk wel om van alles te gaan doen. Aan die mega-schoonmaak ben ik nog even niet begonnen, in plaats daarvan ben ik maar eens gaan puinruimen, het was wel weer eens nodig. Dat werd gevolgd door toch wat schoonmaakwerk, maar dat bleef beperkt tot m'n diverse elektrische kacheltjes. Die heb ik voorlopig niet meer nodig dus konden ze wel weer ingepakt worden, maar je moet ze natuurlijk wel schoon opbergen. Daarna ook nog m'n groene vingers wat oefening gegeven: onkruid verwijderen.

Tegen dat ik dat allemaal achter de rug had was de middag al een eind om en leek het me tijd om het verder maar rustig aan te doen. Werken is het mooiste wat er is dus je moet altijd zorgen dat je wat overlaat voor de volgende dag, niet waar? :-)

Ik heb nog hele stapels tijdschriften liggen die ik nog niet gelezen heb, dus ben ik daar maar eens aan begonnen. Lekker onderuit op een tuinstoel, bakkie koffie erbij, en dan mezelf maar eens op het gemakkie door ruim een halve jaargang van de Kampioen (uitgave van de ANWB) heengewerkt.

Alsof ik nog niet genoeg te doen heb

Het blijft alsmaar mooi weer en dus leek het me vandaag wel eens een goed idee om een paar machines was te gaan draaien: eentje met kleding en eentje met beddengoed. Het idee was om dan, terwijl die machines bezig waren, een rondje Internet te gaan doen. Dat alles heeft zowel weinig als veel opgeleverd.

Het heeft weinig opgeleverd in die zin dat de accu van m'n laptop verder leeg was dan ik dacht waardoor ik nog net de gelegenheid om m'n baas per e-mail een brief te sturen om 'm te vertellen dat hij binnenkort van m'n advocaat zal horen. Waarna de laptop er mee op hield.

Het heeft veel opgeleverd in die zin dat het veel extra werk heeft opgeleverd. Toen het beddengoed weer terug op bed moest bleek er schimmel in één van de matrassen te zitten. Gatver! Vervolgens bleek er ook schimmel te zitten op de plaat van het hoofdeinde en de wand. Alles naar buiten dus, met veel moeite de bodemplaat aan de kant gezet (dat kreng is loeizwaar) en schoonmaken maar weer.

Maar daar bleef het niet bij. Toen ik m'n emmer sop van het aanrecht tilde spatte er water op de deur van een van de keukenkastjes boven het aanrecht. Toen ik die wegveegde ontdekte ik dat die ooit twee tinten lichter zijn geweest. Daarop heb ik eerst even geprobeerd om dat deurtje schoon te krijgen (dat viel nog niet mee). Maar die kastjes zitten tegen het plafond dus kwam m'n sponsje ook in aanraking met het plafond. Jawel, ook die bleek vroeger wat lichter van kleur te zijn geweest.

Oftewel, er staat nu een vreselijk grote schoonmaak op de planning. Eerst de ene slaapkamer leeghalen (maar dan ook echt helemaal leeg) en grondig schoonmaken, dan de andere slaapkamer, vervolgens de rest van de caravan, en daarna ook de voortent nog maar een keer en m'n tuinhuisje. Alsof ik nog niet genoeg te doen heb...

Niks te melden

Zo heel af en toe zijn er van die dagen dat er eigenlijk niks gebeurt dat het vermelden waard is. Dit is één van die dagen.

Kinderachtig

Het gesprek met mr. Martens was verhelderend. Een maandje geleden had hij al gezegd dat hij het verzoek van Van Galen nogal flauw vond maar tot vanochtend wist ik niet wat dat verzoek inhield. Nu dus wel, en het was geen verzoek maar een voorwaarde. Volgens haar moet ik eerst toegeven dat Sonja gelijk had over het gesprek bij Bureau Jeugdzorg; ik moet volgens haar dus eerst verklaren dat ik tijdens dat gesprek tegen Sonja heb staan schelden en schreeuwen en met spullen heb gegooid. Zolang ik dat niet toegeef wil het Duivelse Duo niet meewerken aan een viergesprek. Dat is niet flauw, dat is ronduit kinderachtig. Uiteraard gaan ze hun zin niet krijgen.

Intussen heeft hij ook al een fax gehad waarin staat dat Sonja zowel wil meewerken aan een viergesprek als wil beginnen aan mediation, maar die fax blijkt al van enkele weken geleden te zijn en tot nog toe heeft ze op geen van beide punten enige actie ondernomen. Het zal dus wel weer een geval zijn van de schijn ophouden.

Ik ben ook maar weer eens begonnen over de zaak tegen Connexxion, want daar heb ik al sinds tijden niks meer over gehoord. Hij zou er nog eens naar kijken.

Tja, en toen kwam het volgende onderwerp op tafel: mijn... euh... zakelijke meningsverschillen... met Wim Jansen. De CAO Taxivervoer had me al gelijk gegeven maar nu heeft mr. Martens het ook nog eens gedaan. Het is inderdaad onrechtmatig om bedrijfsrisico's af te wentelen op het personeel en het is ook niet toegestaan om mijn loon niet door te betalen tijdens ziekte. Kortom, mr. Martens heeft er weer een zaak bij en Wim Jansen gaat volgende week niet blij zijn als de post arriveert.

Al lijkt het me nu wel zinvol om maar alvast een andere baan te gaan zoeken. M'n contract loopt nog tot 25 maart 2010 maar de kans dat het verlengd wordt lijkt me nu wel heel erg klein, en het zou me ook niks verbazen als Wim Jansen al voor die tijd op zoek gaat naar een excuus om me te ontslaan.

Commentaar van mr. Martens over dit nieuwe arbeidsconflict: "Je trekt het wel aan hè?". Dat lijkt inderdaad wel zo te zijn, ik heb al een hele collectie van die conflicten gehad in m'n werkzame leven. In één opzicht is dit arbeidsconflict echter wel bijna uniek. In het verleden meldde ik me altijd ziek als gevolg van een arbeidsconflict, alleen bij Connexxion en Jansen Taxi is het de omgekeerde wereld: arbeidsconflict als gevolg van ziekmelding.

Zoveel vraag ik toch niet?

Vanochtend mocht ik weer eens opdraven op het politiebureau Gestel in Eindhoven voor m'n volgende afspraak met Leo Verhoeven. Deze keer stonden m'n laatste drie klachten op de agenda. Zoals verwacht ging het precies als de vorige keren: de klachten stonden al op papier maar toch moest het allemaal nog een keer verteld worden en werd het in korte zinnen nog eens ingetypt. Ja, het is nog steeds stacatto, een beetje vlot lopend verhaal wist hij er weer niet van te maken.

Wel bleek weer eens dat intelligentie geen functie-eis is bij de politie. Leo Verhoeven had namelijk wel een kopie van mijn klachten gekregen van z'n baas, maar de helft bleek te ontbreken. Van elke klacht de tweede helft, om precies te zijn. Alle drie bestonden ze namelijk uit twee pagina's A4, maar om papier en het milieu te sparen had ik alles wel dubbelzijdig geprint. Degene die de kopietjes gemaakt heeft was echter niet op het idee gekomen van "hé, geen naam en handtekening eronder, zou er dan misschien op de achterkant ook nog wat staan?".

De volgende halte was m'n postbus, en dat was op z'n zachtst gezegd niet bevorderlijk voor m'n humeur. In die postbus lag onder andere (eindelijk!) een kopie van het Memorie van Antwoord dat Van Galen naar het Gerechtshof heeft gestuurd. Haar kennende was het te verwachten dat het weer één grote aaneenschakeling van leugens en valse beschuldigingen zou zijn (uiteraard niet gesteund door enig bewijs) en ik werd dan ook niet teleurgesteld. Desalniettemin kon ik een woedeuitbarsting toch even niet onderdrukken.

Maar, geloof het of niet, het werd nog erger. Vanaf vandaag heb ik er officieel een nieuwe vijand en een nieuwe oorlog bij: Wim Jansen. M'n baas. Die had namelijk ook een brief gestuurd, en daarin wist hij te melden dat hij mijn ziekmelding niet accepteert en derhalve over de periode van ziekteverzuim m'n salaris niet zal betalen.

Dat leverde uiteraard ook weer de nodige krachttermen op, maar ik weet dat een deel van mijn lezerspubliek uit dames bestaat, en van mijn pa heb ik geleerd dat men dergelijk taalgebruik niet hoort te bezigen in het gezelschap van dames, dus zal ik me hier inhouden.

Net wat ik nodig had: nog een oorlog. Alsof ik nog niet ver genoeg in puin lig. Gelukkig stond er voor morgen toch al een bijeenkomst met mr. Martens op de agenda, dan kan ik die meteen gaan verblijden met een nieuwe zaak.

Als ik nou zeg dat ik vanmiddag even ontzettend veel zin had om een paar mensen (drie stuks om precies te zijn) met grof geweld te reduceren tot kasplantjes, is dan iemand nog verbaasd? Nee? Dat dacht ik al...

Het is triest. Ooit was er een tijd dat mensen over het algemeen op een normale en fatsoenlijke manier met elkaar omgingen, maar tegenwoordig schijn je dat alleen nog maar te krijgen als je het via de rechter afdwingt. Geen wonder dat de rechtbanken overbelast zijn.

Goed slapen is tegenwoordig iets wat me niet veel gegund is, de afgelopen paar nachten heb ik vrij slecht geslapen, en gezien alle stress van vandaag vrees ik het ergste voor de komende nacht. En dan toch weer vroeg op moeten staan, want om 11:00 moet ik in Rosmalen zijn. Maar misschien dat die drie glazen wijn helpen die ik vanavond naar binnen heb gewerkt. Ook al een teken aan de wand: hoe slechter het met mij gaat hoe groter het alcoholgebruik wordt. De afgelopen weken is dat al omhoog gegaan van twee à drie per week naar één à twee per dag, drie is nu nog een uitschieter maar als dat dagelijks gebruik wordt ben ik weer terug in het gezelschap van de probleemdrinkers (daar zat ik twee jaar geleden ook), nog eentje erbij en je bent officieel alcoholverslaafd. Ik ben er nog niet, maar er wordt aan gewerkt.

En waarom? Omdat ik alsmaar niet krijg wat ik wil. Wat ik dan wil? Niet zo gek veel eigenlijk. Rust in m'n hoofd, rust in m'n leven, en m'n kids (dat alles overigens in willekeurige volgorde). Een ex die met me om weet te gaan op een manier die in de beschaafde wereld als normaal beschouwd wordt zou leuk zijn. Dan nog iemand om 's avonds in bed tegenaan te kruipen, en ik ben een gelukkig mens. Is dat nou echt zoveel gevraagd?

Kennelijk wel...

De Combinatie Jeugdzorg is niet blij

Het had een gewone rustige dag moeten worden. Zalig lenteweer, rustig aan doen, niks aan de hand. En het leek zowaar te gebeuren. Het weer zat in elk geval mee.

Maar toen ging de telefoon. Ene mevrouw Huibregts, clustermanager van De Combinatie Jeugdzorg.

Binnenkort is de zitting van de Klachtencommissie dus dacht ik even dat ze daarvoor belde. Niet dus. Ze hadden zojuist ontdekt dat ik deze weblog bijhoud en dat in elk geval één medewerkster (Ageeth Bikker) daarin bij naam genoemd werd. Dat vonden ze bij CJZ dus niet leuk, en dus werd ik "vriendelijk doch dringend" verzocht de namen van medewerk(st)ers te verwijderen omdat dit inbreuk zou maken op hun privacy.

Helaas voor CJZ, daarmee kan ik ze niet van dienst zijn. Ik heb wel begrip voor ze hoor; gezien de beroerde reputatie van instanties in de Jeugdzorg zou ik het ook het liefst geheim willen houden als ik daar zou werken. Maar uiteindelijk worden ze betaald door de belastingbetaler, en dan vind ik dat "recht op privacy" toch ondergeschikt aan het recht van de belastingbetaler om te weten wat mensen doen die hun salaris te danken hebben aan diezelfde belastingbetaler.

Ze zou het verzoek ook nog schriftelijk doen. Prima, ik zie het wel een keer in m'n postbus verschijnen. Het zal m'n mening niet veranderen.

Ik vind het trouwens wel typisch gedrag van hulpinstanties. Als CJZ m'n weblog leest zullen ze ook zien dat Sonja hen al vanaf het begin voorgelogen heeft en alleen maar de schijn van "geen problemen" ophoudt. Dan zullen ze merken dat ze een levensgevaarlijke maniak is en dat Tom en Max bij haar groot gevaar lopen. Maar helaas. Ze zouden hun tijd en geld nuttig kunnen besteden door in te grijpen en m'n kids te bevrijden uit de klauwen van hun moeder, maar zoals het hulpinstanties betaamt doen ze dat niet maar gaan ze klagen omdat iemand hun spectaculaire falen openbaar maakt.

Ze hebben duidelijk niks geleerd van al die familiedrama's de afgelopen jaren. Ik vraag me af hoeveel van die familiedrama's er nog moeten komen voordat de hulpverlening wakker wordt.

Spierpijn

Dat badminton van gisteravond is niet zonder gevolgen gebleven: au, spierpijn in m'n rechterarm! Een deel van de ochtend en het begin van de middag heb ik nog doorgebracht met het bijwerken van de jaarafrekeningen, daarna heb ik eigenlijk niks van belang meer gedaan. Lekker niksdoen nu het nog kan en het nog mooi weer is, de komende dagen heb ik allerlei afspraken en na woensdag wordt het weer ook weer een stuk minder: nat en temperaturen onder de 20 graden.

Hij sprak "Er zij water" en het was alzo

Een van de kenmerken van het campingleven is het gebrek aan haast; wat vandaag niet gedaan wordt schuift gewoon door naar morgen. Intussen ben ik volledig aangepast en dus hou ik hetzelfde tempo aan. Dat wil echter nog niet zeggen dat er eerste Paasdag helemaal niets gedaan is.

Vanmiddag zijn Ruben en ik weer verder gegaan met de waterleiding, en zowaar, nu stroomt het water inderdaad alleen nog maar uit de kranen en niet meer langs de muren. Het laatste lek is eindelijk gedicht. Nu echter heeft m'n toilet (dat ik eindelijk weer kan gebruiken) een probleem: de spoeling werkt niet goed. In de stortbak zitten twee grote onderdelen (die elk weer uit kleinere onderdelen bestaan), en die moeten eigenlijk precies langs elkaar kunnen bewegen. Helaas doen ze dat niet meer waardoor de spoelknop niet goed werkt.

Vanavond heb ik me laten verleiden tot een rondje badminton, eerst tegen Natascha (Ruben's wederhelft) en vervolgens tegen Ruben. Da's nog best afzien als je het niet gewend bent.

Zou het toch nog wat worden?

De zaterdag begon met vreselijk slecht weer: een gigantische regenbui en een flink onweer. Toen ik (zo ergens rond 01:30) richting toiletgebouw ging was het gelukkig opgehouden met regenen. Helaas was dat weer voorbij toen ik het toiletgebouw weer uit kwam...

Niet getreurd, naarmate de dag vorderde werd het alsmaar beter weer en dat betekende dus dat er weer het een en ander gedaan kon worden. Eerst even naar Lommel voor een rondje Internet en Lidl, waarna het weer eens tijd werd voor de volgende actie in het kader van de voorjaarskuis: vegen en stofzuigen. Daarna was de voorraadkast aan de beurt: alles er uit, kast schoonmaken en alles weer terug er in, maar dan wel gestructureerder dan het was.

Tussendoor moet er natuurlijk gepauzeerd worden, en dat is met dit weer uitermate goed te doen. Flappen van de voortent omhoog, tuinstoel zover mogelijk achterover, boek en een glas Ice Tea erbij, en dan is de tijd wel door te komen.

Het buitenleven moest wel weer even onderbroken worden. In en rond m'n caravan moet ik zoveel mogelijk zelf doen, dus ook het klussen en tuinieren, en dus zijn de diverse woon-, klus- en tuinprogramma's op TV allemaal verplichte kost. Ik had nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar als ik op TV zie hoe van armzalige tuintjes iets prachtigs gemaakt wordt beginnen m'n handen te jeuken. En dat terwijl er aan die handen geen groene vingers zitten.

Zou het dan toch nog wat met me worden? :-)

Filmscenario

Het werk zit er voorlopig weer op: vanochtend heb ik me weer ziekgemeld. Eens kijken of ik nu wel geloofd word door de bedrijfsarts. De baas zal ongetwijfeld wel weer niet blij zijn. En nee, het is echt puur toeval dat het vandaag zomers weer wordt.

Wie wel blij was: een jongedame aan de receptie van de camping. Daar heb ik m'n gezicht laten zien omdat ze een kopie van m'n verzekeringspolis wilden hebben. De jongedame wist met een brede lach te melden dat de verhuur voor het hele Paasweekend helemaal vol zat. Oftewel, het gaat gezellig druk worden!

Vandaag heb ik mr. Martens ook maar weer eens verblijd met wat correspondentie, deze keer over het gesprek bij Bureau Jeugdzorg en over de proceskostenveroordeling. Ik heb 'm verteld dat ik die niet betaald heb en ook niet zal betalen aangezien dankzij de terreurpraktijken van het Duivelse Duo mijn financiële reserves inmiddels volledig uitgeput zijn. Het enige wat mij nog rest is mijn zeer minimale inkomen, en gezien mijn hoge lasten moet ik alle mogelijke moeite doen om zolang mogelijk uit de (uiteindelijk onafwendbare) schulden te blijven. De recentste bezuinigingsmaatregel dateert van circa een maand geleden toen het aantal maaltijden van drie naar twee per dag gereduceerd werd. De gevolgen laten zich raden.

Van Galen zal dus niets anders resten dan de vordering als oninbaar af te boeken. Van een kale kip kan men immers niet plukken. Al zie ik Van Galen er wel voor aan om te redeneren dat je een kale kip misschien niet kunt plukken maar nog wel kunt slachten.

Overigens ben ik van mening dat ze ook helemaal geen recht van spreken heeft. De rechter heeft ter zitting aangegeven dat een kort geding niet de juiste weg was om het paspoort terug te krijgen en dat het probleem ook opgelost had kunnen worden door bij de Gemeente Eindhoven een Europese Identiteitskaart voor Tom te halen. Dit alles was bij Van Galen al vooraf bekend of had ze vooraf kunnen weten als ze de mogelijkheden had onderzocht. Ik ben er dan ook van overtuigd dat Sonja en Van Galen opzettelijk de weg van het kort geding gekozen hebben om mij ook langs die weg het leven tot een hel te maken en mij zoveel mogelijk financiële schade te berokkenen.

Ter afsluiting heb ik mr. Martens maar alvast gewaarschuwd: zes jaar van onophoudelijke terreur eisen nu hun tol, het zal nu niet lang meer duren tot zes jaar aan opgekropte ellende, woede, frustratie, angst en andere emoties in één grote explosie tot uitbarsting komen. Ik heb al vrijwel dagelijks woede-uitbarstingen en huilbuien, en sinds een paar dagen wordt er in m'n hoofd keer op keer dezelfde film afgedraaid.

Die film gaat over de zitting inzake het ontnemen van het ouderlijk gezag en de gevolgen ervan. In die film komen Sonja en Van Galen weer met een hoop leugens en valse beschuldigingen die uiteraard weer niet gesteund worden door enig bewijs. De rechter zal het desalniettemin allemaal voor waarheid aannemen zonder ook maar één kritische vraag te stellen. Mijn argumenten worden genegeerd, de rechter doet ook maar meteen mondeling uitspraak en geeft Sonja weer haar zin. Op dat moment barst de bom. Tien minuten later liggen er twee bloederige massa's op de vloer die nog net niet helemaal dood zijn, nog eens tien minuten later staan er een paar ambulances en een arrestatieteam bij het gerechtsgebouw voor de deur, en 's avonds openen alle nieuwsprogramma's op de Nederlandse, Belgische, Duitse en Britse TV met "Gijzelingsdrama Rechtbank 's-Hertogenbosch".

De afloop van het drama is nog niet helemaal duidelijk maar het zal er waarschijnlijk mee eindigen dat Sonja en Van Galen de rest van hun leven in het ziekenhuis zullen liggen, de pijnstillers er met karrenvrachten tegelijk doorheen jagen en niks anders meer te doen hebben dan nadenken over wat ze fout gedaan hebben. Dat zal dan ook het enige zijn wat ze nog kunnen doen, voor de rest zullen ze nog niet kunnen pissen zonder dat iemand ze helpt. En ik? Ik ga er van uit dat de politie weer haar gebruikelijke gewelddadige zelf zal zijn en ik doorzeefd met kogels het gerechtsgebouw uitgesleept word.

Of misschien is de politie in 's-Hertogenbosch wat minder agressief en gewelddadiger dan hun Eindhovense collega's, word ik opgepakt en zit ik de komende tien jaar in een TBS-kliniek. Ook niet slecht; dak boven m'n hoofd, verwarmde kamer, drie maaltijden per dag, en met wat mazzel alle hulp die ik nodig heb en waar ik al jaren om schreeuw maar nog altijd niet krijg.

Nu maar hopen dat die film nooit werkelijkheid zal worden...

Exit Jeugdzorg

Vanochtend had ik een afspraak met Stan Smits van Bureau Jeugdzorg. Die wist onder andere te vertellen dat de hulpverlening binnenkort stopgezet wordt. Het zorgplan (of hoe het ding ook heet) voorzag in hulp tot eind april 2009 maar Sonja heeft aangegeven geen hulp meer nodig te hebben. Het gevolg is dan ook dat de hulp door Bureau Jeugdzorg en De Combinatie Jeugdzorg over enkele weken zal stoppen. Gezien Sonja's karakter en gedrag vrees ik dan ook het ergste voor Tom en Max. Volgens Stan maakt men zich bij Bureau Jeugdzorg ook ernstig zorgen.

Gelukkig is er nog iets van redding mogelijk: als ik straks m'n kids weer terug heb en hulp nodig heb kan ik zonder meer terecht bij BJZ, en reken maar dat ik daar gebruik van zal gaan maken.

Het verbaast me echter niet dat het stopt, Sonja heeft in het verleden al veelvuldig verklaard dat zij hulpverleners liever ziet gaan dan komen, ze is ook enkel bij Bureau Jeugdzorg terechtgekomen omdat Vera Van Nunen (Welzijn Eindhoven) gedreigd had haar te dwingen als ze niet vrijwillig zou gaan. Detail: ik heb enkele maanden geleden tegenover Ageeth Bikker (de ambulant zorgverlener van CJZ) al voorspeld dat Sonja de hulpverlening zou stoppen zodra ze de kans zou krijgen…

Stan heeft afgelopen maandag met Sonja gesproken, tot mijn verbazing wist hij te melden dat ze nog altijd een viergesprek wil en zelfs aan mediation wil beginnen! Gezien het nog altijd uitblijven van een viergesprek vermoed ik echter dat ze alleen maar geprobeerd heeft coöperatief over te komen bij Bureau Jeugdzorg maar in werkelijkheid niet tot enige medewerking genegen is. Wel is ze nog altijd van plan mij het ouderlijk gezag te laten ontnemen, de motivatie hiervoor is nu dat ze anders “geremd” zou worden als er ten behoeve van Tom en/of Max documenten door beide ouders ondertekend moeten worden. Tja, dat soort documenten krijg je natuurlijk ook drie keer per week onder je neus met het verzoek ze nog dezelfde dag ondertekend in te leveren.

Stan vertelde verder dat Tom mogelijk een lichte vorm van autisme heeft en daarom psychologisch onderzocht moet worden. Sonja blijkt dit aangegrepen te hebben om de zoveelste leugen te verspreiden: volgens haar zou ik een dergelijk onderzoek verboden hebben! Complete onzin natuurlijk, dat onderzoek is in het belang van Tom en in tegenstelling tot Sonja gaat bij mij het belang van mijn kinderen voor alles.

Het gesprek duurde uiteindelijk maar twintig minuten dus had ik royaal de tijd voordat ik bij de GGzE moest zijn. Dat betekende dus dat de planning maar weer werd aangepast en de weg naar de GGzE via de Lidl en de postbus ging in plaats van in omgekeerde volgorde.

In die postbus lag de verzekeringspolis voor m'n caravan plus een brief van m'n advocaat. Van Galen heeft zich bij hem beklaagd dat ik de proceskostenveroordeling nog niet betaald heb. Toch wel opvallend: het viergesprek blijft ze alsmaar uitstellen, maar als ze geld wil zien is ze opeens wel snel. Al met al schiet het echter niet op dus heb ik m'n advocaat (althans, z'n secretaresse) maar eens even gebeld om een afspraak te maken. Misschien dat een gesprek helpt om alles weer op gang te krijgen, dat heen en weer sturen van brieven schiet niet op.

Bij de GGzE heb ik Nelly Arts weer bijgepraat. Volgens haar zou ik alles waar ik op dit moment niks aan kan veranderen moeten "parkeren", maar zie dat maar eens voor elkaar te krijgen in mijn toestand. De hele echtscheidingsellende is het eerste waar ik aan denk als ik wakker word en het laatste voordat ik in slaap val. Combineer dat met geestelijke en lichamelijke uitputting en al bijna twee weken onophoudelijke hoofdpijn, dan wordt het knap lastig om wat dan ook te parkeren. Het enige wat ik parkeer is m'n auto.

Foutje, bedankt!

Het weer vandaag viel in de categorie: het is dat ik al depressief ben, maar anders zou ik het geworden zijn. Grijs, bewolkt, regen. Weer dus om in bed te blijven, maar dat heb ik niet gedaan. Sterker nog, ik ben (zij het noodgedwongen) nog de deur uit geweest naar Lommel

M'n advocaat laat namelijk alsmaar niks van zich horen ondanks dat ik 'm een paar weken een paar vragen heb gesteld en 'm daar vorige week ook nog eens aan herinnerd heb, dus werd het wel eens tijd voor de volgende herinnering. Ik heb 'm ook meteen maar verteld dat ik uiterlijk aanstaande vrijdag wil horen waar en wanneer het viergesprek plaatsvindt (daar hoor ik namelijk ook alsmaar niks over) en dat bij uitblijven van die informatie ik na het weekend ga beginnen met harde maatregelen tegen ons Duivelse Duo.

Om 16:15 belde Leo Verhoeven op om er aan te herinneren dat we vandaag om 15:30 een afspraak hadden. Huh, die stond toch voor morgen gepland? Niet dus, ik heb het kennelijk verkeerd genoteerd. Da's niet voor het eerst, bij de GGzE ben ik ook al een paar keer niet op komen dagen omdat ik het verkeerd in m'n agenda had staan.

Nou zou je denken dat als je iemand belt voor een afspraak, je vooraf al bekijkt wanneer je tijd hebt. Niet dus, hij zou "zo meteen" even terugbellen om een nieuwe afspraak te maken. Nou is Leo Verhoeven een politieman, daarmee een ambtenaar, en het tempo van ambtenaren mag algemeen bekend beschouwd worden. Het "zo meteen" bleek uiteindelijk "over 20 minuten" te betekenen. Maar goed, morgen dus niet naar het politiebureau, in plaats daarvan volgende week woensdag om 09:30. Een half uur later kwam hem beter uit, maar helaas voor hem kwam mij dat niet uit (om 11:15 moet ik in Nuenen zijn, vooropgesteld dat ik dan niet opnieuw met ziekteverlof ben) dus blijft het 09:30. Deze keer heb ik het wel goed in m'n agenda genoteerd.

Nog meer afspraken

Vandaag meer van hetzelfde: totaal geen zin om aan het werk te gaan, weer hoofdpijn, en weer drie kwartier langer door moet werken dan er op het rooster stond. Over het rooster gesproken: die nieuwe roosters laten steeds langer op zich wachten, pas vanmiddag hing het rooster voor volgende week op het bord terwijl we eigenlijk al minstens een week geleden het rooster voor de komende vier weken hadden moeten krijgen. Alsof we allemaal alleen maar leven voor het werk en verder niks te doen hebben.

Wim Jansen was vandaag wel aanwezig, maar aangezien hij geen woord tegen me zei (wat-ie anders wel doet) heb ik zo het vermoeden dat mijn standpunten inmiddels duidelijk zijn geworden.

Een van m'n klanten liet trouwens blijken dat het belangrijk is om altijd actief te blijven. De betreffende klant was een dame op leeftijd die weliswaar wat moeilijk liep maar voor de rest geestelijk en lichamelijk werkelijk niks mankeerde. Naar eigen zeggen is ze altijd actief gebleven en kwam ze alleen maar twee keer per jaar in het ziekenhuis voor een routinecontrole. Als je haar zag zou je zeggen dat ze rond de 75 zou zijn. De dame in kwestie was 98...

Alweer ging de telefoon, deze keer Stan Smits van Bureau Jeugdzorg die ook al een afspraak met me wilde maken. Dat moest opnieuw op de gok want ik had alweer m'n agenda niet bij. Aangezien ik al niet eens meer wist of ik die andere afspraken op woensdag of donderdag had heb ik het voorlopig maar even gehouden op donderdagochtend 11:00. Dat bleek later, toen ik m'n agenda weer had, bijzonder goed gepland. Het betekent alleen wel dat ik donderdag een vermoeiende dag ga hebben: eerst naar Bureau Jeugdzorg, dan naar de GGzE, vervolgens via de Lidl naar het politiebureau, en tegen dat ik daar weer buiten sta is de middag zo ongeveer wel om.

Na werktijd ging de reis niet direct terug naar Lommel maar via 's-Hertogenbosch: vanavond zou de thuiskapster weer bij Hellen langskomen, deze keer viel dat niet samen met m'n rooster, en dus zie ik er nu weer een stukje toonbaarder uit.

Aanrijding

Vanochtend ben ik met de nodige tegenzin en een beginnende hoofdpijn maar weer aan het werk gegaan. Wim Jansen heb ik de hele dag niet gezien dus weet ik ook niet of hij m'n waarschuwing al gelezen heeft.

Dat werk begon overigens wel bijna een uur later dan gepland. In Waalre had ik weer eens last van een bumperklever, in dit geval een busje van een of ander klusbedrijf. Op zich niks verbazingwekkends, gezien hun rijgedrag lijkt de hele bouwsector er toch al sinds jaar en dag van overtuigd dat de verkeersregels voor hen niet gelden.

Bij wijze van waarschuwing heb ik eerst een keer een tik op het rempedaal gegeven als teken dat die vent te weinig afstand hield. Dat hielp niet, dus heb ik maar weer eens de gevaarslichten aangezet en het gaspedaal losgelaten, nog even een klein beetje bijgeremd waarna mijn auto, en alles wat er achter reed, tot stilstand kwam en geen kant op kon. Vervolgens trok ik weer op, meteen daarna ging de weg over van een naar twee rijstroken en werd ik door dat busje ingehaald die vervolgens terug naar rechts ging en me afsneed. Even later haalde ik 'm weer in, wilde voor 'm invoegen, gaf ook netjes richting aan, waarop die eikel gewoon doorreed en mijn auto dus aan de zijkant raakte. Werd-ie nog kwaad ook!

Drie kwartier later verscheen de politie ook, werd het schadeformulier verder ingevuld (het grootste deel was intussen al ingevuld), vertelde die vent zijn vertekende versie van het verhaal en heb ik het vervolgens gecorrigeerd. Waarna ik eindelijk door kon naar m'n werk.

Het werk zelf was ook al geen bron van vreugde, ik heb me eigenlijk alleen maar door de dag heengesleept. Tot overmaat van ramp kreeg ik ook weer eens een rit die er voor zorgde dat ik niet om 17:00 maar pas om 17:45 afgewerkt was.

In de loop van de dag belde Leo Verhoeven ook weer eens voor een nieuwe afspraak. Helaas had ik m'n agenda niet bij dus heb ik het even op de gok moeten doen, maar de afspraak is gemaakt voor aanstaande woensdag 15:30. Ik meende me te herinneren dat ik om 14:00 bij de GGzE moest zijn dus dat zou dan wel een beetje krap worden. Dat bleek later mee te vallen toen ik m'n agenda weer voor m'n neus had, tussen die twee afspraken in heb ik 1,5 uur de tijd. Voldoende dus om van het ene adres naar het andere te komen en tussendoor ook nog even boodschappen te gaan doen.

Drup. Drup. Drup.

Het weer was vandaag net als gisteren: in eerste instantie frisjes en nevelig (het heeft vannacht zelfs licht geregend) maar daarna werd het beter. Maar regenwater was vandaag niet het enige water.

Nog tijdens m'n ontbijt dook Ruben (m'n buurman) al op: hij kwam m'n waterleiding repareren. Die had ik nog niet eens gecontroleerd, maar ook de derde reparatiepoging heeft niet mogen baten. Tijd voor een andere aanpak dus, en dat betekende met z'n tweeën naar de legerstock in Lommel-Kerkhoven. Daar ben ik nog niet eerder geweest, maar het blijkt een paradijs voor klussers te zijn. Hout hebben ze niet, maar voor de rest zo ongeveer alles. Voor de meeste spullen ook nog eens goedkoper dan zaken als de Gamma en de Praxis, dus komende week ga ik daar maar eens winkelen voor wat gereedschap.

De betreffende leiding is momenteel een doodlopende weg, dat is eigenlijk de watertoevoer voor de geiser. Het plan was om dat laatste stuk leiding af te zagen dus hadden we een metertje of wat koperen leiding nodig en een koppelstuk. Helaas bleek de koperen leiding uitverkocht (die komt volgende week weer binnen) dus werd het alleen een koppelstuk en hebben we het stukje waar het lek zat er tussenuit gehaald en de eindjes weer aan elkaar geknoopt.

Hoofdkraan weer open, schietgebedje, en dan maar zien of het nog lekt. Het goede nieuws is dat het daar niet meer lekt, het slechte nieuws is dat een T-koppeling onder m'n wastafel ook al bleek te lekken. Terug naar de legerstock, nieuwe T-koppeling gehaald en de oude vervangen, en nu lijkt het eindelijk allemaal opgelost. Het water stroomt weer uit de kraan in plaats van langs de wanden, en ik kan ook weer naar m'n eigen WC. Nu nog een nieuwe geiser en dan komt er ook weer warm water uit de kraan.

En dan volgend jaar alles weer van de wand af want ik wil toch die lelijke wanden die er nu inzitten vervangen. Alleen heb ik nog niet zoveel vertrouwen in m'n klusvaardigheden dat ik een dergelijke grote klus nu al aandurf. Rustig opbouwen maar.

Die nieuwe T-koppeling bleek uiteindelijk ook niet te helpen, waarschijnlijk is die niet helemaal goed vastgedraaid, want later vandaag bleek die alsnog te lekken.

De pasjes zijn binnen

Het weer viel vanochtend tegen na een weekje volop lente: frisjes en nevelig. Gelukkig is het in de loop van de dag beter geworden, niet zo mooi als gisteren maar voor de rest prima.

Om te beginnen heb ik vanochtend m'n gezicht weer laten zien bij de receptie, gewapend met een (uiteraard gecensureerde) uitdraai van m'n rekeningoverzicht om aan te tonen dat ik m'n staangeld betaald heb. Dat bleek intussen ook in het systeem te staan en dus ben ik nu in het bezit van vijf nieuwe pasjes: eentje voor elk van de geregistreerde bewoners van m'n caravan en eentje voor m'n auto. Het altijd aan de caravan parkeren van m'n auto is trouwens ook weer verleden tijd, sinds gisteren zijn en blijven de slagbomen dicht tussen 23:00 en 07:00 dus moet ik er weer op tijd aan gaan denken om 'm de avond vantevoren buiten het terrein op de parking te zetten als ik vroege dienst heb.

Meteen ook maar even geïnformeerd naar hoe het zit met het veranderen van m'n tuintje. Geheel volgens verwachting mag dat inderdaad niet zomaar: een bloembak neerzetten mag wel gewoon, maar als ik wat grootschaligers wil moet ik eerst even de plannen daarvoor komen laten zien. Je zou nog gaan denken dat het park geen eigendom is van een commercieel bedrijf maar van de Vlaamse overheid.

De Combinatie Jeugdzorg heeft me onlangs een "Hulpverleningsplan" gestuurd met een terugzendformulier waarop ik eventuele wijzigingen kon aangeven. Dat waren er echter nogal wat (het plan staat stijf van de foutieve, incomplete en achterhaalde informatie) dus dat ging niet passen. Het heeft een paar uurtjes gekost maar de reactie ligt klaar, maandagochtend nog even opsturen en dan maar afwachten of ze mijn aanvullingen en correcties verwerken. Voor een deel kon ik er trouwens niet eens op reageren, de laatste pagina van het plan bleek niet te zijn meegezonden. Slordig.

Komt het door de geestelijke uitputting, of komt het doordat ik door het mindere weer opeens minder gedaan heb vandaag, ik weet het niet, maar rond 16:30 was ik zo moe dat ik in bed ben gekropen en een uurtje hebben liggen slapen. Dat belooft nog wat voor maandag: om 06:00 moet ik langs m'n bed staan en als ik m'n dienst volmaak ga ik pas rond 19:00 terug zijn. Ik denk niet dat m'n baas het gaat waarderen als ik tijdens m'n dienst een uurtje ga slapen.

De ideeën zijn er, nu de uitvoering nog

Alweer een stralende dag, volgens mijn auto was het vanmiddag zelfs 24 graden in de zon!

Dit weer stimuleert om van alles te gaan doen, dus na m'n ontbijt ben ik maar weer eens verder gegaan met de voorjaarskuis. Vandaag stond de schoonmaak van m'n tuinhuisje op het programma. Eerst maar eens de diepvries en de koelkast, en dan vooral het rubber op de deuren want daar zat allerlei zwart spul in, op en tussen wat daar zeer zeker niet hoort te zitten. Ik heb op TV al verschillende keren gezien hoe chef Gordon Ramsay dat ook tegenkwam in restaurantkeukens en vervolgens bijna door het lint ging, dus leek het me wel tijd voor een grondige kuis.

Door naar de kuis van toilet en wastafel, gevolgd door de microgolf. Die laatste is een erfstuk en ik moet tot mijn schande bekennen dat die nog niet eerder gereinigd was. Net als dat andere erfstuk (de frituur) liet ook de microgolf de indruk achter dat pa 'm wel veel gebruikte maar nooit schoonmaakte. Deze keer moest zelfs een ganse volksopstand neergeslagen worden: onder het glazen draaiplateau bleek een hele kolonie van een onbekende levensvorm te zijn ontstaan en die hadden net ene Schimmel tot president verkozen. Dat moet ik niet hebben, in mijn huis en mijn microgolf gelden mijn regels, niet die van anderen. Een van de weinige gevallen waarin het een voordeel is gebleken dat ik zelf jarenlang onder een dictatoriaal regime heb moeten leven, ik weet nu hoe ge opstandelingen moet aanpakken.

Over het toilet gesproken: voor een toilet te laten werken is water nodig, en daarvoor is dan weer een waterleiding nodig. Ik had die gisteren nogmaals gerepareerd dus heb ik vanmiddag getest of het nu wel goed was. Niet dus, het water bleek nog steeds in staat om naar buiten te geraken. Miljaar! Nog maar een poging gedaan om het te herstellen en dan afwachten of het morgen wel droog blijft in m'n tuinhuisje.

Dat tuinhuisje gaat me trouwens nog geld kosten, het is namelijk spuuglelijk. De buitenkant is om een of andere reden donkerbruin geschilderd (als ik al niet depressief was zou ik het daarvan wel worden) en van de afwerking aan de binnenkant word ik ook niet vrolijk. De achterwand en één zijwand zijn afgewerkt met zachtboard, dat zijn van die dunne donkerbruine platen die onder andere ook gekend zijn als achterwand van goedkope boekenkasten. De twee andere wanden en het plafond zijn afgewerkt met witte plastieke schrootjes. Eigenlijk wil ik de buitenkant in een lichte kleur en de binnenwanden en plafond netjes afgewerkt met vlakke wanden in eveneens een lichte kleur. Toch lastig als je twee linkerhanden hebt.

Vanmiddag ben ik ook maar eens aan de gang gegaan met dat andere waarvoor ik geen talent heb: m'n tuintje. Vooraf ben ik even naar de Brico geweest voor een zak potgrond en wat tuingereedschap, dat laatste blijkt echter zoveel duurder te zijn dan in Nederland dat ik maar even ben gaan improviseren. Gebogen vingers lijken op een hark, en een oude lepel doet het prima als tuinschepje. M'n plantjes zijn geplant, nu is het afwachten. Met wat geluk en goede wil is de stenen rand van m'n tuintje straks verborgen onder knalrode geraniums en heb ik gans de zomer heerlijke aardbeien uit eigen tuin.

Ook m'n tuintje gaat nog veel geld kosten, want ook dat stelt niks voor. Al die stoeptegels zijn misschien wel functioneel en makkelijk te onderhouden, maar mooi is anders. Ik heb al wel wat vage ideeën maar dat moet allemaal nog uitgewerkt worden, en dan moet ik ook eerst nog gaan informeren of het eigenlijk wel mag. Helaas ontbreken mij zowel het benodigde geld als de benodigde groene vingers, dus ik denk er al over om tegen dat de plannen enige vaste vorm beginnen te krijgen maar eens een mailtje te sturen naar de redacties van de diverse klus- en tuinprogramma's. Misschien dat die een berooide en gescheiden man met twee linkerhanden waar geen groene vingers aan zitten willen helpen.

Om wat inspiratie op te doen heb ik maar weer eens een wandeling over het terrein gemaakt. Helaas blijkt inspiratie bij andere kampeerders ver te zoeken, vrijwel iedereen lijkt content te zijn met een uitzicht op tegels, soms een paar vierkante meter gras, wat tuinmeubilair, eventueel een partytent en in enkele gevallen een beeldje in de tuin. Voor wat zo'n stacaravan per jaar kost zou je toch verwachten dat mensen wat meer moeite doen om er iets moois van te maken.

Tijdens die wandeling was er opnieuw een aanwijzing dat het kampeerseizoen op punt staat los te barsten. Waarschuw de redactie van Top Gear, haal de handgranaten uit de kast, de eerste sleurhut is op het terrein gesignaleerd!

Aangezien ik vanmiddag toch het dorp in moest heb ik ook nog maar even zowel de Arbodienst als m'n baas geïnformeerd over het feit dat ik het onverantwoord vind om aan het werk te gaan, en bij wijze van waarschuwing ook maar vermeld wat voor risico's m'n klanten lopen. En omdat ik toch bezig was heb ik er ook nog maar even bij vermeld dat het op de chauffeur verhalen van niet-betaalde ritten in strijd is met de CAO en dat inhouding dan ook consequenties zal hebben. Het zou maandag wel eens een spannende dag kunnen worden...

Arbodienst

Vanochtend heb ik m'n gezicht laten zien bij de Arbodienst. Daar had ik bij voorbaat al geen vertrouwen in, die wordt tenslotte betaald door m'n baas, en ik werd weer eens niet teleurgesteld. Ik heb geprobeerd de oorzaken en achtergronden van alle ellende zo goed mogelijk uit te leggen maar ik heb de indruk dat het verspilde moeite was. De reactie kwam er op neer dat ik maar moest proberen m'n leven op een of andere manier weer op de rails te krijgen, met een ondertoon van "het is je eigen schuld en je lost het zelf maar op".

Hoewel ik heb aangegeven dat ik gewoon rust nodig heb (ik ben compleet overspannen) kwam die vent niet verder dan dat hij me "deze week gunde" (goh, moet ik nou ook nog dankjewel zeggen?) maar maandag weer aan het werk moet. Ik heb 'm gezegd dat het onverantwoord is, dat ik waarschijnlijk me dezelfde dag toch weer ziek zal moeten melden, en dat ik geen enkele aansprakelijkheid aanvaard voor de gevolgen.

Hij weet dat ik aan m'n einde ben, als ik dan volgende week in overspannen toestand een zeikende klant het ziekenhuis in sla is het niet mijn schuld. Ik vind het triest (maar wel tekenend voor de huidige maatschappij) dat de bankrekening van de werkgever belangrijker wordt gevonden dan de gezondheid van de werknemer.

Tegen dat ik buiten stond had ik weer barstende koppijn.

Maar het is niet een en al ellende vandaag, het is stralend weer en het ziet er naar uit dat het nog wel even zo blijft (met een dipje in de temperatuur dit weekend), en ik heb het zowaar voor elkaar gekregen om m'n caravan te verzekeren. Nu maar hopen dat ik 'm nooit nodig zal hebben.

Eén geplande kostenbesparing is helaas niet doorgegaan. Op m'n Nederlandse 06-nummer gebeld worden vanuit Nederland kost me € 0,26 per minuut dus ben ik vanmiddag op jacht geweest naar een mobieltje met een Belgisch nummer in de hoop dat dit de kosten zou drukken. Helaas, op een Belgisch nummer gebeld worden vanuit het buitenland is nog duurder, dus zal ik het bij m'n Nederlandse nummer moeten houden. Tegen dat ik hier in België een sociaal leven op ga bouwen ga ik wel weer eens op zoek naar wat dan de beste aanbieding is.

Terug op de camping heb ik me, met een afdruk van de bevestigingsmail van De Europeesche, maar weer eens gemeld bij de receptie. De bevestiging op zich werd zowaar geaccepteerd, zodra de polis binnen is willen ze daar uiteraard wel even een kopietje van maken. Moet kunnen, dat zal dan wel in de loop van volgende week worden.

Helaas echter, ik kreeg m'n nieuwe pasjes nog niet mee. De laatste termijn van het staangeld is weliswaar betaald maar de ontvangst staat nog niet in hun administratie. Maar gelukkig is Dave de beroerdste niet, hij is zo aardig geweest om me voor m'n auto een passantenkaart te geven voor een week zodat ik toch met m'n auto het terrein op en af kan.

De reparatie van m'n waterleiding was geen onverdeeld succes. Kennelijk heb ik dat kneedbaar staal niet helemaal goed aangebracht, want bovenaan kwam er toch nog wat water uit. Weliswaar minder dan voorheen, maar een lek is een lek. Nog maar wat kneedbaar staal er op dan, en afwachten of het gat morgen wel helemaal dicht zal blijken te zijn.

Tot mijn eigen grote schrik ben ik vandaag aan m'n tuintje begonnen. Ja, da's echt schrikken aangezien ik totaal geen "groene vingers" heb en plastic bloemen nog dood kan laten gaan. Ik ben alvast begonnen met onkruid en dood spul eruit te halen. Bij de Lidl heb ik vanmiddag wat gehaald voor in m'n tuintje: geraniums en aardbeienplantjes. Geen idee of het wat wordt, maar met een beetje mazzel heb ik deze zomer aardbeien uit eigen tuin. Als de vogels me niet te vlug af zijn.

Alleen morgen nog even naar de Brico voor een zak grond en het nodige tuingereedschap, en dan maar eens zien of ik toch iets van groene vingers kan ontwikkelen. Overigens heb ik nog twee bloembakken aan m'n schuurtje hangen waar momenteel niks in zit, als iemand nog suggesties heeft voor bloemen/plantjes die maar heel weinig zon nodig hebben dan hoor ik het graag. Die bakken krijgen namelijk hooguit vroeg in de ochtend een beetje zon en hangen de rest van de dag in de schaduw, dus heb ik iets nodig wat het daar goed in doet.

Caravanverzekering

Zo, de waterleiding is weer gerepareerd. Althans, daar ga ik voorlopig even van uit. Dat kneedstaal moet na aanbrengen eerst nog acht uur uitharden, maar ik heb geen haast (ik ben al lang gewend aan de praktijk van het kinderliedje "Twee emmertjes water halen") dus ga ik morgen wel eens een keer de hoofdkraan een eindje opendraaien om te zien of het lek echt dicht is.

Vervolgens bleek het nog niet mee te vallen met m'n auto van het terrein af te komen: de slagboom wilde niet meer open. Wat bleek: per 1 april zijn de oude "codekaarten" (pasje voor de slagboom) vervallen en werken ze dus niet meer. En een nieuwe ligt er wel maar krijg ik nog niet omdat de laatste termijn van m'n staangeld nog niet betaald was (wilde ik gisteren doen, maar de accu van m'n laptop was leeg) en omdat ze nog geen kopie van m'n verzekeringspolis hebben. Die kunnen ze ook niet hebben want m'n caravan is nog steeds niet verzekerd. Gelukkig lieten ze me nog wel met m'n auto van het terrein af, ik kan er alleen niet meer op. Beter gezegd: ik wel, m'n auto niet.

Vanmiddag heb ik kennis gemaakt met m'n nieuwe huisarts, aardige vent maar uiteraard kon die niks voor me doen. Dat had ik ook niet verwacht, het ging mij er alleen maar om dat ook deze ontwikkeling in m'n medisch dossier terecht zou komen en om mezelf in te dekken. Ik zou tenslotte vervelend zijn als de baas straks moeilijk gaat doen omdat ik na m'n ziekmelding niet naar de huisarts geweest zou zijn. Die heeft nog wel even het idee gehad dat m'n aanhoudende hoofdpijn veroorzaakt zou kunnen worden door hoge bloeddruk, maar die bleek met 110/70 prima in orde te zijn.

Daarna ben ik maar weer eens naar de ANWB gegaan in een poging m'n caravan verzekerd te krijgen. Dat ging in eerste instantie niet omdat ze onder andere de originele nieuwprijs wilden weten. Sorry, die caravan dateert waarschijnlijk van 1967 dus dat is echt niet meer te achterhalen. Na telefonisch overleg kreeg ik te horen dat ik eerst foto's van m'n caravan op moest sturen, daarna wordt dan beoordeeld of de ANWB m'n caravan wil verzekeren.

En dus heb ik eerst maar wat anders geprobeerd: online een caravanverzekering afsluiten bij de Europeesche. Het invullen van alle gegevens ging goed tot aan het veld "Chassisnummer". Euh, tja, dat had ik niet bij de hand. Morgen opnieuw dan maar. Ik krijg dat ding nog wel verzekerd, het duurt alleen nog wat langer.

En aangezien ik toch online was ook meteen maar even de rest van m'n staangeld betaald. Voorlopig graag geen grote uitgaven meer, m'n geld is op.