Eindelijk m'n knulletjes weer!

Lang verwacht en eindelijk gekomen vandaag: de begeleide omgang! Op zich is het gigantisch vernederend dat het op die manier gaat, want dankzij de leugens en lastercampagnes van Sonja Holten word ik zo ongeveer beschouwd als een gevaarlijke gek die z'n kinderen wel eens zou kunnen vermoorden. Gelukkig liep het allemaal perfect. Tom en Max waren dolblij om hun papa weer te zien en vlogen me om de nek zodra ze binnen kwamen. Na anderhalf uur spelen met de kids was het helaas al weer tijd om afscheid te nemen. Foto's maken mocht helaas niet, dat moet officieel aangevraagd worden en dan moet iedereen (inclusief Sonja) nog toestemming geven, en dan pas mag ik een paar foto's maken van m'n knulletjes. Volgens Patricia van Baak (de omgangbegeleidster) zou de vraag om foto's te mogen maken "wel een erg grote stap" zijn. Pardon? De laatste foto's die ik van ze heb zijn al ruim twee jaar oud, en dan is het maken van een paar nieuwe foto's een te grote stap?

De volgende omgang staat gepland voor volgende week maandag, maar dat staat intussen al weer op losse schroeven. Patricia wist namelijk te melden dat Sonja die omgang volgende week niet door wil laten gaan omdat het voor haar een "erg drukke week" is. Ja, en? De data voor omgang zijn haar een maand geleden al medegedeeld dus daar kon ze omheen plannen. Ik heb dan ook nadrukkelijk aangegeven dat ik dat niet acceptabel vind en die omgang gewoon door moet gaan. Donderdag hoor ik of het toch doorgaat of dat het verplaatst wordt naar 21 juni.

Die vermeende "drukte" zal wel te maken hebben met Tom's verjaardag. Donderdag 10 juni is hij jarig, z'n verjaardagsfeestje is een dag eerder. Ik had via Marcel al doorgegeven dat ik daarbij aanwezig wil zijn, en Tom heeft verklaard dat hij ook graag wil dat ik op z'n feestje kom. Ik heb 'm dus maar verteld dat hij dat tegen z'n moeder moet zeggen, en uiteraard heb ik vervolgens Marcel ook van het een en ander op de hoogte gesteld. Als die z'n werk doet krijgt Muurmans vandaag een uitgebreide fax waarin onder andere ook Tom's feestje aan bod komt.

Ik haat zulke verrassingen

Het ging allemaal weer eens niet zoals ik wilde vandaag. Tegen 11:00 kondigde ik aan dat ik verder zou gaan met m'n werk, maar nog voordat ik m'n computer aan had kunnen zetten kwam Sylvia al met de vraag of ik even met 'r naar buiten ging. Ik dacht even dat ze een eindje wilde gaan wandelen, maar ze bleek "een verrassing" voor me te hebben waarvoor we met de bus moesten. Die "verrassing" bleek te zijn dat we naar Winkelcentrum Woensel gingen om een nieuwe jas voor me te kopen. Heb ik ooit al eens gezegd dat ik er een gruwelijke hekel aan heb als mensen voor mij gaan beslissen dat ik iets anders ga doen dan gepland?

We zijn teruggekomen met een nieuwe spijkerbroek en een spijkerjack, en daarmee was het 15:30 tegen dat ik eindelijk eens datgene kon ik gaan doen wat ik vandaag van plan was te gaan doen: door met het updaten van alle software. En ook dat schoot niet op. Eén grote download die gedaan moet worden is die van Windows XP Mode, waarmee je onder Windows 7 een venster hebt waarin Windows XP draait zodat je ook oudere software nog kunt gebruiken. Dat is een download van 444 MB, en dat dat over een trage en niet overmatig betrouwbare UMTS-verbinding. Die dus ook verschillende keren wegviel waardoor ik telkens opnieuw kon beginnen.

Tussen de bedrijven door vroeg Sylvia wat we moesten met een blauwe hanglamp die uit m'n huis was gekomen. Eerst maar eens schoonmaken, want daar zat een laag stof op die er op wees dat die lamp al een paar jaar niet meer was afgestoft. En die lamp heeft dus al die tijd bij Max op de kamer gehangen...

Upgrade van Windows Vista naar Windows 7

De update-klus vordert gestaag. De eerste schijf is inmiddels helemaal bijgewerkt (op dat exemplaar had ik Windows 7 twee maanden geleden al geïnstalleerd om het uit te proberen). De tweede vergde heel wat meer tijd, alleen al de upgrade van Windows Vista naar Windows 7 duurt bijna twee uur, en dat is dan exclusief alle Windows updates die daar weer overheen komen.

Sylvia is nog steeds verre van genezen, dus de stad ingaan ging niet door. Het enige waarvoor we de deur zijn uitgeweest waren wat noodzakelijke boodschappen. Bij de Nettorama, rond 11:00, maar Sonja (die naar eigen zeggen elke week voor 11:00 bij de Nettorama moet zijn omdat ze anders geen "speciaal brood voor Max" meer krijgt) hebben we niet gezien. Jammer, want ik had het wel een giller gevonden als we Tom en Max daar tegen waren gekomen.

Voorlopig niet terug naar België

Sylvia blijkt zomergriep te hebben, dat was kennelijk ook de reden waarom ze wilde dat ik naar Eindhoven kwam. Dat had ze natuurlijk ook gewoon even kunnen zeggen gisteren. Het betekent dus wel dat ik voorlopig niet terug naar België verkas; de komende paar dagen zal ik voor Sylvia moeten zorgen, en maandag, dinsdag en woensdag heb ik allerlei afspraken.

Dus heb ik van de nood maar een deugd gemaakt. Ik moest toch even terug naar Lommel om de papieren op te halen voor de begeleide omgang maandag, ik heb meteen ook maar m'n PC meegenomen. Die kan dan de komende dagen helemaal bijgewerkt worden: Windows 7 installeren op alle drie de harde schijven, en alles wat er op staat weer eens updaten. Dat gaat nog een flinke klus worden.

Waar ik minder blij mee was: Sylvia deelde mede dat we morgen de stad ingaan om een nieuwe jas voor me te kopen. Volgens mij is ze veel te ziek om dat te doen en ik hou er ook helemaal niet van als anderen voor mij gaan beslissen wat ik wanneer moet doen. Morgen eerst maar eens zien of ze er wel toe in staat is.

Alweer een hoop tijd verspild

Zo rond 01:00 ben ik in bed gekropen, opnieuw goed geslapen, en om 08:00 zat ik al weer aan m'n ontbijt. Toen ik m'n telefoon inschakelde (die gaat 's nachts uit) bleek Sylvia gisteravond twee keer gebeld te hebben (22:14 en 22:55). Veel emoties op de voicemail, alsof m'n psychische belasting nog niet groot genoeg is. Het lijkt wel alsof ze alleen maar overeind blijft als ik continu bij haar ben. Dat ga ik niet volhouden. Als ze een paar dagen alleen al niet aankan, wat dan als ik straks langer weg ben? Stel bijvoorbeeld dat ik een leuke baan krijg waarvoor ik regelmatig een paar weken naar Verweggistan moet?

M'n e-mail versturen lukt niet altijd vanuit België dus ben ik om 09:00 maar eens richting Nederland gegaan; naar Luyksgestel om precies te zijn. Terwijl ik daar rustig zat te werken belde Sylvia. Enerzijds om te vertellen dat ze m'n post opgehaald had, anderzijds om te vragen hoe laat ik vandaag bij haar ben. Huh? Ik heb helemaal niet gezegd dat ik vandaag terug naar Eindhoven zou gaan, daar heb ik eigenlijk ook helemaal geen tijd voor. Maar ja, ingaan tegen de verwachtingen van een vrouwelijke wederhelft levert ook alleen maar ellende op, dus zat er niks anders op.

Om 11:30 was ik terug in Lommel, die 2,5 uur had ik me dus kunnen besparen. Internetten had ik vanavond ook bij Sylvia kunnen doen. Weer een hoop kostbare tijd verspild.

Ze had wel de post uit de postbus gehaald. Daarin onder andere twee ontvangstbevestigingen: een van het UWV inzake mijn bezwaar tegen de hoogte (of beter: het gebrek aan hoogte) van het vastgestelde dagloon, en een bevestiging van de Klachtencommissie Welzijnswerk Eindhoven inzake de klacht die ik heb ingediend tegen de Raad van Bestuur van de Lumens Groep.

De dagindeling gaat om

Het zomerse weer is weer even voorbij. Gisteren was het nog alleszins aangenaam weer (alleen wel een paar graden minder warm dan in het weekend), vandaag regende het. Het regende al toen ik wakker werd en het is de rest van de dag niet meer opgehouden.

Na die positieve ervaring (althans toch voor m'n zielenrust) met het weer oppakken van m'n hobby heb ik m'n dagindeling maar eens omgegooid. Na het ontbijt iets aan huishoudelijk werk, per dag maar één van de (psychisch) zware klussen op m'n Eerstvolgende-Actielijst, en dan de rest van de dag aan de slag met webdesign. Het duurt dan weliswaar langer voor al die klussen afgewerkt zijn, maar het scheelt wel een hoop psychische ellende.

Geneste div-tags (voor de ingewijden)

Eerst maar eens een stel brieven geschreven, vervolgens naar het centrum van Lommel voor de noodzakelijke Internettoegang. Door de migratie naar een nieuwe server was geen van m'n websites meer online, die van Cyber Constructions is vanaf nu weer wel beschikbaar, binnenkort volgt de rest. Tegen dat ik weer terug was in m'n caravan was de ochtend om.

Het enige wat ik nog gedaan heb dat als "werk" beschouwd zou kunnen worden is het onderhoud van m'n auto: in dit geval het stofzuigen van het interieur. Grote vreugde: daarbij heb ik pa's speldje teruggevonden. Speldje? Ja, speldje. Toen hij jaren geleden zijn molenaarsdiploma kreeg zat daar ook een speldje bij. Toen hij overleed wilde zowel ik als mijn broers en zus dat ingelijste diploma hebben. De hebzucht van m'n familie kennende zag ik al aankomen dat diploma & speldje naar Tilburg zouden verdwijnen, en inderdaad verdweeen bij de ontruiming een en ander in de auto van m'n zus. Waar ik het vervolgens uitgehaald heb toen even niemand keek, en het spul in m'n eigen auto gelegd heb.

Is dat oneerlijk? Lijkt me niet. Lorette heeft pa's personenbusje gekregen (nog relatief nieuw dus ettelijke duizenden Euro's waard) en m'n voorraad Lego ingepikt (die voor Tom en Max bedoeld was), Rob heeft voor zover ik weet zo'n beetje al pa's gereedschap meegenomen (en dat was nogal wat, pa was een enthousiast klusser), en Emile heeft z'n huis ingericht met de inboedel van pa. Wat voor mij overbleef: wat tweedehands huishoudelijke apparaten. Wat inboedel waar meerdere kandidaten voor waren zou onderling verloot worden maar daar heb ik nooit meer iets van gehoord. Dat zal dus wel of achter mijn rug om verdeeld zijn, of intussen stilletjes aan Emile's inboedel zijn toegevoegd. Kortom, dat ik pa's molenaarsdiploma heb meegenomen is gewoon zoete wraak.

Toen werd ik tot mijn verrassing gebeld door José. Die had een notitie gevonden dat ik haar vanochtend had geprobeerd te bereiken en belde nu dus even terug. Geen idee wat er precies fout gegaan is aan die kant, maar ik heb niemand gebeld.

Voor de rest van de dag geen werk maar alleen nog hobby: ik ben verder gegaan met het nieuwe ontwerp van m'n privéwebsite vanbaardwijk.com. Dat ging niet zo soepel als gedacht, ik zit nog steeds te klooien met de eerste pagina. Wie geen verstand heeft van webdesign mag de rest van dit bericht overslaan. Voor de volhouders: het probleem zit 'm in geneste div-tags.

De pagina bestaat uit drie delen: bovenaan de kop over de hele breedte (vaste hoogte dus geen probleem), daaronder de feitelijke inhoud verdeeld over drie kolommen (achtereenvolgens het menu, de inhoud en een grafisch element), en daaronder een footer over de hele breedte. Als je dat met tabellen doet is het geen enkel probleem, maar die wilde ik nu eens niet gebruiken.

Dat middelste blok bestaat uit een div-tag met drie geneste div-tags. Die div zou aan de onderkant mee moeten groeien met de hoogte van de geneste tags, maar dat doet-ie niet. Ik krijg maar niet uitgevogeld hoe ik dat moet doen, ik weet niet eens of het wel mogelijk is. Misschien dat het met Javascript kan, maar ik spreek nog geen Javascript dus dat ik even geen optie. Uiteindelijk ben ik toch maar overgegaan op gebruik van tabellen...

Zo'n dagje (althans, middag en avond) met je hobby bezig zijn is wel lekker ontspannend, voor de eerste keer in tijden ben ik dan ook vrij snel in slaap gevallen en heb ik prima geslapen. Jammer dat er nog meer gedaan moet worden naast webdesign.

Eindelijk even rust om te werken

M'n huiswerk (dat van die tijdschriften) heb ik afgehandeld, daarbij flink geholpen door het feit dat ik m'n computer niet al te veel heb kunnen gebruiken dit weekend. Inmiddels ben ik begonnen aan het huiswerk voor de komende week: inderdaad, de verzameling tijdschriften van jaargang 2008.

Sylvia is vanavond weer terug naar Eindhoven gegaan. Kan ik eindelijk eens datgene gaan doen waarvoor ik in België ga zitten: een hele hoop werk dat ik elders niet kan doen. Brieven schrijven, klachten indienen, webdesign, noem maar op.

Sylvia en mijn werk gaan niet samen

Eigenlijk had ik vandaag eens een aantal uren willen besteden aan webdesign, maar helaas is daar weer niks van terechtgekomen. Geen idee hoe ze het flikt, maar telkens als ik bedenk "ik zal zo eens beginnen" zit Sylvia even later achter de computer om Mahjong Titans te spelen.

Tot zover mijn coulance

Ik heb vanochtend m'n administratie maar weer eens bijgewerkt, inclusief een aanpassing van de jaarafrekeningen. Sonja heeft een hele tijd geleden geëist dat ze een deel zou krijgen van de opbrengst van m'n speelgoedhandel (ook al heeft ze daar geen enkele bijdrage aan geleverd) en in eerste instantie heb ik haar daarin haar zin gegeven. Maar aangezien ze vervolgens weigert te betalen en ook nog eens een deel van m'n uitkering inpikt is die coulance het raam uitgegooid en is die opbrengst uit de jaarafrekeningen verwijderd. Met als resultaat dat ik op wat kleingeld na € 125.000 van haar te krijgen heb. En daar komen m'n bedrijfsschade en de alimentatie nog bovenop. Het gaat een duur jaar worden voor Geldwolf Holten.

Ik heb mezelf ook maar eens wat huiswerk gegeven. Ik heb nog een hele stapels tijdschriften liggen die ik nog altijd niet gelezen heb, die zijn opnieuw uitgesorteerd (eerst op uitgave en vervolgens op jaargang), dit weekend moet alles van 2007 doorgewerkt worden. Hoebedoelu, achterstand?

Uitnodiging voor Sonja

Vanochtend was het vroeg opstaan om taxichauffeur te spelen. Sylvia's auto moest naar de APK en zelf moest ze daarna gaan werken, en dus had ze vervoer nodig. Op de terugweg meteen maar even boodschappen gedaan, en vervolgens ontbeten. Niet alles in de juiste volgorde dus, maar het moest even.

Vervolgens was het tijd voor een rondje bellen. José van Griensven moest gebeld worden om te vertellen dat ze naar België zal moeten komen voor huisbezoek. Toen ik belde zat ze nog in een gesprek, maar even later belde ze al terug. Netjes. Daarna was Marcel Martens aan de beurt, en die kreeg ik (verrassing!) zowaar aan de lijn. Helaas viel de verbinding weg, en terugbellen deed-ie niet.

Interessante ontdekking tijdens het bellen: Sonja neemt nog steeds de telefoon met "Sonja van Baardwijk".

Aan het begin van de middag ben ik terug naar België gegaan, Sylvia kwam later. Ik had twee mogelijkheden: of 's middags al teruggaan met als nadeel dat het gruwelijk warm zou zijn, of 's avonds teruggaan met als nadeel dat ik hoogstwaarschijnlijk in de file zou belanden vanwege het Pinksterweekend. Aangezien de gastank bijna leeg was en ik me dus geen vertraging kon permitteren ben ik 's middags dus maar vertrokken. Bij het tankstation in Lommel (een kilometer voor de camping) bleek er 34,25 liter LPG nodig te zijn om de tank weer te vullen. Oftewel, m'n auto heeft me weer eens op de laatste LPG-dampen naar huis gebracht.

Om m'n goede wil te tonen heb ik Sonja per SMS uitgenodigd om dit weekend met de kids naar de camping te komen. Het belooft een zomers weekend te worden, dus ideaal campingweer. En beter voor de kids dan weer het hele weekend opgesloten zitten in oma's verzorgingsflatje drie hoog, waar ze niks anders mogen dan TV kijken, spelletjes doen op de PlayStation en spelletjes doen op hun Nintendo DS. Nou heb ik echt niet de illusie dat Sonja op zal komen dagen (of zelfs maar zal reageren op m'n uitnodiging) maar ik heb wel weer m'n goede wil getoond, en als ze daar niet op ingaat heb ik weer een extra twijgje om straks bij de rechter mee te slaan. Stukje bij beetje worden al die afzonderlijke twijgjes een flinke takkenbos. En daar kun je een paar flinke klappen mee uitdelen.

Ergens is het ook wel zielig: Sonja is zo druk bezig met oorlogvoeren dat ze totaal niet in de gaten heeft dat ze uiteindelijk zichzelf de vernieling in helpt. Als die straks opeens alles kwijt is (huis, kids en een flink deel van haar inkomen, zie hieronder) zal ze volledig instorten.

Sylvia bracht de post mee. Daarin onder andere een brief van de P&O Consulting Groep (de Arbodienst) met het verzoek zo snel mogelijk contact op te nemen; ze hadden verzuimd een eindevaluatie van het Plan van Aanpak te maken en daarvoor hebben ze kennelijk van het UWV op hun sodemieter gekregen. Als ik terug ben in Nederland (ergens in de loop van volgende week) zal ik wel eens een keer terugbellen.

In de post zat ook een brief van incassobureau Janssen & Janssen met als bijlage een kopie van de Verklaring Derdenbeslag. Ik ben het kotsbeu, die voortdurende terreur van Sonja Holten. Marcel wilde nog proberen tot een schikking te komen inzake mijn vordering op Sieg Heil Holten, van mij krijgt hij tot het einde van de maand om te regelen dat ze d'r schuld betaalt. Zo niet dan gaat begin volgende maand de zaak naar een incassobureau. Eens zien of ze nog steeds lacht als er beslag wordt gelegd op haar salaris tot ze haar schuld betaald heeft.

Klein rekensommetje: bij een schuld van een slordige € 120.000 en een aflossing van € 1.000 per maand is ze tien jaar bezig om af te lossen. En dat is dan exclusief incassokosten en wettelijke rente.

Aan het einde van de middag belde Babette Moors ook nog: ze wilde een afspraak maken om het concept van haar rapport door te spreken. Daarna zal ze in gruwelijk hoog tempo de onvermijdelijke correcties door moeten voeren, want de afspraak is op woensdag 9 juni tegen het einde van de middag en de zitting is in de ochtend van 11 juni. Oftewel, dat wordt voor haar woensdag overwerken en donderdagochtend het rapport faxen, anders gaat het nooit op tijd bij de rechter zijn.

Beslag op m'n uitkering

Vandaag maar weer eens een "grote ronde" gemaakt. Dat wil zeggen: eerst naar de GGzE, dan de postbus, vervolgens m'n externe opslag (spullen er in en de volgende lading boeken er uit) en dan terug naar Sylvia.

Van de post werd ik allesbehalve vrolijk. Er zat namelijk een brief tussen van het UWV, om mij mede te delen dat incassobureau Jansen & Jansen beslag had gelegd op mijn uitkering. Nou is dat toch al een schijntje (bijstandsniveau voor een alleenstaande, nog geen € 200 netto per week) maar daar gaan ze nu dus elke week ook nog eens enkele tientallen Euro's van inhouden. En waarom? Omdat Sonja Holten geheel ten onrechte meent dat ze geld van me tegoed heeft. Wat die Nazislet gemakshalve maar even "vergeten" heeft te vertellen aan het incassobureau is dat ik nog ruim een ton van haar tegoed heb. Daar heb ik haar (plus haar moeder en beide advocaten) dus nog maar eens aan herinnerd. En vanaf nu zal ik dat ook dagelijks doen als ik Internettoegang heb.

Marcel Martens heeft uiteraard weer niet teruggebeld...

Het einde van de gesubsidieerde rechtshulp?

M'n gesprek met mw. mr. Ebbing (Van Loon Advocaten, Veldhoven) vanochtend leek wel op een afspraak bij de Reclassering. De afspraak stond gepland om 10:00, en na twintig minuten wachten stond ik binnen tien minuten weer buiten. Ook mr. Ebbing wil me niet helpen aangezien ik procedeer op basis van een toevoeging (oftewel: gesubsidieerde rechtshulp). Die toevoeging zou ze dan moeten delen met Marcel Martens waardoor ze er niks aan verdient. Het woord "toevoeging" schijnt toch al een vies woord te zijn in de advocatuur, want steeds meer advocaten willen zelfs geen nieuwe zaken meer aannemen op die basis.

De rechtelijke macht zal daar wel dolblij mee zijn. Die zijn flink overbelast maar zullen het de komende jaren een stuk rustiger gaan krijgen. We zijn immers hard op weg naar de situatie van 100 jaar geleden, toen juridische bijstand een luxe was die alleen de rijken zich konden permitteren; wie de riante uurtarieven van een advocaat niet kon betalen had pech gehad. Nog even en het zal voor een groot deel van de bevolking opnieuw onmogelijk worden om via de rechter hun gelijk te halen.

Mr. Ebbing vond dat ik maar in gesprek moest gaan met Marcel over z'n slechte functioneren. Maar ja, daar heb ik al vaker kritiek op geleverd en dat heeft nog nooit geholpen. Oftewel, ik zit gewoon vast aan een advocaat die z'n werk niet naar behoren doet. Voordat de hele echtscheiding definitief is afgehandeld zijn we dus weer jaren verder...

Ik heb meteen maar geprobeerd Marcel te bereiken, maar die was natuurlijk weer niet aanwezig. Volgens z'n secretaresse is hij er vanmiddag wel, zodra hij er is zal ze navraag doen naar de ontwikkelingen. Ik heb meteen maar gezegd dat ze hem moest laten terugbellen, maar Marcel kennende zal dat wel weer niet gebeuren.

Vanmiddag heb ik ook nog een gesprek gehad op de school van Tom en Max. Tom lijkt qua gedrag nog steeds op z'n papa en wordt intussen beter begeleid. Zo heeft hij in de klas behalve z'n gewone tafel ook een afgeschermde werkplek gekregen, compleet met dagelijks rooster, en alles wat niet af is moet hij thuis afmaken. Ik heb ze verteld dat bij mij onlangs de diagnose "Asperger" is gesteld en Tom vrijwel zeker hetzelfde zal hebben. De school vermoedde hetzelfde.

Buiten nog voordat ik binnen moest zijn

Vanochtend ging het voor de verandering eens vlot. Om 10:00 had ik een afspraak met José van Griensven, om 09:45 stond ik aan de balie en om 10:00 stond ik al weer buiten. Over twee weken is de volgende afspraak.

Bezwaarschrift Ziektewet

Vandaag heb ik gelukkig meer gedaan gekregen dan gisteren. Mooi op tijd ook, want bij het verwerken van de inhoud van m'n "IN" bak kwam ik de beslissing van het UWV tegen inzake m'n Ziektewetuitkering. Daar stond onder andere in dat ik tot 20 mei 2010 de tijd heb om bezwaar te maken. Dat heb ik dus nog maar gauw even gedaan. Voor die uitkering is namelijk uitgegaan van m'n inkomen in de 12 maanden voorafgaand aan m'n ziekte (en daar dan weer 70% van), maar tijdens m'n ziekte lag m'n inkomen hoger en dus zie ik m'n uitkering graag daar op gebaseerd. Dat zou toch een paar Euro netto per dag moeten schelen.

Niks

En inderdaad, ik heb weinig of niks gedaan gekregen.

Alles op Internet - wel zo gemakkelijk

De ochtend is al weer begonnen met een serie woedeaanvallen (die ik gisteren trouwens ook gehad heb). Het resultaat van opnieuw alle ellende op tafel te moeten gooien omdat instanties en hulpverleners onderling niet communiceren. Misschien moet ik er toch maar toe over gaan om m'n hele leven in chronologische volgorde op papier te zetten en vervolgens dat document, samen met een kopie van m'n weblog, op een CD te branden en die telkens te kopiëren en uit te delen. Of nog makkelijker (en goedkoper): alles bij elkaar op een website zetten, en zodra iemand mij weer eens wil spreken hem/haar de URL toesturen zodat hij/zij het verhaal alvast kan lezen ter voorbereiding op het gesprek. Daar worden die gesprekken meteen ook een stuk korter van.

Vanochtend mocht m'n auto weer naar de APK. Helaas moest Sylvia werken, en had ik dus geen vervoer terug. Oftewel, auto wegbrengen en vervolgens anderhalf uur doen over de terugweg te voet. Tegen het einde van de middag kon ik m'n auto weer ophalen, Sylvia was intussen terug en dus hoefde ik de tweede ronde niet te lopen. Totale kosten deze keer: € 250 plus de mededeling dat het gassysteem nagekeken moet worden; op gas gebruikt-ie namelijk maar drie van de vier cylinders.

Sylvia kwam vroeg in de avond met de vraag wanneer we naar België zouden gaan. Dat werd enkele minuten later gevolgd door de mededeling dat ik m'n schoenen aan moest trekken. Die had ik net daarvoor uitgedaan om m'n voeten een plezier te doen; dat genoegen was dus maar van korte duur. Wat mij betreft hadden we ook morgenochtend kunnen vertrekken, in België krijg ik toch weinig gedaan als ik niet alleen ben.

De enige goede straf is geen straf

Vanochtend was ik tien minuten te vroeg bij de Reclassering. Alwaar ik te horen kreeg dat de afspraak om 10:00 was in plaats van om 09:30. Alsof ik anders niks te doen heb! Gelukkig had ik m'n laptop bij, kon ik toch nog wat doen gedurende het half uur dat ik heb zitten wachten.

Het gesprek zelfde duurde maar liefst twee uur en 15 minuten. Zoals gebruikelijk bleek er van enige communicatie (intern danwel met andere instanties) weer eens weinig sprake te zijn geweest. Weer iemand anders tegenover me aan tafel, en dus opnieuw m'n halve levensverhaal vertellen. Deze jongedame had weer een andere taak: waar José van Griensven tot taak heeft mij te begeleiden heeft Babette Moors de taak om een rapport over me te schrijven. Hopelijk doet ze het beter dan haar collega Pierot; da's degene die tijdens m'n detentie een rapport heeft opgesteld waarin m'n naam wel goed geschreven was maar dat ook meteen zo ongeveer het enige was dat klopte.

Tegen het einde van het gesprek kwam de vraag wat ik een "passende straf" zou vinden. Eigenlijk bestaat die niet. Al deze ellende is tenslotte enerzijds terug te voeren op het Syndroom van Asperger, anderzijds is de ellende niet door mij veroorzaakt maar door Welzijn Eindhoven, aangezien die weigeren om hun werk te doen. Maar goed, door naar de opties. Zelf lijkt het mij het beste als de rechter bepaalt dat ik ambulante hulp moet krijgen en met spoed een woning moet krijgen. Een werkstraf zie ik niet zitten, een boete is geen optie want van een kale kip kun je niet plukken, en celstraf zal alleen maar negatieve effecten hebben. Ideaal scenario: de rechter verklaart me onschuldig aan het ten laste gelegde, regelt alle hulp die ik maar hebben wil, en kent me ook nog een schadevergoeding toe voor de tijd dat ik heb vastgezeten.

Bert van Summeren heeft nu ook weer iets om naar uit te kijken: ook Babette Moors wilde (en kreeg) toestemming om contact met 'm op te nemen. Wat zou het toch een hoop tijd, geld en werk schelen als alles eens beter gecoördineerd werd...

Zo'n lang gesprek hakt er nogal in, en dus ben ik om even bij te komen doorgereden naar België. Morgen weer terug -- of op z'n laatst vrijdag, want dat moet m'n auto weer naar de APK.

Al te veel werk heb ik niet meer gedaan, daar voelde ik me na die lange zit van vanochtend niet meer toe in staat. Dan maar weer verder met m'n websites. M'n persoonlijke website (www.vanbaardwijk.com) is ook toe aan een grote onderhoudsbeurt, maar bij gebrek aan inspiratie heb ik m'n CD met webdesign-templates maar eens uit de kast getrokken in de hoop daar wat inspiratie te vinden. Terwijl ik daar mee bezig was schrok ik me opeens wezenloos: de deur van de caravan werd opeens opengetrokken. Sylvia was onverwacht en onaangekondigd gearriveerd. En dat terwijl ze wist dat ik naar Lommel was gegaan om even alleen te kunnen zijn.

Ze kwam planken halen die in m'n tuinhuisje stonden, want "dan kon ze verder". Die planken had ik morgen zelf ook wel mee kunnen nemen. Maar kennelijk was het zo belangrijk dat ik m'n rust maar een uurtje op moest schorten.

Ook Justitie communiceert niet

Vanochtend belde de psychologe om te vertellen dat ze het tweede deel van haar rapport zou mailen en dan rond 15:00 terug zou bellen om het te bespreken. Bijna een uur later dan toegezegd belde ze inderdaad terug. Ook het tweede deel bleek niet helemaal foutloos te zijn, hopelijk heeft ze m'n correcties doorgevoerd.

De communicatie bij Justitie en aanverwante instanties bleek opnieuw niet te functioneren: volgens de psych was er nog geen zittingsdatum gepland. Aangezien Justitie het niet doorgeeft heb ik 'r zelf maar even bijgepraat.

De verkoop van m'n overtollige spulletjes loopt niet echt hard. Inmiddels staan er pas drie advertenties op Marktplaats, die tot nog toe geen van allen door ook maar één iemand bekeken zijn...

Draadloos netwerk: beroerd of nog beroerder

vanmiddag heb ik al die meegebrachte hardware maar eens op z'n plek gezet. Dat klusje kostte uiteindelijk ruim drie uur: op de eerste plek waar ik de PC wilde zetten was het signaal van m'n draadloze Internetverbinding dermate beroerd dat het niet meer werkte, op de tweede plek bleken sommige kabels te kort te zijn, en dus staat-ie nu op de rand van het bureau, zo dicht mogelijk bij het raam, en zit er tussen de PC en m'n Web'n'Walk stick een verlengkabel zodat de stick zo dicht mogelijk bij het raam ligt om zo'n goed mogelijk signaal te krijgen. Nog verre van perfect maar het moet maar even.

Dom, dommer, Reclassering...

Frustraties alom vandaag. M'n draadloze netwerkverbinding was weer eens flink onbetrouwbaar, zowel bij Sylvia als onderweg. Vanuit Eindhoven even via Skype gaan bellen voor de APK en een afspraak met een andere advocaat zat er dus niet in. Onderweg nog eens geprobeerd, met veel moeite (vanwege de slechte verbinding) is die afspraak met de advocaat wel gelukt maar voor de APK niet. Daarvoor heb ik vervolgens maar eens geprobeerd om de garage via m'n mobiele telefoon te bereiken maar ook die verbinding bleek onwerkbaar slecht. Het lijkt wel of er iets in de lucht hangt wat draadloze communicatie stoort.

Toegegeven, nou had ik ook twee beroerde locaties. De wijk waar Sylvia woont is in de jaren zestig uit de grond gestampt en daarbij hebben ze een andere bouwmethode uitgeprobeerd. In plaats van degelijk metselwerk hebben ze aan de buitenkant een metalen frame aangebracht en daar betonblokken aangehangen, en vervolgens alleen de voegen dichtgesmeerd. Dat bouwt wel lekker snel, maar in de woning zit je dan dus wel in een metalen frame, en dat is bepaald niet bevorderlijk voor draadloze communicatie.

De andere locatie was het centrum van Valkenswaard. Geen idee waarom, maar ook daar is de verbinding vaak bar en beroerd.

Dat ik in Valkenswaard was had maar één reden: ik was weer eens onderweg naar Lommel. Eerst nog even wat spullen uit de opslag gehaald (waaronder een monitor en een printer) en vervolgens in Lommel m'n oude PC en oude scanner opgehaald.

Dan werd ik aan het einde van de middag weer eens gebeld door iemand van de Reclassering. Die had een uitnodiging gestuurd per post maar die was retour afzender gekomen. Wat bleek? Ze had de brief naar Sylvia's oude adres gestuurd. Om een of andere reden hebben ze bij de Reclassering in hun administratie staan dat ik daar zou wonen. Daarop vroeg ze of ik een ander adres had waar ze voortaan de post heen kon sturen. Toen ik m'n postbusadres opgaf verklaarde ze: "Oh ja, dat heb ik hier staan"...

Maar goed, ik word dus aanstaande woensdag om 09:30 weer verwacht, deze keer voor een gesprek met ene mevrouw Moors. Geen idee wat die wil, maar kennelijk is het zo belangrijk dat het niet kan wachten tot m'n afspraak volgende week. Het zou me niks verbazen als die mevrouw Moors gaat uitleggen wat de Reclassering doet en niet eens weet dat ik al regelmatig contact heb met haar collega.

Moederdag

Vandaag is het Moederdag en zijn we Sylvia's moeder maar eens op gaan halen. Die had het huis nog niet gezien. Sylvia heeft 'r 's avonds weer terug naar huis gebracht, ik heb nog maar eens een rondje opslagruimte gedaan en zowaar één advertentie (voor cursusmateriaal van de opleiding Assurantie-B) op Marktplaats gezet.

De Belastingdienst slaat weer toe

Nog meer gesjouw. Probleem is alleen dat het geleidelijk aan steeds voller wordt in m'n werkkamer; aangezien er nog niks verkocht is ben ik nu eigenlijk alleen maar spullen van de ene doos in de andere aan het laden. Het probleem van overtollige zooi wordt dus nog niet opgelost maar alleen verplaatst.

Van de post werd ik weer eens niet vrolijk. Nadat de Belastingdienst al flinke rekeningen had gestuurd voor de terugvordering van de Huur- en Zorgtoeslag over 2008 en 2009, zijn ze nu ook nog maar eens begonnen over teveel ontvangen Huur- en Zorgtoeslag over 2007. Of ik maar even alles bij elkaar € 2.393 over wil maken. Deze keer zijn ze trouwens wel erg ver vooruit gereisd in de toekomst: het is vandaag 8 mei 2010, de beide brieven zijn gedagtekend op 18 mei 2010.

De Grote Schoonmaak - 2

Het ging lekker vandaag: twee keer heen en weer gereden tussen Sylvia's woning en m'n opslagruimte. Spullen voor de rommelmarkt terug de opslag in (tot we daadwerkelijk op een rommelmarkt gaan staan), en twee keer een volgende lading er uit. Volgende week m'n oude PC maar eens naar Eindhoven halen en dan advertenties op Marktplaats gaan zetten voor alles uit de categorie "verkopen via Internet".

De Grote Schoonmaak - 1

Uiteindelijk is het 02:30 geworden voordat ik in bed lag. Om vervolgens om 09:00 door de wekker uit m'n slaap gehaald te worden. Telefoon weer aan, en jawel hoor, Sylvia bleek gisteravond toen ik sliep alweer gebeld te hebben (de derde keer die dag) en een bericht achtergelaten te hebben op m'n voicemail. Toch maar eens gaan uitzoeken of ik die voicemail ook kan uitzetten.

Vanmiddag weer terug naar Eindhoven, en vervolgens even naar m'n opslag voor de start van De Grote Opruiming. De bedoeling is dat ik, telkens als ik bij Sylvia ben, een stel dozen uit m'n opslag haal (gewoon vooraan beginnen) en de inhoud ga uitsorteren: een deel dat bij Sylvia komt te liggen, een deel dat verkocht kan worden, een deel dat weggegooid kan worden, en een deel dat voorlopig weer terug de opslag in moet.

Vandaag de eerste zes dozen: vier met boeken en twee met kantoormaterialen. De boeken staan in de boekenkast en moeten nog verder uitgesorteerd worden, de vuilniszak is weer aardig gevuld en een deel is weer in dozen beland om verkocht te worden.

En dan de post. De Lumens Groep laat bij monde van ene Drs. A.A.M. van der Linden, voorzitter Raad van Bestuur, nogmaals weten dat ze geen maatregelen gaan nemen tegen Pieter Verstappen en Hans de Bruijn. En de Stichting Maashorst heeft opnieuw een brief gestuurd, deze keer met de juiste data en tijden voor de begeleide omgang.

Klacht tegen Raad van Bestuur Lumens Groep

M'n klacht tegen Welzijn Eindhoven is dan weliswaar grotendeels afgewezen en de schuldigen komen (zoals gebruikelijk bij klachtenprocedures) weer ongestraft weg, maar dat wil niet zeggen dat ze nu van me af zijn. Vanochtend ben ik bezig geweest met het opstellen van de volgende klacht, deze keer vanwege de zeer grote psychische schade die ik geleden heb door al hun wanpraktijken, waaronder ook de aangifte die ze tegen me gedaan hebben. De eisen liegen er niet om: schorsing zonder behoud van salaris en oneervol ontslag van de voltallige Raad van Bestuur van de Lumens Groep, schorsing zonder behoud van salaris en oneervol ontslag van een aantal betrokken medewerkers, plus een schadevergoeding van € 1.000.000 (jawel, één miljoen Euro). Waarom oneervol ontslag? Omdat het dan ontslag door eigen schuld is en ze dan dus geen recht hebben op een uitkering. Ja, dan zullen ze inderdaad een tijdje extreem zuinig moeten leven. Maar om hun goede vriendin Sonja "Sieg Heil" Holten te citeren: dat is goed voor je karakter.

Tegen beter weten in ben ik vanmiddag nog maar een keer Lommel ingegaan om m'n e-mail op te halen. Uiteraard zat er weer niks tussen van Marcel Martens. Wel is één ander probleem opgelost, namelijk het probleem dat ik had met die harde schijf die ik uit m'n oude laptop gesloopt had. Die schijf bestond uit drie partities maar dat moest één grote partitie (van ca. 60 GB) worden. Helaas heeft Windows geen ingebouwde partitiemanager dus ben ik die maar op Internet gaan zoeken. Die was snel gevonden (en nog gratis ook) en dus heb ik nu aan m'n PC een extra externe schijf hangen van netto 55,8 GB. Nu alleen nog bedenken waarvoor ik 'm ga gebruiken.

Op de terugweg even naar de Lidl, want voor vanavond stond witlof met ham op het menu maar da's nogal lastig te bereiden als je geen ham in huis hebt. Volgens het recept heb je ongeveer een half blik achterham nodig, maar die blijken ze bij de Lidl in België (of in elk geval die in Lommel) niet te hebben. Dan maar een dubbel pakje hamreepjes meegenomen, wel duurder dan zo'n blik maar het werkt ook.

Sylvia kwam vanmiddag aanzetten met wat een Sonja-vraag bleek te zijn. Ze wilde weten welke kleurcombinatie ik wilde voor de deur in m'n werkkamer: zwarte of witte deur, en zwart, wit of koraalrood deurkozijn. Een zwarte deur leek me wel erg donker dus werd het wit, en voor het contrast dan met een koraalrood kozijn. Reactie van Sylvia: "Dat had ik ook al voor je besloten".

Dat is dus een Sonja-vraag: een vraag waarvan het enige juiste antwoord al vooraf vastligt maar die enkel nog gesteld wordt om naderhand niet het verwijt te krijgen "je vraagt ook niks". Vergelijkbaar met maar niet helemaal hetzelfde als een rethorische vraag.

Vlak na het eten, zo ergens rond 18:30 werd ik opeens vreselijk moe en besloot ik om maar "even" te gaan liggen -- om vervolgens 2,5 uur later weer wakker te worden. Oeps. Dat is natuurlijk wel funest voor je dag-/nachtritme, wat in dit geval betekende dat ik opgestaan ben en vandaag niet meer terug naar bed ben geweest.

Asperger en communicatie

In de loop van de ochtend (zo ergens rond 10:30) ben ik weer vertrokken richting Lommel. Sylvia kan me duidelijk niet missen: in negen uur tijd heeft ze maar liefst vijf keer gebeld. Morgen zit ik de hele dag in België en dan donderdagochtend ook nog, dus als deze trend zich voortzet gaat ze weer een flinke telefoonrekening krijgen.

Dat is dus ook een van de aspecten van Asperger: efficiënte communicatie. Mensen met het Syndroom van Asperger hebben het niet zo op gesprekken over koetjes en kalfjes, voor ons zijn gesprekken een middel om noodzakelijke informatie over te brengen. Sylvia's vraag "weet jij waar de ijzerzaag is gebleven" was dus wel een goede reden om te bellen, de mededeling dat de gordijnen opgehangen zijn niet.

Vanavond ben ik dan nog even de e-mail op gaan halen, vooral om te zien of Marcel Martens z'n concept al gemaild had. U raadt het al: geen Marcel en geen concept. Morgenmiddag nog een keer proberen, en als er dan nog niks binnen is ga ik zelf maar weer een brief richting Muurmans sturen. Ik mag toch hopen dat ik heel rap een andere en betere advocaat vindt, want in het tempo van Marcel duurt het nog jaren voordat alle aspecten van de echtscheiding volledig afgehandeld zijn...

Kleine verrassing voor Marcel Martens

De volgende tegenslag. Aangezien Marcel niet bijster functioneert wilde ik terug naar z'n voormalige kantoorgenoot Joost Diks. Die is gespecialiseerd in familierecht en maakte bij een gesprek vorig jaar de indruk een vechter te zijn. Helaas, die wil niet want dat kantoor neemt geen zaken aan op basis van gefinancierde rechtsbijstand. Zijn advies: informeer eens bij het Juridisch Loket of ze daar een goeie advocaat in Eindhoven kennen die nog wel zaken aanneemt op basis van gefinancierde rechtsbijstand. Maar dat schijnen er steeds minder te worden. Waarmee we dus eigenlijk richting een Amerikaanse samenleving gaan: behoorlijke juridische hulp is dadelijk alleen nog maar voor mensen met geld, de rest moet het doen met de onderkant van de advocatenbranche.

Eerst maar eens op pad. De route vandaag ging via de postbus naar Helmond voor m'n afspraak met José van Griensven, vervolgens naar Paradigit voor een behuizing voor de harde schijf die ik uit m'n oude laptop gesloopt heb, en even langs het tankstation om de bandenspanning van m'n auto te controleren. De route vanuit Helmond was aanzienlijk langer dan gepland, ik kwam de ene na de andere afsluiting tegen. Het lijkt wel of Eindhoven één grote bouwput is.

Aangezien ik niks ga hebben aan Joost Diks zat er dus eigenlijk niks anders op dan Marcel maar weer te gaan bellen. Maar ja, telkens als ik bel is hij of afwezig of in bespreking en wordt er niet teruggebeld. Dan maar plan B: Sylvia laten bellen want om een of andere reden wordt zij wel of doorverbonden of teruggebeld. Kleine verrassing dus voor Marcel toen hij iemand anders aan de lijn kreeg dan hij had gedacht.

Hij bleek inderdaad weer helemaal niks gedaan te hebben, deze keer was de toezegging dat hij alsnog een fax naar Muurmans zou sturen, met het verzoek aan mij om de bijbehorende aangepaste goederenlijst nog even te mailen. Morgen zou dan het concept dan in m'n Inbox moeten zitten, maar dat is uiteraard weer eerst zien en dan geloven. De lijst heb ik 'm vanavond nog wel even gemaild.

Wie kun je nog vertrouwen?

Het was hard werken vandaag. Alles moest schoongemaakt worden, met als voorlopig dramatisch dieptepunt de koelkast: Sylvia is anderhalf uur (!) bezig geweest om 'm schoon te krijgen. Aan het gasfornuis zijn we nog niet eens begonnen, dat doen we binnenkort wel een keer als het weer meewerkt en we 'm buiten kunnen zetten (voorlopig staat-ie in de schuur). Ik ben vooral boven bezig geweest: bureaukast schoonmaken en in elkaar zetten, bureau weer in elkaar zetten, boekenkast in elkaar zetten, en alles uitsorteren wat uit m'n ladenblok is gekomen. Deels terug in de laden, deels op de plank met spullen voor de rommelmarkt, en een deels linea recta de vuilnisbak in.

En toen kwam de volgende klap. Sonja bleek gisterochtend al vertrokken omdat Sylvia haar onderweg een SMS had gestuurd met de mededeling dat ik kwaad was. Waarop Sonja (lafaard als ze is) de sleutel bij de buren heeft afgeleverd en er tussenuit genaaid is. Eerst gaat ze achter m´n rug om afspraken maken met Sonja die ze helemaal niet mag maken, en nu dit weer. Als je zelfs je eigen vriendin niet kunt vertrouwen, wie dan nog wel?

Dat alles zou ze gedaan hebben om te zorgen dat ik m'n spullen terugkrijg en niet weer opgepakt wordt. Zal best, maar het voelt toch aan alsof iedereen maar vindt dat-ie voor mij moet beslissen en Sonja vooral zoveel mogelijk haar zin moet krijgen. Foute boel, want telkens als ze haar zin doorgedramd krijgt groeien haar ego en haar Duitse superioriteitsgevoel weer. Het lijkt nog steeds tot niemand door te dringen dat je Sonja echt niet tot medewerking kunt bewegen door alsmaar aardig en toegeeflijk te zijn; kennelijk ben ik nog steeds de enige die ziet dat je haar keihard en genadeloos aan moet pakken. Bovendien heeft Sonja verklaard "helemaal gek" te worden als ze me ziet, dus hoe vaker ze me ziet hoe beter het is.

Beschadigde inboedel

Om 09:15 kreeg Sylvia een SMS van Sonja: om 10:30 konden we de sleutel van de poort ophalen, daarna zou ze weg zijn. Dat betekende dus onmiddellijk vertrekken, geen ontbijt en geen tijd om eerst de gereserveerde aanhanger op te halen. Toen we om 10:15 arriveerden bleek Sonja al weg te zijn en de sleutel bij de buren drie deuren verder afgegeven te hebben. Toen ze een tijdje geleden die afspraak maakte met Sylvia heette het nog dat we om 11:00 de sleutel op konden halen. Waaruit maar weer eens blijkt dat Sonja Holten nog altijd niet in staat is om gemaakte afspraken na te komen.

Ze bleek inderdaad van alles en nog wat onder de partytent gezet te hebben, en gezien de toestand van sommige objecten stond het meeste er al een aantal dagen, waarschijnlijk is alleen de TV pas vanochtend buitengezet. Dat het wettelijk niet toegestaan is om zaken van anderen buiten te zetten deert Frau Holten uiteraard niet, die is en blijft er van overtuigd dat zij als Duitse tot het superieure Deutsche Herrenvolk behoort en de Nederlandse wet voor haar niet geldt.

Al dat spul hebben we in drie keer weggehaald, de laatste keer in de regen. Als bonus hebben we ook maar meteen de partytent zelf meegenomen. Die stond tenslotte ook buiten dus kan gesteld worden dat ook die voor mij is. Bovendien ontneemt het haar de mogelijkheid om straks nog meer spullen buiten te zetten, en hij kan gebruikt worden als ruilmiddel: ze krijgt 'm pas terug als ik al mijn spullen terug heb. Hetzelfde geldt overigens voor de sleutel van de poort: die heb ik niet in de brievenbus gegooid maar meegenomen. Kan nog van pas komen.

Zoals gezegd heb ik niet alles teruggekregen. Wel terug zijn onder andere m'n TV en DVD-speler, beide bureaus (compleet met krassen op het ladenblok), , m'n bureaukast (waar het slot uitgesloopt was), de eetkamertafel (waar de etensresten nog tussen de randjes zaten), de bijbehorende stoelen (zwaar gehavend), vier boekenrekken, twee bureaustoelen, twee TV-kastjes, m'n koel-/vriescombinatie (compleet met schimmel) en een gasfornuis waarvan de afdekplaat vernield was en die aan alle kanten zo goor was dat-ie duidelijk de afgelopen twee jaar niet meer schoongemaakt was. Oftewel: het eten voor m'n kids werd bewaard in een beschimmelde koelkast en bereid op een extreem goor en onhygiënisch gasfornuis.

Wat er zoal ontbreekt, buiten het een en ander aan "klein spul": m'n tweepersoonsbed, m'n vitrinekast, m'n slaapbank en nog een bureaustoel.

Sonja heeft ook meteen nog maar eens laten blijken zwaar paranoïde te zijn: we mogen absoluut niet weten wat er in huis staat, want aan de voorkant was de luxaflex dicht, aan de achterkant waren de rolgordijnen in de keuken en woonkamer dicht, zelfs het raampje van de schuur was aan de binnenkant afgedekt met zeil!