Een bewogen jaar

De laatste dag van een bewogen jaar. Een jaar van uitersten. Enerzijds de hel van mijn echtscheiding, een jaar waarin ik dakloos werd, in onmenselijke omstandigheden in een caravan moest leven, en zelfs m'n kinderen kwijtraakte. Een jaar van veel pijn en verdriet. Maar anderzijds ook een jaar met geweldige ervaringen, boven alles natuurlijk de hulp, steun en vriendschap die ik mocht ontvangen van een aantal ronduit fantastische mensen.

Vandaag ging er trouwens inderdaad weer eens iets niet goed: de afvoer van m'n toilet werkt niet goed. D'r zal wel ergens een blok ijs in de weg zitten of zo, voorlopig dus maar weer naar het toiletgebouw tot de dooi invalt. Alleen blijft het nog zeker tot midden volgende week vriezen...

Ik ben stiekem toch benieuwd van hoeveel mensen ik vannacht (of morgen) een SMS-je ga krijgen om me gelukkig nieuwjaar te wensen. Als het gaat zoals met de kerstkaarten zal het niet veel zijn: de oogst op dat vlak bestond dit jaar uit zeggen en schrijven TWEE kaartjes, een digitale van Helma en een gewone van Rob en aanhang.

Die mobiele netwerken zijn steevast overbelast met Oud & Nieuw dus had ik me voorgenomen om de drukte voor te zijn en 's middags alvast een aantal mensen per SMS een gelukkig 2009 te wensen. Dat is helaas niet gelukt. Ik heb een aantal pogingen gedaan maar in plaats van de tekst "Bericht verzonden" kreeg ik steevast de opmerking "Controleer netwerk" (of iets van die strekking). Dat kon eigenlijk alleen maar betekenen dat m'n beltegoed op was. Dat kan bij Simyo alleen online opgewaardeerd worden, maar bij gebrek aan een Internetverbinding zat dat er dus even niet in. Sorry dus aan iedereen die een berichtje verwacht had, ik heb het geprobeerd.

Zo tegen 23:45, direct na de oudejaarsconference van Youp van 't Hek, ben ik in m'n auto gestapt en naar Lommel gereden, om te zien of er in het centrum misschien nog wat te beleven viel.

Nog meer vorstschade

Ik was zowaar op tijd met m'n Oudejaarsloten: vanochtend hoorde ik op de radio dat ze allemaal uitverkocht waren. Ik ben overigens niet hebzuchtig hoor, ik hoef niet èn de hoofdprijs van € 25 miljoen èn de Jackpot van € 25 miljoen, met een van die twee neem ik ook wel genoegen. :-)

Daar kan ik dan mooi de volgende reparatie van betalen. Toen ik 's avonds thuiskwam en m'n tuinhuisje inliep hoorde ik... het ruisende geluid van water dat door de leidingen stroomde. Nee, ook dat is niet goed. In het hok zelf was verder niks te zien van schade, die bleek deze keer achter m'n tuinhuisje te zitten, in het gat in de grond waar de hoofdkraan van de waterleiding zit. Dus heb ik de hoofdkraan nog maar weer een keer dichtgedraaid.

Typisch. Hang je een vorstbeschermer in je tuinhuisje om de vorst buiten te houden, verplaatst de ellende zich gewoon naar buiten... Benieuwd wat er morgen weer fout gaat.

Creatief met wasgoed

Kennelijk was ik niet de enige die een loodgieter nodig had, want het duurde behoorlijk lang voordat ik er eentje te pakken kreeg. Probleem uitgelegd, vanmiddag zou er iemand langskomen.

Ik had een stapeltje liggen van wat ik "klein wasgoed" noem: sokken, ondergoed, dat soort klein spul. Dat moest nodig gewassen, en eigenlijk heb ik daarvoor die kleine camping-wasmachine waar ik het al eens over gehad heb. Maar ja, die moet je wel kunnen vullen met warm water, en dat zat er dus even niet in. Dan maar even creatief doen.

De hele handel in een emmer met deksel, fles wasmiddel erbij, en vervolgens richting de wasserette op de camping. Ook alleen maar in de richting van, overigens. Ten eerste is € 5,00 voor zo'n stapeltje was belachelijk duur, ten tweede heeft het management in al haar wijsheid besloten de wasserette te sluiten. Vandaar dus alleen maar in de richting van de wasserette, en op het laatste moment rechtsaf naar de ingang van het ernaast gelegen toiletgebouw. Daar hebben ze namelijk niet alleen toiletten en douches maar ook wasgelegenheden (spiegel, wasbak, warm en koud water).

De rest laat zich raden: warm water in de bak, wasgoed erin, een slok wasmiddel erbij, en dan maar aan de handwas. Klein probleempje: de stoppen van die wasbakken zijn verdwenen. En wat gebeurt er als je water in een wasbak laat lopen als er geen stop in de afvoer zit? Inderdaad.

Gelukkig werkt een opgefrommelde sok ook prima als afvoerstop, je moet alleen even uitkijken dat je 'm niet per ongeluk weer eruit trekt. Wie zij er dat ik niet creatief ben?

Vervolgens in de volgende spoelbak alles nog even uitgespoeld en daarna de hele handel terug in de emmer. Deksel erop en terug naar de caravan. Althans, na eerst nog een tweede rondje creatieve oplossing. Met al dat water is het natuurlijk wel handig als je je handen even af kunt drogen, maar de benodigde handdoek had ik niet meegenomen. Geen nood, in een toiletgebouw bevinden zich doorgaans toiletten, en in die toiletten bevindt zich doorgaans toiletpapier. Als het goed genoeg is om je kont ermee af te vegen is het ook goed genoeg om je handen mee af te drogen.

M'n wasgoed zal ongetwijfeld niet zo schoon zijn als na een rondje in een echte wasmachine, maar het was allicht schoner dan vantevoren. Alleen het drogen is nog wat problematisch, het beste wat ik kon doen was zowel m'n wasrek als m'n elektrische kachel in m'n tuinhuisje zetten, daar de was ophangen, en dan maar hopen.

Waarna de was weer afgehaald kon worden, want de loodgieter kwam opdagen. Aardige vent, zoveel hart voor z'n werk dat hij zelfs op z'n vrije dag was gaan werken omdat het bedrijf het werk anders niet aankon. Dat was het goede nieuws.

Het slechte nieuws was dat het lek niet gedicht kon worden. Dat zat namelijk bovenin m'n geyser, maar zowel boven als onder die waterleiding zitten metalen roosters om zoveel mogelijk hitte te genereren om daarmee het water zo snel mogelijk zo heet mogelijk te krijgen. Oftewel, daar kun je niet bij. En dus zat er niks anders op dan eerst zowel de gastoevoer naar de geyser als de watertoevoer naar de geyser los te koppelen en vervolgens de hele geyser van de muur te halen (en uiteraard die twee leidingen even af te doppen).

Daarmee heb ik dus geen geyser meer, want dat valt niet te repareren, en tussen Kerst en Oud & Nieuw schijnen de leveranciers van die dingen ook niet te werken, dus met een beetje mazzel krijg ik volgende maand van die loodgieter een offerte voor een nieuwe geyser. Dat gaat dus weer geld kosten. Die reparatie natuurlijk ook, maar tegen de verwachting in krijg ik daarvoor nog een rekening opgestuurd. Ik had eigenlijk verwacht dat er ter plekke afgerekend moest worden.

Daarna ben ik toch maar even alsnog op sjouw gegaan richting Nederland. Post ophalen, bij de Praxis een paar vorstbeschermers halen en dan nog even de stad in. op hoop van zegen heb ik zelfs twee loten gekocht voor de Oudejaarsloterij. Nu maar hopen dat het meer oplevert dan gekost heeft. Ze waren duur genoeg...

Gesprongen leiding

Vandaag ben ik vrijwel de hele dag bezig geweest om m'n verhaal voor het hoger beroep af te maken. Niks aan de hand verder, tot ik 's middags naar de WC ging en al van buiten het geluid van stromend water in m'n tuinhuisje hoorde. Niet goed!

Er bleek een leiding gesprongen te zijn door de vorst, gezien de hoeveelheid water gelukkig nog niet zo lang vantevoren (hooguit vijf minuten of zo). Na lang zoeken bleek het lek helemaal bovenin m'n geyser te zitten. Nou heb ik daar geen verstand van en heb ik ook geen gereedschap, dus kon ik op zoek naar een loodgieter. Eerst Fransie maar even gebeld maar die is 2 januari pas terug op de camping, dus heb ik bij de receptie maar eens geïnformeerd of die een loodgieter voor me hadden.

Dat hadden ze, drie stuks met telefoonnummer, maar die werken op zondag niet dus zal dat tot morgen moeten wachten. Daar gaat m'n baas niet blij mee zijn, want dat betekent dat ik morgen niet kan gaan werken. En tot de loodgieter geweest is ook geen water, want de enige manier om die stroom water te stoppen was door de hoofdkraan dicht te draaien. Oh jippie, mag ik met een emmertje naar het toiletgebouw om daar water te halen.

Al kun je natuurlijk stellen dat zoiets primitiefs pas echt kamperen is. Nou, doe mij dan toch maar een vijfsterrenhotel.

Eigen schuld allemaal. Voor de Kerst had ik al gehoord dat het zou gaan vriezen, en ik had me nog voorgenomen om voor de zekerheid bij de bouwmarkt een vorstbeschermer te halen (een klein elektrisch kacheltje van 400 Watt dat niet echt verwarmt maar tenminste wel de temperatuur boven nul houdt). Maar dat was er niet meer van gekomen, en dus gaat het nu echt geld kosten.

Dat wordt de komende dagen dus even pendelen met m'n elektrische kachel: 's nachts in de slaapkamer om niet dood te vriezen, en overdag in m'n tuinhuisje om de vorst buiten te houden.

Aan het eind van de middag nog even naar Lommel, naar een plek met een onbeveiligd draadloos netwerk, om het verhaal voor het hoger beroep door te mailen, nog even m'n weblog bijgewerkt, en dan als de sodeju terug want het is stervenskoud in de auto.

IJsbloemen aan de verkeerde kant

De weergoden hebben woord gehouden, het is de afgelopen dagen inderdaad een stuk kouder geworden. Zo koud zelfs dat vanochtend de eerste sporen van ijsbloemen al op de ramen van m'n caravan zaten. Zorgwekkend, want die horen aan de buitenkant op het raam te zitten, maar deze zaten aan de binnenkant...

Dat blijft een ellende. Elke ochtend stroomt het water bijna van m'n ramen af. Elke ruimte is voorzien van een Bison Vochtvreter, maar het vochtprobleem blijft. De kou heeft intussen al een slachtoffer gemaakt: m'n PDA is niet bestand gebleken tegen de extreem lage temperaturen in m'n caravan. Eén keer raden wie hiervoor een schadeclaim tegemoet mag zien.

Vanmiddag ben ik weer richting Eindhoven gegaan. Eerst even gekeken of Sonja thuis was, en vervolgens Rob gebeld om te vragen of hij even mee wilde rijden om m'n post en nog wat spullen op te halen. Sonja bleek zich weer eens niet aan gemaakte afspraken te hebben gehouden, ze heeft de afgelopen weken m'n post niet doorgestuurd, en Rob vind het terecht ook niet z'n taak om telkens achter Sonja aan te bellen. Helaas, Rob had geen tijd dus heb ik m'n post niet.

Vervolgens heb ik Angelique nog een keer een SMS gestuurd om nog eens te vragen waar en hoe laat ik haar tref, maar daar kwam geen antwoord op. Aangezien het nog redelijk vroeg in de middag was ben ik dan maar een tijdje door de binnenstad gaan slenteren, maar ook daar werd het steeds kouder en uiteindelijk gingen ook de winkels dicht. Daarop ben ik maar teruggewandeld naar m'n auto en heb ik een keer of vier geprobeerd Angelique te bellen.

Die nam niet op, de enige die na vier of vijf keer overgaan wel opnam was de voicemail. Intussen was het tegen zessen en ben ik, hopende dat Angelique zich zou melden, nog een keer de binnenstad ingewandeld, deze keer met de kroeg als bestemming. Onderweg nog een keer gebeld, maar toen bleek dat Angelique haar telefoon uitgezet had. Ze moet die SMS dan toch gezien hebben, en gezien hebben dat ik een aantal keer gebeld heb.

Nog even in de kroeg gekeken of ze misschien binnen zat, maar daar zat ze ook niet. Dan maar weer terug naar m'n auto, onderweg nog even Angelique's voicemail ingesproken, en dan terug naar Lommel. Niks gezellig avondje uit, niks lekker eten bij The Trafalgar. Wel een hoop kostbare vrije tijd verspild.

Op de terugweg heb ik 'r ook nog even een SMS gestuurd (ergens rond 19:30) en daar kwam zowaar meteen een reactie op. Ze zat in het ziekenhuis, wilde daarna eigenlijk nog wel even op stap, en zou me zometeen weer SMS-en. Om tijd te besparen ben ik toen maar omgekeerd (op een kilometer voor de Belgische grens) en terug richting Eindhoven gereden. Eerst nog even gauw een SMS met de vraag welk ziekenhuis, dan zou ik daar alvast naar toe rijden, maar daar kwam geen antwoord op.

In Eindhoven heb ik tot 21:00 staan wachten, maar toen had ik nog niks gehoord en ben ik (na nog een laatste SMS) maar richting Lommel gegaan. Angelique heeft zich niet meer gemeld...

Nog meer typwerk

Vanochtend na m'n ontbijt ben ik eerst maar eens gewapend met laptop naar Lommel gereden, op zoek naar een onbeveiligd draadloos netwerk. Ik had zo'n vermoeden dat dat ontbrekende document waar ik het gisteren over had wel eens in m'n e-mail zou kunnen zitten, maar dat is webmail en dus kan ik dat alleen maar controleren als ik online ben. Helaas, document niet gevonden dus moet ik het toch ergens op papier in m'n caravan hebben liggen.

En jawel hoor, teruggekomen viel m'n oog op een plastic tas waarvan ik eigenlijk niet meer wist wat er in zat. Daar zat dus nog wat post in, inclusief dat ene document. Nog meer werk. Maar goed, alles om m'n kids terug te krijgen, dus ik typ maar weer verder.

Kerstdiner tweede Kerstdag: bijna hetzelfde als gisteren, alleen andere pasta want de tagliatella is op. Alleen van de gehaktballetjes in tomatensaus was er genoeg voor twee dagen. Met wat beleid had ik er zelfs drie dagen van kunnen eten.

Vandaag is het vrijdag, en Veronica blijkt niet al te veel aan Kerstmis te doen dus was hun programmering eigenlijk hetzelfde als andere vrijdagen. Mooi! De hele avond lekker onderuit op de bank voor de TV. Achtereenvolgens The Simpsons, Wegmisbruikers, Top Gear, en Fobiac. Nou is Wegmisbruikers niet zo bijster geweldig (na een tijdje lijkt het toch allemaal op elkaar) en de Top Gear Polar Special had ik ook al twee keer eerder gezien, maar ach, Top Gear blijft leuk. Kortom, op de bank onder een deken, kacheltje erbij, pilsje en een bak chips erbij, en voor de rest lekker niksdoen. Ook een getergde taxichauffeur in echtscheiding heeft recht op een avondje ontspanning.

Uh-oh!

M'n eerste vrije dag in meer dan een week, en dus heb ik mezelf gepermitteerd om uit te slapen. Dat is ook wel min of meer gelukt, zij het dan met een onderbreking midden in de nacht.

Rond 04:30 werd ik wakker door geluid van buiten, iets van een luid, laag, grommend geluid, een beetje als het geluid van een zware vrachtwagenmotor maar dan harder. Nou komen er geen zware vrachtwagens op de camping, en al helemaal niet midden in de nacht, dus dat kon het niet zijn. De buurman van twee caravans verder dan, die naar z'n werk ging? Nee, ook niet, daarvoor was het te vroeg en bovendien rijdt die in een bestelauto en die klinkt heel anders.

Uh oh. Het begon me opeens te dagen dat ik dat specifieke geluid al vaker gehoord had. Meer dan eens zelfs. Waarop het ook begon te dagen dat er eigenlijk maar één iets is dat dit specifieke geluid produceert. Toch maar even uit bed gekomen en door het raam gekeken. En jawel hoor, m'n vermoeden werd bewaarheid, daar stond er eentje. Een vrachtwagen. Knalrood. Blauwe zwaailichten aan.

Brandweer.

Midden in de nacht een brandweerauto met z'n zwaailichten aan, dat kan nooit goed zijn. Dat was het dan ook niet. Twee staanplaatsen verder (niet richting de buurman met z'n bestelbus maar de andere kant op) staat een houten chalet. En die stond dus in lichterlaaie. Maar ja, chalets en caravans worden als regel gebouwd met als functie "Vier wanden en een dak" en meer niet, dus als dat eenmaal brandt valt er niks meer aan te redden, het enige wat je dan als brandweer nog kunt doen is blussen en zorgen dat het vuur niet overslaat.

Het was koud, het was Kerstnacht, en dan is de associatie met de warmte van een vuur natuurlijk heel sfeervol, maar ik betwijfel of de eigenaar het op deze manier in gedachten had...

Later vandaag realiseerde ik me dat we aan een potentiële ramp ontsnapt zijn. De camping ligt namelijk in de bossen. Dankzij het herfstweer was alles op z'n minst flink vochtig, wat een hoop ellende voorkomen heeft. Je moet er toch niet aan denken dat zo'n brand midden in de nacht uitbreekt als het al een maand lang hoog zomer en alles kurkdroog is. Dan krijg je op het nieuws van die berichten die we zo'n beetje elk jaar wel een keer uit landen als Spanje en Portugal krijgen, over branden waarbij door de droogte hele campings in de as gelegd zijn.

M'n dag heb ik verder nuttig besteed, ik ben zo'n beetje de hele dag bezig geweest met het schrijven van een stuk voor het hoger beroep. Alleen moet ik ook nog een reactie schrijven op een ander stuk, maar dat krijg ik niet teruggevonden.

M'n Kerstdiner voor eerste Kerstdag: niet de eerder genoemde hachee, want als ik vrij ben kook ik liever zelf, maar tagliatella met gehaktballetjes in tomatensaus en Italiaanse kruiden.

Australia

Zoals Johan Cruijff het ooit zei: "elk nadeel heb z'n voordeel". Zo ook bij mij. Voor mij dit jaar natuurlijk ten eerste Kerst zonder m'n kinderen, en bij gebrek aan uitnodigingen ook nog eens een eenzame Kerst. Het voordeel? Vier dagen vrij en daarmee eindelijk tijd om nog een collectie leugens van Sonja boven water te halen voor het hoger beroep. Met hopelijk zaterdagmiddag/-avond een onderbreking voor Angelique natuurlijk.

De rit vanaf het AZC duurde uiteindelijk bijna drie uur. Ten eerste was bij het ophalen één van m'n passagiers (een dame uit Somalië) nog niet op komen dagen, of zoals een medewerkster het uitdrukte: "die heeft een Somalisch tempo". Ten tweede maakt zo'n busje een teringherrie, dat doen ze zowiezo maar boven de 100 km/uur al helemaal dus continu 120 rijden is niet echt klantvriendelijk.

Na het afleveren was het tijd om te gaan eten en heb ik maar eens het centrum van Ter Apel opgezocht om m'n boterhammetjes op te eten, en daarna was het alweer tijd voor de terugrit. Nog een paar uurtjes werken, en toen zat de dienst er weer op. Ik had nog even gehoopt dat klanten vanwege Kerstavond wel wat royaler zouden zijn met hun fooien, maar helaas. Nul komma nul fooi.

Terug naar Lommel dan maar, op naar m'n kerstdiner. Geen luxe diner in een driesterrenrestaurant, ook geen romantisch Candlelight Dinner met charmant vrouwelijk gezelschap, maar hachee met rode kool, stukjes appel en aardappelpuree. Niet zelf gemaakt, maar gewoon een kant-en-klaarmaaltijd van € 2,99 bij de Lidl. Zes minuten in de magnetron, als de bel gaat is het etenstijd.

Maar dat ging dus niet door. Ik had namelijk helemaal geen zin om in m'n uppie de hele avond in m'n caravan te zitten, dus heb ik m'n auto net buiten het centrum geparkeerd en ben ik de binnenstad ingewandeld om te zien of daar nog wat te beleven viel. Dat zag er zowaar gezellig uit, althans de fakkeloptocht. Geen idee waar al die mensen vandaan kwamen en waar ze heen gingen, maar het zag er wel mooi uit. De stroom mensen met fakkels bleef echter maar doorgaan, dus of ze hebben rondjes gelopen of er liepen echt een paar duizend mensen mee.

Voor de rest viel er eigenlijk niks te beleven, zelfs m'n stamkroeg was dicht. Maar niet getreurd, m'n wandeling bracht me ook langs de Pathé bioscoop, en daar heb ik eerst even gekeken wat voor films er zoal draaiden. Verschillende films zowaar, waaronder om 20:30 uur "Australia". Een blik op m'n horloge leerde me dat het intussen 20:15 uur was. Ach ja, alleen in m'n caravan is ook niet alles, binnen was het warm en droog, en die film duurt een dikke 2,5 uur, dus tien minuten later zat ik in de bioscoop. En ik was duidelijk niet de enige die op Kerstavond kennelijk niks te doen had.

De film voldeed aan de verwachtingen die ik er van had naar aanleiding van kritieken. Schitterende beelden en wel een verhaallijn maar niet al te complex. In feite is het een liefdesverhaal tegen de achtergrond van een oorlog, en in dat opzicht dus vergelijkbaar met films als "Gone With The Wind" en "Casablanca". Alleen zijn die twee klassiekers geworden, ik betwijfel of "Australia" dat ook zal worden.

Desalniettemin toch een goeie film, die drie uurtjes bioscoop zijn werkelijk voorbijgevlogen.

Terug in Lommel heb ik uiteraard niet eerst nog m'n kerstdiner in de magnetron gemikt, Kerstdiner 2008 is op de terugweg in de auto genuttigd en bestond dit jaar uit niet meer dan een suikerwafel. Eentje uit een pak van 10, à € 0,99 per pak bij de Lidl...

Ter Apel? Waar ligt dat nou weer?

Al die korte ritjes zijn lekker afwisselend, want je komt overal en je komt de meest uiteenlopende mensen tegen. Maar toch gaat er niks boven lange ritten, zoals die van vorige week naar Zevenaar. Heen met passagier(s), en terug heerlijk rustig en relaxed terug richting Eindhoven. Radio aan, geen gezeur aan je hoofd, zalig gewoon. Dus was ik dolblij toen vanochtend na m'n eerste rit de volgende binnen kwam: weer een rit van het asielzoekerscentrum op de Oirschotsedijk naar Zevenaar.

Die ritten voor het AZC hebben trouwens nog een voordeel: als je je daar aan de balie meldt om een passagier op te halen vragen ze steevast of je voor vertrek eerst nog een kop koffie lust. AZC is tot nog toe de enige klant die koffie aanbiedt. Dat zouden er meer moeten doen.

Op naar Zevenaar dus, al duurde het vandaag geen vijf maar zes kwartier vanwege de mist. Vervolgens een plekje opgezocht in het centrum van Zevenaar (helaas weer eentje zonder onbeveiligd draadloos netwerk) en een poging gedaan m'n advocaat te bereiken om te informeren of hij m'n e-mails van afgelopen zondag ontvangen had. Dat had even wat voeten in de aarde, want mr. Martens bleek zelf deze week vakantie te hebben, z'n secretaresse ook, maar de plaatsvervangend secretaresse was er wel. Maar die kon geen uitsluitsel geven, dus kwam ik weer terecht bij de receptie, en die wisten te vertellen dat m'n e-mailtjes inderdaad aangekomen waren.

In zeker opzicht ben ik een luxedier, want mr. Martens heeft de assistentie ingeroepen van een van de andere juristen op dat kantoor, en dus heb ik nu eigenlijk twee advocaten. Die tweede belde op terwijl ik onderweg was naar Eindhoven. Ik had namelijk verzocht om contact op te nemen met mr. Van Galen (Sonja's advocate) over Kerstmis. Het voorstel daarbij was dat we de Kerstdagen gezamenlijk door zouden brengen. Goed voor de kids, en wellicht ook voor mij en SOnja. Mr. Van Galen was er echter ook niet, haar kantoorgenoot wel maar die vond het geen goed idee. Desalniettemin is er toch vanmidddag toch maar een fax die kant opgegaan, en nu maar afwachten. Sonja zal waarschijnlijk wel weer tegenwerken, maar dan heb ik in elk geval wel weer m'n goeie wil getoond en zij niet. Pluspuntje voor bij de rechtszaken.

Vanmiddag kwam een telefoontje van de centrale. Of ik morgen misschien al om 08:00 wilde beginnen in plaats van om 09:30, en dan met een busje naar Ter Apel wilde rijden. Op dat moment had ik nog geen idee waar Ter Apel ergens ligt, maar het klonk als "ver weg", en dus ga ik morgen die kant op. Bij het einde van m'n dienst toch maar even geïnformeerd naar het hoe en wat. Om te beginnen was 08:00 al veranderd in 09:00, de rit zelf is er alweer eentje voor het AZC, en Ter Apel blijkt in Groningen te liggen, ruim 200 km en 2,5 uur enkele reis.

Dan nog wat uit de categorie "slecht nieuws". Volgens het KNMI zouden we na de Kerst wel eens op natuurijs kunnen gaan schaatsen. Da's slecht nieuws, want voordat je op natuurijs kunt schaatsen moet het... jawel... u raadt het al... eerst stevig vriezen. En dat gaat het dus ook doen, met overdag temperaturen van rond het vriespunt en 's nachts "lichte tot matige vorst". Dat wordt dus weer kou lijden.

De fooien stromen binnen

Vanochtend ben ik niet om 08:00 begonnen maar om 09:30. Kennelijk was het gruwelijk druk vanochtend, want m'n eerste twee klanten hadden behoorlijk wat haast. Vervelend voor de klant, minder vervelend voor mij. Want een klant die haast heeft, heeft ook geen tijd om op z'n wisselgeld te wachten, en dat is dus weer goed voor de fooienpot. Mag je normaliter al dolblij als je op een dag € 5 aan fooien binnenhaalt, vandaag zat ik daar na m'n eerste twee ritten al overheen, om uiteindelijk te eindigen met een persoonlijke recordopbrengst van € 10,50. Zulke dagen wil ik wel vaker...

Een goeie dag voor de fooienpot

Drukke dag vandaag, want PSV moest voetballen vanmiddag en dan was het in Eindhoven ook nog eens koopzondag. Veel kilometers dus, enige stress omdat het PSV-stadion midden in het centrum ligt en er dus weer een stel wegen afgesloten waren, maar het was wel een goeie dag voor de fooienpot.

Na werktijd weer dezelfde oefening als gisteren: auto langs de kant en e-mailen maar. Al die post van m'n advocaat moest nog beantwoord worden, dus dat heb ik nog maar even gedaan. Alhoewel, "even"... dat kostte toch aardig wat tijd.

Een dag als alle andere

M'n eerste zaterdagdienst, en die was eigenlijk als alle andere dagdiensten. Op de terugweg naar huis heb ik m'n auto maar weer even aan de kant gezet voor een rondje Internet, m'n advocaat had maar liefst drie mails met in totaal vijf documenten gestuurd. Even gauw lezen en dan door naar huis, antwoorden doe ik morgen wel.

Groeten uit Zevenaar

Meestal brengt m'n werk me niet verder dan de regio Eindhoven, maar soms moeten er ook echt kilometers gemaakt worden. Zoals vandaag: een rit vanaf het asielzoekerscentrum in Eindhoven helemaal naar Zevenaar. Toch een slordige 100 km heen, en uiteraard ook weer een slordige 100 km terug. Ideaal, da's lekker rustig en de tijd vliegt voorbij, voor je het weet ben je al weer afgewerkt.

Ik had eigenlijk de hoop al opgegeven, maar Angelique meldde zich zowaar per SMS. Helaas, ze kon niet mee want ze had geen vervoer en geen geld. Daarop heb ik een berichtje teruggestuurd met de mededeling dat vervoer geen punt was omdat ze met een taxichauffeur op stap zou gaan, en geld geen probleem zou zijn omdat ik haar uitgenodigd heb en dus de rekening zou betalen. Waarop Angelique weer reageerde met de opmerking dat ze geen oppas had, maar wel voorstelde om volgende week zaterdag te gaan. Nu maar hopen dat ze ook dat weer niet afzegt.

Je hebt van die dagen...

Uit de categorie "dagen waarop eigenlijk niks belangrijks gebeurt"... Behalve dan een rit naar Someren waardoor ik een uur later dan gepland afgewerkt was.

Leve de Wegenwacht!

Volgens m'n baas een vrije dag, maar desalniettemin geen rust. Rond 10:00 stond ik bij Rob aan de deur, en Sonja bleek zowaar woord gehouden te hebben. De uitzondering bevestigt de regel, zullen we maar zeggen. Na twee maanden was het natuurlijk een zeer forse stapel post, inclusief de onvermijdelijke betalingsherinneringen. Zo wil de Gemeente Eindhoven graag alsnog dat ik gemeentelijke belastingen betaal. Die heb ik terug laten boeken aangezien die belastingen gekoppeld zijn aan mijn woning. Ik mag niet in die woning wonen dus moet Sonja het maar betalen. Ik kan het allemaal wel voorschieten, maar Sonja kennende is het nog maar zeer de vraag of ik m'n geld dan ooit terug zal zien.

Gezellig een paar uurtjes bij zitten kletsen met Rob onder het genot van drie bakken koffie (ik ben zo langzaamaan echt de enige in dit land die nog geen Senseo heeft!), om daarna m'n auto te parkeren op m'n vaste stek langs de Karel de Grotelaan. Inderdaad, vanwege een onbeveiligd draadloos netwerk.

E-mail bijgewerkt en zitten chatten met Helma. Tijdens de chat belde mr. Martens, m'n advocaat. Die had ik m'n "inhoudelijke reactie" gestuurd op de pleitnota van mr. Van Galen (da's dat document van 10 pagina's) en dat was kennelijk zo'n goed stuk dat het vrijwel ongewijzigd gebruikt kan worden voor het hoger beroep. Maar ja, tien pagina's overtypen is nogal een klus, dus wilde hij graag de digitale versie hebben. Geen probleem, u vraagt, wij mailen. :)

Dat Helma online was kwam mooi uit, want die heeft nog een doos met m'n winterkleren (en nog wat anders spul) bij haar in de berging staan. Geen probleem, kom maar halen. Ik zou rond 17:00 daar zijn, ik moest eerst nog even langs de postbus en even de stad in.

Euh, dat is een "planning". En wat gebeurt er ook alweer als ik een "planning" maak? Juist, dan wordt-ie overhoop gegooid. Deze keer was het m'n eigen schuld. Om de accu van m'n laptop te ontzien (en te voorkomen dat-ie leeg zou zijn tegen dat die laptop eens een keer opgestart is) had ik 'm aan de autoadapter gehangen. Dan trekt-ie dus z'n stroom van de accu van de auto. Daar heeft-ie alleen iets te lang aan gehangen. Toen ik weg wilde rijden wilde m'n auto niet starten. Accu leeg...

Gelukkig ben ik lid van de Wegenwacht, die dus maar gebeld. Ze zouden proberen binnen een uur ter plaatse te zijn. Het duurde ook inderdaad precies een uur, even startkabels aan de accu, auto starten, en het probleem was verholpen. Post en de binnenstad heb ik niet meer gehaald, het was nu direct richting Helma. En zowaar om de afgesproken tijd daar.

Politie: waakzaam en dienstbaar, maar niet heus

Eind november ontving ik een brief van de heer Verhoeven, Politieregio Brabant Zuid-Oost, Bureau Gestel/Stratum, waarin hij verzocht contact met hem op te nemen inzake m'n tweede klacht over het optreden van de politie. Vanochtend ben ik er eindelijk aan toegekomen om te bellen, maar dat leverde alleen maar telefoonkosten op. Tot twee keer toe gebeld, in de wachtrij terecht gekomen, waarna de verbinding verbroken werd.

Vervolgens werd ik zelf gebeld door Ageeth Bikker van Combinatie Jeugdzorg voor het maken van een nieuwe afspraak. Sonja houdt nog steeds vol dat ze voorlopig rust wil, wat natuurlijk gewoon betekent dat ze niet wil dat ik me met de kids bemoei.

Vanmiddag onderweg heb ik maar weer eens de stoute schoenen aangetrokken. Want wie kwam mij in haar taxibusje tegemoet? Niemand minder dan Angelique! Die heb ik meteen maar even een SMS gestuurd en gevraagd of ze vrijdagavond mee naar The Trafalgar Pub gaat. Alleen is het bij Angelique altijd maar afwachten of ze reageert.

Vanavond ben ik naar de Kneppelhoutstraat gereden (zijstraat van de Brederolaan, waar m'n woning staat) en de politie tot twee keer toe verzocht om assistentie te verlenen bij het ophalen van m'n post en diverse eigendommen. Een maand of vijf geleden kwamen ze ook opdraven toen Sonja spullen uit huis wilde halen, dus zou dat nu ook moeten kunnen. De politie weigert echter alle medewerking. De eerste keer kreeg ik zelfs te horen dat de dienstdoende leidinggevende geen surveillancewagen wilde sturen, waaruit maar weer eens blijkt dat de Eindhovense politie niet werkt volgens regels en procedures, maar geregeerd wordt door willekeur en discriminatie.

Daarop heb ik Rob maar gebeld en gevraagd of die wilde helpen. Dat kon, hij heeft vervolgens Sonja gebeld, die zal morgenochtend bij hem mijn post en winterjas afleveren waarna ik de hele handel op kan halen. Ik ben benieuwd of ze het ook inderdaad doet, haar kennende doet ze het niet en verschuilt zich naderhand achter het smoesje van "geen tijd voor gehad" of "Vergeten".

Toch woonruimte?

Vandaag was weer zo'n dag uit de categorie "was ik maar in bed gebleven". Net als gisteren was ik weer ruim voor de wekker wakker, die vandaag ook nog eens een kwartier later stond dankzij het voorbereidend werk van gisteravond. De rit naar Nuenen was weer standaard, dus inclusief m'n "stille woede-uitbarstingen" die overigens allesbehalve stil zijn.

En toen moest er gewerkt worden, wat ook allemaal niet opschoot. Maar liefst drie klanten op een ochtend die allemaal een klantenpas hebben (waarmee ze 10 dan wel 15% korting krijgen) en die volgens de Data Terminal allemaal vervallen waren. Dat waren ze niet, dus moest de korting telkens handmatig worden uitgerekend. Eén van die klanten had ik zelfs bijna de taxi uitgezet, zo'n ongelooflijk kreng was het. Bij het ophalen begon het al. Zij kwam aanlopen, ik stond bij m'n taxi om het portier voor haar te openen, roept ze op bitsige toon: "U mag wel even helpen hoor!". Mevrouw wilde even aan de arm ondersteund worden. Nou wil ik dat best wel doen, maar ik kan toch ook niet ruiken dat ze die hulp nodig heeft? Vervolgens begon ze te zeiken over de route (volgens haar zou ik omrijden), en toen bij het afrekenen d'r kortingspas niet geaccepteerd werd begon ze daar ook nog eens over te kankeren. Ik had toch al een klote-ochtend, dus ging het contant afrekenen ook niet helemaal soepel, waarop ik naar m'n hoofd gesmeten kreeg: "Je zult wel teveel gezopen hebben". Het is dat ze al thuis voor de deur stond, anders had ze de rest van de weg kunnen lopen.

In de post zat een brief van Connexxion met daarin een nieuw contract per 1 januari 2009, zelfde constructie als voorheen. Mooi niet dus, ten eerste wil ik gewoon dat m'n oorspronkelijke contract verlengd wordt en vervolgens beëindigd per de ingangsdatum van m'n arbeidsovereenkomst met m'n huidige baas. Ten tweede zou ik dan weer oproepkracht worden en deeltijd werken, en er dus financieel op achteruit gaan.

Toch nog één positieve ontwikkeling. Vorige week heb ik in de kantine een advertentie opgehangen voor woonruimte in Nuenen of directe omgeving. Vanochtend bleek iemand in een poging tot humor een sticker over m'n naam en telefoonnummer geplakt te hebben. Daar had ik het even over met drie van m'n vrouwelijke collega's (die toevallig op hetzelfde moment als ik lunchpauze hadden), een daarvan bleek een broer te hebben die nog wel eens kamers verhuurt. Die heeft ze gebeld en verteld dat ik woonruimte zocht, vervolgens heb ik 'm zelf ook nog even gesproken, en meteen maar een afspraak gemaakt om vanavond in Eindhoven te komen kijken.

Zelf was hij er niet, z'n (Poolse) vriendin en de baby wel. Hij heeft de bovenste etage van z'n huis in de aanbieding. Eén kamer van zo'n 10 vierkante meter, plus buiten die kamer een douche met toilet, aanrecht, gasfornuis, koelkast en diepvries. Dan ook nog (voor gezamenlijk gebruik) een wasmachine en droger. Op dezelfde verdieping nog een kamer, maar die is hij nog aan het verbouwen. Dit alles dan voor € 500 per maand, inclusief gas, water, elektra en Internet. Op zich niet onaardig, maar naar mijn idee wel redelijk prijzig. Eerst maar eens op Internet kijken wat er verder te krijgen is, zodat ik weer even een bijgewerkt beeld krijg van de particuliere markt.

Vervolgens in Lommel maar weer bij McDonald's gaan eten vanwege de Internettoegang, en door naar m'n caravan. Koud natuurlijk, maar gelukkig stookt m'n petroleumkachel goed. Het aan- en uitzetten moest alleen niet zo stinken. Maar ja, je kunt niet alles hebben, en het stookt het stuk beter, sneller en goedkoper dan een elektrische kachel.

Twee vliegen in één klap

Vandaag m'n inhoudelijke reactie afgemaakt, het is uiteindelijk een stapel van 10 pagina's geworden. Het hele verhaal doormailen ging uiteraard niet, uitprinten en opsturen zou te lang duren, maar gelukkig kon er weer wat gecombineerd worden. Vanavond ben ik naar het verjaardagsfeestje van Sjef geweest, en aangezien ik toch naar 's-Hertogenbosch ging was het maar een kleine omweg via Rosmalen om daar die stapel papier even ten kantore van mr. Martens in de brievenbus te gooien.

Vooral bezig met...

Vandaag ben ik vooral bezig geweest met het schrijven van m'n inhoudelijke reactie op de pleitnota van mr. Van Galen. Dat gaat een lang verhaal worden, want het hangt echt van de leugens en valse beschuldigingen aan elkaar.

De laatste dag

Vanochtend redelijk op tijd opgestaan, ontbeten, en aan de slag gegaan. Eerst een machine was opgezet, en vervolgens m'n rooster maar eens in gaan vullen in m'n agenda. En jawel hoor, één keer raden wie er op 1e en 2e Kerstdag moet werken. Allebei late dienst, van 14:30 tot 23:00 uur. Maar Kerstavond ben ik vrij.

Nieuwjaarsnacht zelf hoef ik ook niet te werken, maar vooraf wel tot 17:00 en 's ochtends weer om 08:00 beginnen. Dat wordt dus geen uitgebreide Oud & Nieuw-viering. Carnaval 2009 is van zondag 22 t/m dinsdag 24 februari en zal niet veel bijdragen aan de fooienpot. Zondag en maandag ben ik vrij, dinsdag heb ik dagdienst. Of ik moet een collega heb die met carnaval moet werken maar liever carnaval zou gaan vieren, en daar dan diensten mee ruilen.

De rest van de dag is ook nuttig besteed. Nog een paar machines was gedraaid (zowel m'n eigen was als die van Frida en Nikki), de laatste afwas weggewerkt, een keer met de stofzuiger door de flat, m'n eigen spullen inpakken en naar m'n auto sjouwen, dan nog even lekker onderuit in bad (want ik weet niet wanneer ik die luxe weer zal hebben) en ter afsluiting het toilet en de badkuip schoongemaakt.

Het was een memorabele week. Een week lang in normale omstandigheden leven in plaats van in de vrieskou heeft me echt goed gedaan. Het bewijst tevens iets wat ik al lang roep: de ellende in m'n leven zou grotendeels opgelost worden met fatsoenlijke huisvesting (lees: een huis of een flat). Ik denk dat ik in elk geval voor de komende wintermaanden toch maar eens op zoek ga naar iets betaalbaars in de particuliere sector.

En mocht iemand nog woonruimte hebben of weten, hetzij zelfstandig hetzij onzelfstandig (etage of zo), laat het vooral weten!

De laatste nacht

Ik weer eens iemand het leven makkelijker gemaakt. Vanmiddag werd ik gebeld door een dame van het UWV over m'n ziekmelding. Die wilde van alles weten wat ik volgens mij al verteld had, zoals wat voor werk ik deed bij Connexxion en voor hoeveel uur per week. Ik heb haar meteen maar even het goede nieuws verteld dat ik sinds 25 november weer hersteld en full-time aan het werk ben. Opgewekt commentaar aan de andere kant: "Nou, dan zijn we snel klaar".

Wat dat werk betreft: vandaag was een slappe dag. Een paar korte ritten, één lange van drie kwartier naar Lage Mierde en vervolgens een uur terug, aangezien de weg terug opeens afgesloten was door de brandweer en vervolgens op de Ring rond Eindhoven een file stond. Na het eten achteraan aansluiten op Zuid, en daar vijf kwartier staan wachten op een klant.

Qua fooien was het weer huilen, de enige fooi kwam van die klant op het station en dat was ook nog maar € 0,80. Hij moest € 18,20 afrekenen maar daar maakte hij € 19,00 van. Die ene Euro extra had dan toch ook wel gekunnen, meneer wilde een bonnetje dus z'n taxirit zelf zal hij wel ergens kunnen declareren.

Na iets meer dan twee weken zit er precies € 24,00 in de fooienpot, volgens een van mijn collega's is dat wel erg weinig. Ik moet nodig m'n rooster eens in gaan vullen in m'n agenda, eens zien of ik met carnaval moet werken. Als er één periode is waar de fooienpot wel bij vaart is het carnaval wel.

Trouwens ook eens kijken of ik met de Kerstdagen moet werken...

Vannacht is m'n laatste nacht alweer in Tilburg, morgen heb ik een vrije dag genomen om hier een beetje op te ruimen en schoon te maken, en dan ga ik weer terug naar Lommel.

Het rooster is binnen

Vanmiddag heb ik m'n vaste rooster onder m'n neus geduwd gekregen. Dat rooster omvat vier weken met een variatie aan diensten (vroeg, laat, nacht, weekend), en na vier weken begint het gewoon weer opnieuw. Ik heb het nog niet uitgebreid bekeken, maar ik heb al wel gezien dat ik afwisselend een weekend wel en geen dienst heb, en dat de zesdaagse werkweek nog altijd bestaat. Laat ik nou toch altijd gedacht hebben dat we die ergens in de jaren 50 van de vorige eeuw afgeschaft hadden...

Werk aan de winkel voor m'n advocaat dus. De omgangsregeling voor Tom en Max (tegen dat die weer hersteld wordt) is namelijk niet te combineren met m'n dienstrooster. Dat betekent dus dat de omgangsregeling aangepast zal moeten worden naar één zaterdag Tom, dan een zaterdag geen omgang, dan een zaterdag Max, en dan weer een zaterdag geen omgang. Wedden dat Sonja niet mee zal willen werken, puur om mij dwars te kunnen zitten?

Flexibiliteit

Dit werk vereist de nodige flexibiliteit: zo heb je de ene rit na de andere, en zo sta je drie kwartier te wachten op het station. En je kunt nog wel houden aan de begintijd van je dienst, maar je werkelijke eindtijd is altijd weer een verrassing.

Vandaag werd die flexibiliteit behoorlijk op de proef gesteld. Na drie kwartier stilstaan op het station was ik gevorderd tot tweede in de rij, bijna weer een contante rit gescoord (en daarmee weer een kansje op een fooi), werd ik weer op pad gestuurd voor een andere rit. Later, aan het begin van de avond, moest ik in Veldhoven een kind ophalen bij de opvang en naar huis brengen, helemaal naar Bergeijk. Probleem daarbij is echter dat de centrale altijd maar aanneemt dat chauffeurs al die instellingen wel bij naam kennen en weten te vinden, en dus geen adres nodig hebben. Gevolg was dat ik bijna een uur bezig ben geweest om m'n passagier te vinden. Niet goed voor m'n humeur.

Van Bergeijk ging het terug naar Eindhoven om in een café iemand op te halen die naar het PSV-stadion wilde. Da's een wandeling van vijf minuten, maar goed, als iemand daar € 7,50 voor over heeft...

Mooi niet dus. Toen ik de klant op kwam halen ging-ie samen met een stel maten met een andere taxi mee. Geen wonder dat kankeren op passagiers zo'n beetje de favoriete hobby van taxichauffeurs is. Dan maar weer door naar standplaats Zuid (Centraal Station Eindhoven, centrumzijde) en achteraansluiten. Dat zag er niet hoopgevend uit: nog drie kwartier tot einde dienst, ruim tien taxi's voor me in de rij, en in die rij zat nauwelijks beweging. Ik wilde net de centrale vragen of ik het voor vandaag voor gezien kon houden toen er weer een rit binnenkwam.

Die verbeterde m'n humeur nog enigszins. Ik had twee tortelduifjes van hooguit een jaar of 18 op de achterbank. Op de bestemming aangekomen stapte de mannelijke helft uit om binnen geld te gaan halen, de jongedame bleef nog even zitten. Toen d'r vriendje terugkwam stapte ik uit om het portier voor de jongedame open te maken (hé, er zijn nog wel taxichauffeurs die dat doen!) en op hetzelfde moment riep hij naar haar: "Hé, stap jij niet uit?". Waarop zij antwoordde: "Jawel, maar hij maak het portier voor me open, de schat!".

Da's toch leuk. Leuker dan de fooi, een spectaculaire tien cent. Met fooien was het zowiezo droevig gesteld vandaag: alles bij elkaar € 1,10 en daar heb ik drie ritten voor nodig gehad...

Daarmee was het bijna 23:00 uur geworden en vond ik het wel genoeg geweest. Maar toen kwam de centrale weer: of ik nog één korte rit wilde rijden, want er moest iemand van de NS van station Eindhoven naar station Geldrop. Nou, vooruit dan maar. Die rit eindigde overigens niet bij station Geldrop maar bij een overweg. Stront aan de knikker: stilstaande trein, politie erbij, brandweer erbij, ambulance erbij.

Maar toen was het echt genoeg geweest. Toen ik me via de DATA afmeldde was het 00:10 uur. Nou ja, dan heb ik m'n goeie wil weer getoond en kan ik later ook eens een keer wat eerder ophouden als het niet druk is.

M'n reputatie is gevestigd

Vanochtend werd ik weer gebeld door Ageeth Bikker van Combinatie Jeugdzorg. Ze heeft vorige week met Sonja overlegd, die wil "ooit wel weer" contact met mij over de kinderen maar "voorlopig niet", ze wil nu "rust". Oftewel, ze wil niet eens met mij aan één tafel zitten om het over de kinderen en de opvoeding te hebben. Vertaald betekent dat dus gewoon dat ze niet wil dat ik ook maar enige bemoeienis met mijn kinderen heb zodat zij ongehinderd haar gang kan gaan. Gezien haar ideeën over opvoeding vrees ik dan ook het ergste voor Tom en Max.

Ik heb nogmaals duidelijk gemaakt dat ik volledig betrokken wil blijven, wat resulteerde in niet meer dan een toezegging door Ageeth Bikker dat ze me een stapel papier zal toesturen, plus een afspraak voor 15 januari. Ook heb ik gevraagd wat zij zoal met Sonja bespreekt; uitzonderlijk belangrijk aangezien Sonja al heeft aangetoond een notoire leugenaar te zijn die er geen enkel probleem mee heeft om mij overal door leugens, valse beschuldigingen en verdachtmakingen in een zeer kwaad daglicht te stellen. Helaas wilde Ageeth daar alleen maar over loslaten dat het gaat over de hulp aan de kinderen.

Euh, wacht eens even, welke hulp dan? Volgens Sonja wilden zowel de (al of niet bestaande) orthopedagoog als de (al of niet bestaande) kinderpsychiater pas aan behandeling beginnen als er zes maanden rust was. Dus wat wil Combinatie Jeugdzorg nu nog doen dan?

Ik heb haar ook nog verzocht Sonja aan te spreken op een ander nijpend probleem: zaken als persoonlijke eigendommen (waaronder een intussen noodzakelijke winterjas) en de post. Sonja weigert de post door te sturen, en spullen kan ik ook niet ophalen vanwege het straatverbod. Waarop Ageeth zeer voorspelbaar vroeg of ik niemand had die dat alles voor mij op zou kunnen halen. Nee, helaas, die heb ik even niet. Telefonisch iets regelen met Sonja kan ook niet, want zodra die ook maar ziet dat ik bel begint ze al te gillen "contactverbod" en zit ik een paar uur later in de cel. Ageeth zal het ter sprake brengen bij de volgende afspraak met Sonja (later deze week).

Vandaag was het ook tijd voor de volgende stap in m'n taxicarrière: late dienst, van 15:30 tot 23:00 uur. De eerste rit was er eentje van Helmond naar Eindhoven, normaal gesproken een rit van 20 minuten maar dankzij twee afsluitingen duurde het deze keer drie kwartier. De tweede rit was een lange maar wel erg rustig: vanaf de DAF helemaal naar Elsloo in Limburg, ruim drie kwartier heen met een passagier die de helft van de tijd zat te slapen, en daarna leeg terug. De volgende rit was een teleurstelling: vier Indiase heren die vanaf de Philips High Tech Campus naar Geldrop wilden. Een rit van ruim € 30 plus een tussenstop bij de Albert Heijn, maar geen cent fooi. Vervolgens eerst even gaan eten, en dan naar de standplaats bij het NS-station.

En toen sloeg het noodlot toe. Een jongedame moest ergens in Eindhoven opgehaald worden en wilde naar de Leenderweg. Dat ging goed tot aan de kruising van de Boutenslaan en de Gestelsestraat. Ik reed 70 op de linkerbaan toen opeens een automobilist op de rechterbaan uitweek naar links. Met die snelheid kun je dan nooit meer op tijd reageren, dus knalde ik met de rechtervoorkant van m'n taxi in z'n linkerportier en schoof m'n taxi vervolgens bovenop een verkeersheuveltje. Koplamp kapot, bumper kapot, en een lekkage van wat waarschijnlijk ruitensproeiervloeistof was. Aanrijding gemeld, politie laten bellen (die een uur op zich liet wachten), schadeformulier ingevuld, en een andere taxi laten komen om m'n passagier verder te vervoeren. Ik heb haar maar niet gevraagd om de € 11,70 die al op de teller stond nog even af te rekenen, en later hoorde ik dat ze de rest van de rit ook niet hoefde te betalen. Wel zo netjes.

M'n reputatie is nu dus wel gevestigd. Net twee weken in dienst en nu al een nieuwe taxi (pas zo'n 23.000 km op de teller) in de poeier gereden. Het goede nieuws is dat er alleen maar materiële schade was, en ik heb ook niet gehoord dat ik morgen niet terug hoef te komen. Maar het was wel even schrikken, het was toch een flinke klap.

Nou ja, da's dan m'n eerste schade sinds ik 14 jaar geleden m'n rijbewijs haalde. Nog niet slecht gedaan. Alleen zal ik het verhaal de komende dagen nog tig keer moeten vertellen, want alle communicatie ging over de mobilofoon en dus kon iedereen meeluisteren.

Genieten!

Het motto voor vandaag: lekker rustig aan. Eerst maar eens lekker uitslapen, uitgebreid ontbijten en voor de rest kalmpjes aan doen. In de praktijk betekende dat: de nodige tijd achter m'n computer, en tussendoor verder met de was. En vanavond iets wat ik al in bijna een half jaar niet meer heb kunnen doen: heerlijk onderuit in bad! Ik heb niks tegen douchen, maar er gaat toch niks boven lekker languit ontspannen in een heerlijk warm bad.

Het leven was goed vandaag.

Het kostte even wat tijd, maar...

Windowsgebruikers kennen het verschijnsel dat Microsoft met grote regelmaat allerlei patches en updates uitbrengt. Alleen, om die te kunnen downloaden en installeren heb je wel een degelijke Internetverbinding nodig. Die heb ik in Lommel niet, maar Frida heeft het wel. Dus wat doe je dan als je een PC hebt die dankzij een gebrek aan een Internetverbinding al zo'n vijf maanden een stand-alone apparaat is? Juist.

De snelste route van Tilburg naar Lommel gaat via Eindhoven. Dat kwam mooi uit, eerst naar Eindhoven, even boodschappen doen en naar de postbus, en dan door naar Lommel. Computerapparatuur loskoppelen, losse onderdelen inpakken, hele handel in de auto, en terug naar Tilburg om het allemaal weer aan te sluiten.

Dat was overigens wel makkelijker gezegd dan gedaan. Althans, het kostte heel wat meer tijd dan je zou denken. Alleen al alles loskoppelen en inladen kostte aardig wat tijd (met als bonus dat het ook nog eens regende, en water combineert niet zo lekker met elektronica) en toen moest er ook nog het nodige ingeladen worden aan kleding en wasgoed. Hé, m'n beddengoed was wel weer eens toe aan een wasbeurt, en Frida heeft zowel een wasmachine als een droger, dus daar moet ik even gebruik van maken! Goed, desgevraagd zou m'n wasgoed ook wel bij Hellen of Pauline in de wasmachine mogen, maar het voelt toch een stuk beter om even niet afhankelijk te zijn van anderen.

Wat ook niet bijdroeg aan hoog tempo was de terugweg: in een vlaag van verstandsverbijstering heb ik TomTom eens een keer de weg laten wijzen via de kortste route in plaats van de snelste. Dat scheelt zo'n 20 kilometer maar zou wel een kwartier langer duren. Dat doe ik dus ook geen tweede keer! Dwars door allerlei dorpen waar ik nog nooit van gehoord heb, en volgens mij heb ik vervolgens ook nog half Tilburg gezien.

Tja, en toen stond ik eindelijk voor de flat. Met een hoop zooi maar geen code om de deur naar de hal open te krijgen. Die hal waar de lift zit. En dus mocht ik alles drie trappen opsjouwen. En dan volgende week alles weer de andere kant op. Pffft, blij dat Frida drie hoog woont en niet zes hoog...

Vervolgens alles op z'n plek, computer aangesloten, en... jawel... geen Internet. Windows vond nog wel een lokaal netwerk maar geen weg naar buiten. Een uur ploeteren later werkte het uiteindelijk allemaal wel. Ik kan je verzekeren, vijf maanden aan updates binnenhalen en installeren kost aardig wat tijd. En al helemaal als je dat twee keer moet doen, want m'n PC heeft twee losse harde schijven (eentje voor privégebruik en eentje voor m'n bedrijf) met allebei Windows Vista erop, dus dat duurde wel even.

Dan in de tussentijd maar wat huishoudelijk werk doen. U kent het wel: afwassen (leve de afwasmachine!), een paar machines was draaien, eten koken, dat soort werk. Maar ik zit warm en droog, dus mij hoor je niet klagen.

Dag Sinterklaas, dag Monique

In meerdere opzichten was het vandaag een zwarte dag. Om te beginnen is het vandaag 5 december, en de eerste keer dat Tom en Max zonder hun papa Sinterklaas vieren. Ik snap echt niet dat iemand zo haatdragend kan zijn dat je je kinderen zelfs dat niet gunt. En helaas heeft Sinterklaas kennelijk ook nog het beleid dat alleenstaanden overgeslagen worden, want bij mij is-ie niet geweest. Voor de eerste keer in 41 jaar geen Sinterklaascadeautjes...

Aangezien ik niet elke dag m'n e-mail ophaal zie ik m'n mail dus nog wel eens met een paar dagen vetraging. Vanmiddag trof ik een mailtje aan van maatje Monique. Met haar liefdesleven gaat het aanzienlijk beter dan het mijne, en ik ben natuurlijk ook hartstikke blij voor haar, maar het betekent wel dat ze voor de rest van haar vriendenkring weinig tijd heeft. En dat betekent dat ze ook niet meer af wil spreken. Ondanks alle lol die we gehad hebben (zowel via MSN als in het echte leven afgelopen zomer) is het nu alleen nog maar e-mail. Ik zal 'r toch missen...

Een jaar geleden had ik drie dames met de status van "maatje". Helma heeft al een heel eind afgehaakt (zij het gelukkig niet helemaal), Monique heeft nu ook afgehaakt, blijft alleen Pauline nog over.

Het positieve vandaag: na werktijd niet terug naar Lommel maar naar Tilburg. Ik verheug me er al helemaal op, een weekje gewoon in een flat wonen in plaats van in een caravan! Jammer dat ik ook nog moet werken de komende week, anders was het helemaal genieten geweest. Aan de andere kant, het lijkt me ook wel lekker om na m'n werk terug te komen in een comfortabele woning.

Voorbereiding voor vertrek

Er zijn van die dagen dat er eigenlijk weinig of niks gebeurt. Dit was er één van. In alle vroegte opgestaan en m'n ochtendprocedure afgewerkt in een stervenskoude caravan, hele dag gewerkt, terug naar Lommel. Eigenlijk was ik om 17:00 afgewerkt, de centrale had ook al gemeld dat ik terug kon komen, maar nog geen minuut later kwam over de mobilofoon de vraag of ik op de terugweg naar Nuenen nog even een klant op wilde halen bij het Maxima Medisch Centrum in Eindhoven. Die moest namelijk ook naar Nuenen. Ik ben de beroerdste niet en ik moet m'n krediet nog opbouwen, dus was ik uiteindelijk een uur later afgewerkt.

Dat betekende dus dat ik pas rond 19:30 terug was in Lommel, waarop ik besloot om maar weer eens op m'n favoriete stek te gaan eten -- juist ja, bij 't Bagetje. Eerst even naar m'n caravan om m'n spullen uit de auto te gooien en de verwarming alvast aan te zetten, dan zou het tenminste niet helemaal gruwelijk koud zijn als ik terug kwam van de hap. Dat hielp enigszins (maar niet veel), en tegen dat ik terug was, was het al hard richting bedtijd aan het gaan. Oftewel: gauw even m'n administratie bijwerken, alvast wat eerste benodigdheden bij elkaar schrapen voor morgen, en dan naar bed.

Morgen na de gedane arbeid verkas ik tijdelijk naar Tilburg. Jippie, een week zonder kou te hoeven lijden! Whoo-hoo! En meteen m'n wasgoed ook maar meenemen, inclusief de was die al sinds zondag op het wasrek hangt, want die is nog steeds niet droog!

Morgen ga ik ook m'n laptop maar eens meenemen in m'n taxi, misschien dat ik die wachttijden dan nog een beetje zinvol op kan vullen.

Drie keer niks

Ik ben al een aantal dagen niet online geweest, en gezien de beperkte hoeveelheid tijd tussen werk en bedtijd leek het me wel een idee om bij wijze van uitzondering maar eens in Lommel bij de McDonald's te gaan eten (want die hebben gratis Internet). Helaas werd het weer een geval van "het idee was goed, de uitvoering was minder". De kleffe hap lukte wel, maar met drie lege accu's en geen stopcontact kon ik m'n rondje Internet wel vergeten. Shit...

Alweer politie...

Vandaag ben ik weer eens de politie tegengekomen. Ik kwam met m'n taxi van de A2 af en draaide de Aalsterweg op richting centrum; honderd meter verder stond een motoragent die duidelijk ergens op stond te wachten, en ik kreeg opeens zo'n voorgevoel dat ik wist waarop-ie stond te wachten. En jawel, zodra ik voorbij reed kwam hij achter me aan en maakte duidelijk dat ik moest volgen. Wat nou weer? Ze bleken weer eens taxi's aan het controleren te zijn. Niks om me zorgen om te maken dus, want m'n papieren en m'n taxi zijn gewoon in orde. Het was wel even wennen, opgewacht worden door een half dozijn agenten die voor de verandering gewoon vriendelijk en beleefd waren. Da's weer eens wat anders dan de gebruikelijke intimidatie en excessief geweld.

Net toen ik bij de controle arriveerde werd ik gebeld door Ageeth Bikker van Combinatie Jeugdzorg. Die begon meteen een heel verhaal af te steken, het kostte dan ook de nodige moeite om haar te onderbreken om te vertellen dat ze even niet gelegen belde. Ze "belt nog wel een keer terug".

Zaak geseponeerd

Vanochtend werd ik gebeld door de parketsecretaris van de Rechtbank in 's-Hertogenbosch. Kennelijk had ik vanochtend een afspraak met 'm in het Veiligheidshuis in Eindhoven, maar daar wist ik niks van. De oorzaak liet zich raden: hij had de uitnodiging naar m'n huisadres gestuurd, maar Sonja vindt het nog altijd niet nodig om mijn post door te sturen dus heb ik heel die uitnodiging nooit ontvangen. Maar ik ben flexibel, in m'n lunchpauze ben ik er maar even heen gegaan. Naar dat Veiligheidshuis dan wel hè, niet naar m'n woning.

Waar het over ging? Over Sonja's valse aangifte van bedreiging. Aangezien ik nog geen strafblad heb werd aangeboden om de zaak te seponeren met een proeftijd van twee jaar. Het alternatief was dat de zaak alsnog voor de rechter zou komen. Ik heb het voorstel maar geaccepteerd; het is dan weliswaar een valse aangifte, ik heb Sonja nooit bedreigd, maar in dit geval is de vermeende dader een man en het zogenaamde slachtoffer een vrouw -- en gezien het gebrek aan onpartijdigheid bij de Nederlandse rechters kun je dan argumenteren wat je wilt, je word als man dan toch schuldig bevonden en veroordeeld.

Schrale troost: op mijn strafblad prijkt een geseponeerde aangifte wegens bedreiging, op Sonja's strafblad prijkt binnenkort een aangifte wegens huiselijk geweld, een aangifte wegens kindermishandeling, twee aangiftes wegens verduistering, en hopelijk de vier bijpassende veroordelingen. Eens zien wie de rest van zijn/haar leven het meest gehinderd zal worden door een strafblad...