Zondag wasdag

Vandaag ben ik weer een beetje zelfstandiger geworden: ik heb me maar eens gewaagd aan de was. De vorige eigenaar van m'n caravan heeft wat apparaten daarvoor achtergelaten: een klein formaat wasmachine en een centrifuge. Die wasmachine stelt niet veel voor: veel meer dan een plastic bak met een motortje is het niet. Dat ding is ook niet geschikt voor alles maar is bedoeld voor die kleine wasjes die je op een camping hebt: sokken, ondergoed, dat soort klein spul. Geen uitgebreide wasprogramma's: warm water in de bak gooien, wasgoed erin, een scheut of schep wasmiddel erbij, klep dicht en motor aanzetten -- en de enige instelling daarbij is het aantal minuten, met een maximum van zes minuten. Of het dan ook allemaal echt goed schoon wordt weet ik niet, maar het zal wel voldoen. Voor het grotere spul (van broeken, overhemden en truien tot beddengoed) zal ik toch nog de hulp van iemand anders in moeten roepen.

Maar goed, m'n vuile ondergoed, t-shirts en sokken zijn (hopelijk) weer schoon. Alleen het drogen is nog een probleem: ik heb wel een wasrek, maar de enige plek waar ik die neer kan zetten (anders dan buiten) is in de voortent. Maar daar heb ik geen verwarming, dus dat drogen zou wel eens een hele tijd kunnen duren.

Ook m'n huispak (dat tegenwoordig voornamelijk dienst doet als pyama) is in de was gegaan, maar een paar uur later leek het wel of alles natter was geworden in plaats van droger! Dat huispak heb ik vanavond toch wel weer nodig, dus heb ik de beide delen maar op de verwarming gedroogd. Je moet iets.

Intussen ben ik er ook achter wat de grote boosdoener is bij de kou in m'n caravan. Ik heb geprobeerd de kou buiten te houden door de ventilatieroosters af te dekken (ja, ik weet het, die zitten er niet voor niks), maar dat blijkt niet echt veel te schelen. Het grote probleem zijn de ramen: dat is allemaal enkellaags plastic, dus daar trekt de kou gewoon dwars doorheen. Ik heb de gordijnen maar dicht gehouden in de hoop dat het een beetje helpt, maar veel meer dan een beetje is het niet. Eigenlijk zou ik dus alle ramen moeten laten vervangen door dubbel glas, maar dat zou wel eens behoorlijk prijzig kunnen worden. Aan de andere kant: als ik de kou enigszins buiten wil houden moet ik m'n elektrische kacheltje 24 uur per dag op vol vermogen (1000 Watt) laten draaien, maar dankzij de idioot hoge tarieven hier kost dat maar liefst € 12 per etmaal aan elektriciteit -- dus ruim € 300 per maand. Toch maar eens informeren dus wat andere ramen zouden gaan kosten, en intussen een jerrycan aanschaffen en bij de Q8 volgooien met petroleum voor m'n petroleumkachel. Da's waarschijnlijk goedkoper stoken dan elektrisch of op gas.

Tot slot ben ik vanavond nog even het dorp ingegaan om te pinnen; ik heb tenslotte niet alleen muntgeld nodig maar ook papiergeld. De eerste bank waar ik langs kwam was de ING. Komt mooi uit zou je denken; alles wat nu nog Postbank heet is volgend jaar ING, en op een affiche stond dat iedereen welkom was, ook niet-ING klanten, dus pinnen met m'n Postbankpas zou geen probleem moeten zijn. Toch? Dat was het dus wel: m'n pas werd niet geaccepteerd. Dan niet, er zijn meer pinautomaten in Lommel, en geld is geld, dus dan maar naar een ander. Wel slordig hoor, dat je als Postbankklant niet eens bij de ING kunt pinnen. Hoezo, "iedereen welkom"?

Leve het openbaar vervoer!

Vandaag ben ik maar eens op zoek gegaan naar een zogeheten horecaportemonnee voor m'n werk. Eerst even gekeken bij de naburige schoenmaker aangezien die ook portemonnees verkoopt, maar die had niet wat ik hebben moest. Die kon hij wel bestellen, maar ik heb die portemonnee maandag nodig en zo snel kan hij dat ding nooit besteld krijgen. Dus over op plan B: de binnenstad in. Ik had drie opties om daar te komen: te voet, met de bus of met de auto. Die laatste optie viel al meteen af: zie maar eens een parkeerplek te krijgen op zaterdagmiddag in de Bossche binnenstad. De bus pakken betekende 20 minuten bij de halte te gaan staan blauwbekken, dus ben ik maar eens richting centrum gelopen. Dat is toch nog een behoorlijke wandeling, dus heb ik onderweg bij de bushaltes maar eens gekeken hoe lang ik nog op die bus zou moeten wachten. Bij de derde halte was het prijs: wachttijd vier minuten. Dat hele eind verder lopen was bij nader inzien toch niet zo'n aantrekkelijk idee, dus heb ik de bus maar gepakt.

Dat was zowaar een aangename verrassing: ik had me al ingesteld op kosten van een paar Euro voor de heenrit en nog een paar Euro om weer terug te komen, maar dat bleek mee te vallen. Leve het zogeheten "winkelkaartje": voor het belachelijk lage bedrag van slechts € 1,00 (jawel, één Euro) een retourtje. Kijk, daarvoor kun je niet gaan lopen of de auto pakken. En in de bus was het toch een stuk warmer dan buiten.

Eenmaal in de binnenstad eerst even naar het postkantoor om een voorraad muntgeld in te slaan, als taxichauffeur moet je tenslotte een voorraad wisselgeld hebben. Op de markt hadden ze geen portemonnee voor me, bij de Hema en de V&D ook niet, maar bij de Emco gelukkig wel. Twee verschillende zelfs: eentje van rond de € 80 en eentje van rond de € 25. Doe mij die goedkopere maar, zo riant is m'n salaris niet. Vervolgens nog even bij de Expo gaan kijken en naar buiten gekomen met een collectebus met het etiket "Fooienpot". Daar gaan voortaan de fooien in, toch een leuk spaarpotje.

Later die middag belde Frida met inderdaad iets leuks. Ze gaat een week met dochter Nikki op vakantie en bood mij voor die week hun flat in Tilburg aan. Dat scheelt mij een week kou lijden in m'n caravan, en zij heeft iemand om op de flat (en de cavia's) te passen. Zo'n aanbod laat ik natuurlijk niet schieten, vanavond ben ik dus maar eens naar Tilburg getogen. Leuk flatje, zo eentje wil ik ook wel. Niet te groot, niet te klein. Als iemand me zoekt: vanaf aanstaande vrijdag bivakkeer ik een weekje in Tilburg. Dankjewel Frida en Nikki!

Rebirthing deel 2

Twee belangrijke gebeurtenissen vandaag: m'n eerste dag alleen op de taxi, en na m'n werk naar Hellen voor m'n eerste rebirthing-sessie.

Ik ben beslist niet ontevreden over hoe die eerste dag alleen rijden verlopen is; het ging niet perfect maar over het geheel heb ik het volgens mij niet slecht gedaan.

Vanavond was het dan zo ver: m'n eerste rebirthing-sessie bij Hellen. Het was een behoorlijk heftige ervaring. De bedoeling was eigenlijk om te achterhalen waarom de herinnering aan m'n jeugd voornamelijk een groot zwart gat is, en dus had ik verwacht terug te gaan naar die tijd. Niet dus, in plaats daarvan zijn we 1.100 jaar (geen typefout!) teruggegaan, kennelijk was dat nodig. Oud ben ik toen niet geworden: als het allemaal echt gebeurd is heb ik zo ergens rond m'n 14e het huis van m'n ouders uit woede in brand gestoken, waarop m'n dorpsgenoten me in de slotgracht van het plaatselijke kasteel hebben laten verdrinken. Oeps...

Of het ook echt gebeurd is? Ik weet het niet, het is natuurlijk ook nooit meer te achterhalen, al zijn er wel opvallende gelijkenissen met m'n huidige leven. Al heb ik m'n ouderlijk huis in dit leven nooit in brand gestoken; even voor alle duidelijkheid...

Toen ik bij Hellen arriveerde vroeg ze of Frida mij al gebeld had, want die had kennelijk iets leuks te vertellen. Frida had me nog niet gebeld, en uiteraard wilde Hellen niet vertellen wat dat leuks dan was. Ik ben benieuwd!

Nog een dagje inwerken

Na de mislukking van gisteren ben ik vandaag nog maar een dag met Mario op stap geweest. Deze keer zijn we maar eens begonnen met oefenen met de apparatuur (de Data Terminal, standaard aangeduid als de "DATA" en de taximeter). Eerst maar eens droog oefenen: wel de taxi in maar gewoon voor de deur laten staan, waarna de centrale nepritten ging sturen. Tussendoor ook nog een paar echte ritten, en 's middags waren het alleen nog maar echte ritten. Ik begin het al te leren...

Morgen moet ik er dan toch echt aan geloven en ga ik weer alleen op stap. Gelukkig is er altijd nog zoiets als de mobilofoon, dus als het niet lukt horen ze het vanzelf wel.

Miscommunicatie

Tweede werkdag, en vanochtend eigenlijk gewoon meer van hetzelfde. Na de lunchpauze vond men dat ik het nu wel eens alleen kon gaan proberen. Dat ging niet helemaal soepel...

Voor ik vertrok was al verteld dat ik eerst op twee adressen iemand op moest halen, en beide klanten moesten naar hetzelfde adres in Weert. Ik had echter wat oponthoud voor vertrek, toen ik goed en wel in m'n taxi zat kwam over de mobilofoon de mededeling dat iemand anders die rit zou rijden en werd ik naar de standplaats bij de hoofdingang van het Catharina Ziekenhuis gestuurd. Daar heb ik ruim een kwartier gestaan, waarna twee dingen tegelijk gebeurden. Een oudere dame wilde weten hoeveel een rit naar het station zou kosten, en de centrale wilde weten waarom ik nog niet op het tweede ophaaladres was.

Twee problemen dus. Het eerste probleem was dat het hele onderwerp van "instappers" (klanten die hun taxi niet vooraf besteld hebben) bij het inwerken helemaal niet ter sprake gekomen was en ik dus geen flauw idee had wat ik moest doen. Het tweede probleem was dat die andere rit maar ten dele door een collega overgenomen was: hij/zij de ene passagier voor Weert, ik de andere. Oeps...

Gevolg van al deze miscommunicatie was dat de dame een andere taxi moest zoeken, er alsnog iemand anders die tweede passagier op ging halen, en ik terug ging naar m'n baas. Morgen nog maar een dagje met z'n tweeën op stap...

Taxi!

M'n eerste werkdag bij n'n nieuwe baas. Natuurlijk werd ik niet meteen in het diepe gegooid, want elk bedrijf heeft weer zo zo'n eigen procedures en bovendien heb ik ook geen flauw idee hoe die apparatuur aan boord allemaal werkt. Dus ben ik voor vandaag aan collega Mario gekoppeld om in te leren.

Stap 1: de papierwinkel met bijbehorende procedures, en ondanks alle automatisering is dat nog aardig wat: rittenstaat (waarop je alle ritten tijdens je dienst bijhoudt), werkboek (om je uren in bij te houden), rij-opdrachten, nota's (voor klanten die contant afrekenen en een bonnetje willen), formulier voor verlofaanvraag, en tot slot een tellijst waarop je aangeeft hoeveel geld je aan het einde van je dienst afstort. Pfffft...

Dan de taxi in, rijden maar, en in de praktijk leren hoe de apparatuur werkt. In de praktijk gebruik je drie verschillende apparaten: de mobilofoon (knop indrukken en praten, wel even er aan denken om 'm aan het begin van je dienst aan te zetten), de Data Terminal voor het elektronisch versturen van berichten zoals nieuwe ritten, pauzeverzoeken en dergelijke, en tot slot de taximeter zelf. De klant moet tenslotte wel kunnen zien hoeveel er afgerekend moet worden. Dan zit er ook nog het een en ander in met betrekking tot beveiliging, maar daar kan ik uiteraard niet te veel over kwijt.

Het was een leerzame dag, maar het zal nog wel even duren voordat ik alles onder de knie heb. En vervolgens ging het alweer richting Hellen, want vanavond komt de thuiskapster weer langs en wordt die haargroei op m'n hoofd weer gesnoeid.

De volgende hulpverlener...

Twee afspraken vandaag op de agenda: om 11:30 een afspraak met ene Ageeth Bikker van de Combinatie Jeugdzorg en om 12:45 weer eens bij de GGzE. Dat ging dus krap worden...

De eerste afspraak was ter kennismaking, aangezien ik eerder al had aangegeven volledig betrokken te willen blijven bij alles wat met mijn kinderen gebeurt. Volgens mevrouw Bikker zou Sonja (verrassing!) bereid zijn om samen met mij om de tafel te gaan zitten als het om de kinderen gaat, en ik heb uiteraard aangegeven dat ik dat ook graag wil. Later deze week heeft ze weer een afspraak met Sonja, en dan zal ze het er over hebben.

Uiteindelijk duurde het hele gesprek iets meer dan een uur (ik heb ruim de tijd genomen om mijn kant van het verhaal te vertellen, waaronder ook dat ik me zeer ernstig zorgen maak gezien Sonja's voorliefde voor de "degelijke Duitse opvoeding") met als gevolg dat ik met geen mogelijkheid meer op tijd in Geldrop zou kunnen zijn.

Toch maar naar Geldrop gereden, en onderweg even gebeld om te vertellen dat ik een kwartiertje vertraging had. Dat was geen probleem, het gesprek zelf was eigenlijk weer meer van hetzelfde: even bijpraten en weer wegwezen.

De volgende halte was 's-Hertogenbosch: terug naar die kleermaker om m'n nieuwe broeken in te laten korten. Deze keer was de zaak wel open, alleen heeft die dame het nogal druk want ik kan m'n broeken pas volgende week dinsdag weer ophalen. Nou ja, dat moet dan maar.

Aangezien ik toch in de buurt was heb ik vervolgens Helma een SMS gestuurd met de vraag of ze thuis was en tijd had voor een bakkie koffie. Dat was eigenlijk m'n hele planning: bakkie koffie, even bijkletsen en dan weer wegwezen. Helma greep de gelegenheid echter aan om, zoals ze het zelf uitdrukte: "te bewijzen dat ik best wel kan koken als ik een beetje m'n best doe". En zowaar, ze kan koken! Pluspunt Helma, pluspunt! Het gevolg was natuurlijk wel dat ik later weg was dan gepland.

Jeroen in tweedelig

Als taxichauffeur in het groepsvervoer komt het niet zo nauw hoe je gekleed bent, binnen zekere grenzen natuurlijk. Spijkerbroek, t-shirt, trui, zolang het schoon is en er geen gaten in zitten kan het allemaal wel. Korte broek en sandalen kunnen overigens niet.

Maar ja, in het straattaxivervoer gelden toch wat andere normen, daar word je als man toch geacht je werk te doen in tweedelig pak met stropdas. En die heb ik niet. Althans, ik heb er eentje, maar het bijbehorende colbert hangt in m'n woning in Eindhoven, en dus kan ik daar niet bij. Dan maar even door de zure appel heenbijten en een nieuw pak gaan kopen.

Zo gezegd, zo gedaan. Een vriendin van Hellen wist nog een goeie kledingzaak in Rosmalen waar ze ook nog eens reclame maken met "twee pakken voor de prijs van één" dus zijn we daar maar eens gaan winkelen. Met succes, want een tijdje later stond ik buiten met twee complete outfits: broek, overhemd, colbert, stropdas. En zo'n € 450 lichter. Nou zijn broeken bij mij altijd veel te lang, maar Hellen kende in hartje 's-Hertogenbosch nog een goeie kleermaker die niet al te duur zou zijn.

Weer in de auto, op naar 's-Hertogenbosch, om daar te ontdekken dat de winkel al een uur eerder gesloten was. Volgende week dan maar een keer terug.

Schijnvertoning

Vanochtend heb ik me eerst maar eens gemeld bij het CWI. Dat werd nog even een race tegen de klok. Het CWI zit namelijk in een pand midden in het centrum, en zie dan maar eens een parkeerplaats te krijgen. Goed, in een van de parkeergarages zou ongetwijfeld genoeg plek zijn, maar daar zijn de tarieven dan ook naar. Maar alles kwam goed, dankzij een stevig wandeltempo van de auto naar het CWI was ik zowaar maar een paar minuten te laat. Fashionably late, zullen we maar zeggen.

De intake zelf verliep vlot. Wel grappig: ze lieten daar even zien dat er een hoop vacatures waren voor taxichauffeurs, en ter illustratie lieten ze de bovenste van de lijst even zien. Dat bleek precies dezelfde te zijn waarop ik pas gesolliciteerd heb... Ik heb ze wel verteld dat ik al op die vacature gesolliciteerd heb, ik heb er alleen niet bij verteld dat ik in principe al aangenomen ben op die functie.

Al met al duurde de intake niet al te lang, ik was zowaar nog precies op tijd terug bij m'n auto voordat m'n betaalde parkeertijd om was. Op naar de Rechtbank, maar eerst nog even langs m'n advocaat voor een korte voorbespreking en een blik op de pleitnota. Maar goed ook, want daar stonden wel een paar foutjes in. Vervolgens ook nog even de conceptbrief aan Connexxion bekeken, een kleine aanvulling er op gegeven, en toen was het tijd voor de gang naar de Rechtbank.

En die zitting, dames en heren, was een ramp. Vooraf kreeg ik zowaar nog een hand van zowel Sonja als haar advocaat, maar vervolgens bleek dat ze me met hun rechterhand de hand schudden en met hun linkerhand een mes tussen m'n ribben staken. Daarover zometeen meer. Als rechter zouden we de voormalige president van de Rechtbank hebben (volgens mr. Martens een zeer schappelijke man) en er zou ook iemand van de Kinderbescherming bij de zitting aanwezig zijn. Allebei niet dus; de rechter bleek een andere rechter te zijn (en nog een vrouw ook) en de vertegenwoordiging van de Kinderbescherming schitterde ook al door afwezigheid.

Het hele pleidooi van mr. Van Galen bleek vervolgens één grote leugen te zijn. Ik werd zo ongeveer afgeschilderd als een levensgevaarlijke psychopatische maniak die eigenlijk de rest van z'n leven opgesloten zou moeten worden. Daarnaast somde ze zo ongeveer alles op wat Sonja de afgelopen jaren misdaan heeft, maar dan wel dusdanig verdraaid dat het leek alsof ik dat allemaal op m'n geweten had. Zo zou Sonja bijvoorbeeld jarenland door mij psychisch en verbaal mishandeld zijn -- maar de trouwe lezer van deze weblog weet intussen wel beter.

Het amateurisme van mr. Van Galen kwam wederom goed naar voren. Ze eiste wel een straatverbod maar kon niet aangeven om welke straten het dan ging, had ook geen plattegrondje van de buurt aangeleverd, en toen ze uiteindelijk een gebied noemde waar ik van haar niet zou mogen komen klopte de omschrijving ook al niet. Ze eiste een straatverbod niet alleen voor de Brederolaan maar voor zo'n beetje de halve Schrijversbuurt, volgens haar een gebied dat omgeven wordt door de Boutenslaan, de Hoogstraat, de Gestelsestraat en de Edenstraat. Klein detail: de straten Boutenslaan, Hoogstraat en Gestelsestraat vormen een driehoek, de Edenstraat ligt daar buiten. Door dat gebrek aan voorbereiding was ze dus ook niet in staat om een fatsoenlijk document te produceren met een omschrijving van het gebied, en dus moesten de rechter en mr. Martens het maar even doen met een handgeschreven blaadje dat even gauw een paar keer gekopieerd werd. Amateurisme ten top dus.

Voor zo'n kort geding wordt maar een uur uitgetrokken, en die pleitnota hadden we vooraf ook niet gekregen, dus was er geen tijd om al die leugens onderuit te halen. Dat hebben we geweten ook: de rechter negeerde de argumenten van mij en mr. Martens volledig (waaronder het argument dat een taxichauffeur met een straatverbod z'n werk niet kan doen), deed meteen uitspraak (op zich al vrij uitzonderlijk), en gaf Sonja en mr. Van Galen deels minder en deels meer dan ze wilden. Een straatverbod voor de halve Schrijversbuurt hebben ze niet gekregen, wel een straatverbod voor de Brederolaan zelf. Als niet-gevraagde bonus besloot de rechter toen ook nog maar eens om me een straatverbod te geven voor beide gebouwen van Tom's school, beide goed voor twee straten.

Zowel het straatverbod als het contactverbod heeft een duur gekregen van zes maanden, omdat een of andere orthopedagoog en een kinderpsychiater allebei gezegd zouden hebben dat er eerst zes maanden rust moet zijn voordat ze Tom willen behandelen. Het zal de trouwe lezer niet verbazen dat die bewering weer eens niet onderbouwd werd met zoiets triviaals als een schriftelijke verklaring van die orthopedagoog en psychiater, of zelfs maar een naam van die hulpverleners. Dat die zes maanden al anderhalve maand geleden begonnen zijn werd uiteraard gemakshalve ook maar even verzwegen, zodat er straks dus ruim 7,5 maanden verstreken zijn op het moment dat ik m'n kids weer mag zien. En dan zal Sonja wel weer iets anders verzinnen.

Wat dat contactverbod in de praktijk betekent, anders dan de pijn en het verdriet van m'n eigen kinderen niet te mogen zien dankzij de leugens en verdachtmakingen van Sonja? Tom en Max zullen Sinterklaas moeten vieren zonder hun papa, Kerstmis moeten vieren zonder hun papa, Oud & Nieuw moeten vieren zonder hun papa, en mijn verjaardag ook nog missen. Sonja kennende zullen ze nog niet eens een keer mogen bellen of een kaartje mogen sturen.

Ter verhoging van het effect heeft Sonja ook nog een potje zitten janken in de rechtszaal; een huilbui die overigens meteen voorbij was toen de uitspraak kwam...

Zowel mr. Martens als ikzelf waren stomverbaasd. Naar eigen zeggen had hij zo'n vertoning nog nooit meegemaakt; op het laatste moment een andere rechter, geen vertegenwoordiging van de Kinderbescherming op de zitting, en een rechter die dan ook nog eens het hele verhaal van de tegenpartij blindelings overnam zonder ook maar één kritische vraag te stellen. En dus zit er voor ons nog maar één ding op: in hoger beroep gaan. Met een beetje geluk krijgen we dat kort geding nog voor de Kerstdagen op de rol, anders wordt het ergens in januari.

Morgen eerst even langs het kantoor van mr. Martens om een kopie van die pleitnota op te halen (aangezien mr. Van Galen alleen kopieën had meegebracht voor de rechter en mr. Martens), en dan ga ik regel voor regel en woord voor woord alle leugens en andere onzin in dat document onderuit halen. Bij dat hoger beroep zullen de beide "dames" genadeloos onderuit gehaald worden...

Ik kan me ook voorstellen dat de Orde van Advocaten wel eens zeer geïnteresseerd zou kunnen zijn in de praktijken van mr. Van Galen. Hetgeen vervolgens wel eens het zeer abrupte einde van mr. Van Galen's carrière als advocate zou kunnen betekenen. Hopelijk heeft ze al die vacatures voor taxichauffeurs bewaard, ze zou ze binnenkort nog wel eens nodig kunnen hebben.

Na al deze ellende was het tijd voor de laatste rit van de dag: inderdaad, naar Hellen.

Tussenstop: Boxtel

Morgen heb ik twee afspraken: eerst om 09:30 bij het CWI voor een intakegesprek, en dan om 13:00 dat achterlijke kort geding over het al even achterlijke straat- en contactverbod. Dat kort geding dient bij de Rechtbank in 's-Hertogenbosch, dus ben ik vandaag maar alvast naar Boxtel vertrokken.

Jawel, naar Boxtel, want Pauline heeft zich weer eens van haar beste kant laten zien en me het logeerbed aangeboden voor vannacht. Het leek haar wel zo verstandig als ik me de avond vantevoren niet op m'n eentje zou gaan zitten opvreten in m'n caravan. En eerlijk gezegd heeft ze daar ook wel gelijk in.

Sollicitatie

Vanochtend om 11:00 uur heb ik me gemeld bij het betreffende taxibedrijf. Gesprek gehad, ritje gereden om m'n rijstijl te laten beoordelen, en nu maar afwachten. Ik ben voorlopig even gematigd positief; als het gesprek al niks was had ik die rit ook niet gereden maar voor de rest is het afwachten. Zo ziet hij me (vanwege m'n postuur) nog niet 's nachts op Stratumseind kroegtijgers ophalen, en rolstoelvervoer zien we allebei niet zitten. De rolstoelbussen van het bedrijf zijn namelijk niet voorzien van liften maar van hellingen, en ik moet nog zien dat ik een rolstoel dan de bus in krijg. Nou goed, alleen die rolstoel wel natuurlijk, maar de passagier wordt al moeilijker.

Er blijkt ook nog iemand gereageerd te hebben op m'n bericht van eergisteren, de schrijver/schrijfster komt zaterdag naar Lommel, alleen is de reactie anoniem geplaatst dus ik weet niet wie er dan zaterdag voor de deur staat.

Eenmaal terug in Lommel stond m'n telefoon eventjes niet stil. Eerst kwam een telefoontje van m'n mogelijk toekomstige werkgever: die had goed nieuws, hij wil me voorlopig wel hebben. Weliswaar in eerste instantie maar voor vier maanden met een proeftijd van een maand, en te beginnen aanstaande dinsdag, maar het is beter dan m'n handje ophouden bij het UWV. Datzelfde UWV belde even later ook, en nog wat later belde m'n nieuwe baas ook weer. Ik ben alleen even vergeten waarvoor hij ook alweer belde...

Tussen de telefoontjes door heb ik ook die oude PC aangesloten, vervolgens een half uur zitten proberen voordat ik me het systeemwachtwoord weer herinnerde (destijds beveiligd vanwege Sonja), wachtwoord verwijderd, en tot m'n grote vreugde werkte m'n scanner nu wel.

Fijn als je hardware gewoon werkt...

Het UWV wil graag een kopie hebben van m'n salarisstroken, arbeidscontract en ontslagbrief. Een deel daarvan heb ik digitaal, een deel nog niet. Zo'n pak papier opsturen kost nogal wat, e-mail is dan toch een stuk sneller en goedkoper. Maar ja, dan moet je scanner wel werken.

En dat doet-ie dus niet. Althans, het apparaat zelf lijkt nog wel in orde te zijn, maar noch m'n laptop (met Windows XP) noch m'n desktop PC (met Windows Vista) weet 'm te vinden. De software laat zich wel installeren, maar vervolgens heet het doodleuk "scanner niet gevonden". De enige PC waarmee hij tot nog toe wel werkte is m'n oude desktop PC. Maar die staat, jawel, in m'n opslag.

En dus zat er vanochtend niks anders op dan richting Eindhoven te gaan. Eerst even langs de postbus, vervolgens naar de Gamma voor een stel Bison Vochtvreters en een tube PVC-lijm (ten behoeve van de dakgoot aan m'n voortent), even pinnen, en dan naar de opslag. PC eruit, doos met zomerkleding er in. Op de heenweg ook meteen maar even m'n goeie daad voor vandaag gedaan, en een zak met overtollige kleding in een kledingcontainer gegooid voor hergebruik door iemand anders. Jawel, zelfs ik geef wel eens wat weg... ;)

Nu nog op zoek naar twee kachels, een kleine en een grote. Die kleine worden verkocht als "vorstbeschermer", dat zijn kleine kacheltjes van zo'n 400 Watt die een ruimte niet echt verwarmen maar alleen de temperatuur een eindje boven het vriespunt houden. Lijkt me wel handig voor m'n tuinhuisje, dan vriest daar tenminste niks kapot. En dan moet ik nog een grote hebben voor m'n caravan. Het exemplaar dat ik een paar dagen geleden gekocht heb is toch wel wat te klein, hij haalt de kou wel uit de caravan maar heeft toch niet voldoende capaciteit om fatsoenlijk te verwarmen. Dat wordt dus een grotere voor de caravan, en het huidige exemplaar mag dan m'n voortent en m'n slaapkamer opwarmen. Geschatte extra kostenpost voor die twee apparaten: rond de € 100. Hoogste tijd dus dat de echtscheiding afgerond wordt en Sonja de alimentatie gaat overmaken.

Op de terugweg heb ik het UWV maar weer eens blij gemaakt en via Internet bij een paar taxibedrijven gesolliciteerd. En verdomd als het niet waar is, nog geen half uur later hing een van de twee al aan de telefoon! Morgenochtend 11:00 ga ik m'n gezicht eens laten zien daar.

Dat was dus even een kleine opleving, daarna ging het weer minder. Ik heb geen plek om twee PC's naast elkaar te zetten, dus moest de nieuwe even plaatsmaken voor de oude. Kwestie van kabels lostrekken, PC's omwisselen, kabels weer aansluiten. Het idee was goed, de uitvoering was minder. Toen ik namelijk de videokabel lostrok realiseerde ik me dat m'n nieuwe PC voorzien is van een digitale video-aansluiting maar m'n oude PC heeft een analoge. Da's een andere kabel, en die had ik uiteraard niet bij de hand. Dus dat wordt morgen ook maar even terug naar de opslag om de juiste kabel uit de doos te trekken.

En nog was de ellende niet voorbij. M'n PDA heeft al een paar dagen kuren: zolang hij in de oplader zit doet-ie het, maar zodra hij eruit is doet-ie niks meer. Ik had al een paar keer de resetknop ingedrukt, maar zelfs dat hielp niet meer. En vervolgens hielp het wel, maar wat al te enthousiast. Normaliter reset dat apparaat zich maar blijft alle data behouden. Deze keer dus niet, deze keer ging-ie spontaan terug naar z'n fabrieksinstellingen. Alle data weg. Dat resulteerde even in een paar krachttermen die ik hier maar niet zal herhalen. Gelukkig was in elk geval m'n agenda net vantevoren gesynchroniseerd met de PC, dus die gegevens zijn niet verloren. Maar voor de rest vrees ik het ergste. Dat die oude versie van TomTom er nu niet meer op staat is niet zo'n ramp, maar ik ben dus wel al m'n notities kwijt. Niet erg voor het tekstbestandje "Boodschappenlijst", maar bijvoorbeeld m'n recepten en tekstbestanden met inloggegevens van van alles en nog wat zijn wel pleite. Whèèèh!

Toeristische route

Vandaag stond er maar één activiteit op het programma: gaan wandelen met Pauline (en voor de verandering ook met Chanel). Zoals altijd was het weer een waar genoegen. Eerst een eind wandelen, dan lunch, en dan verder wandelen. Het bleef droog dus het was ook nog eens aangenaam wandelweer. De lunch (koffie en een broodje warm vlees) beviel ook prima, al ben ik intussen natuurlijk wel verwend met de koffie en de broodjes van 't Bagetje, en dan ga je onwillekeurig toch vergelijken.

De weg terug van Oisterwijk naar Boxtel was een belevenis. Ook daar in de buurt wordt de ene weg na de andere afgezet, dus uiteindelijk hadden we niet de rechtstreekse route maar de omweg via Spoordonk en Oirschot. Ach ja, zo zie je nog eens wat van de regio.

Pauline, zodra je weer naar Lommel komt neem ik je mee naar 't Bagetje, en dan krijg je te zien wat ze in België verstaan onder een broodje vlees. Als ik jou was zou ik niet al te veel eten vantevoren... ;)

Verwarming!

De planning voor vandaag: naar Eindhoven toe, post ophalen uit de postbus, boodschappen doen, en winkelen voor een kachel. Maar m'n planning zou m'n planning niet zijn als het allemaal gewoon zou gaan zoals ik zou willen.

Om te beginnen was de N69 vanaf Valkenswaard tot Eindhoven afgesloten en moest ik dus omrijden. Dat kostte al extra tijd. Vlak voor de postbus weer een afzetting en dus ook weer omrijden, want kennelijk arriveert Sinterklaas vandaag in de stad. Prima, maar waarom moet dat uitgerekend op MIJN route? Gevolg: om precies 12:08 uur stond ik bij de postbusruimte. Die om 12:00 uur dicht ging...

Boodschappen doen en winkelen voor een kachel lukte verder wel. Het loonde in elk geval wel om te winkelen: in Lommel verkopen ze die dingen ook, maar daar kostte een vergelijkbaar apparaat ruim € 80, deze had ik voor iets meer dan € 40. En hij werkt ook nog! Niet dat m'n caravan in tien minuten tijd flink warm is, zo groot is die kachel nou ook weer niet, maar geduld is een schone zaak.

Heerlijk! Eindelijk op de bank hangen voor de TV zonder onder een dikke deken te moeten liggen! En vervolgens naar bed kunnen zonder dat ik twee lagen kleding, een dekbed en een deken nodig heb, en dan nog lig te klappertanden! Zo'n heuglijke ontwikkeling moet natuurlijk gevierd worden, dus heb ik mezelf maar getrakteerd op een fles wijn. Niks spectaculairs natuurlijk, want dat laten de financiën niet toe, gewoon een fles Valdepenas van de Lidl (€ 2,49 of daaromtrent).

Domino Day 2008

Vanochtend was het uiteraard nog steeds koud, dus heb ik maar even m'n heil gezocht bij m'n petroleumkachel. Dat hielp, maar een paar uur later leek het erop alsof-ie z'n einde naderde en heb ik 'm maar weer uitgezet. Wijze les: niet aan- of uitzetten in de caravan maar buiten, want op die momenten stinkt-ie een uur tegen de wind in. Het werd al snel duidelijk hoe goed die caravan geïsoleerd is: het koelde in rap tempo weer af.

Gelukkig had ik nog een andere manier van warm blijven: werken. Een goed deel van de dag ben ik bezig geweest met opruimen en inrichten. Belangrijkste bezigheid vandaag: kleren uitzoeken. Zomerkleren (zoals t-shirts, korte broeken en overhemden met korte mouwen) de kast uit, kleren voor najaar en winter de kast in.

Aangezien ik geen zin had om in die kou ook nog eens te gaan koken heb ik mezelf maar weer naar 't Bagetje vervoerd; voor dat geld kan ik waarschijnlijk niet eens zelf koken. Schat van een mens daar: ze kwam heel bezorgd informeren of m'n gaskachel het intussen deed. Toen ik vertelde dat die niet echt wilde en dat de petroleum in m'n andere kachel zo goed als op was vroeg ze zelfs of ik een emmertje wilde lenen zodat ik bij het tankstation nieuwe voorraad kon gaan halen. Lief aangeboden, maar dat wordt een knoeiboel dus dat heb ik maar niet gedaan.

Terug in de caravan was het intussen tijd voor m'n wekelijkse avondje TV: The Simpsons en Top Gear. Ik heb nog een poging gedaan m'n petroleumkachel aan te maken, maar de petroleum bleek toch echt op te zijn. Dan maar op de ouderwetse methode: onder een deken op de bank.

Zo tussendoor heb ik nog geprobeerd wat mee te krijgen van Domino Day 2008. Wat was dat een ellende zeg! Natuurlijk de onvermijdelijke onderbrekingen voor reclame, maar om de ellende compleet te maken ook nog eens de kennelijk al even onvermijdelijke belspelletjes met vragen die zo ongelooflijk simpel zijn dat Max het goede antwoord nog wel kon bedenken. Het zou toch een vooruitgang zijn als Domino Day voortaan of door de Nederlanse publieke omroep uitgezonden zou worden, of op z'n minst ook door de BRT en/of de BBC uitgezonden zou worden.

Wie gaat dat betalen?

Vandaag ga ik terug naar Lommel, maar eerst ben ik met Hellen nog even boodschappen gaan doen. Terwijl we bij de Aldi stonden ging m'n telefoon: een meneer van zorgverzekeraar VGZ. Die hebben me ergens in augustus een rekening gestuurd voor medische kosten die Sonja vorig jaar gemaakt heeft, maar vervolgens heb ik het VGZ verteld dat Sonja sinds 1 januari 2007 niet meer op mijn polis verzekerd is en ze dus de rekening maar naar haar moesten sturen.

Niet dus, want ze blijkt pas sinds begin maart haar eigen polis te hebben. Of ik maar zo vriendelijk wil zijn om die rekening (een slordige tweehonderd Euro) alsnog te betalen. Ik heb de goede man medegedeeld dat ik dat zelf niet kan betalen, maar dat ik Sonja zal verzoeken om of de rekening rechtstreeks te betalen of het bedrag eerst aan mij over te maken waarna ik de rekening zal voldoen. Nog even bekijken hoe ik dat aan ga pakken. Eigenlijk moet dat via de advocaten, maar dan moet ik eerst in Lommel de factuur gaan halen, die naar m'n advocaat sturen, die moet 'm dan weer doorsturen naar mr. Van Galen, en die moet daarmee dan weer naar Sonja. Ik denk dat ik 'm maar gewoon in Eindhoven door de brievenbus duw met een begeleidend briefje.

Terug in Lommel stond er een onaangename verrassing op me te wachten: een vreselijk koude caravan. Ik had zondag de kachel wel aangelaten (op de laagste stand) maar om een of andere reden was die uitgegaan. En dus wat het koud binnen. Heel koud. Tig keer geprobeerd om 'm weer aan de gang te krijgen, maar zonder resultaat. Vervolgens heb ik Fransie maar even een SMS gestuurd om te vragen of hij toevallig in de buurt was, maar die bleek zondag pas weer terug te komen. Van pure ellende ben ik dan maar naar bed gegaan -- zo ergens rond 21:00 uur.

Bitter koud in de caravan, een gaskachel die maar niet mee wilde werken, het was om te janken. En dat heb ik gedaan ook, het werd me weer even allemaal teveel. Gelukkig geen totale inzinking zoals een paar weken geleden, maar wel weer even een flinke dip. Maar goed, daar kom ik ook wel weer overeen.

Weer naar de rechtbank

Vanochtend werd ik gebeld door een dame van het UWV over de aanvraag van m'n WW-uitkering. Zo snel zijn ze nog nooit geweest! Kort samengevat: ze wil graag een kopie van m'n salarisstroken over de afgelopen 12 maanden plus m'n ontslagbrief, en de eerste twee weken uitkering zullen worden uitgekeerd zonder dat ik vooraf een werkbriefje heb ingeleverd. Wel moest ik even uitleggen waarom ik pas zo laat een aanvraag heb ingediend, maar ik had de indruk dat de uitleg geaccepteerd werd.

Vanmiddag was het dan zo ver: de tweede rechtszitting voor de echtscheiding. Die begon natuurlijk weer later dan gepland, maar dat gaf dan mooi wat extra tijd voor wat last-minute voorbereiding. Sonja was al aanwezig toen ik de gang naar de juiste kamer inliep, en was voor haar doen zelfs vrij vriendelijk.

De zitting verliep deels zoals verwacht en deels beter dan verwacht. Doordat ik pas een week voor de zitting van advocaat veranderd ben en ik rond dezelfde tijd hoorde dat ik m'n baan kwijt was, waren er een paar documenten die pas op het laatste moment waren ingediend, terwijl eigenlijk alles tien werkdagen voor de zitting binnen moet zijn bij de Rechtbank. Mevrouw mr. Van Galen (Sonja's advocate) zag haar kans schoon om bezwaar te maken tegen de late indiening, maar de rechter ging daar verder niet op in. Natuurlijk werd weer de nodige onzin uitgekraamd: ik zou makkelijk meer uren kunnen gaan werken bij m'n baas, ik zou makkelijk bij een ander taxibedrijf aan de slag kunnen, en anders zou ik met mijn achtergrond makkelijk weer in de IT aan de slag kunnen. Helaas voor mr. Van Galen (en Sonja) ligt het in de praktijk toch minder makkelijk en dat heb ik dan ook aan de rechter uitgelegd.

Het is natuurlijk ook te gek voor woorden: ZIJ wil geen alimentatie betalen dus moet IK maar ander werk gaan zoeken. Als Sonja die alimentatie niet op kan brengen, dan kan ze toch zelf op zoek gaan naar ander werk met meer salaris? Ze is academisch geschoold en er is volop vraag naar academici, dus als ze wil kan ze per 1 januari makkelijk ergens anders beginnen voor 2-3 keer haar huidige salaris.

We hebben ook nog maar eens uitgelegd waarom het noodzakelijk is dat ik het huurrecht krijg voor de woning (en Sonja dus zal moeten verkassen). Ik heb die woning nodig om m'n baan terug te krijgen, in de woning is m'n bedrijf gevestigd, en andere woonruimte kan ik niet betalen. Nou is in dit land de kans klein dat ik m'n woning ook inderdaad terug krijg, maar het is te proberen.

De alimentatie lijkt weinig problemen op te leveren, niemand heeft bezwaar gemaakt tegen de draagkrachtberekening waaruit moest blijken hoeveel Sonja kan betalen. Da's mooi, want dan zal de rechter waarschijnlijk dat bedrag ook aanhouden. Dan moet ik er weliswaar rekening mee houden ongeveer een derde daarvan achteraf naar de Belastingdienst gaat, maar toch zal ik met alle genoegen de komende 12 jaar elke maand pakweg € 300 (plus indexering) op m'n rekening zien binnenkomen.

De zitting ging beter dan verwacht in die zin dat de verwachte emotionele buien uitgebleven zijn. Natuurlijk werd ik van binnen wel kwaad telkens als er een tafeltje verder weer eens een hoop onzin uitgekraamd werd, maar daar heeft niemand iets van gemerkt. Daarnaast had ik van Hellen vooraf nog wat geleerd: een spiegel voor je houden. Geen fysieke spiegel natuurlijk (dat ziet er nogal idioot uit in de rechtszaal) maar een psychische spiegel, met de reflecterende kant van je af. Die spiegel laat alle positiviteit wel door (dus die ontvang je wel) maar alle negativiteit wordt tegengehouden en gaat dan (door het spiegeleffect) terug naar waar het vandaan kwam -- in dit geval dus terug naar Sonja en mr. Van Galen.

Alleen de omgangsregeling met de kids was (en is) een probleem, onder andere omdat er alleen een regeling was in het kader van de voorlopige voorzieningen maar er niks over gezegd is in het verzoek tot echtscheiding. Dat zou dus betekenen dat vanaf de datum van echtscheiding er geen omgangsregeling meer zou zijn. Naast een hoop zwartmakerij (de kinderen zouden door mijn gedrag getraumatiseerd worden en zo, de gebruikelijke onzin) kwam Sonja ook met het verhaal dat de hulpverlening door Bureau Jeugdzorg vorige maand is gestart, alles bij elkaar zo'n zes maanden zal duren, en dat ze eigenlijk wil dat ("voor de rust") ik tot die tijd geen omgang mag hebben met m'n kinderen. Zij en mr. Van Galen vinden dat een uitstekend idee, mijn advocaat en ik vinden het een belachelijk idee, en de rechter liep ook niet bepaald over van enthousiasme. Ook die vindt dat kinderen (en zeker jongens) hun vader nodig hebben en dat de huidige omgangsregeling toch al erg karig is. Toch mooi dat de rechter mijn zienswijze deelt, en dat terwijl het toch (weer) een vrouwelijke rechter is. Over het algemeen kun je het als man wel schudden als je een vrouwelijke rechter treft.

Wel lachen (in stilte natuurlijk): volgens mr. Van Galen was er toch wel omgang omdat ik Tom een paar keer gezien heb op het schoolplein. In totaal twee of drie keer vijf minuten in de afgelopen vier maanden, maar toch omgang. Daar dacht de rechter (geheel terecht) toch anders over; zo'n korte ontmoeting is niet hetzelfde als normale omgang.

Buiten de rechtszaal heeft mijn advocaat nog zeker tien minuten in staan praten op mr. Van Galen, want die wilde alsmaar niet toegeven. Uiteindelijk is ze toch enigszins overstag gegaan, ze zal met Sonja overleggen over het herstel van de omgang. Eigenlijk is Tom aanstaande zaterdag aan de beurt, maar het is nog maar de vraag of dat zal lukken. Hoe langer Sonja de kinderen bij me vandaan kan houden, hoe leuker het ze vindt.

Maar we hebben mr. Van Galen heel aardig door. Die is nog vrij nieuw in het familierecht en is nog druk bezig een reputatie op te bouwen als keiharde bitch. Dat verklaart ook meteen waarom Sonja juist haar als advocate heeft: soort zoekt soort. Helaas voor allebei realiseren ze zich nog niet dat als je je altijd zo negatief opstelt, al die negativiteit later dubbel en dwars bij je terugkomt. Tegelijkertijd is ze wel erg slordig: als ze documenten moet kopiëren worden hele stukken van de pagina's niet meegekopieerd, en de stapel kopiën ligt zelden of nooit op volgorde. Ze heeft dus nog heel wat te leren...

M'n advocaat kan in elk geval vooruit voorlopig. Hij moet zorgen dat de omgangsregeling hersteld wordt, volgende week dient het kort geding tenzij het ingetrokken wordt, en hij gaat ook m'n ontslag aanvechten.

Psychologisch douchen

Pauline moest vanochtend in 's-Hertogenbosch zijn en stuurde een SMS om te vragen of ik daarna even mee wat ging drinken. Dat zou ik natuurlijk kunnen doen, maar het leek me eigenlijk handiger om 'r op te halen en dan bij Hellen koffie te gaan drinken -- zien die twee elkaar ook weer eens terug.

Dat ging toch minder makkelijk dan gedacht. Ik ben 'r midden in het centrum op gaan halen, maar auto's en de binnenstad van 's-Hertogenbosch is bepaald geen goed huwelijk. Eenrichtingsverkeer, paaltjes midden op de weg, en als je dat niet tegenkomt dan is er altijd wel ergens een weg opgebroken. Al met al heb ik er zeker een half uur over gedaan voordat ik Pauline gevonden had. Maar het is me gelukt, en twintig minuten later zaten we aan de koffie. Ik ben de beroerdste niet, dus heb ik 'r vervolgens ook nog maar even op het station weer afgezet. Dat stukje van de stad is tenminste nog wel redelijk normaal bereikbaar met de auto...

Later vanmiddag ging het stressniveau weer even door het dak. Ik wist nog wel dat ik 20 november naar de Rechtbank moet voor dat absurde kort geding van Sonja, maar ik wist niet hoe laat, dus dat moest in de papieren opgezocht worden. Tja, en toen kwam ik dus weer van alles tegen. Het was heftig genoeg om vervolgens toch maar even een psychische douche te nemen.

Een watte?

Een psychische douche. Da's net zoiets als een gewone douche maar dan met een psychisch extraatje. Dat werkt als volgt. Stel jezelf voor dat je hele lichaam, van je kruin tot je voetzolen, bedekt is met een zwarte substantie. Die substantie vertegenwoordigt al het negatieve: stress, woede, angst, onzekerheid, noem maar op. Ga vervolgens onder een aangenaam warme douche staan, doe je ogen dicht, en zie in gedachten hoe al dat zwarte spul (en daarmee dus al die negativiteit) stukje bij beetje van je lichaam spoelt en in het afvoerputje verdwijnt. Heerlijk rustgevend!

Dat zal ik morgen nog wel een keer nodig hebben na de rechtszitting. De rechter zal waarschijnlijk niet meteen uitspraak doen, en ik zal ook zeer zeker m'n mond opendoen zodra mijn mening gevraagd wordt, maar het zal inmiddels wel duidelijk zijn hoe ik denk over de onpartijdigheid van de Nederlandse rechters -- al helemaal als de dienstdoende rechter dan ook nog eens een vrouw is.

De leugenaar!

Vanochtend had ik een relatief druk programma. Om te beginnen naar de postbus, waar zowaar een brief van Connexxion in lag over m'n ontslag. Dan door naar Connexxion om de beloofde brief op te halen, maar de brief was er niet en Theo zat ("tot vanmiddag") in bespreking. Dat was uiteraard niet goed voor m'n humeur, dus heb ik 'm, terwijl ik onderweg was naar Veldhoven om even te tanken, maar even een SMS gestuurd met de opmerking dat dit niet de afspraak was. Theo belde prompt terug om te vertellen dat de brief er wel lag en dat hij ook de hele ochtend aanwezig was. Dus ben ik nog maar even teruggereden naar Connexxion om die brief op te halen. Nu maar hopen dat de rechter inziet dat ik m'n woning harder nodig heb dan Sonja. Maar gezien het gebrek aan onpartijdigheid bij de Rechtbank als het om echtscheiding gaat, vrees ik het ergste.

Vervolgens door naar Rosmalen om de papierwinkel af te leveren bij m'n advocaat, en daarna nog even door naar de C1000 om wat boodschappen te doen voor Hellen.

Eenmaal terug in 's-Hertogenbosch heb ik de ontslagbrief nog eens goed bekeken, en geconstateerd dat Theo Duivesteijn afgelopen vrijdag gewoon heeft zitten liegen. De oplettende lezer zal zich herinneren dat Theo gezegd had dat hij die ontslagbrief al eerder gestuurd had. Mooi niet dus; de brief zelf is gedateerd op 30 oktober, maar volgens de poststempel op de envelop is die brief pas afgelopen vrijdag verstuurd! Dat verandert de zaak nogal, want nu zou het wel eens kunnen zijn dat ik eigenlijk nog gewoon in dienst ben, aangezien de beëindiging van m'n contract niet op tijd is aangekondigd. Woensdag eens even informeren wat m'n advocaat er van vind (die heeft ook arbeidsrecht als specialisatie).

Voor de afwisseling ben ik vanavond nog een keer op stap gegaan: even naar Boxtel, bijkletsen met Pauline.

Hij doet het!

Vanochtend ben ik samen met Hellen nog een keer naar Lommel geweest. Fransie (da's die vent van de kachel) was stipt op tijd en had ook vrij snel de kachel aan de gang. Hij heeft meteen ook maar even laten zien hoe m'n petroleumkacheltje werkt. En dat alles voor een tientje en twee bakken koffie.

Hij blijkt ook nog degene te zijn die m'n geyser onderhoudt. Goed om te weten, toch? Z'n mobiele telefoonnummer staat intussen in m'n GSM.

Een warme caravan!

Vannacht waren we pas ergens rond 02:30 terug, dus ik stond niet om 08:00 weer naast m'n bed. Dat werd toch wel een paar uurtjes later.

Vanmiddag zijn we gedrieën naar Lommel geweest om te proberen de gaskachel aan de praat te krijgen. Om alvast wat warmte in de caravan te krijgen hebben we ook nog Hellen's oliekachel meegenomen. Die laatste werkte uitstekend; we hebben 'm neergezet, aangesloten, zijn vervolgens bij 't Bagetje gaan eten, en toen we terugkwamen was het aangenaam warm in de caravan.

De gaskachel werkte niet mee, waarop Hellen op zoek is gegaan naar iemand die er wel verstand van heeft. Die heeft ze nog gevonden ook, morgenochtend 10:00 uur komt die gast een poging wagen.

Een bijzondere dag

Ik zou van m'n baas nog een brief krijgen voor de Rechtbank waarin zou worden vermeld dat ik voor m'n werk in Eindhoven MOET wonen. Die brief kwam alsmaar niet, en de zitting is volgende week woensdag al, dus heb ik Theo Duivesteijn (de baas in kwestie) gebeld om te vragen of hij die brief vandaag of uiterlijk maandagochtend gereed zou kunnen hebben.

Nee dus. Theo deelde me namelijk mede dat hij het maar niks vond dat ik dan weer in Lommel verbleef en dan weer ergens anders (geen idee waarom, hij betaalt toch geen kilometervergoeding), hij vond het ook maar niks dat ik me de afgelopen tijd een paar keer ziek gemeld heb, en daarom heeft hij m'n contract niet verlengd. Daar komt-ie dan wel rijkelijk laat mee: vandaag is het 7 november, maar m'n contract liep tot en met 31 oktober. Oftewel, ik ben al een week werkeloos zonder het zelf te weten. Theo beweerde dat hij een brief had gestuurd waarin stond dat m'n contract niet verlengd zou worden, maar toen ik gistermiddag m'n postbus leeghaalde zat die brief er nog niet in.

Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat het gewoon een centenkwestie is. Meer specifiek de centen waarmee Theo's bonussen betaald worden. Hoe beter de vestiging presteert hoe hoger zijn bonussen worden (althans, volgens een collega die anoniem zal blijven), maar als iemand ziek thuis zit kost-ie alleen maar geld en dat drukt dus het nettoresultaat. Het hielp ook niet dat iemand op de Planning m'n ziekmelding van afgelopen maandag niet goed genoteerd had: ik had opgegeven "psychische klachten" maar daar is "overspannen" van gemaakt. En aangezien iemand die overspannen is als regel toch wel een paar maanden uit de running is was het voor Theo dus gunstiger om m'n contract maar niet te verlengen.

Het demonstreert wel weer eens de beroerde interne communicatie bij Connexxion: m'n laatste ziekmelding was afgelopen maandag 3 november, volgens Theo was ik toen dus al niet meer in dienst, maar de Planning wist nergens van. Euh...

Meteen maar even ingeschreven bij het CWI en een WW-uitkering aangevraagd. Dat zal ook wel weer een tijdje duren, want m'n intakegesprek is pas op 20 november.

Het moge duidelijk zijn dat ik me behoorlijk belazerd voel door Connexxion. Eerst allemaal mooie verhalen over een aangepast contract, meer uren en wat al niet meer, en dan vervolgens tegelijk met de kliko buitengezet worden. Helemaal met lege handen blijf ik niet staan, volgens Theo ligt maandagochtend een brief klaar waarin staat dat ik weer aan de slag kan bij Connexxion zodra m'n huisvestingsprobleem opgelost is en ik weer in Eindhoven woon. Maar of ik dan nog daar wil werken? Gezien het schreeuwend tekort aan chauffeurs ben ik dan allang bij een ander taxibedrijf aan het werk -- en met een beetje mazzel ook nog full-time.

Hellen zou Hellen niet zijn als ze er geen positieve draai aan zou geven; het is natuurlijk balen om je baan kwijt te raken, maar je kunt het ook zien als het begin van iets nieuws. En om dat te vieren zijn we met z'n tweetjes buiten de deur gaan eten. Niks bijzonders verder, gewoon een bakkie soep en een kop koffie, maar het was wel lekker om even weg te zijn. En de soep zelf smaakte ook uitstekend. Vervolgens nam de avond een nogal verrassende wending...

Volgens de man aan het volgende tafeltje was er dit weekend iets te doen in de Maaspoorthallen en had dat "iets te maken met yoga". Op zich niet slecht, en nog gratis toegankelijk ook, dus zijn we daar maar eens naar toe gegaan. Maar met yoga bleek het niks van doen te hebben.

Wat het wel was: Amma. Nog nooit van gehoord, maar volgens de pers behoort ze tot de tien belangrijkste spirituele leiders ter wereld en heeft ze de bijnaam "knuffelgoeroe". Het was inderdaad een mooie ervaring om haar een keer mee te maken, inclusief de knuffel. Voor dat laatste hebben we dan ook zo'n vier uur moeten wachten. Om de tijd te doden hebben we ons tussendoor maar even nuttig gemaakt in het restaurant, meehelpen bij het uitserveren van maaltijden.

http://www.amma-europe.org/dutch/

Nieuwe advocaat!

Vanochtend ben ik samen met Hellen naar m'n nieuwe advocaat geweest. Het is natuurlijk afwachten wat die kan bereiken, uiteindelijk ligt de beslissing toch bij de rechter, maar we hebben er in elk geval wel allebei een goed gevoel over; deze lijkt toch wel wat meer te doen dan kopietjes maken en afwachten wat de rechter beslist. Ik weet niet of Sonja m'n blog leest, maar voor de zekerheid geef ik nog maar even geen details over de aanpak.

Vervolgens nog even samen naar Lommel geweest.

Andere advocaat graag!

Het is niet al te vroeg geworden vannacht, ergens rond 01:30 lag ik pas in bed. En dan om 08:00 er weer uit, want vanochtend heb ik een afspraak met m'n advocaat. Eerst even ontbeten, m'n agenda bekeken, en geconstateerd dat ik me vergist had. Ik dacht dat die afspraak om 10:30 was, maar dat bleek een half uur later te zijn. Nou ja, dat gaf dan weer even de gelegenheid om m'n weblog bij te werken.

Ik heb Sonja en haar advocaat vorige week al uitgenodigd voor dat gesprek vanochtend, met dien verstande dat ze om 11:30 aanwezig moesten zijn zodat ik eerst de tijd zou om op m'n eentje met m'n advocaat te praten. Maar uiteraard zijn ze niet op komen dagen. Het gesprek met m'n advocaat heeft eigenlijk ook niks opgeleverd, het enige dat ik wijzer ben geworden is dat ik 20 november naar de Rechtbank moet omdat Sonja's advocate een kort geding is gestart om een straat- en contactverbod te krijgen. Traditiegetrouw staat het verzoek aan de Rechtbank weer eens vol met leugens en verzinsels (net als d'r aangifte wegens bedreiging trouwens), maar intussen verwacht ik van Sonja niks anders.

Zoals altijd kan (of wil) m'n advocaat niks voor me doen. M'n reactie op het verweer tegen het verzoek om alimentatie heeft-ie niet doorgestuurd naar de rechtbank; ook is er niks tegen te doen dat Sonja de bezoekregeling niet nakomt (een bezoekregeling blijkt in de praktijk namelijk in te houden dat de papa z'n kind(eren) maar moet komen halen, en als hij dat niet kan heeft-ie pech gehad -- de vrouw hoeft ze niet te komen brengen. Inmiddels is ook gebleken dat ze mede op advies van Bureau Jeugdzorg de bezoekregeling heeft opgeschort -- waarmee wat mij betreft weer eens is aangetoond dat je als vrouw in dit land boven de wet verheven bent.

M'n advocaat klinkt als al die andere mensen die deze ellende nog nooit persoonlijk hebben meegemaakt: ik moet maar zien dat ik ergens huisvesting vind (de vraag "hoe" wordt uiteraard weer niet beantwoord) en maar een andere baan moet zoeken.

Eén oplossing had-ie nog wel: als dadelijk dat straatverbod er is en ik toch een keer stennis kom schoppen aan de deur van m'n woning, dan word ik eerst opgepakt, vervolgens wordt de crisisdienst van de GGzE gebeld, en word ik met spoed opgenomen op De Grote Beek (psychiatrische instelling in Eindhoven) omdat ik kennelijk gevaarlijk ben en hulp nodig heb. Mooi toch? Dak boven m'n hoofd, verwarmde kamer, drie maaltijden per dag, en eindelijk de professionele hulp waar ik al jaren om schreeuw maar niet krijg.

Desalniettemin zal het voor deze advocaat snel einde oefening zijn: ik kan niks met een advocaat die alleen maar documenten verzamelt en vervolgens gaat afwachten wat de rechter er van vind, ik heb er eentje nodig die daadwerkelijk vecht voor de belangen van z'n cliënt. Als Hellen en Frida gelijk hebben, heb ik die gevonden. Die heb ik intussen ook gebeld, donderdagochtend ga ik er naar toe.

Volgende tegenslag: Hellen heeft m'n rebirthing-sessie maar even opgeschoven naar morgen of overmorgen (of misschien wel nog verder). Da's balen, want als ik dat eerder had geweten was ik nog even doorgereden naar Lommel.

Rebirthing, deel 1

Vanochtend heb ik me toch maar weer opnieuw ziekgemeld. Kennelijk zijn er een hoop collega's die hetzelfde gedaan hebben, afgaande op de ietwat paniekerige toon waarop door de telefoon de kreet "Ah, nee hè!" klonk. Of ik niet tenminste m'n ochtendrit kon doen. Nee, sorry, dat gaat niet.

Overdag is er verder weinig spannends gebeurd. Eerst lekker lang in bed blijven liggen, in dit geval wel zinvol aangezien het vanavond wel eens laat zou kunnen worden, ontbijten, weblog bijwerken, en 's middags eten koken. Kortom, aangenaam rustig.

Via Hellen heb ik van Frida de naam gekregen van haar echtscheidingsadvocaat, en dat zou een pitbull van een advocaat moeten zijn. Dat is precies wat ik nodig heb, want over m'n huidige advocaat ben ik niet echt te spreken. Morgenochtend heb ik een afspraak met de huidige, maar als die niet flink z'n best gaat doen zal ik op heel korte termijn een afspraak hebben met die andere advocaat.

Vanavond heb ik voor de eerste keer een rebirthing-sessie meegemaakt, zij het niet als cliënt maar eigenlijk voornamelijk als toeschouwer, als voorbereiding op m'n eigen sessie morgenmiddag. Ik heb zo'n beetje een idee hoe het werkt, maar ik ben nog niet helemaal overtuigd dat het voor mij ook zal werken. Maar dat zien we morgen dan wel weer.

Vlissingen

Hellen heeft onlangs gevraagd of ik 'n keer naar Vlissingen wilde rijden, met haar en als hij zou willen ook Sjef. Voor Hellen doe ik veel, en ik vind het zelf ook wel lekker om weer eens aan het strand uit te waaien, dus zijn we aan het eind van de ochtend richting Vlissingen getrokken met z'n tweetjes (Sjef wilde niet mee).

De middag/avond in het kort: eerst op de Boulevard koffie gaan drinken, vervolgens een eind over het strand gewandeld (záááálig, alleen daarvoor zou ik al naar de kust verhuizen), wat gaan eten, en nog een paar adressen afgeweest. Eentje daarvan was die van een ex van Hellen; die vent is naar verluidt een hele goeie automonteur en de motor van m'n auto moet opnieuw afgesteld worden, dus het was te proberen. Helaas, we zijn een paar keer aan de deur geweest maar hij was niet thuis.

Ik heb al een paar keer meegemaakt de laatste tijd dat er opeens een heel herkenbare lucht in m'n auto hing die zomaar opeens opdook, even plotseling weer verdween, en er geen aanwijsbare oorzaak was. Ik bedoel maar, hoe kan het onderweg opeens naar koffie of kippensoep ruiken? Vandaag was het weer prijs, en zelfs twee keer. Eén keer hing er opeens een bierlucht in de auto (geen bier aan boord) en later nog iets wat naar warm eten rook en vermoedelijk tosti was. Ik ben in elk geval blij dat Hellen het ook rook, dan weet ik in elk geval zeker dat ik het me niet ingebeeld heb. Waar die luchtjes vandaan komen? Het klinkt gek, maar we hebben zo het vermoeden dat m'n pa erachter zit. Terwijl die intussen toch overleden is...

Overdag hebben we al veel gepraat, en 's avonds thuis ging het met z'n drieën verder. Het is laat geworden. Wat er allemaal gezegd is blijft uiteraard vertrouwelijk, maar het resultaat is onder andere dat Hellen besloten heeft me toch te helpen met dat zwarte gat in m'n leven. Ik heb al een keer regressietherapie van haar gehad, ergens in de komende dagen ga ik "rebirthen" -- wat dat ook wezen mag. Het spirituele heeft dan weliswaar al m'n hele leven m'n interesse, maar echt erin verdiept heb ik me niet.