Verwennerij in de bajes

Vanochtend kon ik recht uit bed gaan luchten; de Seroquell werkt prima. Vanmiddag even Sylvia gebeld, die blijkt het goed voor elkaar te hebben. Intussen heeft haar verhaal ook in het Algemeen Dagblad en de Spits gestaan. SBS6 is nog niet geweest maar wordt maandag of dinsdag verwacht. Meteen even bijgepraat over de Reclassering en de verwachting dat ik donderdag vrij kom.

Tijdens de recreatie zijn we verwend: appeltaart en broodjes kroket. Wat minder geweldig is: ik heb al een aantal dagen last van (waarschijnlijk) een kaakontsteking en krijg elke avond een zetpil Paracetamol 1000 mg tegen de pijn. Die heb ik vanmiddag maar alvast gevraagd want de hoofdpijn is niet te harden. Intussen heb ik gehoord dat ik dinsdag naar de tandarts kan.

Iemand heeft het goed met me voor

Bij terugkeer op cel na het luchten lag de weekverstrekking op tafel. Dat klinkt meer dan het is, het is een platic zakje met daarin vier theezakjes en en negen suikerzakjes. Iemand had het wel goed met me voor want ik heb een dubbele hoeveelheid ontvangen.

Overplaatsing

Het heeft een week geduurd maar vandaag ben ik eindelijk overgeplaatst naar 7A, de afdeling "Speciale Zorg". Eenmaal daar werd ik ook nog eens opgeroepen het Bureau Selectie en Detentiebegeleiding (BSD). Doel van dat gesprek was om te bepalen wat ze met me aan moeten als m'n voorarrest verlengd wordt. De goede man kreeg een blik van "hé, daar heb ik iets over gelezen" toen hij vroeg waar m'n vriendin woonde en hij als antwoord kreeg dat die in een etalage woont.

Terug in m'n cel heb ik de TV aangezet (je moet toch iets), bij het zappen kwam ik op Omroep Brabant een item tegen over Sylvia. Sinds gisteren woont ze inderdaad in een etalage op de Dommelstraat. Ik ben ongelooflijk trots op haar! Het item eindigde met een dame van Woonbedrijd die beweerde dat Sylvia gebaat zou zijn bij begeleid wonen. Stelletje hypocrieten; daarmee dumpen ze haar bij de GGzE zodat ze zelf geen moeite hoeven te doen. Totaal onzinnig, Sylvia runt al huishoudens sinds haar tienerjaren en verdient een deel van haar salaris met het begeleiden van mensen zodat ze zolang mogelijk zelfstandig kunnen blijven wonen, dus als iemand geen "begeleid wonen" nodig heeft is het Sylvia!

Vanochtend heb ik m'n advocate (eindelijk) ook nog even gesproken, die is nu weer bijgepraat. Ze heeft een paar keer geprobeerd Marcel Martens te bereiken maar tot nog toe tevergeefs.

Papillon

Een ongekend drukke dag vandaag. Meteen na het ontbijt naar de bibliotheek waar ik vertrokken ben met onder andere het (naar verluidt) populairste boeken in gevangenisbibliotheken wereldwijd: Papillon. Toen ik terugkwam was ik nog steeds niet echt wakker, ik heb nog een half uur liggen slapen. Volgende halte: de psycholoog. Die gaat samen met de psychiater bekijken naar welke afdeling ik zou moeten. Goed en wel terug was het etenstijd, om 13:45 gevolgd door een half uurtje voor koffie. Dat half uur heb ik niet volgemaakt want halverwege moest ik opeens naar de ingang voor "ambtelijk bezoek". Dat bezoek bleek een jongedame van de Reclassering te zijn, die moet advies uitbrengen aan de Raadkamer over wat ze met me moeten doen. Ze gaat voorstellen om me te schorsen met als voorwaarden een contactverbod met Welzijn Eindhoven en een wekelijkse meldplicht bij de Reclassering. Daar kan ik mee leven. Enig nadeel van het gesprek was dat het samenviel met luchten, tegen dat ik terug was had ik nog tien minuten voor frisse buitenlucht.

Binnen bleek dat de bestellingen uit de winkel binnen waren, maar niet die van mij. Onvoldoende saldo. Shit. Voor een deel niet onoverkomelijk maar het betekent wel dat een hele week moet doen met één telefoonkaart van € 5. Vlak daarna ging de deur opnieuw open voor een kennismaking met de Geestelijke Verzorging. Ik heb meteen maar gebruik gemaakt van de gelegenheid om een persoonlijk gesprek aan te vragen met de Boedhhistische Geestelijke verzorging. Dat kan even duren: zo ongeveer elke PI heeft een pastor, een dominee en een Humanist, de meeste hebben ook nog een Imam en dan lopen er ook nog een aantal rabbijnen rond, maar voor heel Nederland hebben ze zeggen en schrijven twee mensen voor de Boedhhistische geestelijke verzorging.

Ik ben ook nog maar een keer begonnen over het bellen van m'n advocate, maar die bleek alweer niet op kantoor te zijn. Morgen opnieuw.

Binnen een kwartier ging de deur nog tweemaal open: een keer voor de retournering van m'n winkellijst (ik sta € 10 in de min) en een keer voor de koffiekar.

Bezoek!

Vanochtend mocht ik zowaar douchen; eigenlijk mag dat alleen tijdens de recreatie maar dat stond pas voor vanmiddag op het programma. Dat kon dus maar twee dingen betekenen: of bezoek, of op transport maar dat staat pas voor volgende week op het programma. Bleef over: bezoek. En jawel, Sylvia was gearriveerd! Die bleek in Eindhoven een compleet mediacircus op gang gekregen te hebben: interview in het Groot Eindhoven, interview op 040-TV, en (waarschijnlijk vrijdag of zaterdag) ook nog het Eindhovens Dagblad en SBS6 (Hart van Nederland). Woonbedrijf blijkt zich schandalig misdragen te hebben: ze hebben Sylvia een woning toegewezen per 1 maart en vervolgens het aanbod weer ingetrokken. Waarom? Omdat ze een relatie met mij heeft en ze in die buurt geen bewoners "met een crimineel verleden" willen! Ten eerste vraag ik me af hoe Woonbedrijf weet dat ik een verschil van inzicht heb met Justitie, ten tweede heb ik geen crimineel verleden want ik ben nog nooit ergens voor veroordeeld. Het zou me niks verbazen als Sonja Holten en/of de Eindhovense politie en/of Welzijn Eindhoven hier achter zit(ten).

Maar crimineel verleden of niet, niet ik maar Sylvia zou de huurder worden van die woning, dus hun hele argumentatie slaat nergens op. Als ik Sylvia was zou ik aangifte doen tegen Woonbedrijf wegens discriminatie.

M'n advocate bleek niet op kantoor te zijn, morgenmiddag nog een keer proberen.

Gratis bellen door creatieve aanpak

Vanochtend m'n cel schoongemaakt, daarna luchten. Ik voel dat ik er psychisch hard op achteruit ga. Effectief zijn er ruim twee jaar weggegooid: al ruim twee jaar doe ik samen met de GGzE alle moeite om overeind te komen en te blijven, en net nu het ergens op begint te lijken gebeurt dit allemaal. Ik ben weer terug in dat hele diepe gat in de grond, het zal weer jaren duren voordat de schade hersteld is - als ik dat nog haal. Alsof ze het gehoord hebben: vanmiddag moest ik weer naar de Medische Dienst. Deze keer voor een vragenlijst zodat de psychiater kan bepalen op wat voor afdeling ik zou moeten zitten.

Eergisteren heb ik de afdeling Visitatie verzocht om het visitekaartje van m'n advocate uit m'n jas te halen, maar omdat ik niks hoorde ben ik er nog maar eens achteraan gegaan. Dat hielp, een paar uur later had ik wat ik hebben wilde. Meteen maar een verzoek ingediend om m'n advocate te bellen. Dat verzoek vereiste enige creativiteit. Ik had ingevuld dat ik haar zowel wilde spreken over de mogelijkheid tot schorsing en over de zitting van 3 maart. Maar aangezien die zitting pas over een week is zou ik het gesprek zelf moeten betalen. Het doorstrepen van het stukje over de zitting bleek voldoende, morgen wordt m'n advocate voor me gebeld - op kosten van Justitie.

Drukke middag

Vandaag was het 09:00-10:00 recreatie, en moest ik ook nog even de deur uit voor het laten maken van een longfoto. Vanmiddag ging de celdeur even open, maar helaas niet omdat m'n spullen binnen waren. In plaats daarvan een dame die kwam vertellen dat er op 3 maart een zitting is van de Raadkamer, met de vraag of ik dan gehoord wil worden. Reken maar van yes! Het bleek dat de Officier van Justitie me gevangen wil houden, daar denken m'n advocate en ik uiteraard anders over.

De middag werd druk: eerst een DVD kijken met een verhaal over de Penitentiaire Inrichting (PI), waarbij ik de indruk kreeg dat ik op de verkeerde afdeling zat. Ik zit op afdeling E (Inkomsten) maar volgens de psychiater en de rechter-commissaris zou ik op afdeling A (Bijzondere Zorg) moeten zitten. Meteen na de DVD door naar de Medische Dienst, daar bleek dat een dezer dagen een psycholoog gaat bekijken of ik naar A moet. Euh, dat had die psychiater vrijdag toch al vastgesteld? Vervolgens m'n vest halen en terug naar buiten om de laatste drie kwartier luchten nog mee te maken. Dat werd wat korter want bij binnenkomst bleek m'n kleding binnen te zijn. Ook alleen maar kleding, geen zeep, shampoo, deoroller (spuitbus mag niet), nagelknipper, agenda, schrijfblok, Mah-Jongg set en foto's. Shampoo, zeep, deoroller en schrijfblok mogen niet ingevoerd worden omdat je die hier moet kopen, agenda mag alleen als het een zakagenda is (de mijne is groter, ongeveer A5-formaat), geen idee waarom de foto's geweigerd zijn. Nagelknipper en spellen mag je wel hebben maar niet invoeren. Vreemd dat je zo'n spel niet in mag voeren, maar een spelcomputer en andere apparatuur wel. Weer een tegenslag dus. Hopelijk heeft Sylvia wel geld gestort want ik heb wat spulletjes op m'n winkellijst gezet maar bij onvoldoende saldo krijg ik die niet.

Ludieke actie

Vanochtend was het van 08:45-09:45 luchten, maar ik was nog zo moe dat ik maar op cel ben gebleven. Van 14:45-17:30 recreatie, tijd om Sylvia te bellen. Waarna de zorgen weer toesloegen want ik kreeg de voicemail. Bij de volgende poging een uur later nam ze gelukkig wel op. Phew! Ze had haar GSM alleen uitstaan omdat ze naar België was. Maar goed dat ze van alles naar Lommel moest verhuizen, dan blijft ze tenminste bezig. Rob blijkt een goede steun voor haar te zijn. Morgen komt m'n meiske schone kleren en wat andere spullen brengen, het is alleen nog afwachten of ze woensdag op bezoek komt: bezoektijd is van 09:15-10:15 maar om 10:00 heeft ze een afspraak bij Woonbedrijf. Wat ze ook nog wist te vertellen: vanaf donderdag gaat ze op de Dommelstraat in een etalage wonen. Ludieke actie om aandacht te vragen voor haar problemen.

Bellen kost overigens een vermogen: als je naar een mobiel nummer belt ga je in een slordige 10 minuten door een telefoonkaart van € 5 heen. In de laatste seconden wist ik nog te zeggen dat ik van haar hou en dat ik 'r mis. Ook vanavond verloor de Seroquell de strijd...

Het voordeel van een traumatische jeugd

Op werkdagen gaat hier de wekker om 07:30, in het weekend houd-ie z'n bek. Het rooster voor vandaag: 08:45 - 11:30 recreatie (dan mogen we de cel uit) en van 16:30 - 17:30 luchten. Afgaande op het uiterlijk van m'n afdelingsgenoten trek ik met m'n 42 lentes de gemiddelde leeftijd flink op. De tijd op cel wordt verdeeld tussen eten, TV kijken, Sudoku spelen en nadenken. Gelukkig krijg ik hier Seroquell dus lig tenminste niet de halve nacht te piekeren.

Tegen bedtijd ben ik er al achter dat ik dit niet nog een keer wil meemaken. M'n traumatische jeugd blijkt hier echter wel een voordeel te zijn: ik kan er tegen om langere tijd alleen te zijn. Maar goed ook, anders zou ik hier gillend gek worden. Helaas moet ik het hier stellen zonder m'n drie eerste levensbehoeften: Sylvia, computer en Internet. Ik zou een hoop gedaan krijgen als ik m'n PC hier had.

Helaas bleek Seroquell z'n beperkingen te hebben: vanavond won het piekeren het van de Seroquell.

Gast van Hare Majesteit

Vanochtend werd ik al om 06:00 gewekt! Aankleden, ontbijten, inpakken en wegwezen. En wat bleek er in een plastic tas te zitten? Een schone onderbroek, schoon shirt en schone sokken. Die had Sylvia dinsdagavond al gebracht maar dat vonden ze niet nodig mij even te vertellen! Stelletje hufters! Om 07:15 zaten we in het busje naar 's-Hertogenbosch. Eerst even de cel in en vervolgens een gesprek met een psychiater. Niet omdat ik hulp nodig heb maar om te bepalen of ik in een gewone gevangenis opgesloten kan worden of naar een psychiatrisch ziekenhuis van Justitie zou moeten. Retour cel en meteen weer rechtsomkeert voor een gesprek met m'n advocate. Ze zal de de rechter-commissaris om schorsing vragen, hetgeen betekent dat ik voorlopig vrijgelaten word, met als belangrijkste motivatie dat ik voor Sylvia moet zorgen en tevens vanwege m'n werk (ik ben dan wel met ziekteverlof maar dat weet de rechter-commissaris niet). Even later was de zitting maar bleek de rechter-commissaris niet onder de indruk te zijn. Ze liet me voorlopig voor 14 dagen opsluiten in Vught om daar onderzocht te worden. Fijn, ben je slachtoffer en schreeuw je om hulp, word je als een crimineel behandeld.

Weer een uurtje de cel in en op transport naar Vught. Daar aangekomen kwam de volgende klap: een SMS-je dat Sylvia woensdag al gestuurd had en waaruit bleek dat ze "hopelijk genoeg" pillen had geslikt. Daar was ik al bang voor. Gelukkig bleek ze later nog een SMS-je gestuurd te hebben dus heeft ze het gelukkig overleefd. Vervolgens strippen, douchen en naar de afdeling met een plunjebaal met daarin m'n schamele bezittingen, voor zover ze niet achtergehouden zijn. M'n cel was slechts 17 x 9 schoenlengtes groot, wat omgerekend neerkomt op ongeveer 4,85 x 2,50 meter, dus ongeveer 12 vierkante meter.

Toen ik m'n plunjebaal op de grond zette werd ik door een opgewekt gepiep begroet. Aha, ik had eindelijk m'n digitale Soduku-spelletje terug. Dat was samen met de TV m'n enige vermaak; eigen boeken mocht ik niet invoeren en de gevangenisbibliotheek was voor deze afdeling alleen op donderdagochtend drie kwartier open -- niet echt handig als je vrijdagmiddag binnenkomt. Gelukkig mocht ik nog wel eenmalig Sylvia even bellen op kosten van Justitie.

Sonja liegt vrolijk verder

Vandaag vertoonde grote overeenkomsten met gisteren: om 07:00 gewekt worden, ontbijt, luchten, tweede verhoor, lunch, luchten, avondmaaltijd. Stel je niet teveel voor van het eten, zowel ontbijt als lunch bestaat uit een boterham met kaas, een boterham met vlees (altijd kip) en een beker koffie, en het avondeten is kant-en-klaar magnetronvoer.

Dat tweede verhoor bleek te maken te hebben met twee nieuwe aangiften (jawel, alweer!) van Sonja. De beschuldigingen deze keer: smaad en belediging. Waarom? Omdat ik op m'n weblog onthuld heb dat ze Nazi-sympathieën heeft en in de prostitutie zit (deels betaald, deels gratis in ruil voor politiebescherming en een versnelde carrière). Traditiegetrouw worden haar aangiften weer niet gehinderd door zoiets elementairs als bewijsmateriaal maar dat heeft de Waffen-SS nog nooit tegengehouden. De leugens waren uiteraard weer wel van de partij.

Ik heb ze ook verschillende keren gevraagd of ze Sylvia wilden bellen voor schone kleren. Dat zouden ze doen maar deden ze natuurlijk niet. Ik loop al sinds dinsdagochtend in dezelfde kleren dus echt fris ruik ik niet meer. En zelfs m'n deodorant kreeg ik vanmiddag niet want dat had ik "vanochtend maar moeten doen". Maar gelukkig mocht ik tegen het einde van de middag eindelijk even douchen. Het knulletje dat me kwam halen leeft graag gevaarlijk, want hij ging voor me lopen terwijl er verder niemand in de gang aanwezig was. Kapitale blunder natuurlijk, want op die manier heb je geen zicht op wat je arrestant doet; ik had 'm zo van achter aan kunnen vallen.

Nog zeker tot vrijdag in de cel

Op het asociaal vroege tijdstip van 07:00 werd ik wakker gemaakt. Het ontbijt bestond uit twee voorverpakte boterhammen (houdbaar tot ergens in juli 2010) en koffie. In de loop van de ochtend kreeg ik eindelijk een advocaat te spreken, een uurtje later gevolgd door het verhoor. Volgens de Waffen-SS zou ik het personeel van Welzijn Eindhoven bedreigd hebben, maar de aangifte zelf kreeg ik niet te zien.

Ook mocht ik twee keer een half uur luchten. De eerste keer was het een half uur kou lijden, want m'n jas dan wel m'n vest kreeg ik niet. De tweede keer kreeg ik zowaar wel m'n vest mee maar die moest na het luchten weer ingeleverd worden omdat er touwtjes aan zaten. Vanmiddag kreeg ik ook nog te horen dat ik vrijdag voorgeleid zou worden in 's-Hertogenbosch en tot die tijd vast zou blijven zitten. Da's dubbel kut, want ten eerste heb ik niemand bedreigd en ten tweede verveel je je wezenloos in de cel. Zoiets simpels en ongevaarlijks als m'n altijd-op-zak Sudoku spelletje kreeg ik niet, TV heb je ook niet, het enige wat je kunt doen is het stapeltje tijdschriften doorlezen dat er ligt. Maar als je die allemaal doorgespit hebt krijg je geen andere. Waarom zou je arrestanten het leven in de cel tenminste nog een beetje draaglijk maken als je ze ook gewoon psychisch kapot kunt maken?

Opnieuw opgepakt en mishandeld

Vanmiddag heb ik samen met Sylvia een gesprek gehad met Mary Fiers, wat voor mij niks opgeleverd heeft. Dan maar terug en een hoop ellende tegemoet (maar dat wist ik op dat moment nog niet). Toen ik na het eten op de WC zat riep Sylvia opeens dat er vier mensen binnen waren die me mee wilden nemen. Jawel, alweer de Waffen-SS. Volgens hen zou ik iemand bedreigd hebben, wie dat dan zou zijn werd niet verteld, de aanhouding zelf ging weer met handboeien en excessief geweld gepaard. Toen Sylvia riep dat ze voorzichtig moesten zijn omdat de spieren binnen in m'n bovenarmen gekneusd waren werd ze zelf door een van de smerissen met een hand om haar keel tegen de koelkast gesmeten.

Ik zat goed en wel achter in de surveillancewagen toen Sylvia naar buiten kwam. Ik kon het gesprek niet helemaal volgen maar kennelijk was het (pas herstelde) ruitje in de voordeur weer kapot. Dat bleken de politie-Nazi's op hun geweten te hebben, die waren tijdens onze afwezigheid al een keer geweest. Het dringt niet tot ze door dat als 's avonds in de woning nergens licht brand en niemand openmaakt er kennelijk niemand thuis is.

In de cel ben ik weer eens mishandeld: twee keer deden ze het licht uit omdat ik een advocaat en m'n medicijnen wilde, en vervolgens hebben ze gedreigd me volledig uit te kleden en naakt in de isoleercel te smijten. Op zeker moment heb ik het bewustzijn verloren, dat boeide ze kennelijk niet want toen ik bijkwam lag ik op de grond met naast me papieren die ik voorheen niet gezien had. Daarna ging de reis naar boven, de cel in voor langduriger verblijf.

Windows Vista of Windows 7?

Na veel te laat uit bed gekomen te zijn (ergens rond 10:00) ben ik maar weer verder gegaan met het opnieuw inrichten van m'n computer. Het heeft ruim een week gekost, maar intussen staat Windows Vista Ultimate er weer op, zijn alle updates binnen, en is een deel van de benodigde andere software ook geïnstalleerd. Nu ben ik alleen nog aan het overwegen of ik voorlopig nog even door zal gaan met Vista, of dat ik de upgrade naar Windows 7 maar aan zal schaffen. Kost weer geld natuurlijk, maar het schijnt wel een hele verbetering te zijn ten opzichte van Vista.

Nog maar een nachtje over slapen.

Vanavond werd ik weer eens gebeld door een computer. Dat bleek het afsprakensysteem te zijn van de koeriersdienst te zijn die m'n T-Mobile SIM-kaart met bijbehorend abonnement af komt leveren. Voorlopig houden ze het op aanstaande donderdag tussen 08:30 en 18:00, maar om te voorkomen dat je de hele dag thuis moet blijven krijg ik woensdagavond nog een mailtje en een SMS-je met daarin het tijdvak van drie uur waarbinnen ze aan de deur zullen staan.

Carnavalsherrie

Tegen dat we het ontbijt achter de rug hadden was het 11:30 en eigenlijk tijd om weer verder te gaan met al mijn bezigheden. Maar omdat ik daar gisteren zo'n zeven uur mee bezig ben geweest (inclusief de onvermijdelijke onderbrekingen door Sylvia) heb ik eerst maar eens wat anders gedaan: een spelletje Mahjongg met de Mahjongg-set die ik onlangs van Sylvia heb gekregen. Het ging weer eens niet als gepland (so, what else is new?). Ik was net begonnen met de stenen op te stapelen toen Sylvia opdook en zo haar eigen idee had over hoe ze te stapelen. Waarna ze weer ging.

De brief voor de urgentiecommissie is in principe klaar, al print ik 'm nog maar even niet uit voor het geval ik nog bedenk dat er nog wat bij moet. En uiteraard werd ik ook vandaag weer geplaagd door onderbrekingen, met als bonus een uur lang carnavalsmuziek op vol volume. Ik weet niet waarom, maar als Sylvia met fysieke arbeid bezig is moet om een of andere reden muziek aan (op zich geen probleem) maar dan wel op maximum volume (wel een probleem, want dan kan ik mezelf niet eens meer horen denken).

Aanvraag in wording

De voornaamste bezigheid vandaag: de aanvraag voor urgentie bij woningtoewijzing. Daarvoor moesten de nodige documenten bij elkaar gezocht worden, en vervolgens de motivatie geschreven worden. Daarvoor krijg je op het aanvraagformulier ongeveer een half A4-tje de ruimte, maar daar past m'n verhaal uiteraard niet op. Dat wordt dus "zie bijlage".

De eerste versie is klaar, morgen nog een beetje bijschaven, overmorgen naar de GGzE voor de handtekening van mevrouw Baaijens, en dan dinsdag naar het Woonbedrijf om de aanvraag in te dienen.

Op naar de Urgentiecommissie

In één opzicht zat het mee vandaag, ik heb bij de GGzE een brief gekregen voor de Urgentiecommissie Woningtoewijzing, om toe te voegen aan m'n urgentieaanvraag. Bert heeft 'm al ondertekend, maandag moet ik nog even terug om ook mevr. Baaijens (de psychiater) te laten tekenen. Zien dus dat ik voor die tijd de rest van de papierwinkel bij elkaar geschreven en gekopieerd krijg, dan kan het maandag of dinsdag op de post. In afwachting van de afwijzing...

Ergens bij de Gemeente Eindhoven blijkt m'n noodkreet van anderhalve week geleden toch gelezen te zijn. Bert wist te vertellen dat hij gebeld was door een of andere dame in de directe omgeving van de burgemeester (hij heeft haar naam wel genoemd maar die ben ik al weer vergeten). Die zou per brief reageren, wat er precies in zal staan wist Bert ook niet maar volgens hem zou de strekking zijn dat ik voor alle hulp maar het reguliere traject moet volgen en ze voor mij geen uitzondering kunnen maken.

Meteen dus maar even door naar de postbus, maar daar lag niks in van de Gemeente Eindhoven. Wel van de tandarts, want een deel van een rekening zou niet betaald zijn. Die is wel betaald, maar die pakweg drie tientjes zijn betaald door de VGZ. Slordige administratie, dus.

Die dame van de Gemeente zal ik een vriendelijk briefje terugsturen om haar te vertellen dat het reguliere traject geen optie is. Maar dat zal ergens volgende week worden, ik ga geen twee dagen achter elkaar m'n postbus leeghalen.

En zowaar, m'n advocaat heeft voor de afwisseling weer eens van zich laten horen. Per e-mail weliswaar, maar toch. De vreugde was van korte duur. Ik had verwacht dat hij gereageerd zou hebben op de brief die ik een paar dagen geleden naar Muurmans had gestuurd. Helaas, het bleek alleen het arrest te zijn van het Gerechtshof inzake het hoger beroep. M'n hoger beroep is niet-ontvankelijk verklaard omdat ik inmiddels gescheiden ben. Maakt verder niet uit, want het hoger beroep ging om een straat- en contactverbod dat negen maanden geleden al afliep. Hoezo, ambtelijke molens draaien langzaam?

Dat arrest bleek overigens op 26 januari al bij Marcel afgeleverd te zijn. Twee weken, alleen om een kopietje te maken en het met een begeleidend briefje te mailen. In dit tempo zal het dus wel eind februari of begin maart worden voordat Marcel eens reageert op die brief van eergisteren. Tegen die tijd ligt de vordering al bij het incassobureau en heb ik Sonja al lang en breed m'n huis uitgeschopt.

Het geboorteproces van extremisme

Ik heb weer flink wat energie verspild vandaag. Vanmiddag had ik eerst een gesprek met Henk Waterschoot, Hulpofficier van Justitie op bureau Woensel-Zuid. Dat heeft niks nuttigs opgeleverd. Zijn suggesties waren dat ik een kamer kon huren bij Sylvia om zodoende weer ingeschreven te kunnen worden, een baan te zoeken via de Werkvoorziening Kempenland (nooit van gehoord) en contact op te nemen met de buurtbrigadier van Woensel Noord (waar Sylvia woont).

Die eerste is zinloos want per 1 maart is Sylvia zelf ook dakloos, die tweede is zinloos want geen werkgever neemt je in dienst als je vertelt dat je dakloos bent en op de achterbank van je auto woont, die derde zou misschien nog iets op kunnen leveren. Verder weer de gebruikelijke blabla van "je moet het zelf doen" (wil ik wel maar kan ik helaas niet anders had ik het wel gedaan), "wij kunnen niks voor je doen" (kunnen ze wel maar willen ze gewoon niet) en "je komt er niet door alles te laten escaleren". En uiteraard ook hier weer geen bruikbare ideeën over hoe het dan wel zou moeten.

En nee, kennelijk "kun je het niet maken" om iemand een stapeltje folders naar z'n hoofd te smijten. Dat mag absoluut niet, dat is absoluut ontoelaatbaar. Maar dat je als slachtoffer van huiselijk geweld als een stuk oud vuil behandeld wordt door iemand die goed betaald krijgt om je te helpen, dat mag allemaal wel, daar is niks mis mee.

Eigenlijk was ik naar het bureau gekomen om aangifte te doen van mishandeling door de politie, maar dat ging niet door want, aldus Henk Waterschoot, "daar schiet je niks mee op". Meteen daarna ben ik even binnengelopen bij het Woonbedrijf (die zitten in het pand ernaast) om eens te informeren naar de mogelijkheid van tijdelijke bewoning. Volgens de dienstdoende medewerker zouden er in Strijp woningen gerenoveerd gaan worden en tijdelijk vrijkomen voor verhuur, maar daarvoor moest ik iemand bellen op hun kantoor aan de Willemstraat. Papiertje mee met namen en telefoonnummer, en dan door naar de volgende halte.

Dat was m'n externe opslag om de installatie-CD van m'n scanner te halen, maar die bleek onvindbaar. Dan maar door naar het politiebureau Woensel-Noord. De buurtbrigadier (Saskia van de Moosdijk) was buiten maar ze zouden haar mij laten bellen. Dan door naar de Lidl en dan terug naar Sylvia.

Tot mijn grote verbazing belde Carla de Haas al terug. Ik had al half en half verwacht dat ik volgende week zelf weer zou moeten gaan bellen, maar dat hoefde zowaar niet. De hoorzitting is nu gepland voor volgende week vrijdag, de locatie is nog niet bekend maar staat in de bevestigingsbrief die ze nog zal sturen.

En zowaar, vervolgens belde Saskia van de Moosdijk ook nog. Die beweerde gewoon keihard dat ze niks voor me kon doen, want de woningbouwverenigingen hebben hun eigen systeem en daar komt de politie niet tussen. Ze wil ook niet eens proberen om op een of andere manier ergens iets van de grond te krijgen. Oftewel, ik moet het allemaal zelf maar uitzoeken.

En dat, dames en heren, is dus hoe extremisme geboren wordt. Luister niet naar mensen met problemen maar laat ze maar gewoon verrekken. Schop ze maar onderuit telkens als ze proberen overeind te komen. Tegen dat het leidt tot extremistisch geweld zien we wel verder.

Nou goed, dat kan. Iedereen weet wat de problemen zijn en wat de oplossing is, maar geen enkele instantie is bereid om iets te doen om die oplossing voor elkaar te krijgen, in plaats daarvan wil iedereen het gewoon laten escaleren. Als dat is wat ze willen is dat wat ze kunnen krijgen. Het kan goedschiks of kwaadschiks, goedschiks willen ze niet dus wordt het kwaadschiks. Dan ga ik maar "hulp"verleners het ziekenhuis in slaan, de inventaris bij Welzijn Eindhoven aan diggelen slaan, gebouwen platbranden en weet ik veel wat nog meer. Als er eerst doden en gewonden moeten vallen voordat ik eens geholpen wordt dan moet het maar. Laat Eindhoven maar branden en het bloed van al die corrupte en incompetente "hulp"verleners en smerissen maar door de straten stromen.

Moge Allah hun ziel genadig zijn.

Overal pijn

De gevolgen van het excessieve politiegeweld van eergisteren bij Welzijn Eindhoven zijn inmiddels duidelijk geworden. De spieren op m'n bovenarmen doen nog meer pijn dan voorheen, waarmee herstel van de oorspronkelijke kneuzingen met weken verlengd is en ik m'n armen maar beperkt kan gebruiken en alles wat hoger staat dan de onderste plank van de keukenkastjes onbereikbaar is geworden. Kneuzing op m'n linkerbil waardoor zitten zeer doet. Kneuzing op m'n linkerbovenbeen, gekneusde spier op m'n linkeronderbeen (inclusief een flinke blauwe plek) waardoor lopen zeer doet. Gekneusde ribben (voor de afwisseling deze keer aan de rechterkant) waardoor bewegen zeer doet, liggen zeer doet, en hoesten en de hik al helemaal pijn doen. Slapen is doffe ellende omdat elke beweging zeer doet, en ik slaap eigenlijk altijd op m'n rechterzij maar dat gaat niet vanwege die gekneusde ribben. M'n voortanden doen zeer omdat ze me met m'n gezicht tegen de grond gekwakt hebben.

Kortom, dankzij het extreme geweld van de Eindhovense Waffen-SS doet alles pijn. Dat wordt dus weer een klacht indienen, die dan ongetwijfeld weer linea recta in de doofpot zal verdwijnen.

Wie ook een klacht tegemoet kan zien is de Klachtencommissie Welzijnswerk Eindhoven, over de weigering van het Steunpunt Huiselijk Geweld om mij te helpen en het feit dat het SHG problemen liever laat escaleren dan oplost. Net toen ik daar mee bezig was werd ik gebeld door Carla de Haas, secretaresse van diezelfde Klachtencommissie. Morgen zou de hoorzitting gehouden worden over m'n klacht tegen Hans de Bruijn en Pieter Verstappen, maar helaas is de voorzitter geveld door de griep en moet de zitting verplaatst worden naar een andere datum. Daarover belt ze "zo spoedig mogelijk" terug.

En dan heb ik Marnix Muurmans ook maar weer eens niet blij gemaakt. Ik heb nog altijd niks gehoord van m'n advocaat, dus heb ik z'n conceptbrief zelf maar aangepast en naar Muurmans gestuurd. Die zal wel weer gaan zaniken dat ik dat niet mag, maar dat zal me worst wezen. Zolang Sonja maar binnen een week akkoord gaat met co-ouderschap op papier en ze binnen een week haar schuld aan mij betaalt. Toegegeven, € 110.570,18 is een hoop geld, aan de andere kant kan ze het ook makkelijk lenen. Ze heeft voldoende inkomen om bij de bank een lening af te sluiten, haar moeder zit ook goed in de centen, en verder kan ze altijd nog een beroep doen op Pieter Verstappen, haar politievriendjes, en die "hele hoop vrienden en kennissen in Eindhoven die allemaal staan te springen om haar te helpen". Hoe ze het allemaal weer terugbetaalt is haar probleem, niet het mijne. Ze kan het op de normale manier doen -- met een aflossing van een x bedrag per maand -- of op de Sonjamethode -- met haar benen wijd.

Al kan ik me voorstellen dat het wat lastig wordt om op die tweede manier haar moeder terug te betalen... :-)

Sylvia krijgt haar urgentie!

De Seroquell werkte met horten en stoten vannacht. Vlak na middernacht werd ik wakker, even later viel ik weer in slaap om tegen 04:00 opnieuw wakker te worden. Ik ben opgestaan, even naar de WC geweest en heb vervolgens een uurtje op de bank gezeten. Toen ben ik maar weer in bed gekropen en prompt in slaap gevallen, tot ik rond 09:45 uit bed gebeld werd door Henk Waterschoot. Of ik de afspraak van aanstaande donderdag wilde verzetten naar een later tijdstip op de dag? Mij best, in plaats van 11:00 wordt het nu 13:00. Dan kan ik daarna meteen door naar het gebouw van Welzijn Eindhoven aan de Piuslaan voor de hoorzitting van 15:30. Krijg ik dat gebouw ook eens van binnen te zien.

Gisteravond heb ik het advies gekregen om vandaag even naar de GGzE te gaan. Befehl ist Befehl, dus heb ik dat na m'n ontbijt maar even gedaan. Bert van Summeren was er helaas niet, iemand anders (die ik verder niet ken) wel. Natuurlijk heeft het niks opgeleverd, ik heb m'n verhaal gedaan over gisteren, de goeie man zou een rapportje maken en dan bespreek ik een en ander vrijdag wel met Bert.

Het enige lichtpunt vandaag kwam van Sylvia: er zijn allerlei mensen aan het lopen, bellen en mailen geweest voor haar, met als gevolg dat ze vanochtend te horen heeft gekregen dat ze haar urgentie krijgt en Woonbedrijf nog deze week contact met haar op moet nemen. Oftewel, met wat medewerking en goede wil van Woonbedrijf heeft ze binnenkort een andere woning!

Ik mag hopen dat als ik gekeurd moet worden voor m'n urgentie bij dezelfde GGD-arts terechtkom. Dat bleek een hele slimme vent te zijn want hij denkt precies zoals ik: zonder hulp gaat het van kwaad tot erger en gaat het de samenleving een hele hoop stress en geld kosten. Precies wat ik al die instanties ook duidelijk probeer te maken maar tot niemand lijkt door te dringen.

Stadsguerrilla

Zoals vorige week al aangekondigd zie ik geen andere mogelijkheid meer dan oorlog tegen de overheid in het algemeen en de plaatselijke instanties in het bijzonder. Helaas heb ik geen grote troepenmacht, artillerie, F-16's en bommenwerpers ter beschikking, maar gelukkig bestaat er ook een goedkopere optie voor de gewone man: de guerrilla-oorlog.

Meer dan twintig jaar geleden begon ik belangstelling te ontwikkelen voor het onderwerp guerilla-oorlog in het algemeen en stadsguerrilla in het bijzonder. Toendertijd wist ik nog niet dat alles voorbestemd is, maar nu kan ik zien dat die belangstelling ontstond omdat ik die kennis enkele decennia later nodig zou hebben.

Maar ik hou me nog in. Bij stadsguerrilla horen ook extreem harde acties als bomaanslagen, ontvoeringen, executies van tegenstanders en dergelijke, daar begin ik nog maar even niet aan. Voorlopig worden het acties als het de-deur-platlopen bij instanties, ingangen blokkeren, posters plakken, zoveel mogelijk mensen op de zenuwen werken en proberen de kosten voor de samenleving zo hoog mogelijk op te laten lopen. Geen extreem geweld dus, hooguit af en toe eens een goeie rookbom ergens naar binnen gooien. Dankzij het Internet wist ik binnen vijf minuten hoe je met weinig geld en weinig materiaal zo'n rookbom moet maken.

Tijd voor de eerste actie.

Vanmiddag heb ik maar weer eens m'n opwachting gemaakt bij Welzijn Eindhoven aan de Dr. Cuyperslaan. Hetzelfde liedje als altijd, de eerste die je ziet is dezelfde verwaande arrogante kwal die daar altijd rondloopt maar buiten "aanwezig zijn" verder niks te doen lijkt te hebben, en ik was nog niet goed en wel binnen of ze belden de politie al. Aangezien het baliegajes niet me wil praten hebben we dan gevraagd of we iemand anders konden spreken maar daar werd niet eens meer op gereageerd.

Tegen 15:00 arriveerde de Waffen-SS, ik was intussen maar op de balie gaan zitten. Het gajes mocht van de Waffen-SS kiezen: mij alleen maar buiten laten zetten, of aangifte doen van lokaalvredebreuk, in welk geval ze me zouden oppakken en naar het bureau deporteren. Onder het motto "waarom zouden we een probleem oplossen als we het ook kunnen laten escaleren" kozen de Welzijn-Nazi's voor het laatste. Daarop ben ik uitgeflipt en heb ik een stapeltje folders naar ze toe gesmeten. Voor ik goed en wel besefte wat er gebeurde werd ik met grof geweld van de balie gesleurd en recht op m'n gezicht tegen de grond gekwakt, en werd ik hardhandig geboeid.

Probleem: de spieren op beide bovenarmen zijn gekneusd en doen dus al flink pijn, door al dat gewelddadige geduw en getrek door de Waffen-SS werd het nog veel erger. Zowel Sylvia als ik hebben geprobeerd dat aan die smerissen duidelijk te maken, maar het mocht niet baten. Sterker nog, ze vonden dat kennelijk zo leuk dat ze er nog een schepje bovenop deden.

Tien minuten later zat ik weer eens in de cel. De dienstdoende Hulpofficier van Justitie (Henk Waterschoot) was zowaar vriendelijk maar vond net als zoveel anderen dat mijn aanpak niet zou werken. En net als al die anderen had hij ook geen antwoord op de vraag hoe het dan wél zou moeten. Verder had hij de euvele moed om te zeggen dat ik eigenlijk m'n excuses moest aanbieden aan die twee smerissen die me opgepakt hadden. Pardon? Zij hebben mij mishandeld en dan moet ik m'n excuses aanbieden? Als er iemand excuses aan zou moeten bieden zouden die twee het zijn. Maar dat gebeurde uiteraard niet. Henk zei ook nog dat hij contact zou zoeken met andere instanties om te kijken of er iets van hulp geregeld kon worden, maar dat heb ik al vaker gehoord en dus is dat een gevalletje "eerst zien, dan geloven".

Op weg naar buiten heb ik meteen maar even een tussenstop gemaakt bij de balie om een afspraak te maken voor het doen van aangifte wegens mishandeling. Donderdagochtend 11:00 hebben ze tijd voor me.

Op naar de volgende actie: een wandeling over de A2. Bij de afslag Veldhoven ben ik de oprit opgelopen naar de N2 richting noorden. De vorige keer werd er driftig geclaxonneerd door passerende automobilisten, maar dat bleef deze keer uit. Het zal iets te maken gehad hebben met die knalgele reflecterende jas die ik aanhad, ze zullen me wel voor wegwerker hebben aangezien. Dat dacht de politie kennelijk ook, want er zijn drie politiewagens en een motoragent voorbijgekomen zonder te stoppen.

Dat bracht me op een idee. Terwijl ik liep (met de stroom mee) liet ik regelmatig m'n linkerarm omhoog en omlaag bewegen, het signaal voor "snelheid minderen". En verdomd als het niet waar is, het werkte ook nog! Fun! Ik heb er helaas geen file mee weten te creëren, maar dat zal ik dan maar zien als een kwestie van veel oefenen.

Pas na zo'n drie kwartier (ergens tegen 18:00) werd ik precies tussen de af- en oprit bij De Hurk tegengehouden door twee medewerkers van Rijkswaterstaat, ene Cees de Jonge en eentje die kennelijk geen naam had. Die hebben me eerst aan de andere kant van het geluidsscherm gezet en vervolgens de KLPD gewaarschuwd. Die arriveerde een kwartier later met zwaailichten en loeiende sirenes. Ik had al de hint laten vallen dat we beter in de auto op de politie konden wachten (want daar zou het warm zijn terwijl het buiten inmiddels op het vriespunt zat) maar het personeel van Rijkswaterstaat lijkt hints niet op te pikken. De beide heren van de KLPD waren slimmer, die hadden me binnen een paar minuten achter in hun auto gezet.

Doordat ik flink aan het schokken was door de kou hadden ze het idee dat ik wel eens onderkoeld zou kunnen zijn, en dus werd er een ambulance opgetrommeld. Dat duurde een half uur, waarbij communicatie toch wel een probleem bleek te zijn. De wagen van de KLPD stond op de toerit naar de N2 en er was gevraagd om te komen zonder zwaailichten en sirenes, we hebben die ambulance twee keer voorbij zien racen over de N2, tot de chauffeur het eindelijk doorhad maar toch arriveerde met toeters en bellen.

Ik heb mijn probleem vandaag dus verschillende keren uit mogen leggen maar ook vandaag was er weer niemand die een oplossing had. Toen moest nog beslist worden waar ik heen zou gaan. Normaliter word je dan naar het politiebureau gebracht en wordt de Crisisdienst van de GGzE gewaarschuwd maar daar hadden de dienders kennelijk niet zo'n zin in. Waarna de communicatie opnieuw de mist in ging. In de ambulance (met een van de agenten erbij) was besloten dat de politie me naar Sylvia zou brengen, terug in de politiewagen bleek de andere agent inmiddels opvang bij de nachtopvang van NEOS geregeld te hebben. Het slot van het liedje was dat de (overigens zeer vriendelijke) heren van de KLPD me bij Sylvia thuis afgeleverd hebben. Da's dan wel weer een voordeel, want als je naar het bureau gebracht wordt en vervolgens losgelaten wordt moet je maar zien hoe je thuis komt.

Seroquell naar binnen, om 20:30 het bed in en vijf minuten later was ik vertrokken.

Hoeveel moet het nog kosten?

Bij het ontbijt kwam opeens een gedachte bij me op, een argument voor de Nederlandse overheid om me nu eindelijk eens te gaan helpen: geld.

Telkens als ik bij een of andere instantie binnenloop kost het daar iemand tijd en dus geld. Telkens als die de politie weer bellen kost het de politie tijd en geld. Als ik vervolgens weer als een misdadiger opgepakt en afgevoerd wordt kost het de politie nog meer tijd en geld. Telkens als ik m'n opwachting maak bij m'n woning en sletje Holten de politie belt kost het de politie tijd en geld. Als ik andere acties ga ondernemen kost het de Eindhovense samenleving ook weer tijd en geld. En dan heb ik het nog niet gehad over de economische schade als ik in de ochtendspits eens een keer met een of andere actie een paar rijstroken op de A2 dicht weet te gooien, een hele hoop mensen dus heel wat langer in de file zullen staan en en dus te laat op hun werk zullen verschijnen. Als ik straks een tijd de cel in moet kost het de staat ook weer een hoop geld. En al die medische zorg die ik nodig heb kost ook bakken met geld.

Kortom, al dat gebrek aan hulp van de overheid en al die tegenwerking door diezelfde overheid kost de maatschappij duizenden Euro's per maand. Duizenden Euro's die verspild worden, want het hele probleem zou opgelost kunnen worden met één handtekening, één druk op de knop. Het enige wat ze hoeven te doen is me een woning te geven, daarna kan ik zelf m'n problemen wel weer oplossen. De woningcorporaties kunnen met één druk op de knop een woning aan mij toewijzen, dan hoeft alleen m'n handtekening nog maar onder het huurcontract.

Dus, waarom krijg ik geen woning? Heeft de overheid zoveel geld teveel dat ze die duizenden Euro's per maand makkelijk kunnen bekostigen? Als een kraker een woning krijgt zodra z'n kraakpand ontruimd wordt, waarom is er dan toch geen woning voor mij?

Vertel het maar, want ik weet het niet meer

Sonja is weer post aan het doorsturen geweest. Op zich natuurlijk niks mis mee, ware het niet dat ze daar nogal ruim de tijd voor heeft genomen. In m'n postbus lagen vanochtend (naast allerlei andere post) een betalingsherinnering van m'n tandarts (inclusief € 3,76 rente wegens te late betaling) gedateerd op 30 november 2009, een brief van m'n werkgever gedateerd 10 december 2009 en een brief van de verhuurder van m'n externe opslagruimte gedateerd 31 december 2009.

De volgende halte was de Brederolaan 94. Ik had gisteren aangekondigd dat ik Tom en Max vanochtend op zou komen halen, en ik wil natuurlijk niet de reputatie krijgen dat ik afspraken niet nakom. Sonja was thuis, net als de kinderen plus de stadshoer van Kerkrade (ook wel aangeduid als "haar moeder"). De bel lag er al uit, Muurmans heeft dus kennelijk gisteren nog even gebeld om haar te waarschuwen. Rond 10:30 was ik daar, om 10:50 arriveerde de politie. Nog maar een keer alles uitgelegd, maar ze kunnen niet bevatten dat het straat- en contactverbod een clausule bevat waarin staat dat het verbod niet geldt voor zover het de omgang in de weg zou staan.

Of ik misschien dat vonnis bij me had? Nee, natuurlijk niet, maar dat konden ze ook aan Sonja vragen. Die was weer haar gebruikelijke leugenachtige zelf en beweerde dat ze die niet in huis had liggen! Zelfs de politie geloofde het niet. Maar goed, het slot van het liedje was dat ze het op het bureau allemaal gingen uitzoeken, en ik moest mee. Ook daar wilden ze niet luisteren, maar ze waren vandaag tenminste wel vriendelijk. Geen geweld, geen handboeien, geen poging tot moord. Om 11:10 kwam ik binnen op de Mathildelaan, ik kreeg zelfs koffie, en om 12:00 stond ik weer buiten. Met de mededeling dat als ze me weer aan zouden treffen op de Brederolaan ik opgepakt zou worden. De dienders moeten hun favoriete politiehoertje tenslotte beschermen.

Oftewel, business as usual. De misdadiger wordt beschermd, het slachtoffer wordt geïntimideerd en om niks opgepakt. Ze zijn er echt op uit om de zaak te laten escaleren. Nou ja, als ze dat zo graag willen, wie ben ik dan om ze hun zin niet te geven? Je wordt als slachtoffer tenslotte geacht bevelen van alle instanties op te volgen, dan doe ik dat maar. Befehl ist Befehl!

Een van die agenten had nog wel één interessante opmerking. Volgens hem was het zo dat als Sonja de kinderen mee moet geven van de rechter maar het weigert, ze zich schuldig maakt aan gijzeling van de kinderen. En daarvoor kan ze opgepakt worden. Goed om te weten, als ze de volgende keer weer niet meewerkt zal ik eisen dat ze ter plekke gearresteerd wordt. Een paar uurtjes cel is wel eens goed voor Frau Holten. Goed voor je karakter, zoals ze zelf zegt.

De idioten blijken nog steeds los te zijn, want op het weblog van de Eindhovense politie stond alweer een reactie van iemand (ene "Mike") die duidelijk ook niet weet waar hij het over heeft en z'n gebrek aan intelligentie probeerde te camoufleren met denigrerend taalgebruik:

"Ikke wel met naam hoor Jeroentje. Heb elders op dit blog ook al een reactie gegeven op een 'post' van jou. Je moet je handjes eens in eigen boezem steken en/of een keer in de spiegel kijken. Ik denk dat je 'ex' het slachtoffer is wat jij kennelijk maar moeilijk kunt verkroppen. Een Rechter heeft het laatste woord en de politie kan iemand nooit "verbieden om aangifte te doen..." waar haal je de wijsheid vandaan?!?!?
Je kunt die klaag-energie van je beter steken in het heropbouwen van je leven ipv af te geven op oa de Politie, zielig menneke. :-("

Oftewel, alweer eentje die zich niet kan voorstellen dat ook mannen het slachtoffer kunnen worden van huiselijk geweld, alweer eentje die vindt dat ik het allemaal verkeerd doe, maar niemand die me weet te vertellen hoe het dan wel moet. Ik ben het echt kotsbeu. De ene instantie na de andere roept dat ze me niet kunnen helpen maar weten niet te vertellen welke instantie me dan wel kan helpen, en de ene na de andere persoon zegt dat ik het allemaal verkeerd doe maar niet eentje weet te vertellen hoe ik het dan wel aan moet pakken. Maar ja, alleen maar negatieve kritiek leveren is natuurlijk wel veel makkelijker dan iets constructiefs aanleveren.

Dus, vertel mij maar hoe ik m'n leven opnieuw op moet bouwen zonder dak boven m'n hoofd, zonder baan, straks zonder inkomen, maar wel met een hoop psychische problemen, want ik weet het niet meer. Het enige wat ik weet is dat het de komende weken (en desnoods maanden) oorlog gaat worden in Eindhoven, en er bij het actievoeren dankbaar gebruik zal worden gemaakt van het feit dat het met carnaval druk zal zijn in de binnenstad.

En voor degenen die op tijd naar huis willen is het aan te raden om aanstaande maandag de avondspits op de A2 rond Eindhoven te mijden...

Hoebedoelu, wij discrimineren niet?

Vanochtend las ik op het weblog van de Eindhovense politie iets buitengewoon interessants. De politiebazen hadden een verhaaltje gepubliceerd over de ontruiming van een kraakpand in Eindhoven, en daaruit bleek dat er weer volop gediscrimineerd wordt. De politie had overlegd met de krakers om de "meest schrijnende gevallen" te helpen want ze wilden niemand zomaar de sneeuw insturen. Eén van de krakers blijkt zelfs een woning aangeboden gekregen te hebben door woningcorporatie Trudo! Wat een meelevendheid opeens, dat ben ik toch bepaald niet gewend van Eindhovense instanties! Ik kon niet nalaten om een reactie achter te laten.

Het is natuurlijk altijd maar afwachten of die reactie wel of niet verwijderd wordt (Eindhovense instanties wensen niet bekritiseerd te worden), dus hieronder nog maar een keer de volledige tekst.

"Helaas, opnieuw blijkt dat er in Eindhoven bij gemeente, politie en woningcorporaties volop gediscrimeerd wordt. Een kraakpand moet ontruimd worden en opeens wordt er iets gedaan voor de "meest schrijnende gevallen" omdat men niemand de kou in wil sturen. En dan krijgt een van de krakers ook nog eens een huis aangeboden!

Vreemd, want mijn ervaringen zijn heel anders. Ik ben slachtoffer van huiselijk geweld, daarom ben ik gaan scheiden, waarna de rechter de woning aan mijn ex toewees en ik er ruim anderhalf jaar geleden door de politie met veel geweld uitgeslagen ben. Dat ik aan ernstige longklachten leed was niet relevant, ik moest maar op straat gaan wonen. Sindsdien ben ik dakloos. Al anderhalf jaar lang loop ik alle hulpinstanties af, maar een woning (of enige andere vorm van hulp) krijg ik niet, ondanks al mijn psychische en lichamelijke problemen. Sterker nog, als ik m'n gezicht laat zien bij die instanties wordt de politie gebeld die me vervolgens weer met geweld verwijdert. Als ik veel geluk heb word ik soms niet in elkaar geslagen en opgepakt.

En dan is er het schrijnende geval "Sylvia H.", inmiddels zeer goed bekend bij alle instanties tot aan het College van B&W toe. Psyschisch zwaar ziek maar per 1 maart staat ze op straat en ook in haar geval geen instantie die haar wil helpen.

Niet dat ik die kraker dat huis niet gun, maar waarom zijn gemeente, politie en woningcorporaties wel zo behulpzaam als het om krakers gaat maar laten ze de echte schrijnende gevallen aan hun lot over? Meneer Jansen, meneer Goossens, geeft u daar maar eens antwoord op!"

Ik ben benieuwd of de opperdienders ook inderdaad antwoord zullen geven. Ze hebben m'n postadres, m'n e-mailadres en m'n telefoonnummer, dus mogelijkheden genoeg om te reageren.

De idioten blijken ook weer los rond te lopen en op Internet aanwezig te zijn, een paar uur na m'n reactie reageerde iemand (heel dapper als "Anoniem") met de opmerking:

"Jeroen toch....niet de zaken omdraaien. Jij bent niet het slachtoffer van huiselijk geweld, dat zijn je kinderen en je ex. En degene die dit weblog schrijft zal dat ook wel weten want je bent onderhand een bekende van ze. Je moeder zal wel trots zijn op je jongen!"

Nou ja, lafaards blijf je houden. Zielig persoontje, als je het mij vraagt. Een echte vent (M/V) zou z'n naam erbij vermelden. Hij heeft overigens nog een hele serie reacties geplaatst, allemaal achter elkaar door. Nou is het mooie dat je een aardige indruk kunt krijgen van iemand door te kijken wat hij schrijft en hoe hij het schrijft. In dit geval dringt het volgende stereotiep zich op.

Man, hooguit vooraan in de 20, nog weinig meegemaakt in z'n leven. Werkloos, Bijstandsuitkering, klust zwart bij. Geen relatie want z'n ex-vriendin had er genoeg van om als voetveeg behandeld (en mishandeld) te worden. Lage intelligentie, weinig of geen opleiding gehad. Verslaafd aan nicotine (minimaal een pak shag per dag) en alcohol (3-6 flessen bier per dag) maar ontkent dat hij verslaafd is. Rijdt rond in een BMW, Audi of Alfa, asociaal rijgedrag wat geen enkel probleem voor hem is want hij vind zichzelf de beste chauffeur ter wereld. Kritiek op alles en iedereen want dat is makkelijker dan zelf nadenken. Het is de schuld van de samenleving dat hij geen werk heeft, buitenlanders krijgen een voorkeursbehandeling, Geert Wilders is z'n idool. Ziet het rookverbod in de horeca als bewijs dat de democratie is afgeschaft en Nederland een communistisch land geworden is.

Kortom, het type waar je heel even medelijden mee moet hebben en vervolgens volledig moet negeren.

Belt u ons niet, bellen wij u ook niet

Het leven draaide vandaag om twee zaken: Sylvia en m'n computer.

Om met die laatste te beginnen: die heeft kuren. Zoveel kuren dat ik een verse harde schijf in het systeem geplaatst heb en begonnen ben om alles opnieuw te installeren. Windows Vista, Microsoft Office 2007 en allerlei drivers, om vervolgens de automatische updates er op los te laten. Dat zijn er nogal wat (m'n Vista- en Office-CD'tjes zijn nog uit 2007) en dus heeft het apparaat urenlang staan ploeteren om updates binnen te halen. Daar heb ik inmiddels zoveel ervaring mee dat ik nu al weet dat-ie daar morgen ook weer mee bezig zal zijn.

Sylvia werd weer geteisterd door medewerkers van Gemeente, Leefbaar Nederland en politie die precies datgene deden wat ze niet hadden moeten doen. Ze zouden vandaag terugbellen maar dat hebben ze niet gedaan. Zoiets moet je bij Sylvia vooral niet doen. Vanmiddag heeft ze weer eens een poging gedaan om een afspraak geregeld te krijgen bij burgemeester Rob van Gijzel (iets wat ze al sinds oktober probeert) maar z'n secretaresse blijft halsstarrig weigeren. Kennelijk is de gewone burger niet belangrijk voor iemand die z'n salaris toch juist te danken heeft aan de Eindhovense bevolking.

Waarna Sylvia 's avonds met een pesthumeur terugkwam, in bad ging en vervolgens weer vertrok voor een ludieke actie. Daarover later meer.

M'n schreeuw om hulp richting Gemeenteraad en College van B&W heeft nog niets opgeleverd. De enige reactie tot nog toe kwam van Ans Heesterbeek, fractievoorzitter van de SP. Die schreeuw om hulp was als Word-document per e-mail verstuurd maar ze kon het document niet openen. Ik heb 'r de brief nog maar een keer gemaild, deze keer als PDF-bestand. Daar heeft ze niet meer op gereageerd dus ik ga er maar van uit dat ze die wel kon openen. Nu nog afwachten of er verder nog reacties komen. Al kan het best zijn dat ook de Gemeenteraad en het College van B&W me laten barsten.

Niets meer te verliezen

Vanochtend na de afwas en het ontbijt (in die volgorde, Sonja zou trots op me zijn) ben ik naar m'n postbus gereden om te zien wie er zoal aan mij gedacht had. Dat bleek onder andere de Gemeente Eindhoven gedaan te hebben, maar dat wist ik al. Net zoals ik ook al wist wat ze te vertellen hadden nog voordat ik de brief opengemaakt had. Inderdaad, de Gemeente Eindhoven blijft bij haar besluit, vindt nog steeds dat het hebben van een caravan in België voldoende reden is om iemand als zijnde geëmigreerd uit te schrijven, en dus blijf ik geheel ten onrechte geregistreerd staan als wonend in het buitenland. Volgens die brief bestaat er nog wel een beroepsmogelijkheid, maar daarvoor moet je naar de Rechtbank, dat kost weer een hoop geld, en de Rechtbank is net zo corrupt als de ambtenaren van de Gemeente Eindhoven en dus weet ik al bij voorbaat dat ik toch geen gelijk zal krijgen.

Het is dat ik met de auto was, als ik op de fiets geweest was had ik even later bij het gemeentehuis flink stampij staan maken. Niet dat het iets uit zou maken, want het enige wat ze dan doen is de politie bellen, waarna ik door de Waffen-SS weer in elkaar geslagen en als een zware crimineel afgevoerd word.

Maar kennelijk is dat wat nodig is: crimineel worden. Als slachtoffer word je door alle instanties uitgekotst, alleen de daders krijgen alle hulp en bescherming die ze maar willen. Nou goed dan, als dat is wat ze willen dan kunnen ze het zo krijgen. Ik doe het liever niet, maar aangezien je alleen maar hulp krijgt als je dader bent zal het langs die route moeten. Kennelijk is het nodig dat eerst het gemeentehuis in de fik gaat, de panden van Welzijn Eindhoven in vlammen opgaan (bij voorkeur met het personeel er nog in), en Sonja Holten m'n huis uit en voor de rest van haar leven het ziekenhuis in getrapt wordt. Ik wil het niet doen, maar de overheid wekt op zeer overtuigende wijze de indruk dat ze me ertoe willen dwingen.

De cel in is ook niet alles, maar het heeft toch z'n voordelen. Een paar jaar kost en inwoning op kosten van de Staat der Nederlanden, en als je vrijkomt regelen ze ook nog een woning en een baan voor je.

En euh, aangezien ik als Nederlands staatsburger kennelijk geen rechten heb lijkt het mij dat ik ook geen plichten meer heb. Van mij krijgen ze geen cent meer; wegenbelasting betaal ik alleen nog maar in het land waar ik woon (lekker goedkoop aangezien ik officieel in geen enkel land woon, de laatste twee betalingen heb ik vanmiddag terug laten boeken), die boete wegens zogenaamd foutparkeren betaal ik ook niet, naar de Huur- en Zorgtoeslag die ze terug willen hebben kunnen ze ook fluiten, en als over een paar maanden uit m'n belastingaangifte blijkt dat ik moet nabetalen kunnen ze ook dat wel vergeten.

Zo intelligent zijn Sonja "Sieg Heil" Holten, al die ambtenaren en "hulp"verleners dus. Ze zijn zeer creatief in het vinden van manieren om je op alle mogelijke manieren onderuit te trappen en te zorgen dat je alles kwijtraakt, maar één ding realiseren ze zich niet. En dat ene ding is iets wat in militaire kringen al eeuwenlang bekend is:

De gevaarlijkste tegenstander is de tegenstander die niets meer te verliezen heeft...

Ik kan de Staat der Nederlanden in het algemeen en de Gemeente Eindhoven in het bijzonder (inclusief de plaatselijke "hulp"instanties) adviseren zich voor te bereiden op oorlog. Houd alle toegangsdeuren op slot, zet er zwaarbewapende bewakers bij, verscholen achter zandzakken en prikkeldraad. Trek alle verloven van alle hulpdiensten in. Breng het leger, de politie, de brandweer, de ambulancediensten en ziekenhuizen in hoogste staat van paraatheid.

De overheid wil oorlog, dan kan ze die krijgen. Ik heb niks meer te verliezen...

In het kader van Operatie Domus ben ik maar eens lekker brutaal geweest. Ik heb een brief geschreven van drie kantjes waarin ik om hulp schreeuw, en die per e-mail opgestuurd naar alle leden van de Eindhovense gemeenteraad plus het College van B&W. In totaal zo'n vijftig mensen, nu maar afwachten wie er gaan reageren en wat ze dan precies gaan doen. Normaliter zou ik van zo'n actie weinig of niks verwachten, maar over een maand moet er een nieuwe gemeenteraad gekozen worden, en welke politicus/politica wil nou niet vlak voor de verkiezingen in de media belicht worden als redder in de nood?

Antwoord van de Gemeente Eindhoven

Vanochtend ging de telefoon: ene mevrouw Ozer-Yildirim van de Gemeente Eindhoven. Die wist te vertellen dat de Gemeente een beslissing had genomen naar aanleiding van m'n bezwaarschrift en die aangetekend naar m'n postbus had gestuurd. Wat er in dat besluit staat heeft ze niet verteld maar daar kan ik wel naar raden. De Gemeente zal ongetwijfeld het advies van de Bezwaarcommissie hebben overgenomen (ik blijf uitgeschreven en de Gemeente past het achterliggende verhaaltje aan). Ze zou de brief vandaag ook nog per gewone post opsturen, morgen dus maar weer eens de post op gaan halen.

Mevrouw Ozer-Yildirim merkte ook op dat volgens hun administratie mijn postbus ook gebruikt zou worden door een of andere stichting. Dat bleek het "Young Designers Network" te zijn, de vorige houder van die postbus. Aan haar de schone taak om het juiste adres van die club op te zoeken. Dat zou ik zelf ook kunnen doen, maar aangezien de Gemeente Eindhoven niks voor mij doet doe ik ook niks voor hun.

De jaarafrekening over 2009 is inmiddels ook klaar, en dus heb ik m'n advocaat vanmiddag verblijd met de rekening en een reactie op z'n conceptbrief. Nu maar weer afwachten hoe lang het duurt voordat ik het bijgewerkte concept heb ontvangen en de definitieve versie naar Muurmans gaat.

Ik heb hier al gemeld dat Sonja geen medewerking wil verlenen aan de begeleide omgang, aangezien ik toch aan het typen was heb ik Marcel meteen ook maar een briefje gestuurd met de mededeling dat ik er dan van uit ga dat de vorige omgangsregeling weer van kracht is en ik aanstaande zaterdag Tom en Max op zal gaan halen.

Als een speer

Eén voordeel heeft het wel dat ik geen gegevens heb over Sonja's financiële handel en wandel na mei 2008: ik ga als een speer door m'n administratie heen. De oorspronkelijke planning voorzag in bijwerken met een tempo van één kalendermaand per dag, in de praktijk werden dat er twee, vervolgens drie en soms zelfs vier op een dag. Vandaag waren het er zeven.

Morgen nog de laatste vier maanden van 2009 en dan kan de rekening door naar de advocaat. De rekening over 2010 komt later nog wel. Jazeker, ook over 2010 want dankzij Frau Holten word ik financieel behoorlijk genaaid door de overheid. Dankzij m'n dakloosheid betaal ik meer wegenbelasting (op jaarbasis zo'n € 50) en krijg ik geen cent Zorgtoeslag meer (dat was € 104 per maand). Meer geld richting de fiscus maar geen cent de andere kant op. Dat heb ik te danken aan mijn psychopatische ex, dus mag die ook de schade vergoeden.