Een goede voorbereiding is het halve werk

De belangrijkste bezigheid vandaag was het voorbereiden van een onaangekondigd bezoek aan Sonja. Ik wist al dat ze bij haar moeder zou zitten, de belangrijkste vraag was of we vanavond zouden gaan en dan mededelen dat ze Tom en Max morgenochtend moet komen brengen, of morgenochtend zelf naar Kerkrade rijden om Tom en Max op te halen.

Ik heb er toch maar voor gekozen om morgenochtend te gaan. Ik zou haar vanavond wel kunnen gaan vertellen dat ze morgenochtend naar Lommel moet, maar dat zal ze toch niet doen. Het betekent wel dat we morgenochtend om 06:00 het bed uit moeten, maar dat heb ik er graag voor over. Het moet zo vroeg omdat ik natuurlijk niet weet wat het volk in Limburg vandaag van plan is, en dus is het zaak om daar voor de deur te staan rond de tijd dat ze waarschijnlijk nog aan het ontbijt zitten.

Waar is m'n schoonmoeder?

Volgende poging om Tom en Max mee te krijgen, maar zoals verwacht was er niemand thuis. Niet rond 10:00 en een uur later ook niet. Ik heb 'r nog wel een paar SMS-jes gestuurd maar daar is niet eens meer op gereageerd. Oftewel, dinsdag ga ik maar eens een afspraak maken met m'n advocaat en met Bureau Jeugdzorg. En ik ben ik staat om morgenochtend in alle vroegte naar Kerkrade te rijden voor een verrassingsbezoekje. Ik het het maar alvast opgezocht en in m'n TomTom gezet, vanaf de camping naar de Ursulinenhof 77 in Kerkrade is het vijf kwartier rijden.

Afspraak RVS

Vanmiddag had ik m'n afspraak met m'n RVS-adviseur, met wat geluk en goede wil is per 1 juli 2009 alles aangepast. Alleen moet Sonja nog tekenen voor de wijziging van m'n levensverzekering, want op dit moment is zij de verzekeringnemer en ik de verzekerde. Maar aangezien zij als verzekeringnemer de premie moet betalen zou ze er niet zo veel moeite mee moeten hebben om akkoord te gaan met die wijziging.

Juf Shirley heeft ook vandaag niet meer gebeld, en dus staat er volgende week een inval op school op het programma.

Geen ontkennen meer aan

Op naar de GGzE maar weer, en deze keer had ik uiteraard heel wat te vertellen. Sylvia is al een paar keer onderwerp van gesprek geweest en dus kwam nu ook de onvermijdelijke vraag of ik een relatie met haar had. Ze vroeg ook nog of ik die extra belasting wel aan zou kunnen, maar gelukkig bleef me het verhaal bespaard van: "begin niet aan een nieuwe relatie als de oude nog niet achter de rug is".

Kennelijk was het toch al de bedoeling dat ze het vandaag zou horen. Vorige keer had ik m'n ring nog afgedaan (we wilden het tenslotte nog stilhouden), maar toen ik 'm vlak voor het gesprek nog even af wilde doen kreeg ik 'm er niet meer af...

Vandaag ben ik ook verschillende keren door iemand gebeld maar was ik telkens niet in de gelegenheid om op te nemen. Dat lukte pas bij de vierde poging en bleek het m'n RVS-adviseur te zijn. Inmiddels al weer een andere, RVS-adviseurs schijnen niet zo lang mee te gaan. Het kwam wel mooi uit dat hij belde, want ik moest 'm toch nog spreken.

Omdat ik wil weten hoe Tom het op school doet heb ik geprobeerd z'n leerkracht (Shirley van de Laar, ook bekend als "Juf Shirley") te spreken te krijgen. Eerst maar eens naar de dependance van de school gegaan (want daar ging Tom naar school) maar dat gebouw bleek leeg te zijn: inmiddels is alles en iedereen verhuisd naar de nieuwbouw. Daar kwam ik echter niet binnen: de deur was op slot en op m'n aanbellen werd niet gereageerd. Dan maar gebeld, iemand daar heeft m'n telefoonnummer genoteerd en zou Shirley laten terugbellen. Ze heeft niet teruggebeld. Of ze is er niet aan toegekomen, of Sonja heeft haar wijsgemaakt dat ik me nergens mee mag bemoeien. Ik zie haar er zonder meer voor aan.

Nachtelijk circus

Daar ging m'n nachtrust. Terugbellen werkte niet want ze nam niet op, dus werd het heel rap aankleden en als een speer richting de uitgang. Daar moest ik de beheerder uit z'n bed bellen om de slagboom open te maken, en die goeie man had naar eigen zeggen "een probleem met mij". Ik gelukkig niet met hem. Meteen ook maar het alarmnummer van de Belgische politie gebeld, die konden me niet doorverbinden met de alarmcentrale in Nederland maar de melding wel doorgeven. Aldus geschiedde, waarna het hele circus op gang kwam.

Van de flitspalen op de route van Lommel naar Eindhoven weet ik waar ze staan, maar ik mag hopen dat ze onderweg geen radarcontroles aan het houden waren: ik ben op z'n zachtst gezegd nogal creatief geweest met de verkeersregels. Remmen voor de flitspalen, gas even los bij de kruisingen, en voor de rest net niet zoveel te hard rijden dat het me m'n rijbewijs zou kosten. Ik ben dan ook nog nooit zo snel van Lommel naar Eindhoven gekomen.

Eenmaal op de Noord-Brabantlaan aangekomen bleek de plaatselijke politie Sylvia al gevonden te hebben -- doodmoe en beroerd. Daarna ging de rit in eerste instantie naar het politiebureau maar mocht ik haar vervolgens gewoon mee naar huis nemen en in bed stoppen.

Vanmiddag ben ik nogmaals richting Lommel gegaan, met een tussenstop bij het tankstation waar m'n trouwe Astra me weer eens op de laatste LPG-dampen naar toe heeft weten te brengen. Aangezien Sylvia in Waalre moest zijn en ik daar dwars doorheen moest heb ik 'r maar een lift gegeven. Dat scheelde weer een hoop, want als ze dat stuk met dit weer had moeten fietsen was ze zeiknat aangekomen.

Oh shit!

Na de hele dag met en bij Sylvia doorgebracht te hebben was het tijd om terug naar Lommel te gaan. Sylvia wilde naar Veldhoven en aangezien ik daar toch min of meer langs zou komen heb ik 'r maar even weggebracht. Iemand anders zou dan moeten zorgen dat ze weer veilig thuis zou komen, maar dat zou ongetwijfeld wel lukken.

Iets na 22:00 was ik terug in m'n caravan. Even m'n bed opmaken, even lekker onderuit in de voortent met een pilsje, en dan om 23:30 richting bed. Net op dat moment belde Sylvia om te vertellen dat niemand haar terug kon brengen en ze dus eerst naar de McDonald's zou lopen en dan met de taxi naar huis zou gaan.

Net voor middernacht belde ze weer: het ging helemaal niet goed. Nadat ze verteld had waar ze was heb ik haar gezegd dat ze op moest hangen, een ambulance moest bellen en dan mij weer terug moest bellen, maar ik hoorde niks meer. Oh shit.

Deporteren die handel!

Via m'n advocaat had ik al aangekondigd dat ik vandaag Tom en Max op zou komen halen, en dus zijn we vanochtend naar Eindhoven gegaan om ze op te halen. Er bleek niemand thuis te zijn, waarop ik een reactie uitgelokt heb door Sonja een SMS te sturen. Daarop ontspon zich het volgende SMS-verkeer:

Ik: "Kom Tom en Max zometeen ophalen voor papadag. Aub meegeven: eten voor Max, pasjes VGZ, paspoorten, speelgoed. Tot zo!"

Sonja: "Gaat niet lukken."

Ik: "Gaat niet lukken want mijn kids zijn... waar precies? En wanneer precies zijn ze terug?"

Sonja: "Kinderen zijn in de speeltuin. Hebben het erg naar hun zin. Morgenavond laat terug. Neem aub contact op via de advokaten, als je iets van mij wilt."

Ik: "Je bent wettelijk verplicht mij te informeren over de verblijfplaats van Tom en Max, dus wil ik NU precies weten waar ze nu en vannacht zijn (exact adres)."

Sonja: "Gezien de situatie nogmaals dringend het verzoek communicatie uitsluitend via de advokaten te laten lopen. Wegens informatieplicht: De kinderen zijn dit week end met mij bij oma. Volgend week end ook wegens feestdagen. Graag eerst mediation opstarten alvorens mij of de kinderen rechtstreeks te contacteren."

Ik: "Niet voldaan aan infoplicht: heb adres van je ma niet, vandaag nog doorgeven. Kids zat. naar mij, je ma wacht maar. Mediation kun je ook zelf opstarten."

Het zal niemand verbazen dat Sonja niks meer heeft laten weten en dus ook het adres van haar moeder niet doorgegeven heeft. Het zal iedereen ook duidelijk zijn dat ze nog steeds meent dat de Nederlandse wet voor haar niet geldt en ze er alles aan zal doen om mij bij m'n kinderen weg te houden. Werk aan de winkel voor m'n advocaat dus, want volgende weekend wil ik m'n kinderen zien. En als ze tegenwerkt mag m'n advocaat wat mij betreft een paar procedures gaan starten: eentje om de kinderen en de woning alsnog aan mij toe te wijzen, eentje om Sonja het ouderlijk gezag te ontnemen, en eentje om haar een straat- en contactverbod op te leggen. Levenslang geen contact met mij, tot ze meerderjarig zijn geen contact met Tom en Max, en een straatverbod voor de hele gemeente Eindhoven.

Of beter nog: wegens overtreding van de Nederlandse wet haar verblijfsvergunning intrekken en terug deporteren naar Duitsland.

Sylvia mag weer naar huis

De afspraak bij de Arbodienst heb ik maar even per SMS afgezegd met de mededeling dat ik waarschijnlijk maandag weer bereikbaar ben.

Rond 11:00 heb ik het ziekenhuis maar eens gebeld om te informeren naar Sylvia. Het ging allemaal goed, ze wilde al weer weg maar moest eerst nog een gesprek hebben met de psychiater. Dat ging kennelijk nogal rap, want een uur later belde Sylvia zelf met de mededeling dat ze naar huis mocht.

Onderweg naar het ziekenhuis zag ik iets wat ik kende uit de verhalen van Sylvia: een fietser op de autoweg. weliswaar op de vluchtstrook, maar ook daar mocht hij niet fietsen. Auto dus even aan de kant, de man aangesproken voor zover mogelijk aangezien hij alleen Turks sprak, en er vervolgens met gevaarslichten aan er achter blijven rijden tot hij van de autoweg af was.

Vervolgens Sylvia opgehaald, maar toen we bijna weer bij de camping waren moest er rechtsomkeert gemaakt worden. Gisteravond hebben ze haar medicijnen opgeborgen maar die waren ze vergeten terug te geven.

Nogmaals de ambulance in

Na een heerlijk rustige en ontspannen ochtend en middag begon de ellende weer. De Arbodienst wil me kennelijk direct weer aan het werk hebben, want vanmiddag rond 16:45 (op Hemelvaartsdag) werd ik door hen gebeld voor een afspraak. En dan niet eens volgende week een keer, nee, dat moest per sé morgen. Dus kan ik morgen weer naar Nuenen om daar om 12:30 m'n gezicht te laten zien en waarschijnlijk aan te horen dat ik met ingang van aanstaande maandag weer volledig arbeidsgeschikt wordt geacht.

Maar dat was nog maar het begin van alle ellende. De Arbodienst belde net op het moment dat ik even op bed wilde gaan liggen, dat heb ik alsnog gedaan maar geslapen heb ik niet. Sylvia zou me rond 17:45 wakker maken. Rond die tijd ging inderdaad de slaapkamerdeur open, maar het enige wat ze zij was: "Sorry Jeroen" waarna ze wegliep. Dat was duidelijk niet goed dus ben ik er achteraan gegaan. Een eindje verderop heb ik haar tegengehouden, nog net op tijd om haar op te vangen toen ze onderuit ging. Met wat moeite heb ik haar enigszins bij haar positieven gekregen waarna ik met wat moeite eruit kreeg dat ze inslapers had genomen (25 stuks Oxazepam!) en die weggespoeld had met drie glazen Safari.

Toen werd het dus opeens even heel erg druk. Ambulance gewaarschuwd, receptie gewaarschuwd, en goed tien minuten later stonden de blauwe zwaalichten weer eens op het pad. Sylvia achterin, ik voorin, en met blauw-blauw aan naar het ziekenhuis. Uiteindelijk is het goed gekomen, Sylvia hebben ze ter observatie daar gehouden en mij hebben ze rond 22:30 naar huis gestuurd. Met dank aan overbuurman Wim, die had me net voor de ambulance vertrok z'n telefoonnummer gegeven en kwam me ophalen.

Ook een unieke ervaring: in het ziekenhuis moesten ze gegevens van Sylvia hebben, en die zaten ergens in haar handtas. Sylvia's handtas is er net zo een als die van de meeste andere vrouwen, daar zit haar hele leven in. Even wat zoeken was er dus niet bij, het is een complete archeologische opgraving geworden. Vrouwen!

Kapster ja kapster nee

Na het ontbijt is Sylvia weer vertrokken en ben ik maar eens aan het werk gegaan. Nog genoeg administratie te doen en brieven te schrijven. Van m'n advocaat heb ik een brief gehad over het herstel van de omgangsregeling. Voor wat betreft het vervoer stelde hij voor om op de oude voet door te gaan, dat wil dus zeggen dat ik de kids èn ophaal èn terugbreng. Daar ben ik het dus mooi niet mee eens. Die aanpak zou betekenen dat ik telkens zo'n vijf à zes uur kwijt ben aan reistijd en alle kosten ook voor mijn rekening zijn. Dat terwijl Sonja een leaseauto van haar baas heeft die ze onbeperkt en kostenloos privé mag gebruiken. Laat haar ook maar een aandeel leveren.

Ik heb meteen ook maar voorgesteld de reguliere omgangsregeling een week later van start te laten gaan. Aangezien ik Tom en Max al meer dan zeven maanden niet gezien heb wil ik ze aanstaande zaterdag allebei meenemen.

Het plan voor het Hemelvaartweekend (alle vier dagen) is om die tijd met Sylvia door te brengen op de camping. Vanavond zou ik dan eerst naar Hellen gaan vanwege de thuiskapster om dan op de terugweg Sylvia op te halen. Het ging weer niet als gepland.

In de loop van de middag ben ik alvast naar Eindhoven gereden om m'n postbus leeg te halen en nog wat boodschappen te halen die ze bij de Lidl in Lommel niet hadden. Onderweg belde Sylvia maar dankzij het ontbreken van een headset kon ik even niet opnemen. Even later teruggebeld en vervolgens eerst maar naar haar gegaan. Ze moest zelf ook nog boodschappen doen dus dat konden we dan samen doen. Net terug daarvan kwam een SMS van Hellen: de thuiskapster was ziek. Oké, dan maar rechtstreeks naar Lommel in plaats van via 's-Hertogenbosch.

Verrassing!

Vanochtend ben ik terug gegaan naar Lommel omdat ik nog het een en ander te doen heb. Sylvia zou ik morgenavond weer zien. Zolang hoefde ik echter niet te wachten. Ik lag vanavond om m'n gemak voor de TV toen er om 22:00 op het raam geklopt werd. Da's even schrikken! Ik dacht nog even dat het of de beheerder of de politie zou zijn, maar toen ik het gordijn opentrok keek ik tegen de brede grijns van Sylvia aan. Die was dat hele eind komen fietsen! Uiteraard heb ik 'r vanavond niet meer terug laten fietsen.

Altijd een keus, maar niet heus

Vanmiddag weer een afspraak bij de GGzE, en wederom leverde het weinig op. Er schijnt binnen de GGzE groepstherapie gegeven te worden aan een aantal mannen met uiteenlopende problemen, binnenkort heb ik een gesprek met de therapeut die dat begeleidt. Niet dat ik er veel van verwacht, want mijn werkelijke problemen zullen er niet door opgelost worden, maar niet geschoten is altijd mis. Ik heb nog eens aangegeven dat ik de kans groot acht dat ik binnenkort opnieuw een zelfmoordpoging zal doen, maar daar werd overheen gepraat met de opmerking dat ik "altijd een keus" heb. Als ik zo'n neiging op voel komen moet ik maar even wat anders gaan doen; wandelen of zo. Iemand nog verbaasd dat ik me niet echt serieus genomen voel door de hulpverlening?

Incassobureau

Dankzij Sylvia heb ik aardig wat lol gehad de afgelopen weken, maar vandaag was het tijd voor een serieuze aangelegenheid: de asverstrooiing van pa. Hij heeft het 'm alweer geflikt met het weer: vooraf leek het alsof het zou gaan regenen, tijdens de verstrooiing scheen de zon, en een tijdje daarna begon het te regenen. Ik had wel sterk het gevoel dat-ie er zelf ook bij was: pakweg drie meter achter ons langs het pad. Het was goed zo.

In een ongekend royale bui nodigde Lorette (m'n zus) de aanwezigen uit om koffie te gaan drinken in Heeze. Daar werd aan de familie (voor zover aanwezig) onthuld dat ik tegenwoordig een vriendin heb. Hebben die ook weer wat te roddelen.

De volgende halte was Carglass vanwege een sterretje (alhoewel, zeg maar gerust een ster) in de voorruit van m'n auto. Daar werd ik niet vrolijker van: na tien minuten met de verzekeringsmaatschappij aan de telefoon te hebben gehangen kreeg ik te horen dat m'n auto niet verzekerd zou zijn! Da's vreemd want een paar weken was-ie nog wel verzekerd en ik heb ook niet gehoord dat die verzekering stopgezet zou zijn. Kan ik daar weer achteraan...

Later werd ik nog een keer niet vrolijk. Ik had Sylvia opgehaald om mee te gaan naar Lommel, onderweg hebben we even een tussenstop gemaakt bij Rob om de post op te halen. Hebben hij en Anne-Mieke haar ook gelijk een keer gezien. In de post bleek een brief te zitten van Janssen & Janssen Incassobureau over de betaling van de proceskostenveroordeling. Ze vinden dat ik het vonnis maar bij hen op moet komen halen, en dreigden meteen ook maar dat ze het anders openbaar zouden betekenen hetgeen betekent dat het met naam en toenaam in de krant komt. Uiteraard moet ik die kosten dan ook nog eens gaan betalen. Dan wilden ze ook nog eens dat ik het verschuldigde bedrag vóór 15 mei zou betalen, maar aangezien Sonja de post wekenlang achterhoudt zal dat dus zeer zeker ook niet lukken. Los nog van het feit dat je van een kale kip niet kunt plukken.

Een dure APK

Vanochtend heb ik m'n auto afgeleverd bij Speedy voor de jaarlijkse APK en een onderhoudsbeurt. Gelukkig was Sylvia thuis dus hoefde ik niet de hele dag door de stad te slenteren. Aan het einde van de middag was m'n auto weer voor een jaar goedgekeurd en onder andere voorzien van nieuwe voorbanden en nieuwe remmen, en was ik € 500 lichter.

Ontslag

Ik zag het helemaal niet zitten om met ontslag te gaan; het leek me dat er eerst maar eens hulp op gang moest komen. En dus ben ik na m'n ontbijt maar eens een flink eind gaan wandelen, uiteraard met de bedoeling om het ontslaggesprek te saboteren. Om 11:10 belde de verpleging met de mededeling dat ik om 11:45 m'n gesprek had, om 12:00 kwam ik op m'n gemak eens binnenwandelen. Hé, ik wacht al zes jaar op hulp dus dan kunnen ze nu ook wel een kwartiertje op mij wachten!

Dat gesprek ging helaas zoals verwacht. Ik heb aangegeven dat ik het er niet mee eens was, dat ik me ook niet had laten opnemen voor "een korte time-out" maar dat ik hulp nodig had. Helaas, die kreeg ik niet, het enige wat ik te horen kreeg was dat ik dat maar op moest nemen met m'n behandelaar (Nelly Arts dus) want dat zou de spil zijn in mijn behandeling. Daar loop ik al 1,5 jaar de deur plat zonder dat er daadwerkelijke hulp op gang komt dus dat zal ook nu ongetwijfeld weer niks opleveren. Dan maar uitproberen hoe vaak ik opschudding moet gaan veroorzaken voordat er geluisterd wordt.

Naderend ontslag

De schriftelijke uitnodiging van het UWV heb ik niet gezien dus heb ik er maar op gegokt dat ik op het kantoor aan de Boschdijk moest zijn. Dat bleek goed gegokt, en de dame aan de balie wist zelfs te achterhalen bij wie ik moest zijn. Ik heb aan de arts uitgelegd waarom ik me ziekgemeld heb, zij gaat nog even overleggen met de arts van de Arbodienst en dan hoor ik binnenkort wel of ik me wel of niet terecht heb ziekgemeld.

M'n volgende afspraak was om 11:00 met Nelly Arts van de GGzE, maar doordat ik bij de UWV na een kwartiertje al weer buitenstond ben ik eerst maar even teruggegaan naar De Grote Beek; beter daar aan de koffie dan ruim 1,5 in m'n auto gaan zitten wachten. Terwijl ik daar zat ik kreeg van de afdelingsarts (die toevallig ook Sonja heet) te horen dat ze me na m'n gesprek met Nelly Arts wilde spreken om een ontslagdatum vast te stellen.

Bij de GGzE heb ik nog maar weer een keer het verhaal verteld en m'n beklag gedaan over het gebrek aan hulp, maar zoals altijd ben ik er eigenlijk niks mee opgeschoten. Kennelijk is één zelfmoordpoging niet voldoende om nu eindelijk eens een keer de hulp te krijgen die ik nodig heb.

Die Sonja heb ik vandaag niet meer gezien dus ging het gesprek ook niet door, wel kreeg ik na het avondeten te horen dat ik morgen m'n ontslaggesprek krijg. Oftewel, ze gaan niet eens meer kijken wanneer ik met ontslag zou kunnen, ze hebben maar alvast besloten dat ik morgen eruit moet.

Nog meer schoonmaak

Ook vandaag is er weer stevig doorgewerkt, zij het dan niet in m'n caravan maar in Sylvia's huis. Aan het eind van de middag waren er zeven of acht machines was weggewerkt (dat wil zeggen: wassen, buiten drogen, strijken en opvouwen) en had ik me een aardig eindje uitgeleefd in het schoonmaken van de keuken. Laten we het er op houden dat het duidelijk te merken was dat die keuken al drie weken geen vrouwenhand meer gezien had.

Asperges

Vandaag hebben we weer eens flink aangepakt. Tegen dat we terug naar Eindhoven gingen waren de ramen gewassen (aan de binnenkant althans), hingen de vitrages weer, waren de andere gordijnen afgehaald om gewassen te worden, de vloeren en de plaats geveegd, de afwas weggewerkt en hadden de buren zichzelf voorgesteld aan Sylvia. Laat het roddelen nu maar beginnen. :-)

En vanavond, eindelijk, voor de eerste keer dit seizoen: asperges op het menu! En dan niet van die slappe dingetjes uit een potje maar verse, recht van de boerderij. Alsof er een engeltje over je tong plast...

Voorbereiding

Onder het mom van "voorbereiding op de terugkeer naar het echte leven" ben ik vanmiddag maar weer eens richting Lommel gegaan, deze keer met de mededeling aan de verpleging dat ik zondag pas in de loop van de dag (maar wel op tijd voor het avondeten) terug zal zijn. Wat ik ze maar niet verteld heb is dat ik niet alleen zou gaan...

Huisarts

Ik heb al een paar dagen last van onder andere m'n keel, waardoor slikken een bijzonder pijnlijke aangelegenheid is. Vanochtend heb ik toch maar even m'n huisarts gebeld en daar kon ik zowaar om 10:10 al terecht. Die constateerde vervolgens dat m'n keel er rood en opgezet uitzag en ik een virale infectie had opgelopen. Die was intussen wel over z'n hoogtepunt heen, het enige wat ik kan doen is afwachten tot het uit zichzelf weg is; tegen het einde van het weekend zou het weg moeten zijn.

De goeie man bleek niet op de hoogte te zijn van m'n zelfmoordpoging en had van de GGzE ook niet doorgekregen dat ik opgenomen was op De Grote Beek. De communicatie van de GGzE is dus weer haar gebruikelijke beroerde zelf.

Vanmiddag werd ik gebeld door een dame van het UWV over m'n aanvraag voor een deskundigenoordeel. Ze wilde graag een afspraak maken voor aanstaande maandag 08:45. De schriftelijke bevestiging stuurt ze morgen op.

Weer ziek

Ik voelde me vanochtend nog steeds hondsberoerd maar we moesten toch terug naar Eindhoven. Eigenlijk zou ik nog met Sylvia meegaan naar haar afspraak bij de psycholoog, maar de schat heeft me gewoon laten slapen.

Angstaanval

Door alle toestanden van gisteren kon ik niet in slaap komen. Zo rond 01:45 werd het nog veel erger toen ik buiten opeens het piepen hoorde van een achteruit rijdende vrachtwagen. Dat bleek geen vrachtwagen te zijn maar een ambulance, en door het achterruitje kon ik nog net zien dat er iemand in lag die vanaf die afstand op Sylvia leek. Tja, toen sloeg de paniek dus pas echt toe. Ik ben nog even blijven liggen, vervolgens opgestaan en mezelf aangekleed en eerst maar eens naar het toilet gegaan. Mohamed (de dienstdoende nachtverpleger) was niet in de buurt zodat ik 'm ook niks kon vragen. Pas een half uur later dook hij op, en wist te vertellen dat die ambulance was gekomen voor iemand van een verdieping lager. Ik heb me zelden zo opgelucht gevoeld.

Om toch nog te kunnen slapen heb ik 'm gevraagd om een inslaper, maar die kreeg ik niet. Het enige wat hij kon of wilde doen was me op de lijst zetten voor een gesprek met de arts zodat ik slaapmedicatie zou kunnen krijgen. Dat gaat weer niet opschieten, bijster veel geslapen heb ik vannacht dan ook niet.

Vanmiddag richting de A2 gewandeld, als Sylvia niet had gebeld had ik het nog gehaald ook.

Vanavond zijn weer samen naar Lommel gegaan en daar is alles eruit gekomen. Het is een zeer emotionele avond geworden.

Blunderende verpleging op De Grote Beek

Het ging allemaal goed fout vandaag. De dag begon normaal maar dat eindigde toen Sylvia en ik even naar haar huis gingen om de inmiddels gewassen vitrage op te halen. Daar heb ik voor de eerste keer haar zoon ontmoet, en dat was geen onverdeeld genoegen: alle vormen van normale sociale omgangsvormen schijnen 'm vreemd te zijn en dat vooral z'n weerslag op Sylvia.

Vervolgens zijn we doorgegaan naar het ziekenhuis waar ze een afspraak had. Onderweg bleek de Crisisdienst van de GGzE niet bereikbaar te zijn (niet echt handig voor en crisisdienst) en vervolgens was ze in het ziekenhuis pas ruim een uur na de afspraaktijd aan de beurt.

Vooraf hadden we bij de verpleging al tot drie keer toe gemeld dat we mogelijk niet op tijd voor het avondeten terug zouden zijn. Dat was geen probleem, ze zouden ons eten bewaren. Niet dus, toen we om 18:00 binnenkwamen bleek de verpleging onze maaltijden zelf opgegeten te hebben. En dan nog commentaar hebben ook! Regels zijn regels en dus konden ze geen rekening houden met onze planning, en we hadden zogenaamd ook niet doorgegeven dat we wat later zouden zijn. De vorige ploeg bleek het dus niet doorgegeven te hebben.

Een paar minuten later hoorde ik van iemand dat Sylvia net weer de deur uitgegaan was om eten te gaan halen. Nou heb ik intussen een redelijk goed idee wat er in haar omgaat en hoe ze reageert op tegenslagen, dus was die echt niet op weg om eten te gaan halen. Ik ben nog nooit zo snel het gebouw uit en het terrein over gegaan. Het uiteindelijke resultaat was dat terwijl de verpleging weer bezig was met niks doen Sylvia op de linkerstrook van de Boschdijk liep (een 70-km weg) waar ik haar met heel veel moeite van af heb kunnen halen waarna we door de beveiligingsdienst terug naar de afdeling zijn gebracht. Pas later drong het tot me door dat ik m'n leven geriskeerd heb om haar te helpen.

Eenmaal terug op de afdeling blunderde de verpleging opnieuw. In zo'n geval hadden ze zich direct om haar moeten bekommeren, maar dat was teveel gevraagd. Pas na twintig minuten vond Charlotte het nodig om eens te komen kijken. Naderhand had ze dan ook nog commentaar omdat ik tegen de regels in bij een cliënte op de kamer was geweest! Ik heb aardig wat hulpverleners gezien in de loop der jaren, maar zo incompetent als de verpleging op De Grote Beek heb ik ze nog nooit meegemaakt.

Gordijnenwas

M'n vitrage was toe aan een wasbeurt, en aangezien ik zelf geen wasmachine heb ben daarvoor dus aangewezen op de plaatselijke Wash-O-Matic. Maar gelukkig heeft Sylvia ook een wasmachine en een behulpzame mentaliteit, dus zijn die gordijnen meegegaan naar Eindhoven. Bij Sylvia is de hele stapel in de was gegaan, morgen weer ophalen.

Schoonmaakweekend

Bij de verpleging had ik gemeld dat ik vandaag naar huis zou gaan en morgen terug zou komen, op tijd voor het avondeten. Ik ben inderdaad naar huis gegaan (lees: naar m'n caravan in Lommel) maar niet voordat ik eerst Sylvia opgehaald had. Dat laatste heb ik uiteraard maar niet gemeld...

En wat doe je dan als je weer eens terugkomt op je stekje? Juist. Tijd voor de schoonmaak.