Weer naar het ziekenhuis

Het zal niemand verbazen dat de stressniveaus bij mij steeds verder oplopen. Inmiddels ben ik zo ver heen dat het donderdag wel eens heel erg fout zou kunnen lopen. Ik heb Sonja een paar dagen geleden weliswaar gemaild dat ze bij haar moeder terecht kan, en haar tevens een aantal andere suggesties voor opvang gedaan, maar die Duitsers zijn nou eenmaal een stijfkoppig volk. Oftewel, geheid dat ze donderdag hier op de stoep staat, en waarschijnlijk samen met de politie. In de tussentijd wordt de stress alsmaar groter en het gat waar ik in zit steeds dieper, dus zie ik nu al aankomen dat ze me donderdag definitief over de rooie helpt en ik een paar flinke klappen uit ga delen. Is ook wel goed voor haar, want het enige wat ze kent is de Duitse methode, en zoals inmiddels bekend hangt die methode aan elkaar van alle vormen van geweld.

Vanmiddag heb ik een poging gedaan pa op te zoeken thuis. Vantevoren gebeld, toen werd er niet opgenomen, maar dat kan natuurlijk verschillende redenen hebben. Op de gok er maar naar toe gegaan, maar hij bleek niet thuis te zijn. Dan maar z'n vriendin gebeld, en wat bleek: hij ligt alweer in het ziekenhuis. Gisteravond leek het er op dat hij een herseninfarct had, per ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis, en daar bleek het geen herseninfarct te zijn maar een hersentumor ter grootte van een gemiddelde mandarijn. Het zit 'm verdomme niet mee...

Vanavond dus maar even naar het ziekenhuis geweest. Hij ziet er een stuk beter uit dan toen hij uit het ziekenhuis ontslagen werd, praat ook weer een stuk duidelijker, maar voor de rest is het maar afwachten.