Ik voel me eigenlijk de hele week al niet lekker. Het begon met wat hoesten, vervolgens meer hoesten en op z'n tijd een beetje slijm dat meekwam. Het hoesten begon steeds beroerder te klinken en begon ook steeds meer pijn te doen; ter indicatie van het geluid: denk "verstokte roker, longkanker, terminale fase". Soms voelt het ook alsof m'n laatste uur geslagen heeft. Bijverschijnselen zijn keelpijn, kortademigheid, pijn op de borst, pijn zo ongeveer ter hoogte van de onderkant van de ribbenkast, zweten, en volgens mij af een toe ook wat koorts. Kortom, allemaal symptomen die lijken op een flinke griep. Maar dat heerst momenteel niet, dus moet het wat anders zijn.
Vanochtend toch maar even naar de huisarts geweest, die na een kort onderzoek de diagnose stelde van een bacteriële infectie van de luchtwegen. Meteen met een recept door naar de apotheek en een kuur van Doxycycline gehaald. Inderdaad, een antibioticum.
Intussen werden die hoestbuien zo erg dat het ronduit gevaarlijk werd om auto te rijden, en zeker met een taxibusje vol kinderen. Gisteravond op de terugweg van Helma heb ik ook van die aanvallen gehad en mag het een wonder heten dat ik nergens tegenaan gereden ben. Tijd dus om mezelf even aan het verkeer te onttrekken, en nu zit ik dus officieel ziek thuis.
Vanmiddag heb ik bezoek gehad van Pieter Verstappen van het Steunpunt Huiselijk Geweld. In één opzicht was het wel verhelderend: Sonja blijkt zelf geen melding gedaan te hebben, maar volgens de gegevens van het SHG was ik de pleger en Sonja het slachtoffer. Typisch, zodra er sprake is van huiselijk geweld gaat iedereen er maar meteen vanuit dat de vrouw wel het slachtoffer zal zijn. Maar al met al heb ik aan dat gesprek verder eigenlijk weinig gehad.
Pieter was de deur nog maar amper uit of Bureau Jeugdzorg belde: of ik morgen op de afspraak zou verschijnen, want Sonja zou het niet halen. Die heeft voor volgende week een nieuwe afspraak.
Vanochtend toch maar even naar de huisarts geweest, die na een kort onderzoek de diagnose stelde van een bacteriële infectie van de luchtwegen. Meteen met een recept door naar de apotheek en een kuur van Doxycycline gehaald. Inderdaad, een antibioticum.
Intussen werden die hoestbuien zo erg dat het ronduit gevaarlijk werd om auto te rijden, en zeker met een taxibusje vol kinderen. Gisteravond op de terugweg van Helma heb ik ook van die aanvallen gehad en mag het een wonder heten dat ik nergens tegenaan gereden ben. Tijd dus om mezelf even aan het verkeer te onttrekken, en nu zit ik dus officieel ziek thuis.
Vanmiddag heb ik bezoek gehad van Pieter Verstappen van het Steunpunt Huiselijk Geweld. In één opzicht was het wel verhelderend: Sonja blijkt zelf geen melding gedaan te hebben, maar volgens de gegevens van het SHG was ik de pleger en Sonja het slachtoffer. Typisch, zodra er sprake is van huiselijk geweld gaat iedereen er maar meteen vanuit dat de vrouw wel het slachtoffer zal zijn. Maar al met al heb ik aan dat gesprek verder eigenlijk weinig gehad.
Pieter was de deur nog maar amper uit of Bureau Jeugdzorg belde: of ik morgen op de afspraak zou verschijnen, want Sonja zou het niet halen. Die heeft voor volgende week een nieuwe afspraak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten