Na een overlijden moet er natuurlijk van alles geregeld worden, als eerste de uitvaart. Dus hebben we vanochtend een gesprek gehad met een jongedame van de Dela. Alles geregeld, van de rouwkaarten tot de bloemen, alleen moet er nog een tekst geschreven worden voor het gedachtenisprentje.
Zonder het zelf te weten had die jongedame ook nog iets wat wel eens goed nieuws zou kunnen zijn. Lorette vertelde dat ze in een soort van Centraal-Wonen situatie zit (een groep van zelfstandige woningen met daarbij gedeelde voorzieningen), waarop die jongedame vertelde dat zij in Eindhoven ook in zo'n omgeving zat in de Achtse Barrier, en dat ze op zoek waren naar nieuwe bewoners. Nou was de gelegenheid er natuurlijk niet naar om daar verder op in te gaan, maar ik ga toch maar eens op Internet zoeken. Zou toch mooi zijn als ik op die manier binnenkort een woning zou kunnen krijgen.
Ze was nog niet weg of de volgende bezoeker diende zich aan: de pastoor, want de details van de uitvaartmis moesten uiteraard ook besproken worden. Globaal wordt het eenzelfde uitvaart als die van mijn moeder, zeven jaar geleden. Katholieke mis, een paar mensen die het woord doen, aan het einde van de mis bijna iedereen naar buiten en opstellen in twee rijen als een soort van erehaag, en vervolgens dragen (of beter gezegd: rollen) de kinderen de kist de kerk uit naar de lijkwagen. Pa gaat vervolgens naar het crematorium, de rest gaat naar de koffietafel (althans, dat deel van de gasten die daarvoor uitgenodigd zijn).
Traditiegetrouw mag iedereen in het rouwcentrum nog afscheid komen nemen. Daarvoor hadden we twee gelegenheden gepland: de eerste vanavond alleen voor familie, en morgenavond voor iedereen die wil. Het leek ons wel gepast dat daar dan altijd minstens een van de kinderen aanwezig is om de bezoekers te ontvangen, vanavond heb ik er gestaan samen met Emile en z'n vriendin Graciela. Maar ja, zo'n beetje de hele familie had al afscheid genomen, dus bleef de drukte beperkt tot twee bezoekers.
Ook niet erg, het gaf mij de gelegenheid om in alle rust afscheid te nemen van m'n pa. Het is goed zo.
Zonder het zelf te weten had die jongedame ook nog iets wat wel eens goed nieuws zou kunnen zijn. Lorette vertelde dat ze in een soort van Centraal-Wonen situatie zit (een groep van zelfstandige woningen met daarbij gedeelde voorzieningen), waarop die jongedame vertelde dat zij in Eindhoven ook in zo'n omgeving zat in de Achtse Barrier, en dat ze op zoek waren naar nieuwe bewoners. Nou was de gelegenheid er natuurlijk niet naar om daar verder op in te gaan, maar ik ga toch maar eens op Internet zoeken. Zou toch mooi zijn als ik op die manier binnenkort een woning zou kunnen krijgen.
Ze was nog niet weg of de volgende bezoeker diende zich aan: de pastoor, want de details van de uitvaartmis moesten uiteraard ook besproken worden. Globaal wordt het eenzelfde uitvaart als die van mijn moeder, zeven jaar geleden. Katholieke mis, een paar mensen die het woord doen, aan het einde van de mis bijna iedereen naar buiten en opstellen in twee rijen als een soort van erehaag, en vervolgens dragen (of beter gezegd: rollen) de kinderen de kist de kerk uit naar de lijkwagen. Pa gaat vervolgens naar het crematorium, de rest gaat naar de koffietafel (althans, dat deel van de gasten die daarvoor uitgenodigd zijn).
Traditiegetrouw mag iedereen in het rouwcentrum nog afscheid komen nemen. Daarvoor hadden we twee gelegenheden gepland: de eerste vanavond alleen voor familie, en morgenavond voor iedereen die wil. Het leek ons wel gepast dat daar dan altijd minstens een van de kinderen aanwezig is om de bezoekers te ontvangen, vanavond heb ik er gestaan samen met Emile en z'n vriendin Graciela. Maar ja, zo'n beetje de hele familie had al afscheid genomen, dus bleef de drukte beperkt tot twee bezoekers.
Ook niet erg, het gaf mij de gelegenheid om in alle rust afscheid te nemen van m'n pa. Het is goed zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten