Bij alle instanties is het hetzelfde: als je je voor de eerste keer meldt ben je een naam, vervolgens wordt je een nummer, en als ze vervolgens niet met grote regelmaat aan dat nummer herinnerd worden komt je dossier onderaan de stapel. Oftewel, als je meer gedaan wilt krijgen dan een stoel, een bak koffie, een half uur om je verhaal te doen en "sorry, we kunnen niets voor u doen" zul je veelvuldig je gezicht moeten laten zien. Net zo lang tot ze je beu zijn en ze je geven wat je nodig hebt, gewoon om van je af te zijn.
Daar ben ik vandaag dus maar eens aan begonnen. Eerst naar Welzijn Eindhoven, meer specifiek het Steunpunt Huiselijk Geweld, waar hun vraag "Kan ik u ergens mee helpen" beantwoord werd met "Ja, met huisvesting". Dat hadden ze uiteraard niet, maar anderhalf uur later was er een inloopspreekuur van het Algemeen Maatschappelijk Werk waar ik terecht zou kunnen, en voor een woning moest ik bij de woningcorporaties zijn.
Dat werd dus de volgende halte: het kantoor van Woonbedrijf aan de Europalaan. De situatie nogmaals uitgelegd (psychische problemen, slachtoffer van huiselijk geweld, daarom gescheiden en als dank op straat getrapt) maar uiteraard geen woning voor Jeroen -- alleen een foldertje over urgentie waar ik toch niet voor in aanmerking kom.
Even terug naar Sylvia, en dan weer terug naar het kantoor van Welzijn Eindhoven voor het inloopspreekuur. Dat heeft ook niet veel opgeleverd, anders dan een lijstje met websites van verhuurders en het advies om op vrijdagochtend bij NEOS aan de Smalle Haven langs te gaan want die schijnen iets te doen voor huisvesting van daklozen.
Dat lijstje met websites heeft niet veel opgeleverd. Op kamers is niet praktisch vanwege de benodigde rust en straks de omgang met m'n kids, de particuliere sector is nog steeds onbetaalbaar, en van de drie antikraak-huisvesters bleek alleen de tweede misschien bruikbaar. Bij de eerste kom je alleen binnen op voordracht van iemand die al via hun als antikraak woont, en bij de derde moet er betaald worden.
Kortom, voor m'n huisvesting heb ik maar drie opties: de komende 6-7 jaar dakloos blijven, Sonja m'n huis uitschoppen, of de woningcorporaties zo gek maken dat ze me een woning geven om van het gezeur af te zijn.
Oh, en aangezien ik toch op Internet bezig was heb ik Wim Jansen nog maar eens per mail herinnerd aan het feit dat hij m'n loonspecificaties en dergelijke naar m'n postbus moet sturen, niet naar de Brederolaan of naar Lommel. Daar is hij via mijn advocaat al meerdere malen aan herinnerd maar het lijkt nog altijd niet tot 'm doorgedrongen te zijn.
Daar ben ik vandaag dus maar eens aan begonnen. Eerst naar Welzijn Eindhoven, meer specifiek het Steunpunt Huiselijk Geweld, waar hun vraag "Kan ik u ergens mee helpen" beantwoord werd met "Ja, met huisvesting". Dat hadden ze uiteraard niet, maar anderhalf uur later was er een inloopspreekuur van het Algemeen Maatschappelijk Werk waar ik terecht zou kunnen, en voor een woning moest ik bij de woningcorporaties zijn.
Dat werd dus de volgende halte: het kantoor van Woonbedrijf aan de Europalaan. De situatie nogmaals uitgelegd (psychische problemen, slachtoffer van huiselijk geweld, daarom gescheiden en als dank op straat getrapt) maar uiteraard geen woning voor Jeroen -- alleen een foldertje over urgentie waar ik toch niet voor in aanmerking kom.
Even terug naar Sylvia, en dan weer terug naar het kantoor van Welzijn Eindhoven voor het inloopspreekuur. Dat heeft ook niet veel opgeleverd, anders dan een lijstje met websites van verhuurders en het advies om op vrijdagochtend bij NEOS aan de Smalle Haven langs te gaan want die schijnen iets te doen voor huisvesting van daklozen.
Dat lijstje met websites heeft niet veel opgeleverd. Op kamers is niet praktisch vanwege de benodigde rust en straks de omgang met m'n kids, de particuliere sector is nog steeds onbetaalbaar, en van de drie antikraak-huisvesters bleek alleen de tweede misschien bruikbaar. Bij de eerste kom je alleen binnen op voordracht van iemand die al via hun als antikraak woont, en bij de derde moet er betaald worden.
Kortom, voor m'n huisvesting heb ik maar drie opties: de komende 6-7 jaar dakloos blijven, Sonja m'n huis uitschoppen, of de woningcorporaties zo gek maken dat ze me een woning geven om van het gezeur af te zijn.
Oh, en aangezien ik toch op Internet bezig was heb ik Wim Jansen nog maar eens per mail herinnerd aan het feit dat hij m'n loonspecificaties en dergelijke naar m'n postbus moet sturen, niet naar de Brederolaan of naar Lommel. Daar is hij via mijn advocaat al meerdere malen aan herinnerd maar het lijkt nog altijd niet tot 'm doorgedrongen te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten