Vanochtend ging om 06:00 de wekker af, na een snel ontbijt zijn we richting Kerkrade gegaan. Schoonmoeder blijkt in een appartementencomplex te wonen dus was het helaas niet mogelijk om meteen tot aan de voordeur te komen. Dus heb ik me eerst maar buiten gemeld via de intercom, zodra ze hoorde dat ik het was werd de verbinding verbroken. Na nog een paar keer aanbellen meldde Sonja zich. Ik heb haar gezegd dat ik Tom en Max op kwam halen maar volgens haar kon dat niet. Ze wilde ons dus ook niet binnenlaten.
Gelukkig kwam er net een andere bewoner naar buiten dus konden wij naar binnen. Eerst met de lift naar de tweede etage, om daar te ontdekken dat we een etage hoger moesten zijn. Via de trap omhoog, toen we op de derde etage de galerij opkwamen waren we precies op tijd om te zien hoe Sonja samen met Tom de andere kant opliep. Waarschijnlijk had ze in de gaten dat we niet meer beneden aan de deur stonden, geconcludeerd dat we dan toch binnen waren gekomen, en probeerde ze er nu met Tom tussenuit te knijpen zodat ik 'm niet zou kunnen zien.
Dat probleem was snel opgelost. Eén keer roepen: "Hoi Tom!", waarop Tom zich omdraaide, mij zag, en dolenthousiast naar me toe rende. Ik ben maar even op de grond gaan zitten, Tom op schoot, en dan even stevig knuffelen. Tom begon al meteen enthousiast te vertellen over een computerspel waar hij mee bezig was, het was even alsof ik helemaal niet weg was geweest. Sonja werd vervolgens heel snel met Tom terug de flat in te werken.
Sonja gedroeg zich weer zoals ze zich altijd gedraagt. Ze begon meteen weer eisen te stellen, ik moest maar vertrekken en moest eerst maar mediation opstarten alvorens de omgang hersteld kon worden. Onzin natuurlijk, mediation heeft niks van doen met Tom en Max, maar het geeft wel weer eens aan dat Sonja meent dat zij het recht heeft om eisen te stellen en mij haar wil op te leggen.
Ook het gebruikelijke toneelstukje ontbrak weer niet: telkens als ik ook maar één stap in haar richting kwam liep ze weg, kreeg ze weer haar gespeeld-angstige blik in de ogen en hield ze haar arm omhoog alsof ze een klap af wilde weren.
Schoonmoeder liet ook haar ware aard weer eens zien. Nadat Tom naar binnen was gegaan heb ik m'n voet tussen de deur gezet om te voorkomen dat de feeks de deur dicht zou doen. Ik heb haar daarbij meteen maar even duidelijk gemaakt wat ik vind van haar en haar Duitse mentaliteit (het kreng is er heilig van overtuigd dat ze tot het Duitse Herrenvolk behoort en dus beter is dan de rest) waarop ze verkondigde dat ze aangifte zou doen van discriminatie. Ze doet maar, ze maakt toch geen schijn van kans.
Vervolgens was ze zo aardig om te bewijzen dat ze zich inderdaad boven de rest (of in elk geval het Nederlandse volk) verheven voelt. Ze beet me in het Duits toe dat ik m'n voet tussen de deur weg moest halen waarop ik haar verteld heb dat ik geen Duits spreek en ze dus maar Nederlands moest spreken. Commentaar van het sekreet: "Je hebt 14 jaar de tijd gehad om het te leren!". Oftewel, hoewel ze al ruim 40 jaar in Nederland woont moet ik maar Duits leren omdat zij te verwaand en te achterlijk is om behoorlijk Nederlands te leren. Wat mij betreft: ze is nog steeds niet ingeburgerd, dus verblijfsvergunning intrekken en met de eerstvolgende goederentrein terug deporteren naar Duitsland.
Het is in elk geval ook wel duidelijk waar Sonja haar gewelddadige karakter vandaan heeft. Nadat ik m'n voet had teruggetrokken om me weer met Sonja bezig te houden werd de deur dichtgesmeten. Toen Tom Sylvia zag door het raam zwaaide hij met een lachend gezicht, en werd daarop prompt door z'n oma bij het raam weggesleurd.
De rest laat zich raden. Ik ben kwaad en emotioneel geworden, en het Duitse Herrenvolk probeerde weer aan hun verplichtingen te ontkomen door de politie te bellen. De politie kwam, zag en hoewel ze verder niet veel konden bleken ze in elk geval vriendelijker en sympathieker dan hun Eindhovense collega's. Ik heb ze het hele verhaal uitgelegd maar aangezien het niet nakomen van een omgangsregeling geen strafbaar feit is konden ze niks doen. Uiteindelijk hebben ze het voor elkaar gekregen dat ik Tom en Max even op de gang mocht zien zonder dat de beide krengen erbij waren, maar dat was maar een paar minuten. Ik mocht ze nog steeds niet meenemen.
Tom was duidelijk dolbij om mij te zien, maar Max lijkt inmiddels volledig gehersenspoeld te zijn. Hij kwam wel even knuffelen maar toen ik 'm aankeek had hij een lege blik in z'n ogen en liet niet merken dat hij mij herkende. Goeie kans dat de mannen de deur plat lopen bij Sonja en hij ze allemaal een knuffel moet geven, want het leek echt alsof het allemaal op de automatische piloot ging.
Het sterkt mijn vermoeden dat Sonja daarom niet wil dat ik Tom en Max, en dan vooral Tom, meeneem. Ze heeft allang door dat ik dan zal ontdekken wat er in dat huishouden gaande is en daar zal ongetwijfeld een hoop tussenzitten wat, om het maar even netjes uit te drukken, de toets der kritiek niet zal doorstaan.
Of, in gewoon Nederlands: als ik zou ontdekken wat daar allemaal gebeurt zal ik waarschijnlijk genoeg informatie hebben om te zorgen dat Sonja alles kwijtraakt: de kinderen, het huis, haar baan, haar geld, en waarschijnlijk zelfs haar vrijheid. In Duitsland zien ze geweld dan schijnbaar nog als legitieme opvoedingsmethode, in Nederland noemen ze het kindermishandeling en is het goed voor een paar jaartjes logeren op kosten van de Staat der Nederlanden.
De bevrijdingsactie van vanochtend is dus mislukt, maar een ander doel is wel bereikt: Sylvia heeft nu Sonja, Tom en Max gezien en heeft een indruk kunnen krijgen van hoe ze zijn. En ze weet nu ook hoe het er uit ziet als ik een woedeaanval krijg.
Om even bij te komen hebben we eerst maar even een wandeling gemaakt alvorens weer in de auto te stappen, en hebben we vervolgens op het Meubelplein in Heerlen een tussenstop gemaakt voor een bak koffie. Ik moet ook nog een rek hebben voor in m'n inloopkast (voorheen de kinderslaapkamer in m'n caravan), die waren bij de Karwei in de aanbieding maar op dat Meubelplein zit geen Karwei dus werd het de Gamma. Maar ja, het is tweede pinksterdag en zomers weer dus was het stervensdruk: de rijen aan de kassa stonden tot halverwege de winkel. Gauw wegwezen maar weer.
Gelukkig kwam er net een andere bewoner naar buiten dus konden wij naar binnen. Eerst met de lift naar de tweede etage, om daar te ontdekken dat we een etage hoger moesten zijn. Via de trap omhoog, toen we op de derde etage de galerij opkwamen waren we precies op tijd om te zien hoe Sonja samen met Tom de andere kant opliep. Waarschijnlijk had ze in de gaten dat we niet meer beneden aan de deur stonden, geconcludeerd dat we dan toch binnen waren gekomen, en probeerde ze er nu met Tom tussenuit te knijpen zodat ik 'm niet zou kunnen zien.
Dat probleem was snel opgelost. Eén keer roepen: "Hoi Tom!", waarop Tom zich omdraaide, mij zag, en dolenthousiast naar me toe rende. Ik ben maar even op de grond gaan zitten, Tom op schoot, en dan even stevig knuffelen. Tom begon al meteen enthousiast te vertellen over een computerspel waar hij mee bezig was, het was even alsof ik helemaal niet weg was geweest. Sonja werd vervolgens heel snel met Tom terug de flat in te werken.
Sonja gedroeg zich weer zoals ze zich altijd gedraagt. Ze begon meteen weer eisen te stellen, ik moest maar vertrekken en moest eerst maar mediation opstarten alvorens de omgang hersteld kon worden. Onzin natuurlijk, mediation heeft niks van doen met Tom en Max, maar het geeft wel weer eens aan dat Sonja meent dat zij het recht heeft om eisen te stellen en mij haar wil op te leggen.
Ook het gebruikelijke toneelstukje ontbrak weer niet: telkens als ik ook maar één stap in haar richting kwam liep ze weg, kreeg ze weer haar gespeeld-angstige blik in de ogen en hield ze haar arm omhoog alsof ze een klap af wilde weren.
Schoonmoeder liet ook haar ware aard weer eens zien. Nadat Tom naar binnen was gegaan heb ik m'n voet tussen de deur gezet om te voorkomen dat de feeks de deur dicht zou doen. Ik heb haar daarbij meteen maar even duidelijk gemaakt wat ik vind van haar en haar Duitse mentaliteit (het kreng is er heilig van overtuigd dat ze tot het Duitse Herrenvolk behoort en dus beter is dan de rest) waarop ze verkondigde dat ze aangifte zou doen van discriminatie. Ze doet maar, ze maakt toch geen schijn van kans.
Vervolgens was ze zo aardig om te bewijzen dat ze zich inderdaad boven de rest (of in elk geval het Nederlandse volk) verheven voelt. Ze beet me in het Duits toe dat ik m'n voet tussen de deur weg moest halen waarop ik haar verteld heb dat ik geen Duits spreek en ze dus maar Nederlands moest spreken. Commentaar van het sekreet: "Je hebt 14 jaar de tijd gehad om het te leren!". Oftewel, hoewel ze al ruim 40 jaar in Nederland woont moet ik maar Duits leren omdat zij te verwaand en te achterlijk is om behoorlijk Nederlands te leren. Wat mij betreft: ze is nog steeds niet ingeburgerd, dus verblijfsvergunning intrekken en met de eerstvolgende goederentrein terug deporteren naar Duitsland.
Het is in elk geval ook wel duidelijk waar Sonja haar gewelddadige karakter vandaan heeft. Nadat ik m'n voet had teruggetrokken om me weer met Sonja bezig te houden werd de deur dichtgesmeten. Toen Tom Sylvia zag door het raam zwaaide hij met een lachend gezicht, en werd daarop prompt door z'n oma bij het raam weggesleurd.
De rest laat zich raden. Ik ben kwaad en emotioneel geworden, en het Duitse Herrenvolk probeerde weer aan hun verplichtingen te ontkomen door de politie te bellen. De politie kwam, zag en hoewel ze verder niet veel konden bleken ze in elk geval vriendelijker en sympathieker dan hun Eindhovense collega's. Ik heb ze het hele verhaal uitgelegd maar aangezien het niet nakomen van een omgangsregeling geen strafbaar feit is konden ze niks doen. Uiteindelijk hebben ze het voor elkaar gekregen dat ik Tom en Max even op de gang mocht zien zonder dat de beide krengen erbij waren, maar dat was maar een paar minuten. Ik mocht ze nog steeds niet meenemen.
Tom was duidelijk dolbij om mij te zien, maar Max lijkt inmiddels volledig gehersenspoeld te zijn. Hij kwam wel even knuffelen maar toen ik 'm aankeek had hij een lege blik in z'n ogen en liet niet merken dat hij mij herkende. Goeie kans dat de mannen de deur plat lopen bij Sonja en hij ze allemaal een knuffel moet geven, want het leek echt alsof het allemaal op de automatische piloot ging.
Het sterkt mijn vermoeden dat Sonja daarom niet wil dat ik Tom en Max, en dan vooral Tom, meeneem. Ze heeft allang door dat ik dan zal ontdekken wat er in dat huishouden gaande is en daar zal ongetwijfeld een hoop tussenzitten wat, om het maar even netjes uit te drukken, de toets der kritiek niet zal doorstaan.
Of, in gewoon Nederlands: als ik zou ontdekken wat daar allemaal gebeurt zal ik waarschijnlijk genoeg informatie hebben om te zorgen dat Sonja alles kwijtraakt: de kinderen, het huis, haar baan, haar geld, en waarschijnlijk zelfs haar vrijheid. In Duitsland zien ze geweld dan schijnbaar nog als legitieme opvoedingsmethode, in Nederland noemen ze het kindermishandeling en is het goed voor een paar jaartjes logeren op kosten van de Staat der Nederlanden.
De bevrijdingsactie van vanochtend is dus mislukt, maar een ander doel is wel bereikt: Sylvia heeft nu Sonja, Tom en Max gezien en heeft een indruk kunnen krijgen van hoe ze zijn. En ze weet nu ook hoe het er uit ziet als ik een woedeaanval krijg.
Om even bij te komen hebben we eerst maar even een wandeling gemaakt alvorens weer in de auto te stappen, en hebben we vervolgens op het Meubelplein in Heerlen een tussenstop gemaakt voor een bak koffie. Ik moet ook nog een rek hebben voor in m'n inloopkast (voorheen de kinderslaapkamer in m'n caravan), die waren bij de Karwei in de aanbieding maar op dat Meubelplein zit geen Karwei dus werd het de Gamma. Maar ja, het is tweede pinksterdag en zomers weer dus was het stervensdruk: de rijen aan de kassa stonden tot halverwege de winkel. Gauw wegwezen maar weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten