Tom's feestje was buitengewoon gezellig. Ik had voor hem een grote doos Lego gekocht (een bulldozer) en dat bleek ook nog eens qua afmetingen veruit het grootste cadeau te zijn. Hij wilde natuurlijk ook laten zien wat hij nog meer gekregen had, en ook dat was lachen (in stilte dan). Eerst heel enthousiast: "dit heb ik gekregen, en dit, en dit", dan op een aanzienlijk minder enthousiaste toon: "en een t-shirt van oma" en vervolgens weer heel enthousiast verder met de overige cadeaus.
Sonja en m'n schoonmoeder waren verdacht vriendelijk, iets dat ongetwijfeld veroorzaakt werd door het feit dat ook Caresse (moeder van een van Tom's vriendjes) er ook bij zat. Schoonmoeder kwam zelfs vragen of ik nog een tweede kop koffie lustte en kwam het nog brengen ook! Ze weet haar plaats dus wel.
Die lege blik van Max de vorige keer zal wel veroorzaakt zijn door het feit dat hij nog niet wakker was, want deze keer waren de blik van herkenning en het enthousiasme om papa te zien er wel. Gelukkig.
En zo ging het allemaal anderhalf uur lang goed. Tot Sylvia belde vanuit Helmond met de mededeling dat ze de kortste weg terug naar Eindhoven ging nemen en vervolgens ophing. Toen werd het dus weer heel druk, eerst 112 gebeld en vervolgens zo snel als het verkeer het toeliet naar Helmond. Ik heb echter nog Sylvia noch de hulpdiensten gevonden dus heb ik de politie maar gebeld om te informeren naar de stand van zaken. Die wilden niks loslaten anders dan de mededeling dat ze mij terug zouden bellen.
Terugbellen deden ze niet dus ben ik maar naar het hoofdbureau gereden om daar wat wijzer te worden. Dat leverde ook niet veel op, alleen de opmerking dat ze Sylvia gevonden hadden, met haar bezig waren, en ze in goede handen was. Maar waar ze dan was wilden ze niet vertellen. Voor een beroepsgroep die "waakzaam en dienstbaar" beweren te zijn was de dienstbaarheid dus weer eens ver te zoeken.
Later op de avond belde Sylvia zelf: ze stond buiten, ergens in Helmond maar geen idee waar. Da's nogal lastig ophalen, dus heb ik 'r even een eindje laten lopen om iets van een straatnaambord of zo te zoeken. Ze bleek bij het Elkerliekziekenhuis te staan. Terug de auto in en nogmaals naar Helmond dus, m'n vriendinneke ophalen.
Sonja en m'n schoonmoeder waren verdacht vriendelijk, iets dat ongetwijfeld veroorzaakt werd door het feit dat ook Caresse (moeder van een van Tom's vriendjes) er ook bij zat. Schoonmoeder kwam zelfs vragen of ik nog een tweede kop koffie lustte en kwam het nog brengen ook! Ze weet haar plaats dus wel.
Die lege blik van Max de vorige keer zal wel veroorzaakt zijn door het feit dat hij nog niet wakker was, want deze keer waren de blik van herkenning en het enthousiasme om papa te zien er wel. Gelukkig.
En zo ging het allemaal anderhalf uur lang goed. Tot Sylvia belde vanuit Helmond met de mededeling dat ze de kortste weg terug naar Eindhoven ging nemen en vervolgens ophing. Toen werd het dus weer heel druk, eerst 112 gebeld en vervolgens zo snel als het verkeer het toeliet naar Helmond. Ik heb echter nog Sylvia noch de hulpdiensten gevonden dus heb ik de politie maar gebeld om te informeren naar de stand van zaken. Die wilden niks loslaten anders dan de mededeling dat ze mij terug zouden bellen.
Terugbellen deden ze niet dus ben ik maar naar het hoofdbureau gereden om daar wat wijzer te worden. Dat leverde ook niet veel op, alleen de opmerking dat ze Sylvia gevonden hadden, met haar bezig waren, en ze in goede handen was. Maar waar ze dan was wilden ze niet vertellen. Voor een beroepsgroep die "waakzaam en dienstbaar" beweren te zijn was de dienstbaarheid dus weer eens ver te zoeken.
Later op de avond belde Sylvia zelf: ze stond buiten, ergens in Helmond maar geen idee waar. Da's nogal lastig ophalen, dus heb ik 'r even een eindje laten lopen om iets van een straatnaambord of zo te zoeken. Ze bleek bij het Elkerliekziekenhuis te staan. Terug de auto in en nogmaals naar Helmond dus, m'n vriendinneke ophalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten