Eigenlijk had ik vanochtend naar de tandarts gemoeten, maar door alle gesodemieter van de afgelopen dagen heb ik die laten schieten. Ik mag kennelijk toch niks behalve me door Sonja en alle instanties in de goot te laten trappen, dus was er nog maar één uitweg: doodgaan.
Het was kloteweer (wel passend bij de gelegenheid eigenlijk), samen met Sylvia ben ik vanochtend op de A2 gaan lopen in de hoop doodgereden te worden. Voor de liefhebbers van details: via de Anthony Fokkerweg richting A2, dan rechtsaf de oprit op naar de A2 richting Best. En eerst Sonja nog een SMS gestuurd met de mededeling dat ik door haar toedoen zelfmoord zou gaan plegen en zij het aan de kids uit mocht leggen.
Maar ook die zelfmoordpoging zat niet mee: ook op dat stukje A2 wordt momenteel aan de weg gewerkt en dus begonnen de wegwerkers van Heijmans zich er mee te bemoeien. Eentje ging er achter ons lopen, zwaaiend met z'n reflecterende jas om het achteropkomend verkeer te waarschuwen. Er werden kennelijk nog meer mensen gewaarschuwd, want op een gegeven moment ging op de matrixborden boven de weg de maximumsnelheid terug van 80 naar 50 kilometer per uur, en werd even later zelfs de hele rechter rijstrook afgesloten.
Tegen dat we zo'n anderhalve kilometer verder waren werden we tegengehouden door mensen van Heijmans en de inmiddels ook gearriveerde Rijkswaterstaat, en was het wachten op de politie. De KLPD kwam, zag en arresteerde. Toevallig kwam er net een busje langs van Justitie (zo eentje waar ze gevangenen mee vervoeren) en werden we daarmee afgevoerd naar de Mathildelaan. Zelfs doodgaan mag niet meer tegenwoordig...
De KLPD kon echter niet in haar eigen computersysteem kijken op de Mathildelaan, en dus gingen we weer op transport, nu naar de cellen van de Spoorwegpolitie op het Centraal Station. Weer wat later was het tijd voor transport nummer drie: naar de GGzE. Sylvia naar de Acute Zorg bij het Catharinaziekenhuis, ik naar Nelly Arts. Die snapte er niks van want "zo kende ze me helemaal niet". Nee, natuurlijk niet, wat verwacht je ook als je enige hulp bestaat uit het doorspreken van de agenda van de afgelopen week. De dienstdoende psychiater kwam ook nog even langs en schreef medicijnen voor, dat bleken 7 stuks Seroquell van 100 mg (!) te zijn.
Daarna mocht ik het allemaal zelf weer uitzoeken. Eerst te voet naar de Acute Zorg om Sylvia op te halen, maar die bleek net weg te zijn. Een half uur later vonden we elkaar weer terug.
Ik zou het een kutdag willen noemen, maar dat kan niet. Ten eerste is dat niet netjes, en ten tweede dekt het de lading niet. Ik heb er even geen woorden voor.
Het was kloteweer (wel passend bij de gelegenheid eigenlijk), samen met Sylvia ben ik vanochtend op de A2 gaan lopen in de hoop doodgereden te worden. Voor de liefhebbers van details: via de Anthony Fokkerweg richting A2, dan rechtsaf de oprit op naar de A2 richting Best. En eerst Sonja nog een SMS gestuurd met de mededeling dat ik door haar toedoen zelfmoord zou gaan plegen en zij het aan de kids uit mocht leggen.
Maar ook die zelfmoordpoging zat niet mee: ook op dat stukje A2 wordt momenteel aan de weg gewerkt en dus begonnen de wegwerkers van Heijmans zich er mee te bemoeien. Eentje ging er achter ons lopen, zwaaiend met z'n reflecterende jas om het achteropkomend verkeer te waarschuwen. Er werden kennelijk nog meer mensen gewaarschuwd, want op een gegeven moment ging op de matrixborden boven de weg de maximumsnelheid terug van 80 naar 50 kilometer per uur, en werd even later zelfs de hele rechter rijstrook afgesloten.
Tegen dat we zo'n anderhalve kilometer verder waren werden we tegengehouden door mensen van Heijmans en de inmiddels ook gearriveerde Rijkswaterstaat, en was het wachten op de politie. De KLPD kwam, zag en arresteerde. Toevallig kwam er net een busje langs van Justitie (zo eentje waar ze gevangenen mee vervoeren) en werden we daarmee afgevoerd naar de Mathildelaan. Zelfs doodgaan mag niet meer tegenwoordig...
De KLPD kon echter niet in haar eigen computersysteem kijken op de Mathildelaan, en dus gingen we weer op transport, nu naar de cellen van de Spoorwegpolitie op het Centraal Station. Weer wat later was het tijd voor transport nummer drie: naar de GGzE. Sylvia naar de Acute Zorg bij het Catharinaziekenhuis, ik naar Nelly Arts. Die snapte er niks van want "zo kende ze me helemaal niet". Nee, natuurlijk niet, wat verwacht je ook als je enige hulp bestaat uit het doorspreken van de agenda van de afgelopen week. De dienstdoende psychiater kwam ook nog even langs en schreef medicijnen voor, dat bleken 7 stuks Seroquell van 100 mg (!) te zijn.
Daarna mocht ik het allemaal zelf weer uitzoeken. Eerst te voet naar de Acute Zorg om Sylvia op te halen, maar die bleek net weg te zijn. Een half uur later vonden we elkaar weer terug.
Ik zou het een kutdag willen noemen, maar dat kan niet. Ten eerste is dat niet netjes, en ten tweede dekt het de lading niet. Ik heb er even geen woorden voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten