Sylvia heeft vandaag gevraagd of ik m'n weblog van het Internet zou willen halen of op z'n minst ontoegankelijk zou willen maken. Dat alles om voor zowel mijzelf als voor haar te voorkomen dat m'n weblog een probleem zou worden bij het vinden van een andere baan. Ik sta niet echt te springen van enthousiasme, het is tenslotte de enige manier waarop anderen mijn wel en wee kunnen volgen en tevens m'n machtigste wapen. Slecht functionerende instanties en dito hulpverleners zijn immers nergens zo bang voor als voor slechte publiciteit.
Tegen dat ik met pensioen ga (over 23 jaar) zou ik dan m'n weblog weer openbaar kunnen maken. Het nut? Dan kunnen anderen, die tegen die tijd met dezelfde problemen kampen, zien dat er in 23 jaar tijd niks veranderd is. Maar ja, daar heb ik dus niks aan. Iedereen lijkt mij er toch meer mee geholpen als misstanden nu al aan de kaak gesteld worden, zodat anderen later niet meer met die misstanden geconfronteerd worden maar te maken krijgen met instanties en hulpverleners die hun werk wèl goed doen.
Tegen dat ik met pensioen ga (over 23 jaar) zou ik dan m'n weblog weer openbaar kunnen maken. Het nut? Dan kunnen anderen, die tegen die tijd met dezelfde problemen kampen, zien dat er in 23 jaar tijd niks veranderd is. Maar ja, daar heb ik dus niks aan. Iedereen lijkt mij er toch meer mee geholpen als misstanden nu al aan de kaak gesteld worden, zodat anderen later niet meer met die misstanden geconfronteerd worden maar te maken krijgen met instanties en hulpverleners die hun werk wèl goed doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten