Het is niet alles maar beter dan niks

Zowaar, het was waar! Vanmiddag bij de woningcorporatie bleek ze echt een woning toegewezen toegekregen te hebben. Die zijn we uiteraard meteen maar eens gaan bekijken. Kleine keuken, redelijke woonkamer, douche, één grote slaapkamer en twee kleintjes van elk iets minder dan 3x3 meter. Helaas geen zolder, wat ons een hoop opslagruimte kost. Kleine achtertuin en grote achtertuin -- beide voorzien van een flinke boom waar we niet onverdeeld gelukkig mee waren. Voor de rest: typisch een woning uit de categorie "wijs maar toe aan een urgentiegeval want die mogen toch niet weigeren". De beide tuinen zijn een bende, het hele huis stonk naar de rook (onze voorgangers waren kennelijk schoorstenen op twee benen), vergeelde wanden en radiatoren (ongetwijfeld geholpen door het jarenlange roken), vloeren waren er uit gehaald.

Maar goed, het is een huis. Maar als ik het voor elkaar krijg om Sonja op straat gezet te krijgen zal ik Sylvia er toch van proberen te overtuigen om te verhuizen.

We zijn ook maar meteen begonnen met klussen. Dat hield in: behang aftrekken op de slaapkamers. Het huis heeft echt maar weinig verschillende bewoners gehad: er zaten maar twee lagen behang op de muren, en de onderste was nog het oorspronkelijke behang uit de jaren zestig. Ik herkende het: in mijn kindertijd hadden we thuis precies hetzelfde behang.