Twee afspraken vanochtend: eerst de Reclassering en vervolgens Stichting Maashorst. Die bij de Reclassering duurde deze keer maar twintig minuten in plaats van het geplande uur. Daarentegen duurde het gesprek bij Maashorst anderhalf uur. Meteen ook kennis gemaakt met Patricia van Baak, de omgangbegeleidster. Het gesprek begon al met gemekker over -- jawel, het was weer zover -- m'n weblog. Enige tijd geleden heb ik een paar keer melding gemaakt over contact met Ad de Gouw (teamleider) inzake de wachtlijst. Meer niet, maar dat was kennelijk niet goed gevallen. Ik moest alles maar anonimiseren. Persoonlijk snap ik al die heisa niet; hij is alleen maar neutraal genoemd en de Stichting Maashorst zelf is ook geen geheime organisatie. Ik blijf er bij dat als je positief of neutraal genoemd wordt je niks te vrezen hebt, en als je negatief genoemd wordt het er naar gemaakt hebt.
Moet je voorstellen zeg dat we dit soort Amerikaanse toestanden consequent door zouden voeren. Geen tekst over een persoon, bedrijf of instelling zou meer goed leesbaar zijn. Zo zou Stichting Maashorst dan aangeduid moeten worden als "een stichting voor begeleide omgang in 's-Hertogenbosch", Philips mag alleen nog maar aangeduid worden als "een gloeilampenfabriek in het zuiden des lands" en in m'n weblog zou ik niet meer mogen schrijven "op de terugweg nog even boodschappen gedaan bij de Lidl" maar dit moeten herschrijven naar "op de terugweg nog even boodschappen gedaan bij een filiaal van een van oorsprong Duitse supermarktketen".
Maar goed, Sonja had vanochtend daar een afspraak en had weer haar masker van bereidwilligheid opgezet. Ik heb toch maar wel m'n zeer ernstige zorgen geuit, aangegeven dat ik verwacht dat ze de omgang zal saboteren en naar mijn idee Tom en Max het beste af zouden zijn als ze uitsluitend aan mij werden toevertrouwd en niet aan hun gewelddadige moeder. Over pakweg een maand ligt de overeenkomst in de bus en zou de omgang op gang moeten komen, met een tempo van een keer in de twee weken (maandag of donderdag) anderhalf uur. Het hele verhaal gaat ergens tussen de zes en negen maanden duren, dan moet de Rechtbank nog een reguliere omgangsregeling vaststellen, dus tegen dat al die ellende geregeld is zijn we ook weer een jaar verder. Of Marcel moet z'n werk uitstekend doen en het binnen een paar maanden geregeld krijgen dat ik èn m'n kids èn m'n woning terugkrijg, Sonja op straat mag gaan wonen, en mij dan ook nog een sloot partner- en kinderalimentatie moet betalen.
Nog meer ellende vandaag, aangetroffen in de postbus. De Commissie voor de Politieklachten heeft advies uitgebracht aan de Korpsbeheerder (burgemeester Rob van Gijzel), die heeft het advies overgenomen. De uitkomst zal niemand verbazen: alle klachten zijn ongegrond verklaard, de Commissie blijkt de klachten maar half gelezen te hebben, en daar mijn verhaal niet overeenstemde met de leugens van de politie zijn die leugens als zijnde de waarheid aangenomen.
En of dat niet genoeg was had Sylvia ook nog een "verrassing" voor me. Wat bleek? Ze had een restje vloerbedekking gehaald (en deels al gelegd) voor op wat straks m'n werkhok moet worden. Linoleum met een motief van zwarte en witte blokken van 16,5 x 16,5 cm. Mooi? Nee. Rustig? Nee. Past het bij wat ik eigenlijk in gedachten had voor de inrichting? Nee. Waarom het er dan toch ligt? Omdat ze weer eens niet vooraf overlegd heeft maar gewoon achter mijn rug maar weer eens wat doet waarover ze nou juist wel eerst zou moeten overleggen. Ze maakt buiten mij om afspraken met Sonja, heeft zonder het even te vertellen met Emile (m'n oudste broer) contact, en nu dit weer.
Ze had trouwens ook meteen maar linoleum meegebracht voor op de overloop: met een motief van grijzige planken. Waarmee we boven dus één overloop en drie kamers hebben die allemaal een andere vloerbedekking hebben. En beneden weer wat anders. Maar ja, het is uiteindelijk haar huis, niet het mijne. Ik zou dan het anders aangepakt hebben. Sylvia gaat voor zo laag mogelijke kosten, ik zou dan toch wat meer uitgegeven hebben zodat het huis er tenminste als één geheel uit zou zien in plaats van als een samenraapsel. Ik zal nooit gelukkig worden in dat huis. Te rommelig en veel te klein.
Moet je voorstellen zeg dat we dit soort Amerikaanse toestanden consequent door zouden voeren. Geen tekst over een persoon, bedrijf of instelling zou meer goed leesbaar zijn. Zo zou Stichting Maashorst dan aangeduid moeten worden als "een stichting voor begeleide omgang in 's-Hertogenbosch", Philips mag alleen nog maar aangeduid worden als "een gloeilampenfabriek in het zuiden des lands" en in m'n weblog zou ik niet meer mogen schrijven "op de terugweg nog even boodschappen gedaan bij de Lidl" maar dit moeten herschrijven naar "op de terugweg nog even boodschappen gedaan bij een filiaal van een van oorsprong Duitse supermarktketen".
Maar goed, Sonja had vanochtend daar een afspraak en had weer haar masker van bereidwilligheid opgezet. Ik heb toch maar wel m'n zeer ernstige zorgen geuit, aangegeven dat ik verwacht dat ze de omgang zal saboteren en naar mijn idee Tom en Max het beste af zouden zijn als ze uitsluitend aan mij werden toevertrouwd en niet aan hun gewelddadige moeder. Over pakweg een maand ligt de overeenkomst in de bus en zou de omgang op gang moeten komen, met een tempo van een keer in de twee weken (maandag of donderdag) anderhalf uur. Het hele verhaal gaat ergens tussen de zes en negen maanden duren, dan moet de Rechtbank nog een reguliere omgangsregeling vaststellen, dus tegen dat al die ellende geregeld is zijn we ook weer een jaar verder. Of Marcel moet z'n werk uitstekend doen en het binnen een paar maanden geregeld krijgen dat ik èn m'n kids èn m'n woning terugkrijg, Sonja op straat mag gaan wonen, en mij dan ook nog een sloot partner- en kinderalimentatie moet betalen.
Nog meer ellende vandaag, aangetroffen in de postbus. De Commissie voor de Politieklachten heeft advies uitgebracht aan de Korpsbeheerder (burgemeester Rob van Gijzel), die heeft het advies overgenomen. De uitkomst zal niemand verbazen: alle klachten zijn ongegrond verklaard, de Commissie blijkt de klachten maar half gelezen te hebben, en daar mijn verhaal niet overeenstemde met de leugens van de politie zijn die leugens als zijnde de waarheid aangenomen.
En of dat niet genoeg was had Sylvia ook nog een "verrassing" voor me. Wat bleek? Ze had een restje vloerbedekking gehaald (en deels al gelegd) voor op wat straks m'n werkhok moet worden. Linoleum met een motief van zwarte en witte blokken van 16,5 x 16,5 cm. Mooi? Nee. Rustig? Nee. Past het bij wat ik eigenlijk in gedachten had voor de inrichting? Nee. Waarom het er dan toch ligt? Omdat ze weer eens niet vooraf overlegd heeft maar gewoon achter mijn rug maar weer eens wat doet waarover ze nou juist wel eerst zou moeten overleggen. Ze maakt buiten mij om afspraken met Sonja, heeft zonder het even te vertellen met Emile (m'n oudste broer) contact, en nu dit weer.
Ze had trouwens ook meteen maar linoleum meegebracht voor op de overloop: met een motief van grijzige planken. Waarmee we boven dus één overloop en drie kamers hebben die allemaal een andere vloerbedekking hebben. En beneden weer wat anders. Maar ja, het is uiteindelijk haar huis, niet het mijne. Ik zou dan het anders aangepakt hebben. Sylvia gaat voor zo laag mogelijke kosten, ik zou dan toch wat meer uitgegeven hebben zodat het huis er tenminste als één geheel uit zou zien in plaats van als een samenraapsel. Ik zal nooit gelukkig worden in dat huis. Te rommelig en veel te klein.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten