Vanochtend was ik tien minuten te vroeg bij de Reclassering. Alwaar ik te horen kreeg dat de afspraak om 10:00 was in plaats van om 09:30. Alsof ik anders niks te doen heb! Gelukkig had ik m'n laptop bij, kon ik toch nog wat doen gedurende het half uur dat ik heb zitten wachten.
Het gesprek zelfde duurde maar liefst twee uur en 15 minuten. Zoals gebruikelijk bleek er van enige communicatie (intern danwel met andere instanties) weer eens weinig sprake te zijn geweest. Weer iemand anders tegenover me aan tafel, en dus opnieuw m'n halve levensverhaal vertellen. Deze jongedame had weer een andere taak: waar José van Griensven tot taak heeft mij te begeleiden heeft Babette Moors de taak om een rapport over me te schrijven. Hopelijk doet ze het beter dan haar collega Pierot; da's degene die tijdens m'n detentie een rapport heeft opgesteld waarin m'n naam wel goed geschreven was maar dat ook meteen zo ongeveer het enige was dat klopte.
Tegen het einde van het gesprek kwam de vraag wat ik een "passende straf" zou vinden. Eigenlijk bestaat die niet. Al deze ellende is tenslotte enerzijds terug te voeren op het Syndroom van Asperger, anderzijds is de ellende niet door mij veroorzaakt maar door Welzijn Eindhoven, aangezien die weigeren om hun werk te doen. Maar goed, door naar de opties. Zelf lijkt het mij het beste als de rechter bepaalt dat ik ambulante hulp moet krijgen en met spoed een woning moet krijgen. Een werkstraf zie ik niet zitten, een boete is geen optie want van een kale kip kun je niet plukken, en celstraf zal alleen maar negatieve effecten hebben. Ideaal scenario: de rechter verklaart me onschuldig aan het ten laste gelegde, regelt alle hulp die ik maar hebben wil, en kent me ook nog een schadevergoeding toe voor de tijd dat ik heb vastgezeten.
Bert van Summeren heeft nu ook weer iets om naar uit te kijken: ook Babette Moors wilde (en kreeg) toestemming om contact met 'm op te nemen. Wat zou het toch een hoop tijd, geld en werk schelen als alles eens beter gecoördineerd werd...
Zo'n lang gesprek hakt er nogal in, en dus ben ik om even bij te komen doorgereden naar België. Morgen weer terug -- of op z'n laatst vrijdag, want dat moet m'n auto weer naar de APK.
Al te veel werk heb ik niet meer gedaan, daar voelde ik me na die lange zit van vanochtend niet meer toe in staat. Dan maar weer verder met m'n websites. M'n persoonlijke website (www.vanbaardwijk.com) is ook toe aan een grote onderhoudsbeurt, maar bij gebrek aan inspiratie heb ik m'n CD met webdesign-templates maar eens uit de kast getrokken in de hoop daar wat inspiratie te vinden. Terwijl ik daar mee bezig was schrok ik me opeens wezenloos: de deur van de caravan werd opeens opengetrokken. Sylvia was onverwacht en onaangekondigd gearriveerd. En dat terwijl ze wist dat ik naar Lommel was gegaan om even alleen te kunnen zijn.
Ze kwam planken halen die in m'n tuinhuisje stonden, want "dan kon ze verder". Die planken had ik morgen zelf ook wel mee kunnen nemen. Maar kennelijk was het zo belangrijk dat ik m'n rust maar een uurtje op moest schorten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten