Wie kun je nog vertrouwen?

Het was hard werken vandaag. Alles moest schoongemaakt worden, met als voorlopig dramatisch dieptepunt de koelkast: Sylvia is anderhalf uur (!) bezig geweest om 'm schoon te krijgen. Aan het gasfornuis zijn we nog niet eens begonnen, dat doen we binnenkort wel een keer als het weer meewerkt en we 'm buiten kunnen zetten (voorlopig staat-ie in de schuur). Ik ben vooral boven bezig geweest: bureaukast schoonmaken en in elkaar zetten, bureau weer in elkaar zetten, boekenkast in elkaar zetten, en alles uitsorteren wat uit m'n ladenblok is gekomen. Deels terug in de laden, deels op de plank met spullen voor de rommelmarkt, en een deels linea recta de vuilnisbak in.

En toen kwam de volgende klap. Sonja bleek gisterochtend al vertrokken omdat Sylvia haar onderweg een SMS had gestuurd met de mededeling dat ik kwaad was. Waarop Sonja (lafaard als ze is) de sleutel bij de buren heeft afgeleverd en er tussenuit genaaid is. Eerst gaat ze achter m´n rug om afspraken maken met Sonja die ze helemaal niet mag maken, en nu dit weer. Als je zelfs je eigen vriendin niet kunt vertrouwen, wie dan nog wel?

Dat alles zou ze gedaan hebben om te zorgen dat ik m'n spullen terugkrijg en niet weer opgepakt wordt. Zal best, maar het voelt toch aan alsof iedereen maar vindt dat-ie voor mij moet beslissen en Sonja vooral zoveel mogelijk haar zin moet krijgen. Foute boel, want telkens als ze haar zin doorgedramd krijgt groeien haar ego en haar Duitse superioriteitsgevoel weer. Het lijkt nog steeds tot niemand door te dringen dat je Sonja echt niet tot medewerking kunt bewegen door alsmaar aardig en toegeeflijk te zijn; kennelijk ben ik nog steeds de enige die ziet dat je haar keihard en genadeloos aan moet pakken. Bovendien heeft Sonja verklaard "helemaal gek" te worden als ze me ziet, dus hoe vaker ze me ziet hoe beter het is.