Het was weer zo'n kilometervreterdag. Eerst 's ochtends naar Eindhoven voor een gesprek bij de Reclassering (de eerste van drie gesprekken). Daar werd duidelijk wat de bedoeling was: psychologisch onderzoek om te bepalen of ik wel, niet, of slechts gedeeltelijk toerekeningsvatbaar ben, en om te bepalen wat de Rechtbank verder met me aan moet. Dat gesprek duurde twee uur, nog niet slecht als je bedenkt dat er een half uur langer voor gepland was. Praten over van alles nog wat, een paar vragenlijsten invullen, en een paar tekeningen maken. Ja, daar stond ik ook van te kijken, maar om een of andere reden wilde de dame graag dat ik een huis, een boom en een mens zou tekenen. Lastig want mijn talenten zijn talrijk maar tekenen zit er niet bij.
Dan door naar 's-Hertogenbosch voor m'n afspraak met Marcel. Vlak daarvoor heb ik Hellen een SMS-je gestuurd om te vragen of ze thuis was; ik had nog wat DVD's van haar en Sjef, en zij hadden er nog een paar van mij. Dat alles moest dus omgeruild worden. Ze was thuis.
Maar eerst Marcel. Die had niks meer gehoord van Muurmans dus gaat-ie er zelf nog maar eens achteraan. Uiterlijk volgende week vrijdag wil ik van Muurmans gehoord hebben wat hij precies wil weten over mijn vordering op Sonja en wat ze willen met het voorstel voor co-ouderschap. Dan gaan ze ook nog een verrassing krijgen: ze gaan te horen krijgen dat ik het weekend voor of na 23 maart samen met de kids m'n verjaardag wil vieren. Dat geeft Sonja dan meteen de gelegenheid om haar goede wil te tonen, doet ze dat niet dan hebben we weer een twijgje om mee te slaan bij zowel de Stichting Maashorst als bij de Rechtbank.
En dan m'n bezoekje aan Hellen. Het werd een afscheid. Volgens haar had ik hen vorig jaar tot diep in hun ziel gekwetst, maar ik was me van geen schuld bewust. Wat bleek? Vorig jaar juni is de zus van Sjef dodelijk verongelukt, toen ik dat hoorde heb ik een SMS-je gestuurd om ze te condoleren en te laten weten dat ik aan ze dacht -- en dat terwijl ik zelf tot over m'n oren in de ellende zat, Sylvia's ellende er ook nog bij had, en andermans ellende er dus verder helemaal niet bij kon hebben. Dan zou je denken: "toch aardig van 'm dat-ie toch even aans ons denkt". Niet dus, ik had daarna ook nog een kaartje moeten sturen of moeten bellen. Ze waren zo kwaad dat ik dat niet gedaan heb dat ze niks meer van zich hebben laten horen en zelfs met Kerstmis geen kaartje teruggestuurd hebben.
De lat ligt kennelijk nogal hoog bij hun, want het uitblijven van een telefoontje en/of kaartje was voldoende om de vriendschap op te zeggen. Hellen volgt m'n weblog al sinds vorig jaar zomer niet meer en m'n telefoonnummer had ze vorige maand uit haar GSM verwijderd. Triest natuurlijk dat mensen zo doen, maar als dat is wat ze willen kunnen ze het zo krijgen. Tijd dus voor een opschoonactie: hun telefoonnummers zijn verwijderd uit m'n GSM en m'n telefoonlijst op Skype, hun adres is verwijderd uit m'n TomTom, al hun gegevens (inclusief verjaardagen en trouwdatum) zijn uit m'n Outlookagenda verwijderd, en ze zijn uit m'n vriendenlijstjes op Hyves en MSN gegooid.
Hellen heeft eens opgemerkt dat het nogal eens gebeurde dat mensen in hun leven verschenen en 1-2 jaar later weer verdwenen. Het verbaast me niet, ik vrees voor hen dat ze het nog heel wat vaker mee zullen gaan maken in de rest van hun leven.
Dan door naar 's-Hertogenbosch voor m'n afspraak met Marcel. Vlak daarvoor heb ik Hellen een SMS-je gestuurd om te vragen of ze thuis was; ik had nog wat DVD's van haar en Sjef, en zij hadden er nog een paar van mij. Dat alles moest dus omgeruild worden. Ze was thuis.
Maar eerst Marcel. Die had niks meer gehoord van Muurmans dus gaat-ie er zelf nog maar eens achteraan. Uiterlijk volgende week vrijdag wil ik van Muurmans gehoord hebben wat hij precies wil weten over mijn vordering op Sonja en wat ze willen met het voorstel voor co-ouderschap. Dan gaan ze ook nog een verrassing krijgen: ze gaan te horen krijgen dat ik het weekend voor of na 23 maart samen met de kids m'n verjaardag wil vieren. Dat geeft Sonja dan meteen de gelegenheid om haar goede wil te tonen, doet ze dat niet dan hebben we weer een twijgje om mee te slaan bij zowel de Stichting Maashorst als bij de Rechtbank.
En dan m'n bezoekje aan Hellen. Het werd een afscheid. Volgens haar had ik hen vorig jaar tot diep in hun ziel gekwetst, maar ik was me van geen schuld bewust. Wat bleek? Vorig jaar juni is de zus van Sjef dodelijk verongelukt, toen ik dat hoorde heb ik een SMS-je gestuurd om ze te condoleren en te laten weten dat ik aan ze dacht -- en dat terwijl ik zelf tot over m'n oren in de ellende zat, Sylvia's ellende er ook nog bij had, en andermans ellende er dus verder helemaal niet bij kon hebben. Dan zou je denken: "toch aardig van 'm dat-ie toch even aans ons denkt". Niet dus, ik had daarna ook nog een kaartje moeten sturen of moeten bellen. Ze waren zo kwaad dat ik dat niet gedaan heb dat ze niks meer van zich hebben laten horen en zelfs met Kerstmis geen kaartje teruggestuurd hebben.
De lat ligt kennelijk nogal hoog bij hun, want het uitblijven van een telefoontje en/of kaartje was voldoende om de vriendschap op te zeggen. Hellen volgt m'n weblog al sinds vorig jaar zomer niet meer en m'n telefoonnummer had ze vorige maand uit haar GSM verwijderd. Triest natuurlijk dat mensen zo doen, maar als dat is wat ze willen kunnen ze het zo krijgen. Tijd dus voor een opschoonactie: hun telefoonnummers zijn verwijderd uit m'n GSM en m'n telefoonlijst op Skype, hun adres is verwijderd uit m'n TomTom, al hun gegevens (inclusief verjaardagen en trouwdatum) zijn uit m'n Outlookagenda verwijderd, en ze zijn uit m'n vriendenlijstjes op Hyves en MSN gegooid.
Hellen heeft eens opgemerkt dat het nogal eens gebeurde dat mensen in hun leven verschenen en 1-2 jaar later weer verdwenen. Het verbaast me niet, ik vrees voor hen dat ze het nog heel wat vaker mee zullen gaan maken in de rest van hun leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten