Ik ben vandaag weer verblijd met de aanwezigheid van m'n vriendinneke, en die had er zowaar aan gedacht om eerst nog even de postbus leeg te halen. Daar zat weer van alles in wat m'n lijst met Eerstvolgende Acties weer eens ging uitbreiden. Zo wil het UWV loonstroken hebben om de hoogte van m'n WW-uitkering te bepalen. Op zich niks mis mee, ware het niet dat ze die graag uiterlijk 1 april willen hebben. Da's nogal kort dag. In eerste instantie blijken ze me daar ook een paar weken de tijd voor gegeven te hebben, want volgens de datum op de brief hebben ze die een paar weken geleden al gestuurd. Maar dan wel naar de Brederolaan in plaats van naar de postbus. Geen idee waarom, op m'n aanvraagformulier heb ik toch echt m'n postbus opgegeven als adres, en op de Brederolaan sta ik al driekwart jaar niet meer ingeschreven.
De trouwe lezer zal zo onderhand wel een heel aardig beeld hebben van hoe Sonja is. En inderdaad heb ik Tom en Max vandaag niet gezien. Sylvia had vanochtend nog even overwogen om via de Brederolaan te gaan maar heeft dat uiteindelijk toch maar niet gedaan. Het had niks uitgemaakt, vanavond op de terugweg is ze wel even gaan kijken en toen bleek er inderdaad niemand thuis te zijn. Ik had niet anders verwacht, Astrid Holten (Sonja's moeder) was er gisteren al dus zijn m'n kids weer veroordeeld tot het hele weekend bij oma zitten. In één opzicht is dat wel vertrouwd voor ze: de bezigheden daar zijn hetzelfde als thuis -- ook de "hoe houd ik ze koest" categorie. TV kijken, of spelletjes spelen op de PlayStation, of spelletjes spelen op hun Nintendo DS. Dat maakt de minste rommel en vereist weinig of geen aandacht van mama en oma. Zijn die ook weer gelukkig, want dan hebben ze tenminste geen "last" van de kids.
Ik kan er nog steeds niet over uit. Max is vier, kan nog niet lezen of schrijven, maar heeft wel een Nintendo DS. Dat gaat nog een klus worden dadelijk, als Tom en Max bij Sonja weggehaald worden en aan mij worden toevertrouwd, en m'n knulletjes opeens te maken krijgen met twee volwassenen (Sylvia en mijzelf) die wel van ze houden en ze een liefdevolle opvoeding geven, en ze laten zien dat je ook groot kunt worden zonder elke dag beledigd, bedreigd, toegeschreeuwd, uitgescholden en geslagen te worden.
Bij wijze van uitzondering had ik m'n Nederlandse mobieltje aan laten staan, voor het uiterst onwaarschijnlijke geval dat Sonja zich zou bedenken. Dat heeft ze niet gedaan. Maar wel werd ik opeens gebeld, en (oh shit?) nog wel door de Eindhovense politie. Wat nu weer? Het viel mee, die wilden alleen even een afspraak maken voor de inzage in diverse dossiers.
De trouwe lezer zal zo onderhand wel een heel aardig beeld hebben van hoe Sonja is. En inderdaad heb ik Tom en Max vandaag niet gezien. Sylvia had vanochtend nog even overwogen om via de Brederolaan te gaan maar heeft dat uiteindelijk toch maar niet gedaan. Het had niks uitgemaakt, vanavond op de terugweg is ze wel even gaan kijken en toen bleek er inderdaad niemand thuis te zijn. Ik had niet anders verwacht, Astrid Holten (Sonja's moeder) was er gisteren al dus zijn m'n kids weer veroordeeld tot het hele weekend bij oma zitten. In één opzicht is dat wel vertrouwd voor ze: de bezigheden daar zijn hetzelfde als thuis -- ook de "hoe houd ik ze koest" categorie. TV kijken, of spelletjes spelen op de PlayStation, of spelletjes spelen op hun Nintendo DS. Dat maakt de minste rommel en vereist weinig of geen aandacht van mama en oma. Zijn die ook weer gelukkig, want dan hebben ze tenminste geen "last" van de kids.
Ik kan er nog steeds niet over uit. Max is vier, kan nog niet lezen of schrijven, maar heeft wel een Nintendo DS. Dat gaat nog een klus worden dadelijk, als Tom en Max bij Sonja weggehaald worden en aan mij worden toevertrouwd, en m'n knulletjes opeens te maken krijgen met twee volwassenen (Sylvia en mijzelf) die wel van ze houden en ze een liefdevolle opvoeding geven, en ze laten zien dat je ook groot kunt worden zonder elke dag beledigd, bedreigd, toegeschreeuwd, uitgescholden en geslagen te worden.
Bij wijze van uitzondering had ik m'n Nederlandse mobieltje aan laten staan, voor het uiterst onwaarschijnlijke geval dat Sonja zich zou bedenken. Dat heeft ze niet gedaan. Maar wel werd ik opeens gebeld, en (oh shit?) nog wel door de Eindhovense politie. Wat nu weer? Het viel mee, die wilden alleen even een afspraak maken voor de inzage in diverse dossiers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten