Da's wel een probleem...

Afgelopen donderdag heb ik een verlofaanvraag ingediend voor komende woensdag (dan moet ik naar de Rechtbank). Vanmiddag lag een envelop van Connexxion op de mat met het verlofformulier. Wat blijkt: verlofaanvraag afgewezen omdat het maximale aantal chauffeurs dan al vrij is. Dus heb ik nu een probleem, en drie mogelijkheden: m'n baas maandag er van proberen te overtuigen dat het absoluut noodzakelijk is, dinsdagmiddag mezelf ziekmelden, of via m'n advocaat proberen de zitting te verplaatsen naar een latere datum. Want niet verschijnen op de zitting is geen optie.

Gezien het gebrek aan onpartijdigheid bij de Nederlandse rechterlijke macht moet ik er vanuit gaan dat ik binnenkort dakloos ben. Sonja is ook heel goed in staat om m'n spullen in te pikken, dus ben ik vandaag maar alvast begonnen met een en ander in te pakken en naar m'n opslag te verhuizen. Als er nog gerechtigheid bestaat in dit land kan ik het over een paar dagen allemaal weer terughalen, maar ja, da's eerst zien en dan geloven.

Daarnaast zal ik een grotere, en dus duurdere, opslagruimte nodig hebben. Gelukkig heeft een van "mijn" dames vandaag aangeboden om een deel van m'n spullen in haar berging op te slaan, dus dat scheelt al weer. Zo blijkt maar weer, in nood leert men zijn vrienden kennen. En zoals iedereen die ooit in nood heeft verkeerd ongetwijfeld kan beamen: dan blijft er maar een klein en zeer select gezelschap over.

Ondertussen zak ik steeds verder weg. De woede en frustraties komen er intussen weer elke dag meerdere keren per dag uit (niet dat iemand het hoort of ziet), en de dagelijkse huilbuien zijn ook weer terug, evenals de slapeloze nachten. En naar mijn gevoel het alcoholgebruik ook. Ik weet het, drank is ook geen oplossing, maar het helpt om in slaap te vallen. Slaap -- het enige deel van het etmaal waarin ik niet hoef te denken aan m'n ellende. Wat moet eeuwig slapen dan toch mooi zijn...