M'n agenda stond vol voor vandaag. Na m'n ochtendroute eerst maar eens naar Den Bosch om Hellen op te halen, want die ging mee naar de Rechtbank voor de morele ondersteuning. Vantevoren wist ik ook niet hoelang het allemaal zou duren, dus maar meteen voor twee uur een parkeerkaartje gekocht -- à € 1,70 per uur, alsof het niks is.
Eerst nog een kwartiertje buiten op een bankje gezeten, we waren toch veel te vroeg en het was redelijk weer. Tegen 10:30 naar binnen, tien minuten bezig om door de beveiliging te komen, en toen bleek Sonja zowaar al in de hal te zitten. Rechtop zittend op een bankje, voor zich uit starend en helemaal alleen. Het lijkt erop dat die grote collectie vrienden en kennissen die ze naar eigen zeggen heeft toch niet zo bijster groot is. Hellen, beroemd om haar talent om de toestand waarin iemand zich verkeert feilloos aan te voelen, bevestigde ongevraagd wat ik zelf al vermoedde: Sonja is ver heen, die staat inmiddels zo ongeveer op instorten. Ik zou er bijna medelijden mee krijgen. Maar ook alleen maar bijna.
Dan de zitting zelf. Die moest om 11:15 beginnen en dus waren we pas om 11:45 aan de beurt, en tien minuten later stonden we weer buiten. Nu is het afwachten, want de rechter ging "hier over nadenken" en dan hebben krijgen we van haar uiterlijk 9 juli de beslissing. Volgens mijn advocaat zal die beslissing er over een week al wel zijn. Sonja's advocate maakte geen overweldigende indruk, ze vertelde van alles wat niet klopte. Zo zou Sonja het huis niet binnen hebben gemogen om spullen te pakken (onjuist, want dat heeft ze zelfs twee keer gedaan), zou Sonja gezien haar inkomen niet in aanmerking komen voor een woning in de sociale sector (absolute onzin, want de sociale sector stelt geen bovengrens aan het inkomen) en zou ze ook niet in de particuliere sector terecht kunnen. Dat kan ze met haar inkomen wel, ze zal alleen haar hang naar luxe en gemakzucht in moeten leveren. Met de argumentatie werd dan ook korte metten gemaakt. Tot slot heb ik de rechter er nog op gewezen dat ik werkelijk nergens terecht kan en dus nog maar twee opties hebben: de huidige woning of de komende 6-7 jaar een bankje in het park.
Na de zitting nog even met Hellen en m'n advocaat op een terrasje gezeten, en vervolgens heb ik Hellen naar huis gebracht en ben ik daar nog een paar uur blijven plakken. Terwijl ik daar zat belde de afdeling Planning: of ik m'n gerepareerde busje al opgehaald had? Ja, daar hebben jullie gistermiddag ook al voor gebeld en vervolgens heb ik 'm opgehaald. Communicatie? Wasda? Meteen ook maar even m'n beklag gedaan over die reparatie: de knipperlichten zijn wel gerepareerd, maar de koplamp is niet vervangen. Geen nood, ze zouden een vervangende lamp voor me klaarleggen. Hetgeen uiteraard geen garantie is dat die er ook inderdaad zal liggen als ik 'm op kom halen.
En of de duvel er mee speelde: Hellen vertelde dat een vriendin van haar zo'n beetje de helft van de Nederlandse bevolking kent (goed, dat zal lichtelijk overdreven zijn) en ik langs die weg wel eens aan huisvesting zou moeten kunnen komen. Ze was nog niet uitgesproken of de vriendin in kwestie stond onaangekondigd voor de deur...
Waarna het tijd werd om weer eens richting Helma te gaan. Ik zat goed en wel in de auto toen de telefoon ging: ene meneer Verhoeven van de politie die even een afspraak wilde maken naar aanleiding van mijn klacht. Zo gezegd zo gedaan, vrijdagochtend 10:00 op het politiebureau Gestel/Strijp. Bij Helma was het uiteraard weer aangenaam vertoeven, en zoals inmiddels gebruikelijk was ik pas weer rond middernacht weg.
Eerst nog een kwartiertje buiten op een bankje gezeten, we waren toch veel te vroeg en het was redelijk weer. Tegen 10:30 naar binnen, tien minuten bezig om door de beveiliging te komen, en toen bleek Sonja zowaar al in de hal te zitten. Rechtop zittend op een bankje, voor zich uit starend en helemaal alleen. Het lijkt erop dat die grote collectie vrienden en kennissen die ze naar eigen zeggen heeft toch niet zo bijster groot is. Hellen, beroemd om haar talent om de toestand waarin iemand zich verkeert feilloos aan te voelen, bevestigde ongevraagd wat ik zelf al vermoedde: Sonja is ver heen, die staat inmiddels zo ongeveer op instorten. Ik zou er bijna medelijden mee krijgen. Maar ook alleen maar bijna.
Dan de zitting zelf. Die moest om 11:15 beginnen en dus waren we pas om 11:45 aan de beurt, en tien minuten later stonden we weer buiten. Nu is het afwachten, want de rechter ging "hier over nadenken" en dan hebben krijgen we van haar uiterlijk 9 juli de beslissing. Volgens mijn advocaat zal die beslissing er over een week al wel zijn. Sonja's advocate maakte geen overweldigende indruk, ze vertelde van alles wat niet klopte. Zo zou Sonja het huis niet binnen hebben gemogen om spullen te pakken (onjuist, want dat heeft ze zelfs twee keer gedaan), zou Sonja gezien haar inkomen niet in aanmerking komen voor een woning in de sociale sector (absolute onzin, want de sociale sector stelt geen bovengrens aan het inkomen) en zou ze ook niet in de particuliere sector terecht kunnen. Dat kan ze met haar inkomen wel, ze zal alleen haar hang naar luxe en gemakzucht in moeten leveren. Met de argumentatie werd dan ook korte metten gemaakt. Tot slot heb ik de rechter er nog op gewezen dat ik werkelijk nergens terecht kan en dus nog maar twee opties hebben: de huidige woning of de komende 6-7 jaar een bankje in het park.
Na de zitting nog even met Hellen en m'n advocaat op een terrasje gezeten, en vervolgens heb ik Hellen naar huis gebracht en ben ik daar nog een paar uur blijven plakken. Terwijl ik daar zat belde de afdeling Planning: of ik m'n gerepareerde busje al opgehaald had? Ja, daar hebben jullie gistermiddag ook al voor gebeld en vervolgens heb ik 'm opgehaald. Communicatie? Wasda? Meteen ook maar even m'n beklag gedaan over die reparatie: de knipperlichten zijn wel gerepareerd, maar de koplamp is niet vervangen. Geen nood, ze zouden een vervangende lamp voor me klaarleggen. Hetgeen uiteraard geen garantie is dat die er ook inderdaad zal liggen als ik 'm op kom halen.
En of de duvel er mee speelde: Hellen vertelde dat een vriendin van haar zo'n beetje de helft van de Nederlandse bevolking kent (goed, dat zal lichtelijk overdreven zijn) en ik langs die weg wel eens aan huisvesting zou moeten kunnen komen. Ze was nog niet uitgesproken of de vriendin in kwestie stond onaangekondigd voor de deur...
Waarna het tijd werd om weer eens richting Helma te gaan. Ik zat goed en wel in de auto toen de telefoon ging: ene meneer Verhoeven van de politie die even een afspraak wilde maken naar aanleiding van mijn klacht. Zo gezegd zo gedaan, vrijdagochtend 10:00 op het politiebureau Gestel/Strijp. Bij Helma was het uiteraard weer aangenaam vertoeven, en zoals inmiddels gebruikelijk was ik pas weer rond middernacht weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten