Angstaanval

Door alle toestanden van gisteren kon ik niet in slaap komen. Zo rond 01:45 werd het nog veel erger toen ik buiten opeens het piepen hoorde van een achteruit rijdende vrachtwagen. Dat bleek geen vrachtwagen te zijn maar een ambulance, en door het achterruitje kon ik nog net zien dat er iemand in lag die vanaf die afstand op Sylvia leek. Tja, toen sloeg de paniek dus pas echt toe. Ik ben nog even blijven liggen, vervolgens opgestaan en mezelf aangekleed en eerst maar eens naar het toilet gegaan. Mohamed (de dienstdoende nachtverpleger) was niet in de buurt zodat ik 'm ook niks kon vragen. Pas een half uur later dook hij op, en wist te vertellen dat die ambulance was gekomen voor iemand van een verdieping lager. Ik heb me zelden zo opgelucht gevoeld.

Om toch nog te kunnen slapen heb ik 'm gevraagd om een inslaper, maar die kreeg ik niet. Het enige wat hij kon of wilde doen was me op de lijst zetten voor een gesprek met de arts zodat ik slaapmedicatie zou kunnen krijgen. Dat gaat weer niet opschieten, bijster veel geslapen heb ik vannacht dan ook niet.

Vanmiddag richting de A2 gewandeld, als Sylvia niet had gebeld had ik het nog gehaald ook.

Vanavond zijn weer samen naar Lommel gegaan en daar is alles eruit gekomen. Het is een zeer emotionele avond geworden.