Na een heerlijk rustige en ontspannen ochtend en middag begon de ellende weer. De Arbodienst wil me kennelijk direct weer aan het werk hebben, want vanmiddag rond 16:45 (op Hemelvaartsdag) werd ik door hen gebeld voor een afspraak. En dan niet eens volgende week een keer, nee, dat moest per sé morgen. Dus kan ik morgen weer naar Nuenen om daar om 12:30 m'n gezicht te laten zien en waarschijnlijk aan te horen dat ik met ingang van aanstaande maandag weer volledig arbeidsgeschikt wordt geacht.
Maar dat was nog maar het begin van alle ellende. De Arbodienst belde net op het moment dat ik even op bed wilde gaan liggen, dat heb ik alsnog gedaan maar geslapen heb ik niet. Sylvia zou me rond 17:45 wakker maken. Rond die tijd ging inderdaad de slaapkamerdeur open, maar het enige wat ze zij was: "Sorry Jeroen" waarna ze wegliep. Dat was duidelijk niet goed dus ben ik er achteraan gegaan. Een eindje verderop heb ik haar tegengehouden, nog net op tijd om haar op te vangen toen ze onderuit ging. Met wat moeite heb ik haar enigszins bij haar positieven gekregen waarna ik met wat moeite eruit kreeg dat ze inslapers had genomen (25 stuks Oxazepam!) en die weggespoeld had met drie glazen Safari.
Toen werd het dus opeens even heel erg druk. Ambulance gewaarschuwd, receptie gewaarschuwd, en goed tien minuten later stonden de blauwe zwaalichten weer eens op het pad. Sylvia achterin, ik voorin, en met blauw-blauw aan naar het ziekenhuis. Uiteindelijk is het goed gekomen, Sylvia hebben ze ter observatie daar gehouden en mij hebben ze rond 22:30 naar huis gestuurd. Met dank aan overbuurman Wim, die had me net voor de ambulance vertrok z'n telefoonnummer gegeven en kwam me ophalen.
Ook een unieke ervaring: in het ziekenhuis moesten ze gegevens van Sylvia hebben, en die zaten ergens in haar handtas. Sylvia's handtas is er net zo een als die van de meeste andere vrouwen, daar zit haar hele leven in. Even wat zoeken was er dus niet bij, het is een complete archeologische opgraving geworden. Vrouwen!
Maar dat was nog maar het begin van alle ellende. De Arbodienst belde net op het moment dat ik even op bed wilde gaan liggen, dat heb ik alsnog gedaan maar geslapen heb ik niet. Sylvia zou me rond 17:45 wakker maken. Rond die tijd ging inderdaad de slaapkamerdeur open, maar het enige wat ze zij was: "Sorry Jeroen" waarna ze wegliep. Dat was duidelijk niet goed dus ben ik er achteraan gegaan. Een eindje verderop heb ik haar tegengehouden, nog net op tijd om haar op te vangen toen ze onderuit ging. Met wat moeite heb ik haar enigszins bij haar positieven gekregen waarna ik met wat moeite eruit kreeg dat ze inslapers had genomen (25 stuks Oxazepam!) en die weggespoeld had met drie glazen Safari.
Toen werd het dus opeens even heel erg druk. Ambulance gewaarschuwd, receptie gewaarschuwd, en goed tien minuten later stonden de blauwe zwaalichten weer eens op het pad. Sylvia achterin, ik voorin, en met blauw-blauw aan naar het ziekenhuis. Uiteindelijk is het goed gekomen, Sylvia hebben ze ter observatie daar gehouden en mij hebben ze rond 22:30 naar huis gestuurd. Met dank aan overbuurman Wim, die had me net voor de ambulance vertrok z'n telefoonnummer gegeven en kwam me ophalen.
Ook een unieke ervaring: in het ziekenhuis moesten ze gegevens van Sylvia hebben, en die zaten ergens in haar handtas. Sylvia's handtas is er net zo een als die van de meeste andere vrouwen, daar zit haar hele leven in. Even wat zoeken was er dus niet bij, het is een complete archeologische opgraving geworden. Vrouwen!
1 opmerking:
ha jeroen zo blijf je in de problemen. en als je niet oppast zal `t probleem maar groter worden !!
blijf niet in het negatieve hangen....daar kan niemand iets mee. de tijd en je leven gaat door.
greetz p
Een reactie posten