Zoals vorige week al aangekondigd zie ik geen andere mogelijkheid meer dan oorlog tegen de overheid in het algemeen en de plaatselijke instanties in het bijzonder. Helaas heb ik geen grote troepenmacht, artillerie, F-16's en bommenwerpers ter beschikking, maar gelukkig bestaat er ook een goedkopere optie voor de gewone man: de guerrilla-oorlog.
Meer dan twintig jaar geleden begon ik belangstelling te ontwikkelen voor het onderwerp guerilla-oorlog in het algemeen en stadsguerrilla in het bijzonder. Toendertijd wist ik nog niet dat alles voorbestemd is, maar nu kan ik zien dat die belangstelling ontstond omdat ik die kennis enkele decennia later nodig zou hebben.
Maar ik hou me nog in. Bij stadsguerrilla horen ook extreem harde acties als bomaanslagen, ontvoeringen, executies van tegenstanders en dergelijke, daar begin ik nog maar even niet aan. Voorlopig worden het acties als het de-deur-platlopen bij instanties, ingangen blokkeren, posters plakken, zoveel mogelijk mensen op de zenuwen werken en proberen de kosten voor de samenleving zo hoog mogelijk op te laten lopen. Geen extreem geweld dus, hooguit af en toe eens een goeie rookbom ergens naar binnen gooien. Dankzij het Internet wist ik binnen vijf minuten hoe je met weinig geld en weinig materiaal zo'n rookbom moet maken.
Tijd voor de eerste actie.
Vanmiddag heb ik maar weer eens m'n opwachting gemaakt bij Welzijn Eindhoven aan de Dr. Cuyperslaan. Hetzelfde liedje als altijd, de eerste die je ziet is dezelfde verwaande arrogante kwal die daar altijd rondloopt maar buiten "aanwezig zijn" verder niks te doen lijkt te hebben, en ik was nog niet goed en wel binnen of ze belden de politie al. Aangezien het baliegajes niet me wil praten hebben we dan gevraagd of we iemand anders konden spreken maar daar werd niet eens meer op gereageerd.
Tegen 15:00 arriveerde de Waffen-SS, ik was intussen maar op de balie gaan zitten. Het gajes mocht van de Waffen-SS kiezen: mij alleen maar buiten laten zetten, of aangifte doen van lokaalvredebreuk, in welk geval ze me zouden oppakken en naar het bureau deporteren. Onder het motto "waarom zouden we een probleem oplossen als we het ook kunnen laten escaleren" kozen de Welzijn-Nazi's voor het laatste. Daarop ben ik uitgeflipt en heb ik een stapeltje folders naar ze toe gesmeten. Voor ik goed en wel besefte wat er gebeurde werd ik met grof geweld van de balie gesleurd en recht op m'n gezicht tegen de grond gekwakt, en werd ik hardhandig geboeid.
Probleem: de spieren op beide bovenarmen zijn gekneusd en doen dus al flink pijn, door al dat gewelddadige geduw en getrek door de Waffen-SS werd het nog veel erger. Zowel Sylvia als ik hebben geprobeerd dat aan die smerissen duidelijk te maken, maar het mocht niet baten. Sterker nog, ze vonden dat kennelijk zo leuk dat ze er nog een schepje bovenop deden.
Tien minuten later zat ik weer eens in de cel. De dienstdoende Hulpofficier van Justitie (Henk Waterschoot) was zowaar vriendelijk maar vond net als zoveel anderen dat mijn aanpak niet zou werken. En net als al die anderen had hij ook geen antwoord op de vraag hoe het dan wél zou moeten. Verder had hij de euvele moed om te zeggen dat ik eigenlijk m'n excuses moest aanbieden aan die twee smerissen die me opgepakt hadden. Pardon? Zij hebben mij mishandeld en dan moet ik m'n excuses aanbieden? Als er iemand excuses aan zou moeten bieden zouden die twee het zijn. Maar dat gebeurde uiteraard niet. Henk zei ook nog dat hij contact zou zoeken met andere instanties om te kijken of er iets van hulp geregeld kon worden, maar dat heb ik al vaker gehoord en dus is dat een gevalletje "eerst zien, dan geloven".
Op weg naar buiten heb ik meteen maar even een tussenstop gemaakt bij de balie om een afspraak te maken voor het doen van aangifte wegens mishandeling. Donderdagochtend 11:00 hebben ze tijd voor me.
Op naar de volgende actie: een wandeling over de A2. Bij de afslag Veldhoven ben ik de oprit opgelopen naar de N2 richting noorden. De vorige keer werd er driftig geclaxonneerd door passerende automobilisten, maar dat bleef deze keer uit. Het zal iets te maken gehad hebben met die knalgele reflecterende jas die ik aanhad, ze zullen me wel voor wegwerker hebben aangezien. Dat dacht de politie kennelijk ook, want er zijn drie politiewagens en een motoragent voorbijgekomen zonder te stoppen.
Dat bracht me op een idee. Terwijl ik liep (met de stroom mee) liet ik regelmatig m'n linkerarm omhoog en omlaag bewegen, het signaal voor "snelheid minderen". En verdomd als het niet waar is, het werkte ook nog! Fun! Ik heb er helaas geen file mee weten te creëren, maar dat zal ik dan maar zien als een kwestie van veel oefenen.
Pas na zo'n drie kwartier (ergens tegen 18:00) werd ik precies tussen de af- en oprit bij De Hurk tegengehouden door twee medewerkers van Rijkswaterstaat, ene Cees de Jonge en eentje die kennelijk geen naam had. Die hebben me eerst aan de andere kant van het geluidsscherm gezet en vervolgens de KLPD gewaarschuwd. Die arriveerde een kwartier later met zwaailichten en loeiende sirenes. Ik had al de hint laten vallen dat we beter in de auto op de politie konden wachten (want daar zou het warm zijn terwijl het buiten inmiddels op het vriespunt zat) maar het personeel van Rijkswaterstaat lijkt hints niet op te pikken. De beide heren van de KLPD waren slimmer, die hadden me binnen een paar minuten achter in hun auto gezet.
Doordat ik flink aan het schokken was door de kou hadden ze het idee dat ik wel eens onderkoeld zou kunnen zijn, en dus werd er een ambulance opgetrommeld. Dat duurde een half uur, waarbij communicatie toch wel een probleem bleek te zijn. De wagen van de KLPD stond op de toerit naar de N2 en er was gevraagd om te komen zonder zwaailichten en sirenes, we hebben die ambulance twee keer voorbij zien racen over de N2, tot de chauffeur het eindelijk doorhad maar toch arriveerde met toeters en bellen.
Ik heb mijn probleem vandaag dus verschillende keren uit mogen leggen maar ook vandaag was er weer niemand die een oplossing had. Toen moest nog beslist worden waar ik heen zou gaan. Normaliter word je dan naar het politiebureau gebracht en wordt de Crisisdienst van de GGzE gewaarschuwd maar daar hadden de dienders kennelijk niet zo'n zin in. Waarna de communicatie opnieuw de mist in ging. In de ambulance (met een van de agenten erbij) was besloten dat de politie me naar Sylvia zou brengen, terug in de politiewagen bleek de andere agent inmiddels opvang bij de nachtopvang van NEOS geregeld te hebben. Het slot van het liedje was dat de (overigens zeer vriendelijke) heren van de KLPD me bij Sylvia thuis afgeleverd hebben. Da's dan wel weer een voordeel, want als je naar het bureau gebracht wordt en vervolgens losgelaten wordt moet je maar zien hoe je thuis komt.
Seroquell naar binnen, om 20:30 het bed in en vijf minuten later was ik vertrokken.
Meer dan twintig jaar geleden begon ik belangstelling te ontwikkelen voor het onderwerp guerilla-oorlog in het algemeen en stadsguerrilla in het bijzonder. Toendertijd wist ik nog niet dat alles voorbestemd is, maar nu kan ik zien dat die belangstelling ontstond omdat ik die kennis enkele decennia later nodig zou hebben.
Maar ik hou me nog in. Bij stadsguerrilla horen ook extreem harde acties als bomaanslagen, ontvoeringen, executies van tegenstanders en dergelijke, daar begin ik nog maar even niet aan. Voorlopig worden het acties als het de-deur-platlopen bij instanties, ingangen blokkeren, posters plakken, zoveel mogelijk mensen op de zenuwen werken en proberen de kosten voor de samenleving zo hoog mogelijk op te laten lopen. Geen extreem geweld dus, hooguit af en toe eens een goeie rookbom ergens naar binnen gooien. Dankzij het Internet wist ik binnen vijf minuten hoe je met weinig geld en weinig materiaal zo'n rookbom moet maken.
Tijd voor de eerste actie.
Vanmiddag heb ik maar weer eens m'n opwachting gemaakt bij Welzijn Eindhoven aan de Dr. Cuyperslaan. Hetzelfde liedje als altijd, de eerste die je ziet is dezelfde verwaande arrogante kwal die daar altijd rondloopt maar buiten "aanwezig zijn" verder niks te doen lijkt te hebben, en ik was nog niet goed en wel binnen of ze belden de politie al. Aangezien het baliegajes niet me wil praten hebben we dan gevraagd of we iemand anders konden spreken maar daar werd niet eens meer op gereageerd.
Tegen 15:00 arriveerde de Waffen-SS, ik was intussen maar op de balie gaan zitten. Het gajes mocht van de Waffen-SS kiezen: mij alleen maar buiten laten zetten, of aangifte doen van lokaalvredebreuk, in welk geval ze me zouden oppakken en naar het bureau deporteren. Onder het motto "waarom zouden we een probleem oplossen als we het ook kunnen laten escaleren" kozen de Welzijn-Nazi's voor het laatste. Daarop ben ik uitgeflipt en heb ik een stapeltje folders naar ze toe gesmeten. Voor ik goed en wel besefte wat er gebeurde werd ik met grof geweld van de balie gesleurd en recht op m'n gezicht tegen de grond gekwakt, en werd ik hardhandig geboeid.
Probleem: de spieren op beide bovenarmen zijn gekneusd en doen dus al flink pijn, door al dat gewelddadige geduw en getrek door de Waffen-SS werd het nog veel erger. Zowel Sylvia als ik hebben geprobeerd dat aan die smerissen duidelijk te maken, maar het mocht niet baten. Sterker nog, ze vonden dat kennelijk zo leuk dat ze er nog een schepje bovenop deden.
Tien minuten later zat ik weer eens in de cel. De dienstdoende Hulpofficier van Justitie (Henk Waterschoot) was zowaar vriendelijk maar vond net als zoveel anderen dat mijn aanpak niet zou werken. En net als al die anderen had hij ook geen antwoord op de vraag hoe het dan wél zou moeten. Verder had hij de euvele moed om te zeggen dat ik eigenlijk m'n excuses moest aanbieden aan die twee smerissen die me opgepakt hadden. Pardon? Zij hebben mij mishandeld en dan moet ik m'n excuses aanbieden? Als er iemand excuses aan zou moeten bieden zouden die twee het zijn. Maar dat gebeurde uiteraard niet. Henk zei ook nog dat hij contact zou zoeken met andere instanties om te kijken of er iets van hulp geregeld kon worden, maar dat heb ik al vaker gehoord en dus is dat een gevalletje "eerst zien, dan geloven".
Op weg naar buiten heb ik meteen maar even een tussenstop gemaakt bij de balie om een afspraak te maken voor het doen van aangifte wegens mishandeling. Donderdagochtend 11:00 hebben ze tijd voor me.
Op naar de volgende actie: een wandeling over de A2. Bij de afslag Veldhoven ben ik de oprit opgelopen naar de N2 richting noorden. De vorige keer werd er driftig geclaxonneerd door passerende automobilisten, maar dat bleef deze keer uit. Het zal iets te maken gehad hebben met die knalgele reflecterende jas die ik aanhad, ze zullen me wel voor wegwerker hebben aangezien. Dat dacht de politie kennelijk ook, want er zijn drie politiewagens en een motoragent voorbijgekomen zonder te stoppen.
Dat bracht me op een idee. Terwijl ik liep (met de stroom mee) liet ik regelmatig m'n linkerarm omhoog en omlaag bewegen, het signaal voor "snelheid minderen". En verdomd als het niet waar is, het werkte ook nog! Fun! Ik heb er helaas geen file mee weten te creëren, maar dat zal ik dan maar zien als een kwestie van veel oefenen.
Pas na zo'n drie kwartier (ergens tegen 18:00) werd ik precies tussen de af- en oprit bij De Hurk tegengehouden door twee medewerkers van Rijkswaterstaat, ene Cees de Jonge en eentje die kennelijk geen naam had. Die hebben me eerst aan de andere kant van het geluidsscherm gezet en vervolgens de KLPD gewaarschuwd. Die arriveerde een kwartier later met zwaailichten en loeiende sirenes. Ik had al de hint laten vallen dat we beter in de auto op de politie konden wachten (want daar zou het warm zijn terwijl het buiten inmiddels op het vriespunt zat) maar het personeel van Rijkswaterstaat lijkt hints niet op te pikken. De beide heren van de KLPD waren slimmer, die hadden me binnen een paar minuten achter in hun auto gezet.
Doordat ik flink aan het schokken was door de kou hadden ze het idee dat ik wel eens onderkoeld zou kunnen zijn, en dus werd er een ambulance opgetrommeld. Dat duurde een half uur, waarbij communicatie toch wel een probleem bleek te zijn. De wagen van de KLPD stond op de toerit naar de N2 en er was gevraagd om te komen zonder zwaailichten en sirenes, we hebben die ambulance twee keer voorbij zien racen over de N2, tot de chauffeur het eindelijk doorhad maar toch arriveerde met toeters en bellen.
Ik heb mijn probleem vandaag dus verschillende keren uit mogen leggen maar ook vandaag was er weer niemand die een oplossing had. Toen moest nog beslist worden waar ik heen zou gaan. Normaliter word je dan naar het politiebureau gebracht en wordt de Crisisdienst van de GGzE gewaarschuwd maar daar hadden de dienders kennelijk niet zo'n zin in. Waarna de communicatie opnieuw de mist in ging. In de ambulance (met een van de agenten erbij) was besloten dat de politie me naar Sylvia zou brengen, terug in de politiewagen bleek de andere agent inmiddels opvang bij de nachtopvang van NEOS geregeld te hebben. Het slot van het liedje was dat de (overigens zeer vriendelijke) heren van de KLPD me bij Sylvia thuis afgeleverd hebben. Da's dan wel weer een voordeel, want als je naar het bureau gebracht wordt en vervolgens losgelaten wordt moet je maar zien hoe je thuis komt.
Seroquell naar binnen, om 20:30 het bed in en vijf minuten later was ik vertrokken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten