Toen ik vanochtend wakker werd was er nog niks aan de hand. Toen kwam er een hoestbui, gevolgd door een stekende pijn in de linkerhelft van m'n borstkas. De hoestbui ging voorbij, de pijn niet. Maar ja, plichtsgetrouw als ik ben heb ik maar een paracetamolletje genomen, vervolgens letterlijk met pijn en moeite naar m'n auto gelopen, en naar Eindhoven gereden om te gaan werken. De pijn bleef echter aanhouden, waarop ik besloot om me ziek te melden en naar het ziekenhuis te rijden. Commentaar van de Planning op m'n ziekmelding: "Oh nee hè!", dus kennelijk zitten ze even heel erg krap in hun beschikbare chauffeurs.
Om 07:30 heb ik me gemeld bij de Spoedeisende Hulp. Eerst wat persoonsgegevens ophoesten, drie kwartier wachten, vervolgens de triage (gesprekje, even luisteren naar de longen, zuurstofgehalte in het bloed bepalen, temperatuur opnemen en bloed afnemen) met als uitslag "code geel" hetgeen betekent dat er naar gestreefd werd dat ik binnen een uur door een arts onderzocht zou worden. Nog wat pijnstillers gekregen en weer drie kwartier de wachtruimte in. Vervolgens een paar röntgenfoto's laten maken, weer wachten, waarna er weer naar m'n longen geluisterd werd (die klonken uiteraard nog hetzelfde), m'n bloeddruk gemeten werd en een hartfilmpje werd gemaakt.
Waarna er weer gewacht moest worden tot er een arts op zou duiken (tot nog toe waren het verpleegkundigen). De arts kwam, luisterde ook nog eens een keer naar m'n longen, ging vervolgens de foto's en het hartfilmpje bekijken, en kwam drie kwartier later weer terug om te vertellen dat ze niks gevonden hadden. Luchtwegen zijn schoon, longen zijn schoon, bloedpropjes hadden ze ook niet gevonden. Conclusie was dat de spieren in dat deel van m'n lichaam kennelijk toch een klap gehad moeten hebben op een of andere manier. En dus moet ik het nu even een paar dagen rustig aan doen en pijnstillers slikken. Uiteindelijk ben ik om 10:00 weer vertrokken, in plaats van werken heb ik dus 2,5 uur op de SEH gezeten.
M'n baas zal niet blij zijn. Ik ook niet trouwens, want eigenlijk had ik vandaag naar m'n cursus Levensreddend Handelen gemoeten. Dat zal dus op een latere datum moeten.
Om 07:30 heb ik me gemeld bij de Spoedeisende Hulp. Eerst wat persoonsgegevens ophoesten, drie kwartier wachten, vervolgens de triage (gesprekje, even luisteren naar de longen, zuurstofgehalte in het bloed bepalen, temperatuur opnemen en bloed afnemen) met als uitslag "code geel" hetgeen betekent dat er naar gestreefd werd dat ik binnen een uur door een arts onderzocht zou worden. Nog wat pijnstillers gekregen en weer drie kwartier de wachtruimte in. Vervolgens een paar röntgenfoto's laten maken, weer wachten, waarna er weer naar m'n longen geluisterd werd (die klonken uiteraard nog hetzelfde), m'n bloeddruk gemeten werd en een hartfilmpje werd gemaakt.
Waarna er weer gewacht moest worden tot er een arts op zou duiken (tot nog toe waren het verpleegkundigen). De arts kwam, luisterde ook nog eens een keer naar m'n longen, ging vervolgens de foto's en het hartfilmpje bekijken, en kwam drie kwartier later weer terug om te vertellen dat ze niks gevonden hadden. Luchtwegen zijn schoon, longen zijn schoon, bloedpropjes hadden ze ook niet gevonden. Conclusie was dat de spieren in dat deel van m'n lichaam kennelijk toch een klap gehad moeten hebben op een of andere manier. En dus moet ik het nu even een paar dagen rustig aan doen en pijnstillers slikken. Uiteindelijk ben ik om 10:00 weer vertrokken, in plaats van werken heb ik dus 2,5 uur op de SEH gezeten.
M'n baas zal niet blij zijn. Ik ook niet trouwens, want eigenlijk had ik vandaag naar m'n cursus Levensreddend Handelen gemoeten. Dat zal dus op een latere datum moeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten