Toen ik wakker werd, uit bed kwam en op zoek ging naar Helma, trof ik die aan met een wel erg zorgwekkende blik in de ogen. Uiteraard heb ik geïnformeerd wat er aan de hand was, en van het antwoord werd ik ook niet vrolijker. Iemand uit haar verleden met wie ze destijds iets gehad heeft, had zich vanochtend via MSN opeens gemeld en wilde Helma terug. Oh shit, concurrentie! Nou vind ik concurrentie op zich nog niet zo erg, dat is nou eenmaal een bijverschijnsel van een open relatie, maar de concurrent in kwestie deelt die levensvisie niet.
En daarmee ontstond er op een anderszins mooie zondagochtend een nogal heftig probleem, zowel voor Helma als voor mij. Want wat nu te doen? Allebei houden kan ze niet, en als ze voor die ander kiest is het tussen Helma en mij afgelopen (in elk geval met de "Plus" van "Maatje Plus"), waarmee er dus na drie maanden een einde komt aan een hele mooie en heel voorzichtig opgebouwde relatie. En dat is wel het laatste waar ik op zit te wachten.
Al met al is het een behoorlijk emotionele zondagmiddag geworden, en het werd nog veel emotioneler toen ik 's avonds weer terug op de camping was. Ik ben er maar eens voor gaan zitten en heb alles naar boven laten komen. Vragen als "wat heb ik nu op dit moment" (antwoord: iets heel moois), "wat heb ik waarschijnlijk dadelijk nog over" (antwoord: een gebroken hart), wat voor gevoelens heb ik bij dit alles, en wat voor gevoelens heb ik nu eigenlijk precies voor Helma. Dat alles, en uiteraard zijn alle bijbehorende emoties ook in alle hevigheid mee omhoog gekomen.
Die gevoelens bleken toch heel wat heftiger te zijn en heel wat dieper te zitten dan ik had verwacht. Dat betreft dan zowel mijn gevoelens voor Helma als voor mijn gevoelens over wat er nu boven m'n hoofd hangt. Goed, ik ben er vanaf het begin vanuit gegaan dat dit geen levenslange relatie zou worden en dat het dus ooit zou eindigen, maar eerlijk gezegd dacht ik dan toch meer in termen van enkele jaren, niet enkele maanden.
Ergens ben ik ook gewoon kwaad op die vent. Als hij zich drie maanden eerder had gemeld was er niks aan de hand geweest, en als hij nu gewoon weg was gebleven hadden Helma en ik ongestoord onze relatie verder op kunnen bouwen. Het zou verdomme ook eens een keertje gewoon allemaal meezitten in m'n leven...
De privacy van alle betrokkenen gebiedt dat veel details hier onbesproken blijven, maar neem maar van mij aan dat het allemaal vreselijk heftig is. En nu is het dus afwachten; Helma zal zelf een hele moeilijke beslissing moeten nemen, en m'n voorgevoel zegt me dat ik niet blij ga zijn met de uitkomst. Maar ik heb haar gevraagd om, zeker als ze voor die ander kiest, me dat recht in m'n gezicht te zeggen en niet via zoiets onpersoonlijks als MSN, e-mail, telefoon of SMS. En dat betekent dat ik tot donderdag zal moeten wachten. De komende dagen zouden wel eens heel zwaar kunnen gaan worden. Je liefde kwijtraken aan een ander doet al pijn, maar vier dagen leven met de onzekerheid of dat inderdaad zal gebeuren is waarschijnlijk nog veel erger.
Maar wie weet, misschien gaat donderdag de zon weer schijnen; misschien dat ze tegen die tijd bedacht heeft dat onze relatie (eentje met alles erop en eraan) toch te verkiezen is boven iets van een relatie met iemand die ze hooguit één keer per maand zal zien en waarbij het uiteindelijk alleen maar om de sex draait.
Is het nou echt asociaal om te hopen dat ze hem zal vertellen: "je hebt destijds je kans gehad, nu ben je te laat want ik heb nu een ander"?
En daarmee ontstond er op een anderszins mooie zondagochtend een nogal heftig probleem, zowel voor Helma als voor mij. Want wat nu te doen? Allebei houden kan ze niet, en als ze voor die ander kiest is het tussen Helma en mij afgelopen (in elk geval met de "Plus" van "Maatje Plus"), waarmee er dus na drie maanden een einde komt aan een hele mooie en heel voorzichtig opgebouwde relatie. En dat is wel het laatste waar ik op zit te wachten.
Al met al is het een behoorlijk emotionele zondagmiddag geworden, en het werd nog veel emotioneler toen ik 's avonds weer terug op de camping was. Ik ben er maar eens voor gaan zitten en heb alles naar boven laten komen. Vragen als "wat heb ik nu op dit moment" (antwoord: iets heel moois), "wat heb ik waarschijnlijk dadelijk nog over" (antwoord: een gebroken hart), wat voor gevoelens heb ik bij dit alles, en wat voor gevoelens heb ik nu eigenlijk precies voor Helma. Dat alles, en uiteraard zijn alle bijbehorende emoties ook in alle hevigheid mee omhoog gekomen.
Die gevoelens bleken toch heel wat heftiger te zijn en heel wat dieper te zitten dan ik had verwacht. Dat betreft dan zowel mijn gevoelens voor Helma als voor mijn gevoelens over wat er nu boven m'n hoofd hangt. Goed, ik ben er vanaf het begin vanuit gegaan dat dit geen levenslange relatie zou worden en dat het dus ooit zou eindigen, maar eerlijk gezegd dacht ik dan toch meer in termen van enkele jaren, niet enkele maanden.
Ergens ben ik ook gewoon kwaad op die vent. Als hij zich drie maanden eerder had gemeld was er niks aan de hand geweest, en als hij nu gewoon weg was gebleven hadden Helma en ik ongestoord onze relatie verder op kunnen bouwen. Het zou verdomme ook eens een keertje gewoon allemaal meezitten in m'n leven...
De privacy van alle betrokkenen gebiedt dat veel details hier onbesproken blijven, maar neem maar van mij aan dat het allemaal vreselijk heftig is. En nu is het dus afwachten; Helma zal zelf een hele moeilijke beslissing moeten nemen, en m'n voorgevoel zegt me dat ik niet blij ga zijn met de uitkomst. Maar ik heb haar gevraagd om, zeker als ze voor die ander kiest, me dat recht in m'n gezicht te zeggen en niet via zoiets onpersoonlijks als MSN, e-mail, telefoon of SMS. En dat betekent dat ik tot donderdag zal moeten wachten. De komende dagen zouden wel eens heel zwaar kunnen gaan worden. Je liefde kwijtraken aan een ander doet al pijn, maar vier dagen leven met de onzekerheid of dat inderdaad zal gebeuren is waarschijnlijk nog veel erger.
Maar wie weet, misschien gaat donderdag de zon weer schijnen; misschien dat ze tegen die tijd bedacht heeft dat onze relatie (eentje met alles erop en eraan) toch te verkiezen is boven iets van een relatie met iemand die ze hooguit één keer per maand zal zien en waarbij het uiteindelijk alleen maar om de sex draait.
Is het nou echt asociaal om te hopen dat ze hem zal vertellen: "je hebt destijds je kans gehad, nu ben je te laat want ik heb nu een ander"?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten