Vanochtend heb ik Tom opgehaald, en meteen ook maar weer wat spullen (die van dat lijstje wat ik eerder deze week bij Sonja in de bus gegooid heb). Eigenlijk zou ik om 10:00 daar zijn, maar door allerlei vertragingen werd het een uur later. Tom en Max waren dolblij om me te zien, Sonja was weer haar gebruikelijke onvriendelijke zelf. Het is dat ik vooraf had aangekondigd dat ik een uurtje later zou arriveren en graag een bak koffie zou hebben (dat werd uiteindelijk thee) anders had ik helemaal niks gehad. Ze beweert dat bij haar opvoeding goede manieren erg belangrijk waren; je zou toch verwachten dat iemand met zo'n achtergrond dan toch weet dat je bezoek wat te drinken aanbiedt.
Vantevoren had ze al beweerd dat ze het meeste op m'n lijstje niet kon vinden, maar dat bleek weer eens schromelijk overdreven. Het zal wel weer teveel moeite geweest zijn om even te gaan zoeken. Ik had ook wat spullen van haar teruggebracht, waarop ze prompt begon te mekkeren dat ze ook nog een doos met dobbelstenen miste. Lekker makkelijk van haar: ze is notoir slordig, is om de haverklap van alles kwijt, maar als ze nu weer wat kwijt is gaat ze er automatisch vanuit dat ik het wel meegenomen zal hebben.
Ook lekker veilig: We zijn alle vier tegelijk vertrokken, net voor ik vertrok liep ik nog even de keuken in en zag dat een van de pitten van het gasfornuis openstond. Da's niet de eerste keer dat zoiets gebeurt, en het zal ook beslist niet de laatste keer zijn. Dat moet dus vroeg of laat een keer fout gaan -- we kunnen er op gaan zitten wachten dat zo'n pit weer eens open blijft staan, uren later iemand een schakelaar omzet, en vervolgens het huis opeens met een flinke explosie gereduceerd wordt tot een gat in de grond.
Rond 12:00 waren Tom en ik dan eindelijk weg. Max wilde ook mee, maar die zal tot volgende week moeten wachten. Voor iemand die vooraf liet merken dat hij helemaal geen zin had heeft Tom zich toch goed geamuseerd, hij wilde zelfs al blijven logeren (dat zal ongetwijfeld iets te maken hebben met het feit dat hij dan in een stapelbed mag slapen). Maar helaas voor hem, dat zal voor de volgende keer zijn. En hij was ook dolgelukkig met z'n omgeruilde verjaardagscadeau, deze keer zowaar een Legoset die hij nog niet had.
Sonja was met Max op stap, ik moest maar even bellen om te zeggen hoe laat we terug zouden zijn. Gewoon een tijd afspreken wilde ze niet, want "dan kom jij toch vier uur later pas opdagen". Pardon? Zij is degene die afspraken niet nakomt, niet ik! Nou is bellen vanuit het buitenland nogal prijzig, dus ben ik eerst met Tom terug naar Nederland gereden (tot grote vreugde van Tom met een tussenstop bij de McDonald's) en heb ik aan de Nederlandse kant van de grens een SMS-je gestuurd om te vertellen dat we om 19:30 terug zouden zijn.
We waren zowaar vijf minuten eerder terug, maar Sonja was nergens te bekennen. Dan maar gebeld, ze zou naar huis komen. Oftewel, die heeft dat hele SMS-je of niet gelezen of compleet genegeerd. Uiteindelijk zou het nog 25 minuten duren voordat ze terug was. Maar ze was in elk geval een stuk vriendelijker.
Vantevoren had ze al beweerd dat ze het meeste op m'n lijstje niet kon vinden, maar dat bleek weer eens schromelijk overdreven. Het zal wel weer teveel moeite geweest zijn om even te gaan zoeken. Ik had ook wat spullen van haar teruggebracht, waarop ze prompt begon te mekkeren dat ze ook nog een doos met dobbelstenen miste. Lekker makkelijk van haar: ze is notoir slordig, is om de haverklap van alles kwijt, maar als ze nu weer wat kwijt is gaat ze er automatisch vanuit dat ik het wel meegenomen zal hebben.
Ook lekker veilig: We zijn alle vier tegelijk vertrokken, net voor ik vertrok liep ik nog even de keuken in en zag dat een van de pitten van het gasfornuis openstond. Da's niet de eerste keer dat zoiets gebeurt, en het zal ook beslist niet de laatste keer zijn. Dat moet dus vroeg of laat een keer fout gaan -- we kunnen er op gaan zitten wachten dat zo'n pit weer eens open blijft staan, uren later iemand een schakelaar omzet, en vervolgens het huis opeens met een flinke explosie gereduceerd wordt tot een gat in de grond.
Rond 12:00 waren Tom en ik dan eindelijk weg. Max wilde ook mee, maar die zal tot volgende week moeten wachten. Voor iemand die vooraf liet merken dat hij helemaal geen zin had heeft Tom zich toch goed geamuseerd, hij wilde zelfs al blijven logeren (dat zal ongetwijfeld iets te maken hebben met het feit dat hij dan in een stapelbed mag slapen). Maar helaas voor hem, dat zal voor de volgende keer zijn. En hij was ook dolgelukkig met z'n omgeruilde verjaardagscadeau, deze keer zowaar een Legoset die hij nog niet had.
Sonja was met Max op stap, ik moest maar even bellen om te zeggen hoe laat we terug zouden zijn. Gewoon een tijd afspreken wilde ze niet, want "dan kom jij toch vier uur later pas opdagen". Pardon? Zij is degene die afspraken niet nakomt, niet ik! Nou is bellen vanuit het buitenland nogal prijzig, dus ben ik eerst met Tom terug naar Nederland gereden (tot grote vreugde van Tom met een tussenstop bij de McDonald's) en heb ik aan de Nederlandse kant van de grens een SMS-je gestuurd om te vertellen dat we om 19:30 terug zouden zijn.
We waren zowaar vijf minuten eerder terug, maar Sonja was nergens te bekennen. Dan maar gebeld, ze zou naar huis komen. Oftewel, die heeft dat hele SMS-je of niet gelezen of compleet genegeerd. Uiteindelijk zou het nog 25 minuten duren voordat ze terug was. Maar ze was in elk geval een stuk vriendelijker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten