Geloof me, het was een waar genoegen om weer eens een keer te kunnen uitslapen. Lekker zo rond 10:00 een keer opstaan en uitgebreid ontbijten, en daarna wat nuttigs gaan doen.
Dat nuttigs bestond onder andere uit het schrijven van een brief aan De Combinatie Jeugdzorg. Die hadden zo'n week geleden namelijk een brief gestuurd met de vraag of ze mijn klacht als afgehandeld konden beschouwen. Nee, dat mogen ze niet. Het enige "resultaat" van die klacht is dat ze me eens per maand schriftelijk op de hoogte zullen houden in plaats van telefonisch. Tot nog toe heb ik geen reden om aan te nemen dat ze meer zullen vertellen dan "het gaat goed met Tom en Max" en ze me voor de rest overal buiten laten. Als ik af moet gaan op wat ze me tot nog toe verteld hebben is er in maanden van hulpverlening helemaal niks gebeurd, en dat lijkt me toch niet echt waarschijnlijk.
In de loop van de middag was het tijd om weer richting Nuenen te gaan, en meteen maar even een tussenstop te maken om m'n jerrycan met petroleum weer eens vol te gooien. Dat ging niet helemaal goed, de petroleum ging er namelijk niet alleen in maar ook overheen. Waarmee m'n handen dus de rest van de dag naar petroleum roken, want dat spul krijg je er niet of nauwelijks af gewassen. Het moet slijten. Gelukkig ging het over m'n handen en niet over m'n kleren.
Werk was één grote ellende. In eerste instantie had ik een gewone taxi, na een paar uur hoorde ik Nicolien (onze onvolprezen centraliste) aan een collega vragen of hij z'n taxi in wilde ruilen voor een busje, en prompt daarna verscheen "Standplaats Jansen Taxi" op de dataterminal. Oh shit, dat voorspelde niet veel goeds. En inderdaad, ik kreeg een busje in m'n maag gesplitst. Daar was ik niet blij mee, ik heb toch al een hekel aan die dingen en de laatste keer dat ik op een uitgaansavond een busje meegehad heb heeft me dat € 55,00 gekost.
Ik kreeg niet zomaar een busje, nee, ik kreeg bus 15 weer eens mee. Ook dat voorspelde niet veel goeds, want dat kreng wil nogal eens niet starten. Dat deed-ie nu dus ook niet. Om een of andere reden heeft die bus onder de motorkap een schakelaar zitten die je eerst om moet zetten voordat de auto stroom krijgt. Geen idee welke halve zool dat nou weer verzonnen heeft. Helaas werkte dat met die schakelaar maar eventjes: auto starten, een stukje naar voren rijden zodat ik bij de achterklep kon, en dan de motor weer af. Waarna de auto helemaal niet meer startte: accu leeg want m'n voorganger had de mobilofoon weer eens niet uitgezet.
Geen nood, we hebben ook nog een accustarter. Het vervelende van dat ding is echter dat-ie het alleen doet als-ie opgeladen is. U raadt het al: ook leeg. Frustraties alom dus bij zowel mij als Nicolien. M'n eerste opmerking toen ik haar het slechte nieuws ging vertellen was: "Waar liggen de handgranaten?". Nicolien was een en al begrip, die zou ook het liefst die dingen in de fik steken zodat we er vanaf zijn. Helaas zijn we er allerminst vanaf, want dankzij de overname van de Botax hebben we er een hele hoop busritten bijgekregen.
Volgende poging dan maar: een rolstoelbus mee. Mag eigenlijk niet maar we hadden niks anders meer. Zowaar, die deed het wel maar moest na die ene rit wel direct terug. Dat lukt zowaar nog net voor middernacht, al ben ik daarmee wel alweer over m'n maximale rijtijd van 5,5 uur heengegaan.
Dat nuttigs bestond onder andere uit het schrijven van een brief aan De Combinatie Jeugdzorg. Die hadden zo'n week geleden namelijk een brief gestuurd met de vraag of ze mijn klacht als afgehandeld konden beschouwen. Nee, dat mogen ze niet. Het enige "resultaat" van die klacht is dat ze me eens per maand schriftelijk op de hoogte zullen houden in plaats van telefonisch. Tot nog toe heb ik geen reden om aan te nemen dat ze meer zullen vertellen dan "het gaat goed met Tom en Max" en ze me voor de rest overal buiten laten. Als ik af moet gaan op wat ze me tot nog toe verteld hebben is er in maanden van hulpverlening helemaal niks gebeurd, en dat lijkt me toch niet echt waarschijnlijk.
In de loop van de middag was het tijd om weer richting Nuenen te gaan, en meteen maar even een tussenstop te maken om m'n jerrycan met petroleum weer eens vol te gooien. Dat ging niet helemaal goed, de petroleum ging er namelijk niet alleen in maar ook overheen. Waarmee m'n handen dus de rest van de dag naar petroleum roken, want dat spul krijg je er niet of nauwelijks af gewassen. Het moet slijten. Gelukkig ging het over m'n handen en niet over m'n kleren.
Werk was één grote ellende. In eerste instantie had ik een gewone taxi, na een paar uur hoorde ik Nicolien (onze onvolprezen centraliste) aan een collega vragen of hij z'n taxi in wilde ruilen voor een busje, en prompt daarna verscheen "Standplaats Jansen Taxi" op de dataterminal. Oh shit, dat voorspelde niet veel goeds. En inderdaad, ik kreeg een busje in m'n maag gesplitst. Daar was ik niet blij mee, ik heb toch al een hekel aan die dingen en de laatste keer dat ik op een uitgaansavond een busje meegehad heb heeft me dat € 55,00 gekost.
Ik kreeg niet zomaar een busje, nee, ik kreeg bus 15 weer eens mee. Ook dat voorspelde niet veel goeds, want dat kreng wil nogal eens niet starten. Dat deed-ie nu dus ook niet. Om een of andere reden heeft die bus onder de motorkap een schakelaar zitten die je eerst om moet zetten voordat de auto stroom krijgt. Geen idee welke halve zool dat nou weer verzonnen heeft. Helaas werkte dat met die schakelaar maar eventjes: auto starten, een stukje naar voren rijden zodat ik bij de achterklep kon, en dan de motor weer af. Waarna de auto helemaal niet meer startte: accu leeg want m'n voorganger had de mobilofoon weer eens niet uitgezet.
Geen nood, we hebben ook nog een accustarter. Het vervelende van dat ding is echter dat-ie het alleen doet als-ie opgeladen is. U raadt het al: ook leeg. Frustraties alom dus bij zowel mij als Nicolien. M'n eerste opmerking toen ik haar het slechte nieuws ging vertellen was: "Waar liggen de handgranaten?". Nicolien was een en al begrip, die zou ook het liefst die dingen in de fik steken zodat we er vanaf zijn. Helaas zijn we er allerminst vanaf, want dankzij de overname van de Botax hebben we er een hele hoop busritten bijgekregen.
Volgende poging dan maar: een rolstoelbus mee. Mag eigenlijk niet maar we hadden niks anders meer. Zowaar, die deed het wel maar moest na die ene rit wel direct terug. Dat lukt zowaar nog net voor middernacht, al ben ik daarmee wel alweer over m'n maximale rijtijd van 5,5 uur heengegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten