Vanochtend diende het kort geding inzake Tom's paspoort. Ik was net vertrokken die kant op toen Stan Smits belde. Ik had hem verzocht om een gespreksverslag zodat ik Sonja's beweringen onderuit kon halen, maar dat krijg ik niet. Sonja had er ook al om gevraagd en die krijgt het ook niet, bij Bureau Jeugdzorg willen ze niet betrokken raken bij het juridische wespennest dat Sonja van de echtscheiding gemaakt heeft. Enerzijds jammer, anderzijds wel gunstig: Sonja beweert dat er getuigen zijn van mijn vermeende misdragingen, dus ligt de bewijslast bij haar. Goed, da's vooral theoretisch want tot nog toe heeft noch zij nog Van Galen ook maar ooit één snippertje bewijs geleverd voor hun beschuldigingen en lijkt niemand dat vreemd te vinden.
Het kort geding was een schijnvertoning. We hebben gewezen op tal van fouten in de dagvaarding (wat op zich voldoende zou moeten zijn om de eis af te wijzen), Van Galen begon vervolgens weer met modder te smijten. Deze rechter was al net zo beroerd als de vorige, want ook deze vond het niet nodig om te informeren of Van Galen misschien iets van bewijsmateriaal voor haar beweringen had. Net als vorige keer zijn onze argumenten ook weer volledig genegeerd.
Van Galen bleek niet alleen over een zeer rijke fantasie te beschikken (maar dat wisten we al lang), ze heeft ook nog gevoel voor melodrama: doordat ik Tom's paspoort had zou ik hem "gevangen houden". Ze heeft haar roeping gemist, ze had boeken en filmscripts moeten gaan schrijven. De rechter vond de opmerking van Van Galen nogal overdreven. Wij ook trouwens.
De uitspraak laat zich raden: Sonja heeft weer gewonnen, en om het nog erger te maken heeft ze ook nog de eis toegewezen gekregen dat ik veroordeeld zou worden tot betaling van de kosten van het kort geding. Het precieze bedrag weet ik niet, de rechter heeft er wel iets over gemompeld maar helemaal verstaanbaar was het niet, maar het bedrag bestaat uit salaris, griffierechten en Sonja's kosten, en dan komt het totaal ergens rond de € 1.500 uit. Jawel, zo'n VIJFTIENHONDERD EURO! En dat enkel omdat Sonja en Van Galen niet in staat zijn zich als normale en fatsoenlijke mensen te gedragen.
Volgens mij heb ik toch echt het verkeerde vak gekozen. Als ik het gemompel goed verstaan heb is van dat bedrag zo'n € 1.200 salaris voor de rechter en de griffier. Nou zal die rechter vast flink meer krijgen dan de griffier, zodat ik zijn salaris schat op zo'n € 900 voor een half uurtje op een stoel zitten en niet al te veel doen. Da's nog eens makkelijk geld verdienen.
De rechter gaf nog wel wat kritiek op Van Galen, omdat die een duur kort geding was gestart terwijl ze het verzoek eigenlijk aan de Kinderrechter had moeten doen. Ook verkondigde hij nog dat we eens minder zouden moeten procederen en meer moeten praten. Tja, dat laatste proberen we al ettelijke maanden, maar als de wederpartij niet WIL praten ben je zogezegd uitgeluld.
Behoorlijk botte boer trouwens, die rechter. Na de uitspraak wilde ik hem vragen of de uitspraak betekende dat ik dan ook mijn eigendommen terug kan krijgen door daarvoor een kort geding tegen Sonja te beginnen. Hij liet me niet eens uitpraten! Ik had alleen nog maar ter inleiding opgemerkt dat er nog een hoop persoonlijke en zakelijke eigendommen van mij in de echtelijke woning liggen toen ik al onderbroken werd en toegesnauwd kreeg: "Dat is hier niet aan de orde!". Fijn, dankjewel, prettig om te zien dat men bij de Rechtbank al net zo weinig goed fatsoen heeft als de wederpartij. Zodra ik het vonnis schriftelijk heb ontvangen weet ik hoe die rechter heet en ga ik een aanklacht tegen 'm indienen.
Mr. Martens had donderdagmiddag nog bij Van Galen geïnformeerd of ze nog bereid was tot een viergesprek maar daar heeft ze niet eens op gereageerd, dus gaat hij vanmiddag (of maandag) nog een keer een fax die kant opsturen met hetzelfde verzoek. Persoonlijk zou het mij verbazen als ze nu opeens wel aan tafel zouden willen, en als het al zou gebeuren dan zullen ze ongetwijfeld weer beginnen met leugens, valse beschuldigingen en absurde eisen. Ik ben voorbereid, als ze nou weer weigert gaat met onmiddellijke ingang Operatie Boemerang van start. En dan ken ik twee vrouwen die helemáál niet blij gaan zijn...
De middag en een deel van de avond heb ik bij Hellen en Sjef doorgebracht. Dat was tenminste wèl iets positiefs op wat voor de rest een klotedag was. Na het avondeten en de afwas ben ik weer richting Lommel gegaan, en toen begon het al mis te gaan. Een hoop woede die naar buiten kwam, waarna er een flinke hoofdpijn op kwam zetten. Gelukkig was ik nog op tijd terug om Top Gear te kijken, dat was zoals altijd weer een waar genoegen.
Maar daarna was het bedtijd terwijl intussen m'n flinke hoofdpijn was uitgegroeid tot een knallende koppijn. Even een rondje over de camping wandelen hielp niet, de paracetamol ook niet, dus dat voorspelde niet veel goeds voor m'n nachtrust.
Om even een idee te geven hoe extreem de schade is die deze zoveelste klap veroorzaakt heeft: ik heb niet alleen alweer een zenuwinzinking, voor het eerst in een hele tijd heb ik weer ernstig overwogen om definitief een einde te maken aan alle ellende: door een einde aan m'n leven te maken. Het leven (als je dat een leven wilt noemen) is een hel, ik word keer op keer geconfronteerd met wanpraktijken van twee "mensen" (als je dat nog mensen wilt noemen) die in een psychiatrische inrichting thuishoren maar overal ongestraft mee wegkomen, waarbij eentje ook nog eens aan alle kanten hulp krijgt en beschermd wordt terwijl ik het slachtoffer ben maar door alle instanties aan m'n lot wordt overgelaten.
Als het niet héél snel héél veel beter wordt zie ik niet in waarom ik nog verder zou gaan, het enige wat mij dan nog rest is eerst Sonja Holten en Ingrid van Galen om zeep helpen en daarna mezelf. Is dat zielig voor Tom en Max? In eerste instantie wel, maar hopelijk zullen ze het dossier lezen als ze wat ouder zijn en zich dan realiseren dat ik door hun moeder kapotgemaakt ben en ik ze uit de klauwen van een monster gered heb door hun moeder de straf te geven die ze verdiende.
Ik ben op. Ik kan niet meer. Ik denk ook niet dat het nog lang zal duren: over tien dagen word ik 42, al sinds pakweg m'n 13e heb ik het idee dat ik niet ouder zal worden dan 42. Kennelijk is het onderhand tijd om te gaan... Maar dan ga ik niet alleen, en dan zal ik er ook voor zorgen dat ik op zo'n manier ga dat het NOS Journaal er 's avonds mee opent. Leuk voor de hulpverlenende instanties, kunnen die weer allemaal doen alsof ze nergens van af wisten en vervolgens elkaar de schuld geven.
Het kort geding was een schijnvertoning. We hebben gewezen op tal van fouten in de dagvaarding (wat op zich voldoende zou moeten zijn om de eis af te wijzen), Van Galen begon vervolgens weer met modder te smijten. Deze rechter was al net zo beroerd als de vorige, want ook deze vond het niet nodig om te informeren of Van Galen misschien iets van bewijsmateriaal voor haar beweringen had. Net als vorige keer zijn onze argumenten ook weer volledig genegeerd.
Van Galen bleek niet alleen over een zeer rijke fantasie te beschikken (maar dat wisten we al lang), ze heeft ook nog gevoel voor melodrama: doordat ik Tom's paspoort had zou ik hem "gevangen houden". Ze heeft haar roeping gemist, ze had boeken en filmscripts moeten gaan schrijven. De rechter vond de opmerking van Van Galen nogal overdreven. Wij ook trouwens.
De uitspraak laat zich raden: Sonja heeft weer gewonnen, en om het nog erger te maken heeft ze ook nog de eis toegewezen gekregen dat ik veroordeeld zou worden tot betaling van de kosten van het kort geding. Het precieze bedrag weet ik niet, de rechter heeft er wel iets over gemompeld maar helemaal verstaanbaar was het niet, maar het bedrag bestaat uit salaris, griffierechten en Sonja's kosten, en dan komt het totaal ergens rond de € 1.500 uit. Jawel, zo'n VIJFTIENHONDERD EURO! En dat enkel omdat Sonja en Van Galen niet in staat zijn zich als normale en fatsoenlijke mensen te gedragen.
Volgens mij heb ik toch echt het verkeerde vak gekozen. Als ik het gemompel goed verstaan heb is van dat bedrag zo'n € 1.200 salaris voor de rechter en de griffier. Nou zal die rechter vast flink meer krijgen dan de griffier, zodat ik zijn salaris schat op zo'n € 900 voor een half uurtje op een stoel zitten en niet al te veel doen. Da's nog eens makkelijk geld verdienen.
De rechter gaf nog wel wat kritiek op Van Galen, omdat die een duur kort geding was gestart terwijl ze het verzoek eigenlijk aan de Kinderrechter had moeten doen. Ook verkondigde hij nog dat we eens minder zouden moeten procederen en meer moeten praten. Tja, dat laatste proberen we al ettelijke maanden, maar als de wederpartij niet WIL praten ben je zogezegd uitgeluld.
Behoorlijk botte boer trouwens, die rechter. Na de uitspraak wilde ik hem vragen of de uitspraak betekende dat ik dan ook mijn eigendommen terug kan krijgen door daarvoor een kort geding tegen Sonja te beginnen. Hij liet me niet eens uitpraten! Ik had alleen nog maar ter inleiding opgemerkt dat er nog een hoop persoonlijke en zakelijke eigendommen van mij in de echtelijke woning liggen toen ik al onderbroken werd en toegesnauwd kreeg: "Dat is hier niet aan de orde!". Fijn, dankjewel, prettig om te zien dat men bij de Rechtbank al net zo weinig goed fatsoen heeft als de wederpartij. Zodra ik het vonnis schriftelijk heb ontvangen weet ik hoe die rechter heet en ga ik een aanklacht tegen 'm indienen.
Mr. Martens had donderdagmiddag nog bij Van Galen geïnformeerd of ze nog bereid was tot een viergesprek maar daar heeft ze niet eens op gereageerd, dus gaat hij vanmiddag (of maandag) nog een keer een fax die kant opsturen met hetzelfde verzoek. Persoonlijk zou het mij verbazen als ze nu opeens wel aan tafel zouden willen, en als het al zou gebeuren dan zullen ze ongetwijfeld weer beginnen met leugens, valse beschuldigingen en absurde eisen. Ik ben voorbereid, als ze nou weer weigert gaat met onmiddellijke ingang Operatie Boemerang van start. En dan ken ik twee vrouwen die helemáál niet blij gaan zijn...
De middag en een deel van de avond heb ik bij Hellen en Sjef doorgebracht. Dat was tenminste wèl iets positiefs op wat voor de rest een klotedag was. Na het avondeten en de afwas ben ik weer richting Lommel gegaan, en toen begon het al mis te gaan. Een hoop woede die naar buiten kwam, waarna er een flinke hoofdpijn op kwam zetten. Gelukkig was ik nog op tijd terug om Top Gear te kijken, dat was zoals altijd weer een waar genoegen.
Maar daarna was het bedtijd terwijl intussen m'n flinke hoofdpijn was uitgegroeid tot een knallende koppijn. Even een rondje over de camping wandelen hielp niet, de paracetamol ook niet, dus dat voorspelde niet veel goeds voor m'n nachtrust.
Om even een idee te geven hoe extreem de schade is die deze zoveelste klap veroorzaakt heeft: ik heb niet alleen alweer een zenuwinzinking, voor het eerst in een hele tijd heb ik weer ernstig overwogen om definitief een einde te maken aan alle ellende: door een einde aan m'n leven te maken. Het leven (als je dat een leven wilt noemen) is een hel, ik word keer op keer geconfronteerd met wanpraktijken van twee "mensen" (als je dat nog mensen wilt noemen) die in een psychiatrische inrichting thuishoren maar overal ongestraft mee wegkomen, waarbij eentje ook nog eens aan alle kanten hulp krijgt en beschermd wordt terwijl ik het slachtoffer ben maar door alle instanties aan m'n lot wordt overgelaten.
Als het niet héél snel héél veel beter wordt zie ik niet in waarom ik nog verder zou gaan, het enige wat mij dan nog rest is eerst Sonja Holten en Ingrid van Galen om zeep helpen en daarna mezelf. Is dat zielig voor Tom en Max? In eerste instantie wel, maar hopelijk zullen ze het dossier lezen als ze wat ouder zijn en zich dan realiseren dat ik door hun moeder kapotgemaakt ben en ik ze uit de klauwen van een monster gered heb door hun moeder de straf te geven die ze verdiende.
Ik ben op. Ik kan niet meer. Ik denk ook niet dat het nog lang zal duren: over tien dagen word ik 42, al sinds pakweg m'n 13e heb ik het idee dat ik niet ouder zal worden dan 42. Kennelijk is het onderhand tijd om te gaan... Maar dan ga ik niet alleen, en dan zal ik er ook voor zorgen dat ik op zo'n manier ga dat het NOS Journaal er 's avonds mee opent. Leuk voor de hulpverlenende instanties, kunnen die weer allemaal doen alsof ze nergens van af wisten en vervolgens elkaar de schuld geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten