Midden in de nachtdienst klonk opeens een oproep van een collega. Die bleek een klant te hebben die niet wilde betalen en verzocht om assistentie. Toevallig was ik maar zo'n vijfhonderd meter van 'm vandaan dus ging het even vol gas die kant op. Gevaarslichten aan, twee keer door rood en sneller dan de toegestane 50 kilometer per uur, maar nood breekt wet. Aangekomen bleek de klant onder het bloed te zitten en stond-ie klem in de hoek van het openstaand portier. Andere taxi's erbij maar die waren niet van Jansen en dus staken die chauffeurs geen poot uit om te helpen. De klant bleek niet alleen niet te willen betalen, hij was er ook nog eens vandoor gegaan. De collega kon echter harder lopen dan de klant. Vervolgens vond hij het ook nog nodig om de collega te bedreigen. Dat was goed getimed, want net op dat moment arriveerde de politie. De passagier mocht met handboeien om naar het bureau, de collega er achteraan om aangifte te doen.
Met taxichauffeurs moet je geen ruzie maken...
Onder de passagiers deze nacht aardig wat vrouwelijk schoon, en die kunnen je het af en toe toch knap moeilijk maken. Eén van die dames zat naast me in een kort strapless jurkje. Geen jas aan, geen tas bij, en toen moest ze afrekenen. Maar ja, als je zo gekleed bent is er maar één plek waar je je papiergeld kunt opbergen. Oké, twee plekken maar dan zou het wel heel ordinair worden. Zie het dan als man maar eens op te brengen om even discreet de andere kant op te kijken als je klant haar geld gaat pakken...
Bij m'n laatste rit ben ik volgens mij op slag verliefd geworden. Op drie vrouwen tegelijk. Het uitzicht was uitzonderlijk; deze dames waren niet eens meer "aantrekkelijk" of "knap", ze waren ronduit bloedmooi. Alle drie een knap gezicht, prachtig figuur, goed gekleed en mooie stem. Bij het uitstappen sprak de laatste nog: "Hé vrijgezel, tot ziens". Toen ze weg waren realiseerde ik me dat ik ze m'n telefoonnummer niet gegeven had. Stom stom stom stom stom. STOM!
Ja, ik weet het, technisch gesproken ben ik nog geen vrijgezel, maar dat is enkel nog een juridisch detail.
Rond 07:15 viel ik in bed om acht uur later weer wakker te worden. Mooi op tijd, twintig minuten later belde die man van het Steunpunt Huiselijk Geweld maar die had weer eens alleen het standaardverhaal over crisisopvang bij NEOS en inschrijven bij de woningbouwvereniging. Daar heb ik niks aan, die crisisopvang is niks en inschrijven bij de woningbouwverenigingen heb ik al gedaan. De trouwe lezer weet al hoelang de wachttijden daar zijn als je geen urgentie hebt. Desalniettemin hebben we toch maar even een afspraak gemaakt voor volgende week maandag. Niet dat ik verwacht dat het enige vorm van hulpverlening op zal leveren, maar dan kan-ie op z'n minst uitleggen waarom ik niet als slachtoffer geregistreerd stond. Volgens hem zou ik trouwens bij zijn tweede bezoek hebben aangegeven dat ik van het SHG geen hulp hoefde, ik kan me echter niet herinneren dat hij twee keer op bezoek is geweest.
Angelique stuurde zowaar alweer een SMS: vanavond zit ze in The Trafalgar Pub. Da's pech hebben, ik moet vanavond weer werken.
En dat werken was geen onverdeeld genoegen. De ene na de andere klant wilde z'n wisselgeld tot op de laatste cent terughebben (en dus geen fooi achterlaten), echt gezellig was het niet en veel lol was er ook niet te beleven. Om de ellende compleet te maken had ik dan ook nog een klant die niet het hele bedrag wilde betalen omdat-ie meestal minder betaalt.
Dat zat zo: hij wilde vanaf het Stadhuisplein richting de Boschdijk. Veel chauffeurs gaan vanaf het Stadhuisplein dan rechtsaf via de busbaan (dat scheelt pakweg een kilometer) maar dat mag ik niet (de meeste andere chauffeurs ook niet maar die trekken zich er niks van aan) dus moet ik linksaf en dan om het centrum heen. Daar was de klant het al niet mee eens, maar m'n uitleg leek 'm niet te interesseren. Eenmaal op z'n bestemming moest-ie € 15,30 afrekenen, met tegenzin betaalde hij € 15 maar de rest wilde hij niet betalen. Pech hebben, hij zal toch moeten betalen, als hij geld heeft om vier dagen carnaval te vieren kan-ie die € 0,30 ook betalen, en anders betaalt-ie die maar uit al die Euro's die hij op die andere ritten bespaard heeft.
Aangezien hij behoorlijk agressief begon te worden heb ik voor de eerste keer maar eens een keer gebruik gemaakt van de noodknop. De klant ging er vandoor, ik ging er achteraan, maar in plaats van te betalen begon hij me te bedreigen. De noodknop bleek te werken want nog geen drie minuten later stonden er al een paar collega's. Uiteindelijk heeft-ie toch maar betaald.
Eerder deze week die klojo's in Helmond die er vandoor gingen, deze keer zo'n eikel die dan ook nog eens dreigementen begint te uiten, het wordt steeds erger. Dat betekent dus dat ik voortaan ook maar harder ga worden: elke klant die me bedreigt mag dat op het politiebureau uit gaan leggen, als iemand er vandoor gaat is het eerst meppen en dan pas vragen stellen.
Met taxichauffeurs moet je geen ruzie maken...
Onder de passagiers deze nacht aardig wat vrouwelijk schoon, en die kunnen je het af en toe toch knap moeilijk maken. Eén van die dames zat naast me in een kort strapless jurkje. Geen jas aan, geen tas bij, en toen moest ze afrekenen. Maar ja, als je zo gekleed bent is er maar één plek waar je je papiergeld kunt opbergen. Oké, twee plekken maar dan zou het wel heel ordinair worden. Zie het dan als man maar eens op te brengen om even discreet de andere kant op te kijken als je klant haar geld gaat pakken...
Bij m'n laatste rit ben ik volgens mij op slag verliefd geworden. Op drie vrouwen tegelijk. Het uitzicht was uitzonderlijk; deze dames waren niet eens meer "aantrekkelijk" of "knap", ze waren ronduit bloedmooi. Alle drie een knap gezicht, prachtig figuur, goed gekleed en mooie stem. Bij het uitstappen sprak de laatste nog: "Hé vrijgezel, tot ziens". Toen ze weg waren realiseerde ik me dat ik ze m'n telefoonnummer niet gegeven had. Stom stom stom stom stom. STOM!
Ja, ik weet het, technisch gesproken ben ik nog geen vrijgezel, maar dat is enkel nog een juridisch detail.
Rond 07:15 viel ik in bed om acht uur later weer wakker te worden. Mooi op tijd, twintig minuten later belde die man van het Steunpunt Huiselijk Geweld maar die had weer eens alleen het standaardverhaal over crisisopvang bij NEOS en inschrijven bij de woningbouwvereniging. Daar heb ik niks aan, die crisisopvang is niks en inschrijven bij de woningbouwverenigingen heb ik al gedaan. De trouwe lezer weet al hoelang de wachttijden daar zijn als je geen urgentie hebt. Desalniettemin hebben we toch maar even een afspraak gemaakt voor volgende week maandag. Niet dat ik verwacht dat het enige vorm van hulpverlening op zal leveren, maar dan kan-ie op z'n minst uitleggen waarom ik niet als slachtoffer geregistreerd stond. Volgens hem zou ik trouwens bij zijn tweede bezoek hebben aangegeven dat ik van het SHG geen hulp hoefde, ik kan me echter niet herinneren dat hij twee keer op bezoek is geweest.
Angelique stuurde zowaar alweer een SMS: vanavond zit ze in The Trafalgar Pub. Da's pech hebben, ik moet vanavond weer werken.
En dat werken was geen onverdeeld genoegen. De ene na de andere klant wilde z'n wisselgeld tot op de laatste cent terughebben (en dus geen fooi achterlaten), echt gezellig was het niet en veel lol was er ook niet te beleven. Om de ellende compleet te maken had ik dan ook nog een klant die niet het hele bedrag wilde betalen omdat-ie meestal minder betaalt.
Dat zat zo: hij wilde vanaf het Stadhuisplein richting de Boschdijk. Veel chauffeurs gaan vanaf het Stadhuisplein dan rechtsaf via de busbaan (dat scheelt pakweg een kilometer) maar dat mag ik niet (de meeste andere chauffeurs ook niet maar die trekken zich er niks van aan) dus moet ik linksaf en dan om het centrum heen. Daar was de klant het al niet mee eens, maar m'n uitleg leek 'm niet te interesseren. Eenmaal op z'n bestemming moest-ie € 15,30 afrekenen, met tegenzin betaalde hij € 15 maar de rest wilde hij niet betalen. Pech hebben, hij zal toch moeten betalen, als hij geld heeft om vier dagen carnaval te vieren kan-ie die € 0,30 ook betalen, en anders betaalt-ie die maar uit al die Euro's die hij op die andere ritten bespaard heeft.
Aangezien hij behoorlijk agressief begon te worden heb ik voor de eerste keer maar eens een keer gebruik gemaakt van de noodknop. De klant ging er vandoor, ik ging er achteraan, maar in plaats van te betalen begon hij me te bedreigen. De noodknop bleek te werken want nog geen drie minuten later stonden er al een paar collega's. Uiteindelijk heeft-ie toch maar betaald.
Eerder deze week die klojo's in Helmond die er vandoor gingen, deze keer zo'n eikel die dan ook nog eens dreigementen begint te uiten, het wordt steeds erger. Dat betekent dus dat ik voortaan ook maar harder ga worden: elke klant die me bedreigt mag dat op het politiebureau uit gaan leggen, als iemand er vandoor gaat is het eerst meppen en dan pas vragen stellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten