Vanochtend mocht ik weer eens opdraven op het politiebureau Gestel in Eindhoven voor m'n volgende afspraak met Leo Verhoeven. Deze keer stonden m'n laatste drie klachten op de agenda. Zoals verwacht ging het precies als de vorige keren: de klachten stonden al op papier maar toch moest het allemaal nog een keer verteld worden en werd het in korte zinnen nog eens ingetypt. Ja, het is nog steeds stacatto, een beetje vlot lopend verhaal wist hij er weer niet van te maken.
Wel bleek weer eens dat intelligentie geen functie-eis is bij de politie. Leo Verhoeven had namelijk wel een kopie van mijn klachten gekregen van z'n baas, maar de helft bleek te ontbreken. Van elke klacht de tweede helft, om precies te zijn. Alle drie bestonden ze namelijk uit twee pagina's A4, maar om papier en het milieu te sparen had ik alles wel dubbelzijdig geprint. Degene die de kopietjes gemaakt heeft was echter niet op het idee gekomen van "hé, geen naam en handtekening eronder, zou er dan misschien op de achterkant ook nog wat staan?".
De volgende halte was m'n postbus, en dat was op z'n zachtst gezegd niet bevorderlijk voor m'n humeur. In die postbus lag onder andere (eindelijk!) een kopie van het Memorie van Antwoord dat Van Galen naar het Gerechtshof heeft gestuurd. Haar kennende was het te verwachten dat het weer één grote aaneenschakeling van leugens en valse beschuldigingen zou zijn (uiteraard niet gesteund door enig bewijs) en ik werd dan ook niet teleurgesteld. Desalniettemin kon ik een woedeuitbarsting toch even niet onderdrukken.
Maar, geloof het of niet, het werd nog erger. Vanaf vandaag heb ik er officieel een nieuwe vijand en een nieuwe oorlog bij: Wim Jansen. M'n baas. Die had namelijk ook een brief gestuurd, en daarin wist hij te melden dat hij mijn ziekmelding niet accepteert en derhalve over de periode van ziekteverzuim m'n salaris niet zal betalen.
Dat leverde uiteraard ook weer de nodige krachttermen op, maar ik weet dat een deel van mijn lezerspubliek uit dames bestaat, en van mijn pa heb ik geleerd dat men dergelijk taalgebruik niet hoort te bezigen in het gezelschap van dames, dus zal ik me hier inhouden.
Net wat ik nodig had: nog een oorlog. Alsof ik nog niet ver genoeg in puin lig. Gelukkig stond er voor morgen toch al een bijeenkomst met mr. Martens op de agenda, dan kan ik die meteen gaan verblijden met een nieuwe zaak.
Als ik nou zeg dat ik vanmiddag even ontzettend veel zin had om een paar mensen (drie stuks om precies te zijn) met grof geweld te reduceren tot kasplantjes, is dan iemand nog verbaasd? Nee? Dat dacht ik al...
Het is triest. Ooit was er een tijd dat mensen over het algemeen op een normale en fatsoenlijke manier met elkaar omgingen, maar tegenwoordig schijn je dat alleen nog maar te krijgen als je het via de rechter afdwingt. Geen wonder dat de rechtbanken overbelast zijn.
Goed slapen is tegenwoordig iets wat me niet veel gegund is, de afgelopen paar nachten heb ik vrij slecht geslapen, en gezien alle stress van vandaag vrees ik het ergste voor de komende nacht. En dan toch weer vroeg op moeten staan, want om 11:00 moet ik in Rosmalen zijn. Maar misschien dat die drie glazen wijn helpen die ik vanavond naar binnen heb gewerkt. Ook al een teken aan de wand: hoe slechter het met mij gaat hoe groter het alcoholgebruik wordt. De afgelopen weken is dat al omhoog gegaan van twee à drie per week naar één à twee per dag, drie is nu nog een uitschieter maar als dat dagelijks gebruik wordt ben ik weer terug in het gezelschap van de probleemdrinkers (daar zat ik twee jaar geleden ook), nog eentje erbij en je bent officieel alcoholverslaafd. Ik ben er nog niet, maar er wordt aan gewerkt.
En waarom? Omdat ik alsmaar niet krijg wat ik wil. Wat ik dan wil? Niet zo gek veel eigenlijk. Rust in m'n hoofd, rust in m'n leven, en m'n kids (dat alles overigens in willekeurige volgorde). Een ex die met me om weet te gaan op een manier die in de beschaafde wereld als normaal beschouwd wordt zou leuk zijn. Dan nog iemand om 's avonds in bed tegenaan te kruipen, en ik ben een gelukkig mens. Is dat nou echt zoveel gevraagd?
Kennelijk wel...
Wel bleek weer eens dat intelligentie geen functie-eis is bij de politie. Leo Verhoeven had namelijk wel een kopie van mijn klachten gekregen van z'n baas, maar de helft bleek te ontbreken. Van elke klacht de tweede helft, om precies te zijn. Alle drie bestonden ze namelijk uit twee pagina's A4, maar om papier en het milieu te sparen had ik alles wel dubbelzijdig geprint. Degene die de kopietjes gemaakt heeft was echter niet op het idee gekomen van "hé, geen naam en handtekening eronder, zou er dan misschien op de achterkant ook nog wat staan?".
De volgende halte was m'n postbus, en dat was op z'n zachtst gezegd niet bevorderlijk voor m'n humeur. In die postbus lag onder andere (eindelijk!) een kopie van het Memorie van Antwoord dat Van Galen naar het Gerechtshof heeft gestuurd. Haar kennende was het te verwachten dat het weer één grote aaneenschakeling van leugens en valse beschuldigingen zou zijn (uiteraard niet gesteund door enig bewijs) en ik werd dan ook niet teleurgesteld. Desalniettemin kon ik een woedeuitbarsting toch even niet onderdrukken.
Maar, geloof het of niet, het werd nog erger. Vanaf vandaag heb ik er officieel een nieuwe vijand en een nieuwe oorlog bij: Wim Jansen. M'n baas. Die had namelijk ook een brief gestuurd, en daarin wist hij te melden dat hij mijn ziekmelding niet accepteert en derhalve over de periode van ziekteverzuim m'n salaris niet zal betalen.
Dat leverde uiteraard ook weer de nodige krachttermen op, maar ik weet dat een deel van mijn lezerspubliek uit dames bestaat, en van mijn pa heb ik geleerd dat men dergelijk taalgebruik niet hoort te bezigen in het gezelschap van dames, dus zal ik me hier inhouden.
Net wat ik nodig had: nog een oorlog. Alsof ik nog niet ver genoeg in puin lig. Gelukkig stond er voor morgen toch al een bijeenkomst met mr. Martens op de agenda, dan kan ik die meteen gaan verblijden met een nieuwe zaak.
Als ik nou zeg dat ik vanmiddag even ontzettend veel zin had om een paar mensen (drie stuks om precies te zijn) met grof geweld te reduceren tot kasplantjes, is dan iemand nog verbaasd? Nee? Dat dacht ik al...
Het is triest. Ooit was er een tijd dat mensen over het algemeen op een normale en fatsoenlijke manier met elkaar omgingen, maar tegenwoordig schijn je dat alleen nog maar te krijgen als je het via de rechter afdwingt. Geen wonder dat de rechtbanken overbelast zijn.
Goed slapen is tegenwoordig iets wat me niet veel gegund is, de afgelopen paar nachten heb ik vrij slecht geslapen, en gezien alle stress van vandaag vrees ik het ergste voor de komende nacht. En dan toch weer vroeg op moeten staan, want om 11:00 moet ik in Rosmalen zijn. Maar misschien dat die drie glazen wijn helpen die ik vanavond naar binnen heb gewerkt. Ook al een teken aan de wand: hoe slechter het met mij gaat hoe groter het alcoholgebruik wordt. De afgelopen weken is dat al omhoog gegaan van twee à drie per week naar één à twee per dag, drie is nu nog een uitschieter maar als dat dagelijks gebruik wordt ben ik weer terug in het gezelschap van de probleemdrinkers (daar zat ik twee jaar geleden ook), nog eentje erbij en je bent officieel alcoholverslaafd. Ik ben er nog niet, maar er wordt aan gewerkt.
En waarom? Omdat ik alsmaar niet krijg wat ik wil. Wat ik dan wil? Niet zo gek veel eigenlijk. Rust in m'n hoofd, rust in m'n leven, en m'n kids (dat alles overigens in willekeurige volgorde). Een ex die met me om weet te gaan op een manier die in de beschaafde wereld als normaal beschouwd wordt zou leuk zijn. Dan nog iemand om 's avonds in bed tegenaan te kruipen, en ik ben een gelukkig mens. Is dat nou echt zoveel gevraagd?
Kennelijk wel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten