Goddelijk ingrijpen daargelaten zal dit waarschijnlijk het allerlaatste bericht in deze weblog zijn.
Als je in een gat in de grond zit en omhoog kijkt zie je het licht. Maar het gat waar ik in zit is intussen zo diep dat het licht al niet meer zichtbaar is. Ik heb niets meer, ik kan niets meer, ik wil ook niets meer. Behalve eeuwige rust.
Ik heb niets meer. Twee psychopaten hebben me met hun terreur op de rand van het faillissement gebracht. M'n baas is te gierig om zieke medewerkers hun loon door te betalen. M'n advocaat schijnt niet echt doordrongen te zijn van de urgentie van mijn juridische problemen. De politie weigert om criminelen aan te pakken en behandelt slachtoffers als rechtenloos oud vuil. Als je instanties waarschuwt dat je kinderen door hun moeder mishandeld worden geloven ze je niet, want hulpverleners kunnen zich kennelijk niet voorstellen dat vrouwen zoiets doen. De spectaculair falende hulpverlening is uitsluitend gericht op hulp aan vrouwen, weet dan ook niets anders te verkondigen dan "we kunnen niks voor je doen" en laat me dus maar aan m'n lot over. En de paar mensen die nog wel om me geven hebben hun handen vol aan hun eigen problemen.
Kortom, ik heb niets meer. Geen geld, geen inkomen, geen hulp, geen toekomst. Zelfs nog geen troostende arm om me heen en geen schouder om op uit te huilen. En het ontbreken van die laatste twee doet waarschijnlijk nog het meeste pijn.
Ik heb niets meer, ik kan niets meer, ik wil niets meer. Het is mij duidelijk dat deze wereld mij niet wil, en ik wil deze onmenselijke wereld niet. Tijd om er uit te stappen.
Ik vind het erg voor die paar mensen die nog wel om geven, en ik het vind het verschrikkelijk dat mijn kinderen zonder hun papa op zullen moeten groeien. Hopelijk zullen ze zich ooit realiseren dat ik door het monster dat hen gebaard heeft vermoord ben en zullen ze haar daarop genadeloos afrekenen.
Het liefste zou ik eerst nog op gruwelijke wijze wraak willen nemen. Ik zou niks liever willen dan Sonja en haar advocate de ogen uitsteken zodat hun wereld net zo zwart zal zijn als hun geest. Ik zou niks liever willen dan ze de tong uitsnijden en de handen afhakken zodat ze nooit meer leugens kunnen verspreiden. En ik zou niks liever doen dan ze vervolgens zo gruwelijk toe te takelen dat ze de rest van hun armzalige leventje niks anders meer te doen hebben dan extreme pijn lijden en nadenken over hun wangedrag.
Maar zelfs daar heb ik de kracht al niet meer voor. Ik kan alleen nog maar hopen dat het hele dossier en deze weblog de aandacht zullen trekken van de media, misschien dat hulpverlenend Nederland dan eindelijk wakker schrikt en er voor zorgt dat zoiets nooit meer kan gebeuren. Al zijn ze wel erg hardleers: al jarenlang het ene familiedrama na het andere en nog hebben ze het niet door. Hoeveel doden moeten er nog vallen?
Voor het geval er iemand mocht zijn die mijn heengaan zo'n verlies voor de wereld vindt dat-ie wil ingrijpen: hieronder staan wat telefoonnummers die je zou kunnen bellen. Maar ik geef het weinig kans dat die hulp nog op tijd komt. Knappe hulpverlener die het kan winnen van 15 tabletten Paracetamol 500 mg, 30 tabletten Oxazepam 10 mg, 21 tabletten Codeïnefosfaat 20 mg, 27 capsules Temazepam 10 mg, en dat alles weggespoeld met anderhalve fles whisky.
Het is voorbij, vandaag zal ik eindelijk de rust krijgen die deze wereld mij niet gunde. Vaarwel wrede wereld. Misschien zal ik ooit herboren worden in een betere wereld, en hopelijk kom ik hen die me nu dierbaar zijn ook dan weer tegen. Tot dan.
Vaarwel.
----------------------------------------
Crisisdienst GGzE: 06 51071135
Nelly Arts, psychotherapeut GGzE: 040 2613600
Dr. Ter Heurst, huisarts: 040 2551137
Oh, en omdat iemand de rommel op zal moeten ruimen (it's a dirty job but somebody has to do it):
Politie Lommel: +32 (0)11 399899
Opruimlocatie:
Recreatiepark Blauwe Meer
Kattenbos 169, Lommel (België)
Jaarplaats JP-527
Als je in een gat in de grond zit en omhoog kijkt zie je het licht. Maar het gat waar ik in zit is intussen zo diep dat het licht al niet meer zichtbaar is. Ik heb niets meer, ik kan niets meer, ik wil ook niets meer. Behalve eeuwige rust.
Ik heb niets meer. Twee psychopaten hebben me met hun terreur op de rand van het faillissement gebracht. M'n baas is te gierig om zieke medewerkers hun loon door te betalen. M'n advocaat schijnt niet echt doordrongen te zijn van de urgentie van mijn juridische problemen. De politie weigert om criminelen aan te pakken en behandelt slachtoffers als rechtenloos oud vuil. Als je instanties waarschuwt dat je kinderen door hun moeder mishandeld worden geloven ze je niet, want hulpverleners kunnen zich kennelijk niet voorstellen dat vrouwen zoiets doen. De spectaculair falende hulpverlening is uitsluitend gericht op hulp aan vrouwen, weet dan ook niets anders te verkondigen dan "we kunnen niks voor je doen" en laat me dus maar aan m'n lot over. En de paar mensen die nog wel om me geven hebben hun handen vol aan hun eigen problemen.
Kortom, ik heb niets meer. Geen geld, geen inkomen, geen hulp, geen toekomst. Zelfs nog geen troostende arm om me heen en geen schouder om op uit te huilen. En het ontbreken van die laatste twee doet waarschijnlijk nog het meeste pijn.
Ik heb niets meer, ik kan niets meer, ik wil niets meer. Het is mij duidelijk dat deze wereld mij niet wil, en ik wil deze onmenselijke wereld niet. Tijd om er uit te stappen.
Ik vind het erg voor die paar mensen die nog wel om geven, en ik het vind het verschrikkelijk dat mijn kinderen zonder hun papa op zullen moeten groeien. Hopelijk zullen ze zich ooit realiseren dat ik door het monster dat hen gebaard heeft vermoord ben en zullen ze haar daarop genadeloos afrekenen.
Het liefste zou ik eerst nog op gruwelijke wijze wraak willen nemen. Ik zou niks liever willen dan Sonja en haar advocate de ogen uitsteken zodat hun wereld net zo zwart zal zijn als hun geest. Ik zou niks liever willen dan ze de tong uitsnijden en de handen afhakken zodat ze nooit meer leugens kunnen verspreiden. En ik zou niks liever doen dan ze vervolgens zo gruwelijk toe te takelen dat ze de rest van hun armzalige leventje niks anders meer te doen hebben dan extreme pijn lijden en nadenken over hun wangedrag.
Maar zelfs daar heb ik de kracht al niet meer voor. Ik kan alleen nog maar hopen dat het hele dossier en deze weblog de aandacht zullen trekken van de media, misschien dat hulpverlenend Nederland dan eindelijk wakker schrikt en er voor zorgt dat zoiets nooit meer kan gebeuren. Al zijn ze wel erg hardleers: al jarenlang het ene familiedrama na het andere en nog hebben ze het niet door. Hoeveel doden moeten er nog vallen?
Voor het geval er iemand mocht zijn die mijn heengaan zo'n verlies voor de wereld vindt dat-ie wil ingrijpen: hieronder staan wat telefoonnummers die je zou kunnen bellen. Maar ik geef het weinig kans dat die hulp nog op tijd komt. Knappe hulpverlener die het kan winnen van 15 tabletten Paracetamol 500 mg, 30 tabletten Oxazepam 10 mg, 21 tabletten Codeïnefosfaat 20 mg, 27 capsules Temazepam 10 mg, en dat alles weggespoeld met anderhalve fles whisky.
Het is voorbij, vandaag zal ik eindelijk de rust krijgen die deze wereld mij niet gunde. Vaarwel wrede wereld. Misschien zal ik ooit herboren worden in een betere wereld, en hopelijk kom ik hen die me nu dierbaar zijn ook dan weer tegen. Tot dan.
Vaarwel.
----------------------------------------
Crisisdienst GGzE: 06 51071135
Nelly Arts, psychotherapeut GGzE: 040 2613600
Dr. Ter Heurst, huisarts: 040 2551137
Oh, en omdat iemand de rommel op zal moeten ruimen (it's a dirty job but somebody has to do it):
Politie Lommel: +32 (0)11 399899
Opruimlocatie:
Recreatiepark Blauwe Meer
Kattenbos 169, Lommel (België)
Jaarplaats JP-527
Geen opmerkingen:
Een reactie posten