Het werk zit er voorlopig weer op: vanochtend heb ik me weer ziekgemeld. Eens kijken of ik nu wel geloofd word door de bedrijfsarts. De baas zal ongetwijfeld wel weer niet blij zijn. En nee, het is echt puur toeval dat het vandaag zomers weer wordt.
Wie wel blij was: een jongedame aan de receptie van de camping. Daar heb ik m'n gezicht laten zien omdat ze een kopie van m'n verzekeringspolis wilden hebben. De jongedame wist met een brede lach te melden dat de verhuur voor het hele Paasweekend helemaal vol zat. Oftewel, het gaat gezellig druk worden!
Vandaag heb ik mr. Martens ook maar weer eens verblijd met wat correspondentie, deze keer over het gesprek bij Bureau Jeugdzorg en over de proceskostenveroordeling. Ik heb 'm verteld dat ik die niet betaald heb en ook niet zal betalen aangezien dankzij de terreurpraktijken van het Duivelse Duo mijn financiële reserves inmiddels volledig uitgeput zijn. Het enige wat mij nog rest is mijn zeer minimale inkomen, en gezien mijn hoge lasten moet ik alle mogelijke moeite doen om zolang mogelijk uit de (uiteindelijk onafwendbare) schulden te blijven. De recentste bezuinigingsmaatregel dateert van circa een maand geleden toen het aantal maaltijden van drie naar twee per dag gereduceerd werd. De gevolgen laten zich raden.
Van Galen zal dus niets anders resten dan de vordering als oninbaar af te boeken. Van een kale kip kan men immers niet plukken. Al zie ik Van Galen er wel voor aan om te redeneren dat je een kale kip misschien niet kunt plukken maar nog wel kunt slachten.
Overigens ben ik van mening dat ze ook helemaal geen recht van spreken heeft. De rechter heeft ter zitting aangegeven dat een kort geding niet de juiste weg was om het paspoort terug te krijgen en dat het probleem ook opgelost had kunnen worden door bij de Gemeente Eindhoven een Europese Identiteitskaart voor Tom te halen. Dit alles was bij Van Galen al vooraf bekend of had ze vooraf kunnen weten als ze de mogelijkheden had onderzocht. Ik ben er dan ook van overtuigd dat Sonja en Van Galen opzettelijk de weg van het kort geding gekozen hebben om mij ook langs die weg het leven tot een hel te maken en mij zoveel mogelijk financiële schade te berokkenen.
Ter afsluiting heb ik mr. Martens maar alvast gewaarschuwd: zes jaar van onophoudelijke terreur eisen nu hun tol, het zal nu niet lang meer duren tot zes jaar aan opgekropte ellende, woede, frustratie, angst en andere emoties in één grote explosie tot uitbarsting komen. Ik heb al vrijwel dagelijks woede-uitbarstingen en huilbuien, en sinds een paar dagen wordt er in m'n hoofd keer op keer dezelfde film afgedraaid.
Die film gaat over de zitting inzake het ontnemen van het ouderlijk gezag en de gevolgen ervan. In die film komen Sonja en Van Galen weer met een hoop leugens en valse beschuldigingen die uiteraard weer niet gesteund worden door enig bewijs. De rechter zal het desalniettemin allemaal voor waarheid aannemen zonder ook maar één kritische vraag te stellen. Mijn argumenten worden genegeerd, de rechter doet ook maar meteen mondeling uitspraak en geeft Sonja weer haar zin. Op dat moment barst de bom. Tien minuten later liggen er twee bloederige massa's op de vloer die nog net niet helemaal dood zijn, nog eens tien minuten later staan er een paar ambulances en een arrestatieteam bij het gerechtsgebouw voor de deur, en 's avonds openen alle nieuwsprogramma's op de Nederlandse, Belgische, Duitse en Britse TV met "Gijzelingsdrama Rechtbank 's-Hertogenbosch".
De afloop van het drama is nog niet helemaal duidelijk maar het zal er waarschijnlijk mee eindigen dat Sonja en Van Galen de rest van hun leven in het ziekenhuis zullen liggen, de pijnstillers er met karrenvrachten tegelijk doorheen jagen en niks anders meer te doen hebben dan nadenken over wat ze fout gedaan hebben. Dat zal dan ook het enige zijn wat ze nog kunnen doen, voor de rest zullen ze nog niet kunnen pissen zonder dat iemand ze helpt. En ik? Ik ga er van uit dat de politie weer haar gebruikelijke gewelddadige zelf zal zijn en ik doorzeefd met kogels het gerechtsgebouw uitgesleept word.
Of misschien is de politie in 's-Hertogenbosch wat minder agressief en gewelddadiger dan hun Eindhovense collega's, word ik opgepakt en zit ik de komende tien jaar in een TBS-kliniek. Ook niet slecht; dak boven m'n hoofd, verwarmde kamer, drie maaltijden per dag, en met wat mazzel alle hulp die ik nodig heb en waar ik al jaren om schreeuw maar nog altijd niet krijg.
Nu maar hopen dat die film nooit werkelijkheid zal worden...
Wie wel blij was: een jongedame aan de receptie van de camping. Daar heb ik m'n gezicht laten zien omdat ze een kopie van m'n verzekeringspolis wilden hebben. De jongedame wist met een brede lach te melden dat de verhuur voor het hele Paasweekend helemaal vol zat. Oftewel, het gaat gezellig druk worden!
Vandaag heb ik mr. Martens ook maar weer eens verblijd met wat correspondentie, deze keer over het gesprek bij Bureau Jeugdzorg en over de proceskostenveroordeling. Ik heb 'm verteld dat ik die niet betaald heb en ook niet zal betalen aangezien dankzij de terreurpraktijken van het Duivelse Duo mijn financiële reserves inmiddels volledig uitgeput zijn. Het enige wat mij nog rest is mijn zeer minimale inkomen, en gezien mijn hoge lasten moet ik alle mogelijke moeite doen om zolang mogelijk uit de (uiteindelijk onafwendbare) schulden te blijven. De recentste bezuinigingsmaatregel dateert van circa een maand geleden toen het aantal maaltijden van drie naar twee per dag gereduceerd werd. De gevolgen laten zich raden.
Van Galen zal dus niets anders resten dan de vordering als oninbaar af te boeken. Van een kale kip kan men immers niet plukken. Al zie ik Van Galen er wel voor aan om te redeneren dat je een kale kip misschien niet kunt plukken maar nog wel kunt slachten.
Overigens ben ik van mening dat ze ook helemaal geen recht van spreken heeft. De rechter heeft ter zitting aangegeven dat een kort geding niet de juiste weg was om het paspoort terug te krijgen en dat het probleem ook opgelost had kunnen worden door bij de Gemeente Eindhoven een Europese Identiteitskaart voor Tom te halen. Dit alles was bij Van Galen al vooraf bekend of had ze vooraf kunnen weten als ze de mogelijkheden had onderzocht. Ik ben er dan ook van overtuigd dat Sonja en Van Galen opzettelijk de weg van het kort geding gekozen hebben om mij ook langs die weg het leven tot een hel te maken en mij zoveel mogelijk financiële schade te berokkenen.
Ter afsluiting heb ik mr. Martens maar alvast gewaarschuwd: zes jaar van onophoudelijke terreur eisen nu hun tol, het zal nu niet lang meer duren tot zes jaar aan opgekropte ellende, woede, frustratie, angst en andere emoties in één grote explosie tot uitbarsting komen. Ik heb al vrijwel dagelijks woede-uitbarstingen en huilbuien, en sinds een paar dagen wordt er in m'n hoofd keer op keer dezelfde film afgedraaid.
Die film gaat over de zitting inzake het ontnemen van het ouderlijk gezag en de gevolgen ervan. In die film komen Sonja en Van Galen weer met een hoop leugens en valse beschuldigingen die uiteraard weer niet gesteund worden door enig bewijs. De rechter zal het desalniettemin allemaal voor waarheid aannemen zonder ook maar één kritische vraag te stellen. Mijn argumenten worden genegeerd, de rechter doet ook maar meteen mondeling uitspraak en geeft Sonja weer haar zin. Op dat moment barst de bom. Tien minuten later liggen er twee bloederige massa's op de vloer die nog net niet helemaal dood zijn, nog eens tien minuten later staan er een paar ambulances en een arrestatieteam bij het gerechtsgebouw voor de deur, en 's avonds openen alle nieuwsprogramma's op de Nederlandse, Belgische, Duitse en Britse TV met "Gijzelingsdrama Rechtbank 's-Hertogenbosch".
De afloop van het drama is nog niet helemaal duidelijk maar het zal er waarschijnlijk mee eindigen dat Sonja en Van Galen de rest van hun leven in het ziekenhuis zullen liggen, de pijnstillers er met karrenvrachten tegelijk doorheen jagen en niks anders meer te doen hebben dan nadenken over wat ze fout gedaan hebben. Dat zal dan ook het enige zijn wat ze nog kunnen doen, voor de rest zullen ze nog niet kunnen pissen zonder dat iemand ze helpt. En ik? Ik ga er van uit dat de politie weer haar gebruikelijke gewelddadige zelf zal zijn en ik doorzeefd met kogels het gerechtsgebouw uitgesleept word.
Of misschien is de politie in 's-Hertogenbosch wat minder agressief en gewelddadiger dan hun Eindhovense collega's, word ik opgepakt en zit ik de komende tien jaar in een TBS-kliniek. Ook niet slecht; dak boven m'n hoofd, verwarmde kamer, drie maaltijden per dag, en met wat mazzel alle hulp die ik nodig heb en waar ik al jaren om schreeuw maar nog altijd niet krijg.
Nu maar hopen dat die film nooit werkelijkheid zal worden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten