Het volk (lees: de Rechtbank, allerlei "hulp"instanties, Sonja en onze respectievelijke advocaten) gaan even hun zin krijgen: het Dagboek van een Huisman wordt tijdelijk ontoegankelijk. Persoonlijk zie ik het als een inbreuk op mijn vrijheid van menigsuiting en de persvrijheid, en dus hangen er wel wat voorwaarden aan.
De toegang wordt geblokkeerd zodra Marcel het definitieve voorstel naar Muurmans heeft gestuurd en ik mijn exemplaar ook ontvangen heb. Dat zal waarschijnlijk morgen worden, anders wordt het maandag. Daarna is het aan Frau Holten om haar goede wil te tonen. Sonja dient:
- alle aangiften bij de politie in te trekkken, zodanig dat Justitie alle zaken seponeert, en
- zich te onthouden van het doen van nieuwe aangiften, en
- volledige en onvoorwaardelijke medewerking te verlenen aan de omgangsregeling, en
- akkoord te gaan met co-ouderschap op papier.
De toegang wordt geblokkeerd zodra Marcel het definitieve voorstel naar Muurmans heeft gestuurd en ik mijn exemplaar ook ontvangen heb. Dat zal waarschijnlijk morgen worden, anders wordt het maandag. Daarna is het aan Frau Holten om haar goede wil te tonen. Sonja dient:
- alle aangiften bij de politie in te trekkken, zodanig dat Justitie alle zaken seponeert, en
- zich te onthouden van het doen van nieuwe aangiften, en
- volledige en onvoorwaardelijke medewerking te verlenen aan de omgangsregeling, en
- akkoord te gaan met co-ouderschap op papier.
Voor dit alles heeft ze de tijd tot volgende week vrijdag, als ze niet meewerkt wordt m'n weblog uiterlijk volgende week zaterdag (30 januari 2010) weer openbaar gemaakt. Bovendien heb ik dan nog een paar verrassingen voor haar waar ze zeer zeker niet blij mee gaat zijn.
En dan dient ze ook nog binnen twee weken de vordering te betalen die (als alles goed gaat) morgen bij Muurmans uit de fax komt schuiven.
Om 13:15 werd weer eens een nadeel van mobiele telefonie zichtbaar. Sinds iedereen zo'n apparaat heeft belt iedereen iedereen om wat dan ook te vertellen, of het op dat moment belangrijk is of niet. In dit geval belde Sylvia om te vertellen dat ze even op de Montessori was binnengelopen om te informeren bij welke juf Max in de klas zat (dat bleek juf Selma te zijn, en die twee kennen elkaar nog van de Aikido). Vervolgens kwam de vraag of ik al boodschappen had gehaald voor het eten vanavond. Dat had ik niet, ik was eigenlijk van plan om dat te doen op de terugweg van de hoorzitting vanmiddag (die van de Commissie voor de Politieklachten).
Dat was dus niet het goede antwoord, en dus heb ik maar weer gedaan wat alle mannen in zo'n geval schijnen te doen: m'n eigen werk laten vallen en eerst maar naar de supermarkt. Het enige voordeel was dat ik alleen was, en dan gaat het allemaal een stuk sneller. In twintig minuten, om precies te zijn.
Toch fijn als andere mensen er rekening mee houden dat je een hoop te doen hebt, ook al heeft die ander weinig of niks te doen.
En dan, vanmiddag om 15:15 uur, was het tijd voor de hoorzitting van de Commissie voor de Politieklachten. Tegenover mij aan tafel mevrouw Van Zelst (waarnemend voorzitter), geflankeerd door de commissieleden Van Overvelt en De Wit, plus nog een dame wiens naam ik vergeten ben en het typewerk mocht doen. Oh, en ik kreeg zowaar koffie. Maar dat is dan ook het enige positieve.
De indruk was dat ze net als de politie vooral bezig waren met bagatelliseren. Zo zou ik eigenlijk wel geweten hebben waar Tom en Max waren (want die waren immers bij hun moeder), het argument dat Sonja zich niet hield (en houdt) aan haar informatieplicht leek aan dovemansoren gericht. Het politiegeweld bij mijn aanhouding wegens vermeende vernieling moest gezien worden in het licht van wat eerder die ochtend op het parkeerterrein bij school voorgevallen was (het enige wat daar eigenlijk gebeurd is is dat Sonja hysterisch krijsend wegrende toen ze mij zag). En bij (v)echtscheiding zijn beide partijen schuld, dat Frau Holten telkens de politie belde kwam eigenlijk door mij, want ik had maar weg moeten blijven.
De politie zou al vaak "bemiddelend" hebben opgetreden, maar dan hebben de politie en de klachtencommissie toch een andere definitie van "bemiddelen" dan ik. Sonja met rust laten en mij wegsturen met de mededeling "oprotten anders ga je mee naar het bureau" is niet wat ik onder bemiddelen versta. Volgens mij hadden ze dan toch eigenlijk Sonja er op moeten wijzen dat ze zich aan de uitspraken van de Rechtbank heeft te houden, en hadden ze moeten zorgen dat ik m'n kinderen gewoon meekreeg zoals bij Voorlopige Voorziening vastgesteld.
Dan heb ik het ook nog even gehad over de klachtenprocedure op zich. Volgens die procedure wordt eerst een bemiddelingspoging gedaan door de klachtencoördinator die vervolgens een brief stuurt naar de klager. Als de bemiddeling niet geslaagd is gaat de zaak door naar de korpsleiding die er ook nog een keer over oordeelt. Echter, de brieven van de korpsleiding zijn identiek aan die van de klachtencoördinator (tot aan de datum en het kenmerk toe), het enige verschil zit 'm in de laatste alinea en de naam die eronder staat. Uit een e-mail die ook in het dossier zit blijkt echter dat na de klachtencoördinator niemand meer een oordeel geeft maar dezelfde brief gewoon nog een keer wordt uitgeprint. Mevrouw Van Zelst draaide zich in alle richtingen om dat te verklaren, maar gelukt is het haar niet.
Ze had al net zo veel succes met het uitleggen waarom de voorzitter van de klachtencommissie in diezelfde e-mail verklaart dat hij klachten niet in behandeling wil nemen omdat ik me een slachtofferrol aan zou meten en me niet zou houden aan de Voorlopige Voorzieningen. Ik meet me geen slachtofferrol aan, ik ben een slachtoffer, en het is niet ik maar Sonja die zich niet houdt aan de Voorlopige Voorzieningen. Maar de voorzitter vond het kennelijk niet nodig om door te vragen, net als de politie slikt ook die alle leugens van Sonja Holten als zoete koek.
Na mij waren Stef van der Eijnden en Esther Honing aan de beurt (dat zijn die twee smerissen die me bijna vermoord hebben omdat er een krasje op Sonja's auto zou zitten). Ik heb hen wel gezien, zij mij niet. Leo Verhoeven was verhinderd en is over een paar weken aan de beurt. Althans, volgens mevrouw Van Zelst zou de afhandeling normaal zes tot acht weken duren maar in dit geval worden het er tien.
Het zal wel weer een enkeltje doofpot worden...
Maar gelukkig is er Internet, het recht op vrijheid van meningsuiting en de Wet Openbaarheid van Bestuur. Het wordt even doorwerken maar binnenkort staan al mijn ervaringen met de Eindhovense politie ook online, die zijn dan terug te vinden op politie-eindhoven.blogspot.com. Die blog is nu nog geblokkeerd, zodra alles er op staat wordt-ie openbaar. Zodra dat het geval is zal ik het in m'n weblog vermelden.
Volgende ellende: toen ik terugkwam bleek Sylvia weg te zijn en was ze vertrokken zonder iets mee te nemen. Da's foute boel, en dat is dan nog zachtjes uitgedrukt. Daarop heb ik de politie maar weer eens gebeld. Die wilden eerst niks vertellen maar na enig aandringen kreeg ik toch te horen dat ze haar gevonden hadden. In de loop van de avond was ze weer terug.
En dan dient ze ook nog binnen twee weken de vordering te betalen die (als alles goed gaat) morgen bij Muurmans uit de fax komt schuiven.
Om 13:15 werd weer eens een nadeel van mobiele telefonie zichtbaar. Sinds iedereen zo'n apparaat heeft belt iedereen iedereen om wat dan ook te vertellen, of het op dat moment belangrijk is of niet. In dit geval belde Sylvia om te vertellen dat ze even op de Montessori was binnengelopen om te informeren bij welke juf Max in de klas zat (dat bleek juf Selma te zijn, en die twee kennen elkaar nog van de Aikido). Vervolgens kwam de vraag of ik al boodschappen had gehaald voor het eten vanavond. Dat had ik niet, ik was eigenlijk van plan om dat te doen op de terugweg van de hoorzitting vanmiddag (die van de Commissie voor de Politieklachten).
Dat was dus niet het goede antwoord, en dus heb ik maar weer gedaan wat alle mannen in zo'n geval schijnen te doen: m'n eigen werk laten vallen en eerst maar naar de supermarkt. Het enige voordeel was dat ik alleen was, en dan gaat het allemaal een stuk sneller. In twintig minuten, om precies te zijn.
Toch fijn als andere mensen er rekening mee houden dat je een hoop te doen hebt, ook al heeft die ander weinig of niks te doen.
En dan, vanmiddag om 15:15 uur, was het tijd voor de hoorzitting van de Commissie voor de Politieklachten. Tegenover mij aan tafel mevrouw Van Zelst (waarnemend voorzitter), geflankeerd door de commissieleden Van Overvelt en De Wit, plus nog een dame wiens naam ik vergeten ben en het typewerk mocht doen. Oh, en ik kreeg zowaar koffie. Maar dat is dan ook het enige positieve.
De indruk was dat ze net als de politie vooral bezig waren met bagatelliseren. Zo zou ik eigenlijk wel geweten hebben waar Tom en Max waren (want die waren immers bij hun moeder), het argument dat Sonja zich niet hield (en houdt) aan haar informatieplicht leek aan dovemansoren gericht. Het politiegeweld bij mijn aanhouding wegens vermeende vernieling moest gezien worden in het licht van wat eerder die ochtend op het parkeerterrein bij school voorgevallen was (het enige wat daar eigenlijk gebeurd is is dat Sonja hysterisch krijsend wegrende toen ze mij zag). En bij (v)echtscheiding zijn beide partijen schuld, dat Frau Holten telkens de politie belde kwam eigenlijk door mij, want ik had maar weg moeten blijven.
De politie zou al vaak "bemiddelend" hebben opgetreden, maar dan hebben de politie en de klachtencommissie toch een andere definitie van "bemiddelen" dan ik. Sonja met rust laten en mij wegsturen met de mededeling "oprotten anders ga je mee naar het bureau" is niet wat ik onder bemiddelen versta. Volgens mij hadden ze dan toch eigenlijk Sonja er op moeten wijzen dat ze zich aan de uitspraken van de Rechtbank heeft te houden, en hadden ze moeten zorgen dat ik m'n kinderen gewoon meekreeg zoals bij Voorlopige Voorziening vastgesteld.
Dan heb ik het ook nog even gehad over de klachtenprocedure op zich. Volgens die procedure wordt eerst een bemiddelingspoging gedaan door de klachtencoördinator die vervolgens een brief stuurt naar de klager. Als de bemiddeling niet geslaagd is gaat de zaak door naar de korpsleiding die er ook nog een keer over oordeelt. Echter, de brieven van de korpsleiding zijn identiek aan die van de klachtencoördinator (tot aan de datum en het kenmerk toe), het enige verschil zit 'm in de laatste alinea en de naam die eronder staat. Uit een e-mail die ook in het dossier zit blijkt echter dat na de klachtencoördinator niemand meer een oordeel geeft maar dezelfde brief gewoon nog een keer wordt uitgeprint. Mevrouw Van Zelst draaide zich in alle richtingen om dat te verklaren, maar gelukt is het haar niet.
Ze had al net zo veel succes met het uitleggen waarom de voorzitter van de klachtencommissie in diezelfde e-mail verklaart dat hij klachten niet in behandeling wil nemen omdat ik me een slachtofferrol aan zou meten en me niet zou houden aan de Voorlopige Voorzieningen. Ik meet me geen slachtofferrol aan, ik ben een slachtoffer, en het is niet ik maar Sonja die zich niet houdt aan de Voorlopige Voorzieningen. Maar de voorzitter vond het kennelijk niet nodig om door te vragen, net als de politie slikt ook die alle leugens van Sonja Holten als zoete koek.
Na mij waren Stef van der Eijnden en Esther Honing aan de beurt (dat zijn die twee smerissen die me bijna vermoord hebben omdat er een krasje op Sonja's auto zou zitten). Ik heb hen wel gezien, zij mij niet. Leo Verhoeven was verhinderd en is over een paar weken aan de beurt. Althans, volgens mevrouw Van Zelst zou de afhandeling normaal zes tot acht weken duren maar in dit geval worden het er tien.
Het zal wel weer een enkeltje doofpot worden...
Maar gelukkig is er Internet, het recht op vrijheid van meningsuiting en de Wet Openbaarheid van Bestuur. Het wordt even doorwerken maar binnenkort staan al mijn ervaringen met de Eindhovense politie ook online, die zijn dan terug te vinden op politie-eindhoven.blogspot.com. Die blog is nu nog geblokkeerd, zodra alles er op staat wordt-ie openbaar. Zodra dat het geval is zal ik het in m'n weblog vermelden.
Volgende ellende: toen ik terugkwam bleek Sylvia weg te zijn en was ze vertrokken zonder iets mee te nemen. Da's foute boel, en dat is dan nog zachtjes uitgedrukt. Daarop heb ik de politie maar weer eens gebeld. Die wilden eerst niks vertellen maar na enig aandringen kreeg ik toch te horen dat ze haar gevonden hadden. In de loop van de avond was ze weer terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten