Aangezien Marcel Martens nog altijd niets van zich heeft laten horen heb ik 'm vanochtend geprobeerd te bellen. Volgens z'n secretaresse zat hij in bespreking maar ze zou hem doorgeven dat hij mij terug moest bellen.
Vanmiddag had ik weer een (reguliere) afspraak bij de GGzE, en dankzij de gebeurtenissen van de afgelopen dagen was er genoeg om over te praten. Voor de afwisseling is niet meteen een nieuwe afspraak ingepland, dinsdag belt Bert mij terug om een afspraak te maken voor een gesprek met hem en mevrouw Baaijens (m'n psychiater) om te bekijken hoe mijn huidige strategie verbeterd kan worden. Daarnaast krijg ik ook nog een brief van ze voor de urgentiecommissie.
Welzijn Eindhoven heb ik voor vandaag even met rust gelaten (maar maandag zijn ze weer aan de beurt), in plaats daarvan heb ik me maar eens gemeld bij een andere instantie: Bureau Slachtofferhulp. Die dame kwam natuurlijk ook met de inmiddels gebruikelijke opvangmogelijkheden (NEOS, Leger des Heils, woonhotel) maar het enige waar ik ook inderdaad wat mee kan is de suggestie van begeleid wonen. Dat moet ook weer via de GGzE geregeld worden, dus daar gaan we het volgende week eens over hebben. Ik weet intussen dat ook Bert m'n weblog leest, dus als het een beetje meezit heeft hij bij het gesprek volgende week al wat voorbereidend werk verricht. (Hint, hint).
Bureau Slachtofferhulp had natuurlijk ook geen woning voor me, maar het was warm binnen, ik kon m'n verhaal weer even kwijt, het heeft in elk geval één nuttige suggestie opgeleverd, en voor vertrek kon ik nog even naar het toilet. Het was wel een schat van een mens: toen ik weer terug de kou in ging kreeg ik zelfs nog een beker warme chocolademelk mee voor onderweg.
Kijk, en dat is nou precies wat slachtoffers nodig hebben naast alle praktische hulpverlening: een beetje menselijkheid. Geen idee meer hoe die dame heette, maar ik denk dat veel hulpverleners nog wat haar zouden kunnen leren.
Tijdens dat gesprek belde Sylvia met de vraag of Marcel mij al gebeld had. Dat had hij nog niet, waarop ze vertelde dat zij ook nog een keer gebeld had met de mededeling dat alles op het punt stond heel erg fout te gaan en hij dus absoluut vandaag nog terug moest bellen.
En zowaar, om 17:35 belde hij nog terug. Ook bij hem blijkt het leven niet altijd mee te zitten, volgende week praten we verder.
Vanmiddag had ik weer een (reguliere) afspraak bij de GGzE, en dankzij de gebeurtenissen van de afgelopen dagen was er genoeg om over te praten. Voor de afwisseling is niet meteen een nieuwe afspraak ingepland, dinsdag belt Bert mij terug om een afspraak te maken voor een gesprek met hem en mevrouw Baaijens (m'n psychiater) om te bekijken hoe mijn huidige strategie verbeterd kan worden. Daarnaast krijg ik ook nog een brief van ze voor de urgentiecommissie.
Welzijn Eindhoven heb ik voor vandaag even met rust gelaten (maar maandag zijn ze weer aan de beurt), in plaats daarvan heb ik me maar eens gemeld bij een andere instantie: Bureau Slachtofferhulp. Die dame kwam natuurlijk ook met de inmiddels gebruikelijke opvangmogelijkheden (NEOS, Leger des Heils, woonhotel) maar het enige waar ik ook inderdaad wat mee kan is de suggestie van begeleid wonen. Dat moet ook weer via de GGzE geregeld worden, dus daar gaan we het volgende week eens over hebben. Ik weet intussen dat ook Bert m'n weblog leest, dus als het een beetje meezit heeft hij bij het gesprek volgende week al wat voorbereidend werk verricht. (Hint, hint).
Bureau Slachtofferhulp had natuurlijk ook geen woning voor me, maar het was warm binnen, ik kon m'n verhaal weer even kwijt, het heeft in elk geval één nuttige suggestie opgeleverd, en voor vertrek kon ik nog even naar het toilet. Het was wel een schat van een mens: toen ik weer terug de kou in ging kreeg ik zelfs nog een beker warme chocolademelk mee voor onderweg.
Kijk, en dat is nou precies wat slachtoffers nodig hebben naast alle praktische hulpverlening: een beetje menselijkheid. Geen idee meer hoe die dame heette, maar ik denk dat veel hulpverleners nog wat haar zouden kunnen leren.
Tijdens dat gesprek belde Sylvia met de vraag of Marcel mij al gebeld had. Dat had hij nog niet, waarop ze vertelde dat zij ook nog een keer gebeld had met de mededeling dat alles op het punt stond heel erg fout te gaan en hij dus absoluut vandaag nog terug moest bellen.
En zowaar, om 17:35 belde hij nog terug. Ook bij hem blijkt het leven niet altijd mee te zitten, volgende week praten we verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten