De dame van d'n ambulance bleek een beetje slordig te zijn geweest. Onderweg naar het hospitaal had ze drie elektroden op m'n borstkas geplakt voor de hartbewaking, in het hospitaal moesten die er weer af. Echt waar, dat's niet grappig als ge voorzien zijt van een flinke dosis borsthaar. AU!!
Terug in m'n eigen bed leek het alsof er iets in m'n bed lag wat daar niet hoorde te liggen. Toen bleek dat ze maar één van die elektroden verwijderd had, de andere twee zaten er nog. Dan zelf maar er afgehaald. Nogmaals au! Twee keer!
Zo rond 11:30 stopte er weer een auto aan m'n caravan en gingen er twee portieren open en dicht. Doordat de gordijnen dicht waren kon ik het niet zien, maar ik had zo'n voorgevoel dat ik al wist wie het was. Eerst werd er op m'n raam geklopt, vervolgens om het hoekje op een ander raam. Awel, d'n politie was gearriveerd om te zien of dat ik nog leefde. Eentje herkende ik nog van gister, de ander was een nieuw gezicht.
M'n weblog wordt beter gevolgd dan ik gedacht had: de politie Lommel had een telefoontje gehad van hun Eindhovense collega's die dus kennelijk m'n weblog gelezen hadden. Zou er dan toch nog een beetje menselijkheid schuilen in de Eindhovense dienders? Of zouden ze het enkel gelezen hebben omdat die (inmiddels bekende) beller eerst het Nederlandse alarmnummer gebeld heeft?
De plaatselijke diender adviseerde om hulp te gaan zoeken. Da's makkelijker gezegd dan gedaan, de Nederlandse hulpverlening kennende. Maar goed, vanmiddag ga ik efkes naar Eindhoven om bij de GGzE eens te zien of dat die me als urgentiegeval willen opnemen.
Vanuit christelijk standpunt gezien heeft de Lommelse politie trouwens wel een duivels trekje: het nummerbord van hun auto eindigde op 666. Oeps.
Een paar uurtjes later was het tijd om richting Nederland te gaan. De enige manier om hulp te bekomen is door er achteraan te jagen, dus heb ik wat spullen en wat kleren ingepakt en vervolgens richting de GGzE gegaan. Daar heb ik me gemeld met de mededeling dat ik acuut wilde opgenomen worden.
Dat ging zo rap nog niet, want op vrijdagmiddag lukt bijna niks meer en het was ook nog maar afwachten of dat er ergens plaats was. Eerst maar eens m'n verhaal verteld bij een sociaal-psychiatrisch verpleegkundige aangezien m'n psychotherapeut afwezig was. Die SPV moest vervolgens overleggen met een psychiater (die hij eerst nog moest gaan zoeken) en vervolgens was het nog afwachten of er plek was.
En jawel, wonder boven wonder was er op De Grote Beek nog één plekje beschikbaar. Daar heb ik me dus maar gemeld. Prima timing, want na het opnamegesprek was het bijna 18:00 en kon ik meteen aanschuiven bij het avondeten.
D'n eerste indruk van d'n Open Opvang Volwassenen: een beetje vergelijkbaar met het CPH in Rosmalen maar dan zonder hulpverlening. Wel een vergelijkbare dagstructuur maar de enige therapieën die ze hier hebben zijn Creatieve Therapie en sporten. Uitgerekend die twee waar ge bij mij niet mee moet komen aanzetten. Maar goed, dat zien we na het weekend wel weer, eerst maar eens een beetje tot rust komen. Voor de rest kan ik vrij aardig m'n gang gaan, het is een open afdeling en ik zij vrijwillig opgenomen, het enige wat ze wel graag zien is dat ik het efkes meld als ik de deur uitga en wanneer ik terug denk te zijn. Alleszins redelijk, lijkt me.
Behandeling krijgt ge hier niet, in plaats daarvan gaan ze me hier houden tot m'n therapeut terug is en dan gaan we verder zien. Maar die heeft volgende week verlof dus dat gaat nog pakweg anderhalve week duren.
Wel leuk: ik kwam de huiskamer annex eetkamer binnen, en de eerste medecliënt die ik tegenkwam bleek een collega te zijn... Waarop de verpleging heel verbaasd reageerde met: "Oh, jullie kennen elkaar?". Euh, ja. :-)
Terug in m'n eigen bed leek het alsof er iets in m'n bed lag wat daar niet hoorde te liggen. Toen bleek dat ze maar één van die elektroden verwijderd had, de andere twee zaten er nog. Dan zelf maar er afgehaald. Nogmaals au! Twee keer!
Zo rond 11:30 stopte er weer een auto aan m'n caravan en gingen er twee portieren open en dicht. Doordat de gordijnen dicht waren kon ik het niet zien, maar ik had zo'n voorgevoel dat ik al wist wie het was. Eerst werd er op m'n raam geklopt, vervolgens om het hoekje op een ander raam. Awel, d'n politie was gearriveerd om te zien of dat ik nog leefde. Eentje herkende ik nog van gister, de ander was een nieuw gezicht.
M'n weblog wordt beter gevolgd dan ik gedacht had: de politie Lommel had een telefoontje gehad van hun Eindhovense collega's die dus kennelijk m'n weblog gelezen hadden. Zou er dan toch nog een beetje menselijkheid schuilen in de Eindhovense dienders? Of zouden ze het enkel gelezen hebben omdat die (inmiddels bekende) beller eerst het Nederlandse alarmnummer gebeld heeft?
De plaatselijke diender adviseerde om hulp te gaan zoeken. Da's makkelijker gezegd dan gedaan, de Nederlandse hulpverlening kennende. Maar goed, vanmiddag ga ik efkes naar Eindhoven om bij de GGzE eens te zien of dat die me als urgentiegeval willen opnemen.
Vanuit christelijk standpunt gezien heeft de Lommelse politie trouwens wel een duivels trekje: het nummerbord van hun auto eindigde op 666. Oeps.
Een paar uurtjes later was het tijd om richting Nederland te gaan. De enige manier om hulp te bekomen is door er achteraan te jagen, dus heb ik wat spullen en wat kleren ingepakt en vervolgens richting de GGzE gegaan. Daar heb ik me gemeld met de mededeling dat ik acuut wilde opgenomen worden.
Dat ging zo rap nog niet, want op vrijdagmiddag lukt bijna niks meer en het was ook nog maar afwachten of dat er ergens plaats was. Eerst maar eens m'n verhaal verteld bij een sociaal-psychiatrisch verpleegkundige aangezien m'n psychotherapeut afwezig was. Die SPV moest vervolgens overleggen met een psychiater (die hij eerst nog moest gaan zoeken) en vervolgens was het nog afwachten of er plek was.
En jawel, wonder boven wonder was er op De Grote Beek nog één plekje beschikbaar. Daar heb ik me dus maar gemeld. Prima timing, want na het opnamegesprek was het bijna 18:00 en kon ik meteen aanschuiven bij het avondeten.
D'n eerste indruk van d'n Open Opvang Volwassenen: een beetje vergelijkbaar met het CPH in Rosmalen maar dan zonder hulpverlening. Wel een vergelijkbare dagstructuur maar de enige therapieën die ze hier hebben zijn Creatieve Therapie en sporten. Uitgerekend die twee waar ge bij mij niet mee moet komen aanzetten. Maar goed, dat zien we na het weekend wel weer, eerst maar eens een beetje tot rust komen. Voor de rest kan ik vrij aardig m'n gang gaan, het is een open afdeling en ik zij vrijwillig opgenomen, het enige wat ze wel graag zien is dat ik het efkes meld als ik de deur uitga en wanneer ik terug denk te zijn. Alleszins redelijk, lijkt me.
Behandeling krijgt ge hier niet, in plaats daarvan gaan ze me hier houden tot m'n therapeut terug is en dan gaan we verder zien. Maar die heeft volgende week verlof dus dat gaat nog pakweg anderhalve week duren.
Wel leuk: ik kwam de huiskamer annex eetkamer binnen, en de eerste medecliënt die ik tegenkwam bleek een collega te zijn... Waarop de verpleging heel verbaasd reageerde met: "Oh, jullie kennen elkaar?". Euh, ja. :-)
1 opmerking:
Hey Jeroen,
Volgens mij zou je toch nog ergens moeten beschikken een of twee mannelijke hormonen. Zodra je die gevonden hebt zou je je eens kunnen gaan gedragen als een VENT. Daar kom je misschien eens een keer wat verder mee, want met de rest van de wereld de schuld te geven van JOUW problemen kom je écht geen stap verder!!!
Er zijn wel ergere dingen in het leven dan een echtscheiding zeg. Wat een gevoel voor DRAMA. Je kon beter naar de toneelschool gaan denk ik ... Maar ja, zolang de hele wereld maar medelijden heeft met je, dan gaat het wel goed denk ik.
Vergeet niet dat anderen je misschien hooguit advies en tips kunnen geven over hoe je de zaken moet aanpakken maar dat het OPLOSSEN van je problemen toch écht iets is dat je zelf moet doen.
En soms hebben dingen gewoon TIJD nodig, zoals het krijgen van woonruimte, ik heb 4 jaar bij mijn moeder gewoond, dat was ook niet omdat ik dat zo leuk vond, maar ook omdat ik geen keus had en ik heb me daarbij neergelegd. Dingen accepteren zoals ze zijn, maakt je leven een stukje makkelijker.
Met overal tegenaan te schoppen kom je in elk geval NIET verder, dat is zeker. Je maakt het jezelf alleen maar onnodig moeilijk! Je kunt de wereld niet naar je hand zetten, EN je kunt de wereld niet de schuld geven van je problemen. Accepteer dat nou eens gewoon en pak je leven onderhand eens op, probeer de zaak op de rails te krijgen, in plaats van alleen maar te klagen en iedereen de schuld van je ellende. Neem het heft in eigen hand en take control!
Zoals ik al zei (uhh, sorry, schreef dus): er zijn ergere dingen in het leven dan een echtscheiding, en geloof me: ik kan het weten!
Tja, deze reactie moet goedgekeurd worden door je en ik weet niet of je blij bent met een dergelijk bericht. Dus beslis zelf maar of je hem wel of niet wilt plaatsen.
Maar bij deze: een schop onder je kont is misschien wel eens een keer goed. Misschien word je nu wakker en ga je eens nadenken over wat je nou eigenlijk wilt met je leven. Medelijden helpt je niet verder, niet van jezelf en ook niet van anderen.
Pas als je zelf weer goed in je vel zit, dan zou je eens kunnen gaan uitkijken naar een nieuwe relatie en komt die arm om je heen ook vanzelf wel weer.
Lees je weblog nu eens zelf een keer terug en probeer dat eens te doen als "objectief buitenstaander". En zeg dan eens eerlijk: als je dat zo leest, zou JIJ dan een relatie willen met zo iemand?
Sterkte, succes en groetjes,
Helma
Een reactie posten