Drie kleine woorden

Pauline zei gisteren iets in de trant van "als je elkaar kunt helpen moet je het niet laten". Een goeie instelling, al zeg ik het zelf. Ondanks alles wat het afgelopen jaar gebeurd is vind ik het nog steeds niet makkelijk om anderen om hulp te vragen, dus heb ik vandaag wel even wat moeten overwinnen. Nu dat we pa's levensduur nog maar in dagen tellen wil ik natuurlijk graag zo dicht mogelijk in de buurt blijven, dus heb ik Pauline via MSN gevraagd of ik, tot pa's overlijden, bij haar zou mogen logeren. Niet alleen is de afstand Boxtel-Best een stuk minder dan Lommel-Best, maar het is ook nog eens voornamelijk snelweg; al met al kost het, mocht het nodig zijn, twintig minuten vanuit Boxtel en een uur vanuit Lommel.

Pauline liet zich van haar beste kant zien. Geen lange verhalen op MSN, geen mitsen en maren, het hele antwoord bestond uit slechts drie woorden: "het is goed". Mooi om te zien dat sommige mensen er voor je zijn als je ze nodig hebt. Nu maar afwachten hoe lang ik in Boxtel zal zitten.

Op de weg naar Boxtel 's avonds kwam ik langs Best en twijfelde ik of wel of niet even bij pa langs zou gaan. M'n intuïtie zei dat het een goed idee was, m'n intuïtie heeft de gewoonte om gelijk te krijgen, en dus nam ik nog net op het laatste moment de afslag Best.

Met pa bleek het intussen al weer een stuk slechter te gaan dan gisteren. Vanochtend heeft hij nog even een keer z'n ogen opengedaan, maar sindsdien ligt hij of te slapen of in coma (da's niet duidelijk) en reageert hij nergens meer op. Het zou dus wel eens heel snel afgelopen kunnen zijn.