Kledingkeuze vandaag: passend bij wat me waarschijnlijk te wachten zou staan vanmiddag bij Helma. Oftewel: helemaal in het zwart. Oké, met donkergrijze onderbroek bij gebrek aan een zwarte.
Toen ik vanochtend na m'n rit terugkwam op de vestiging liep ik Theo Duivesteijn tegen het lijf, dus dat kwam mooi uit. Samen met de andere Theo (die van de Planning) even een gesprekje gehad, waar ik met gemengde gevoelens uitgekomen ben. Kort en goed: naar m'n centen kan ik fluiten, want de schuld wordt bij mij gelegd. Volgens het Verzuimprotocol neemt de leidinggevende van de zieke medewerker binnen twee werkdagen contact op, aangezien ik niks gehoord heb had ik zelf maar actie moeten ondernemen. Slappe smoes naar mijn idee, want tijdens m'n ziekte ben ik een paar keer teruggeweest dus ze wisten op z'n laatst bij dat eerste bezoek dat ik ziek was, maar ze hebben zelf ook niks ondernomen. Bovendien ben ik aangenomen als Chauffeur Schoolvervoer (ook al rij ik ook andere ritten) dus had ik officieel in de zomervakantie toch geen werk en hoefden ze me dan ook geen salaris te betalen.
Maar bij Connexxion zijn ze de beroerdste niet dus gaat er toch nog wel wat gebeuren: Theo D. gaat proberen me toch een week extra te betalen, de bedoeling is tevens dat ik meer ritten ga krijgen (want Theo merkte correct op dat ik het extra geld nu hard nodig heb) en m'n contract wordt omgezet van een nulurencontract naar een jaarurencontract. Dat laatste houdt in dat ik gewoon elke maand salaris krijg, gebaseerd op het gemiddelde aantal uren per maand dat ik met m'n schoolroute werk.
Dat is een klus voor de administratie dus moesten we even met z'n tweeën naar Anja. Op de wandeling (van enkele tientallen meters) begon ik nog even over de regeling voor het aanbrengen van nieuwe chauffeurs. Een medewerker die dat doet krijgt namelijk, als die nieuwe collega er na een jaar nog werkt, een bonus van € 200. Ik heb 'm verteld dat ik Ria aangebracht heb (Helma's moeder!) en ter verhoging van de geloofwaardigheid een paar details verteld die ik niet zou weten als ik het niet gedaan had. Dat kon geregeld worden maar hij wilde het uiteraard wel eerst even bij Ria navragen. Als toeval zou bestaan zou het op dat moment toegeslagen hebben: we liepen bij de administratie binnen, en wie zat daar? Jawel, Ria! Als je het over de duvel hebt... Die gaf ook netjes toe dat ze via mij bij Connexxion terecht was gekomen.
Maandag moet ik terug voor dat herziene contract, dan toch meteen maar even controleren of Anja ook daadwerkelijk vastgelegd heeft dat ik Ria aangebracht heb. Zeker bij de administratie van Connexxion geldt: vertrouwen is goed, controle is beter.
Een tijdje later kwam Ria naar buiten om haar nieuwe taxi mee te nemen, nog even staan kletsen en ook nog even Helma aan de telefoon gehad. Die is bij dat gesprek even door het oog van de naald gekropen: we hadden om 14:00 afgesproken maar Ria moest rond die tijd een rit rijden en wilde weten of Helma dan meeging. Helma twijfelde en vroeg wat wijsheid was. Toen heb ik 'r toch maar even gevraagd ook wat rekening met mij te houden, en dus bleef de afspraak staan. Als ze 'm naar later had verzet was ik heel erg boos geworden.
Vervolgens door naar Hellen, even gegeten, en toen door naar Helma. Het ritje daarheen ging prima, de wandeling vanaf het politiebureau naar haar appartement in eerste instantie ook. Maar ja, die hele crisis had er na vier, vijf dagen wel ingehakt, dus hoe dichterbij ik kwam hoe moeilijker het werd. Het laatste stuk ging met lood in de schoenen. Zo moet het dus voelen om als een schaap naar de slachtbank geleid te worden.
Helma had naar eigen zeggen "goed nieuws, al zal het waarschijnlijk niet helemaal zijn wat je zou willen horen". Vast niet, maar het feit dat er goed nieuws was stemde hoopvol, want de optie "hier zijn je spullen, nou opsodemieteren" was daarmee dus in elk geval van de baan, evenals de optie "alleen nog maar contact via MSN". De optie "Frank heeft afgehaakt" zou het ook niet worden, maar ja, je kunt niet alles hebben. Het stressniveau ging omlaag, m'n humeur de andere kant op.
Helma had flink zitten nadenken (die ken ik nog een) en daaruit had ze geconcludeerd dat het met Frank toch allemaal wat minder serieus was dan oorspronkelijk gedacht. Desalniettemin zou ik wel een stap terug moeten doen -- en dat werden twee stappen. Door die wisselende diensten heeft ze al niet veel vrije avonden, ze wil ons allebei blijven zien maar ook een avond voor zichzelf hebben, dus mogen de heren de tijd gelijkelijk verdelen: de ene week ik, de andere week Frank. Natuurlijk ben ik niet onverdeeld blij dat ik 'r nu nog maar eens in de twee weken zal zien, maar het had erger gekund.
Toen kwam de tweede stap terug: het bed delen met twee mannen (nee, niet tegelijkertijd!) zag ze niet zitten, en met Frank klikte het dan toch net wat beter dan met mij, dus mijn Maatje Plus is nu een Maatje. Daar baal ik vreselijk van natuurlijk (hé, ik ben ook maar een mens, ik heb ook m'n behoeften!) maar ik zal er mee moeten leven. En ach, Helma's gezelschap zonder sex is nog altijd beter dan helemaal geen Helma. Gelukkig is ze nog wel zeer knuffelbaar. :)
Al met al viel het dus wel mee, in die zin dat ik had verwacht dat het een gigantisch emotionele toestand zou worden voor ons allebei. Emotioneel werd ik later wel, maar dat had een andere oorzaak. Ik had haar eerder al via de mail verteld dat ik haar niet kwijt wilde omdat ik al zoveel ben kwijtgeraakt in m'n leven de afgelopen tijd, en dat ik nog wat was kwijtgeraakt wat echter zo gevoelig lag dat ik dat niet via de mail kon vertellen. Daar vroeg ze dus naar, maar terwijl ik nog moed aan het verzamelen was kwam ze zelf al met wat ze dacht het zou zijn -- en ze had het precies goed. Dus hebben we het daar over gehad, tot m'n eigen verbazing aanvankelijk zonder veel emoties, maar net toen ik dacht dat ze weg zouden blijven kwamen ze toch. Gelukkig mocht ik bij 'r uithuilen, de schat.
Intussen weet ik meer gevoelige details over haar leven (die ik uiteraard voor me houd), net zoals zij nu weet wat de grootste tragedie uit mijn leven is, en dat schept toch een band. Daardoor en door het verliezen van de Plus is ze nu dus eigenlijk een soort tweede Pauline geworden. Ook een hechte band maar wel platonisch, maar gelukkig wel inclusief het geknuffel.
Kortom, uiteindelijk is het een memorabele avond geworden met minder ellende dan voorzien. En te gezellig, want ik ben pas rond 22:00 vertrokken. Op de valreep nog even geïnformeerd, en gelukkig voor mij wilde Helma m'n was wel blijven doen (al zal ik er dan wel telkens twee weken op moeten wachten natuurlijk). Dus auto gehaald, terug gereden, tas met wasgoed afgeleverd, (die had ik met een vooruitziende blik vanochtend toch maar meegenomen) en vervolgens terug naar Lommel. Om daar pas rond 23:45 te arriveren. Balen dat ik morgen om 05:00 weer op moet...
Ook balen: ik had gisteren de foto's van onze uitstapjes naar De Biesbosch en Valkenburg op m'n USB-stick gezet zodat Helma ze kon kopiëren. Ik had er ook nog wat voor Hellen opgezet, maar toen ik daar zat bleek m'n USB-stick opeens weg te zijn. Niet in m'n zakken, niet in m'n jas, niet in m'n tas, en naar later bleek ook niet in m'n caravan. Met andere woorden, ik ben een 1 GB USB-stick kwijt. Gvd...
Toen ik vanochtend na m'n rit terugkwam op de vestiging liep ik Theo Duivesteijn tegen het lijf, dus dat kwam mooi uit. Samen met de andere Theo (die van de Planning) even een gesprekje gehad, waar ik met gemengde gevoelens uitgekomen ben. Kort en goed: naar m'n centen kan ik fluiten, want de schuld wordt bij mij gelegd. Volgens het Verzuimprotocol neemt de leidinggevende van de zieke medewerker binnen twee werkdagen contact op, aangezien ik niks gehoord heb had ik zelf maar actie moeten ondernemen. Slappe smoes naar mijn idee, want tijdens m'n ziekte ben ik een paar keer teruggeweest dus ze wisten op z'n laatst bij dat eerste bezoek dat ik ziek was, maar ze hebben zelf ook niks ondernomen. Bovendien ben ik aangenomen als Chauffeur Schoolvervoer (ook al rij ik ook andere ritten) dus had ik officieel in de zomervakantie toch geen werk en hoefden ze me dan ook geen salaris te betalen.
Maar bij Connexxion zijn ze de beroerdste niet dus gaat er toch nog wel wat gebeuren: Theo D. gaat proberen me toch een week extra te betalen, de bedoeling is tevens dat ik meer ritten ga krijgen (want Theo merkte correct op dat ik het extra geld nu hard nodig heb) en m'n contract wordt omgezet van een nulurencontract naar een jaarurencontract. Dat laatste houdt in dat ik gewoon elke maand salaris krijg, gebaseerd op het gemiddelde aantal uren per maand dat ik met m'n schoolroute werk.
Dat is een klus voor de administratie dus moesten we even met z'n tweeën naar Anja. Op de wandeling (van enkele tientallen meters) begon ik nog even over de regeling voor het aanbrengen van nieuwe chauffeurs. Een medewerker die dat doet krijgt namelijk, als die nieuwe collega er na een jaar nog werkt, een bonus van € 200. Ik heb 'm verteld dat ik Ria aangebracht heb (Helma's moeder!) en ter verhoging van de geloofwaardigheid een paar details verteld die ik niet zou weten als ik het niet gedaan had. Dat kon geregeld worden maar hij wilde het uiteraard wel eerst even bij Ria navragen. Als toeval zou bestaan zou het op dat moment toegeslagen hebben: we liepen bij de administratie binnen, en wie zat daar? Jawel, Ria! Als je het over de duvel hebt... Die gaf ook netjes toe dat ze via mij bij Connexxion terecht was gekomen.
Maandag moet ik terug voor dat herziene contract, dan toch meteen maar even controleren of Anja ook daadwerkelijk vastgelegd heeft dat ik Ria aangebracht heb. Zeker bij de administratie van Connexxion geldt: vertrouwen is goed, controle is beter.
Een tijdje later kwam Ria naar buiten om haar nieuwe taxi mee te nemen, nog even staan kletsen en ook nog even Helma aan de telefoon gehad. Die is bij dat gesprek even door het oog van de naald gekropen: we hadden om 14:00 afgesproken maar Ria moest rond die tijd een rit rijden en wilde weten of Helma dan meeging. Helma twijfelde en vroeg wat wijsheid was. Toen heb ik 'r toch maar even gevraagd ook wat rekening met mij te houden, en dus bleef de afspraak staan. Als ze 'm naar later had verzet was ik heel erg boos geworden.
Vervolgens door naar Hellen, even gegeten, en toen door naar Helma. Het ritje daarheen ging prima, de wandeling vanaf het politiebureau naar haar appartement in eerste instantie ook. Maar ja, die hele crisis had er na vier, vijf dagen wel ingehakt, dus hoe dichterbij ik kwam hoe moeilijker het werd. Het laatste stuk ging met lood in de schoenen. Zo moet het dus voelen om als een schaap naar de slachtbank geleid te worden.
Helma had naar eigen zeggen "goed nieuws, al zal het waarschijnlijk niet helemaal zijn wat je zou willen horen". Vast niet, maar het feit dat er goed nieuws was stemde hoopvol, want de optie "hier zijn je spullen, nou opsodemieteren" was daarmee dus in elk geval van de baan, evenals de optie "alleen nog maar contact via MSN". De optie "Frank heeft afgehaakt" zou het ook niet worden, maar ja, je kunt niet alles hebben. Het stressniveau ging omlaag, m'n humeur de andere kant op.
Helma had flink zitten nadenken (die ken ik nog een) en daaruit had ze geconcludeerd dat het met Frank toch allemaal wat minder serieus was dan oorspronkelijk gedacht. Desalniettemin zou ik wel een stap terug moeten doen -- en dat werden twee stappen. Door die wisselende diensten heeft ze al niet veel vrije avonden, ze wil ons allebei blijven zien maar ook een avond voor zichzelf hebben, dus mogen de heren de tijd gelijkelijk verdelen: de ene week ik, de andere week Frank. Natuurlijk ben ik niet onverdeeld blij dat ik 'r nu nog maar eens in de twee weken zal zien, maar het had erger gekund.
Toen kwam de tweede stap terug: het bed delen met twee mannen (nee, niet tegelijkertijd!) zag ze niet zitten, en met Frank klikte het dan toch net wat beter dan met mij, dus mijn Maatje Plus is nu een Maatje. Daar baal ik vreselijk van natuurlijk (hé, ik ben ook maar een mens, ik heb ook m'n behoeften!) maar ik zal er mee moeten leven. En ach, Helma's gezelschap zonder sex is nog altijd beter dan helemaal geen Helma. Gelukkig is ze nog wel zeer knuffelbaar. :)
Al met al viel het dus wel mee, in die zin dat ik had verwacht dat het een gigantisch emotionele toestand zou worden voor ons allebei. Emotioneel werd ik later wel, maar dat had een andere oorzaak. Ik had haar eerder al via de mail verteld dat ik haar niet kwijt wilde omdat ik al zoveel ben kwijtgeraakt in m'n leven de afgelopen tijd, en dat ik nog wat was kwijtgeraakt wat echter zo gevoelig lag dat ik dat niet via de mail kon vertellen. Daar vroeg ze dus naar, maar terwijl ik nog moed aan het verzamelen was kwam ze zelf al met wat ze dacht het zou zijn -- en ze had het precies goed. Dus hebben we het daar over gehad, tot m'n eigen verbazing aanvankelijk zonder veel emoties, maar net toen ik dacht dat ze weg zouden blijven kwamen ze toch. Gelukkig mocht ik bij 'r uithuilen, de schat.
Intussen weet ik meer gevoelige details over haar leven (die ik uiteraard voor me houd), net zoals zij nu weet wat de grootste tragedie uit mijn leven is, en dat schept toch een band. Daardoor en door het verliezen van de Plus is ze nu dus eigenlijk een soort tweede Pauline geworden. Ook een hechte band maar wel platonisch, maar gelukkig wel inclusief het geknuffel.
Kortom, uiteindelijk is het een memorabele avond geworden met minder ellende dan voorzien. En te gezellig, want ik ben pas rond 22:00 vertrokken. Op de valreep nog even geïnformeerd, en gelukkig voor mij wilde Helma m'n was wel blijven doen (al zal ik er dan wel telkens twee weken op moeten wachten natuurlijk). Dus auto gehaald, terug gereden, tas met wasgoed afgeleverd, (die had ik met een vooruitziende blik vanochtend toch maar meegenomen) en vervolgens terug naar Lommel. Om daar pas rond 23:45 te arriveren. Balen dat ik morgen om 05:00 weer op moet...
Ook balen: ik had gisteren de foto's van onze uitstapjes naar De Biesbosch en Valkenburg op m'n USB-stick gezet zodat Helma ze kon kopiëren. Ik had er ook nog wat voor Hellen opgezet, maar toen ik daar zat bleek m'n USB-stick opeens weg te zijn. Niet in m'n zakken, niet in m'n jas, niet in m'n tas, en naar later bleek ook niet in m'n caravan. Met andere woorden, ik ben een 1 GB USB-stick kwijt. Gvd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten